Een kerstvertelling uit Isaan….

Of het een Heilige Nacht was geweest laat ik in het midden, maar een Stille was het zeker niet… Nu de rijstoogst binnen is amuseren de meest mannen in het dorp zich met vliegeren en het maken van vliegers.

Op zich is met deze producten van huisvlijt niets mis ware het niet dat mijn creatieve buren er blijkbaar lol in scheppen om deze, soms erg vernuftige constructies te voorzien van windpijpen waardoor ze naast snelheid ook geluid produceren.

Gewoonlijk is het valavond wanneer ze, vergezeld door hun joelend kroost en elkaars ingenieusiteit luidop bekritiserend, het jaagpad naast de Mun-rivier onveilig maken. Om één of andere reden is de wind boven Baan Farang steeds nét iets gunstiger dan elders in de wijde omgeving want steevast worden deze jankende, gillende en gorgelende tuigen zo verankerd dat ze de godganse nacht pal boven Lung Jan’s huisje hangen…

Het was dan ook niet echt verwonderlijk dat een slaapdronken Lung Jan die Kerstochtend in de badkamer met kleine oogjes naar zijn spiegelbeeld staarde. Nog een paar jaar en zijn baard zou even wit zijn als die van de Kerstman. Grijze haren had ie sowieso al een hele tijd, getrouwd met een Thaise, weet je wel….

De herders hadden de nacht niet in het veld doorgebracht maar Sam, de ruige Catalaanse herdershond des huizes wél.  Kwispelstaartend kwam hij baasje verwelkomen, klaar voor een nieuwe dag vol spannende avonturen. De Kerstman had niet alleen wat lekkers voor hem gebracht, een flinke hapklare portie Kai Yang maar bovendien kreeg hij tot zijn grote genoegen een luid piepende dinosaurus als gloednieuw speeltje. Lung Jan was benieuwd hoelang het zou duren voor Dino Piep aan flarden zou zijn gescheurd…  Ook toen Lung Jan’s teergeliefde echtgenote, die al om drie uur in de ochtend naar de vroegmarkt was vertrokken, iets later huiswaarts keerde, vond ze een klein maar fijn cadeautje. Hiermee had Lung Jan aan wat de Thai als de essentie van het kerstgebeuren beschouwden, tot genoegdoening van zijn huisgenoten, voldaan. De Kerstdag kon al niet meer stuk. Zeker toen Sam met enige blafferige aandrang begon duidelijk te maken dat hij een stevige ochtendwandeling wel zag zitten. De bottines op het terras even preventief omgedraaid, kwestie van niet op onverhoeds op een schorpioen of slang te stoten die de nacht in een geveterd lederen huisje hadden doorgebracht en vooruit met de geit, sorry hond…

Op de achtergrond waren alvast de Jingle Bells van de partij. Naar dagelijkse gewoonte waren de monniken in de gloednieuwe Wat aan de overzijde van de Mun al bij het ochtendgloren aan de slag gegaan met hun belletjes, klokken en klankschalen. De gevoelige oren van Lung Jan waren weliswaar gewend geraakt aan dit ochtendlijke ritueel maar hij zou deze kakofonie wellicht nooit, zoals sommige van zijn buren deden, als hemels omschrijven…

Kerstmis was nooit écht Lung Jan’s ding geweest. Als jonge knaap hield hij na één of twee keer de Nachtmis wel voor bekeken en het versieren van een dennenboom was al helemaal niet zijn ding: de fragiele kerstballen sneuvelden bij de vleet en prikkende dennennaalden kon  hij missen als kiespijn. Toen hij eenmaal tot de jaren van verstand was gekomen was hij heiden geworden en vond hij het eigenlijk best wel grappig dat het heidense Midwinter- of Joelfeest zo onuitwisbaar in het collectieve geheugen verankerd was dat de zendelingen het uiteindelijk moesten ‘verchristelijken’.

Nadat Sam aan zijn trekken was gekomen daalde een vredige sfeer neer over Lung Jan’s woonst. Met een goed boek bij de hand (misschien wel Dickens) en wat stemmige muziek in de achtergrond werd de grootste rest van de dag in absolute ledigheid op de sofa doorgebracht. De boog moest niet altijd gespannen staan nietwaar… Een van de fris besneeuwde bergtoppen van de Pyreneeën dromende en luidop snurkende hond aan de voeten en een al even luidop urenlang telefonerende lieftallige eega aan de zijde. Alleen een knetterend open haardvuur ontbrak om het plaatje compleet te maken maar daar had niemand, met een buitentemperatuur van 34 graden Celsius, écht behoefte aan…

Tegen valavond begon Lung Jan aan het Kerstdiner. Mevrouw Lung Jan, die zich op een avond als deze graag liet verwennen, had gekozen voor een eclectische mix van de Oosterse en Westerse keuken. Wat dim sum en tod man pla, heerlijke Thaise viskoekjes, als voorgerecht en zalm in mojosaus en gegrilde knoflookgamba’s met citroen en peterselie vormden het hoofdgerecht. Dat intussen een paar familieleden en buren, wellicht aangelokt door de lekkere geuren, mee waren aangeschoven mocht de pret niet drukken. Snel nog een grote pot zeevruchtencurry met kokosmelk op tafel getoverd en klaar was Kees… Gelukkig had Lung Jan een grote voorraad van zijn beroemde limoen-mangomouse achter de hand en was een flinke portie gebakken ananas met basterdsuiker en kokos in een wip klaar zodat het kerstdiner tot ieders tevredenheid kon afgesloten worden.

Net voor hij indommelde meende hij in de verte ‘O Dennenboom’ te horen. Verhip, een kerstzanger dacht hij… Bleek het toch wel de lichtjes aangeschoten overbuurman te zijn die, gestimuleerd door een flinke dosis Lao Khao, luidkeels een heel eigen interpretatie te beste meende te moeten geven van Carabao’s monsterhit Wanipok. De al even luidkeelse en rijkelijk met tot de verbeelding sprekende scheldwoorden gespekte reactie van zijn halve trouwboek, gevolgd door het geluid van kletterend en sneuvelend huisraad was zowat het laatste dat Lung Jan hoorde voor hij naar Dromenland vertrok met ‘Vrede op aarde aan alle mensen van goede wil’ als een laatste, sluimerende gedachte…

O ja, de Drie Koningen met hun geschenken waren wellicht op weg naar Isaan verdwaald. De afstand tussen Bangkok en het Noordoosten is vaak nog onoverbrugbaar… Ze hadden echter een waardige vervanger gevonden in de figuur van de zelfvoldane en zelfbenoemde premier van deze trotse natie. Hij had een paar dagen geleden alle 65-plussers in het dorp verblijd met de heuglijke mededeling dat ze allemaal, éénmalig een cheque van 1.000 Baht zouden krijgen. Zouden er dan toch – eindelijk – in Thailand verkiezingen in aantocht zijn..? Straks zou Lung Jan nog in Sinterklaas gaan geloven…