Een Isaans personeelsfeest
Dit wordt natuurlijk geen spectaculair verhaal, maar voor degenen die belang stellen in hoe er in Isaan geleefd, gefeest en gewerkt wordt, mogelijk toch interessant genoeg.
Een week geleden werd mijn vrouw gebeld door Waai, een 34-jarige vrouw die na haar studie aan de Khon Kaen University in het Ubon Ratchathani Rice Research Center was gaan werken. Het Research Center zou 6 oktober een afscheidsfeest geven omdat zij een nieuwe functie in een ander Research Center had aanvaard. Een wat riskante datum, want de verwachting van weersdeskundigen was dat een tyfoon die dag Isaan zou aan doen en het zou natuurlijk een buitengebeuren worden. Het feest was alleen bedoeld voor de werknemers – niet voor de partners – maar zij mocht als feesteling aan de voor haar gereserveerde tafel haar familieleden uitnodigen. Haar familie woont echter 2000 km verderop en niemand was in de gelegenheid om te komen, dus mocht ze in plaats daarvan vrienden uitnodigen. En omdat zij al een paar keer bij ons aangeschoven had aan de eettafel – meegenomen door vrienden van ons – en daarna al vaker langs was geweest kenden we haar redelijk goed. Waai had o.a. ook Toey, een goede vriendin van ons, uitgenodigd omdat Toey voor haar een moeder was in de tijd dat ze in Ubon werkte.
De dresscode voor het feest was traditioneel Isaans, hetgeen aangeeft dat de Isaaner trots is op zijn identiteit, althans dat is mijn interpretatie. Daarmee wil ik echter niet aangeven dat er hier sprake is van een onafhankelijksstreven.
Het Ubon Ratchathani Rice Research Center ligt zo’n 20 km buiten Ubon op een afstand van ongeveer 10 km van ons huis. Het is gevestigd op een uitgestrekt terrein met diverse gebouwen en ook met eenvoudige woningen voor de personeelsleden. In één van die huisjes woonde Waai samen met haar hartsvriendin, een vriendin uit haar Khon Kaen periode. Ondanks de uitgestrektheid van het terrein waren daar geen proefvelden voor nieuw ontwikkelde rijstvariëteiten. Die proefvelden liggen verspreid over Thailand en worden door gewone rijstboeren verzorgd maar natuurlijk wel nu en dan bezocht door functionarissen van het Research Center.
Op de bewuste dag kwamen we om half zes aan in het Research Center waar de feestelijkheden al begonnen waren. Een dansende groep werknemers was onderweg naar een gebouw waar een Boeddhistisch getinte ceremonie zou plaatsvinden. In dat gebouw stonden enige stoelen – twee waren natuurlijk voor ons bestemd – maar de rest van de aanwezigen moest op matjes plaatsnemen. Centraal stonden ook nog drie bankjes: één voor een in witte kledij gehulde figuur die de ceremonie zou leiden, één voor Waai met haar “moeder” Toey, en één voor de directeur en zijn vrouw. Want dat grote feest was natuurlijk niet alleen voor Waai, maar in de eerste plaats voor de directeur die eveneens een functie elders had aanvaard. Waai was dus zo gelukkig dat ze kon meeliften met het afscheid van de directeur. Ze stond overigens wel samen met de directeur op een enorme poster die ergens opgehangen was en was daarop even prominent afgebeeld als haar directeur. Wat dat betreft werd er geen onderscheid gemaakt.
Voordat de ceremonie begon werd er een bankje bijgeplaatst – naast Waai en Toey – en moesten mijn vrouw en ik daarop plaatsnemen; dat hadden we te danken aan het feit dat Waai ons ook als ouders beschouwt (“weer een dochter erbij”). Een onderdeel van de ceremonie was natuurlijk dat we door een touwtje met elkaar en met de boeddhistische raadsman verbonden werden. Na een kwartiertje was de raadsman klaar met zijn gebeden en bond hij bij ieder van ons zessen een touwtje om de rechterpols. Daarna mocht de menigte op de knieën kruipend langskomen om de twee feestvarkens van polstouwtjes te voorzien en afscheid te nemen. Dat ging gepaard met diverse omhelzingen, ondanks COVID. Niemand maakte trouwens gebruik van een mondkapje en mijn vrouw en ik gingen daar moeiteloos in mee.
Daarna gingen we naar buiten waar tafels met eten voor ruim 300 personen stonden opgesteld. Wij zaten samen met Waai en Toey aan een tafel voor 8 personen maar de directeur mocht het doen met een tafel voor maar liefst 14 personen. Op elke tafel stond naast flessen water en frisdrank één fles Leo bier. Het werd dus geen drankfestijn zoals ik wel eens in Nederland op personeelsfeesten heb meegemaakt. Eén keer moest zelfs een collega van mij een taxi in geholpen worden maar hij rolde er sneller uit dan hij erin geduwd was. Zo niet in Thailand dus.
Op het feestterrein was natuurlijk ook een groot podium opgesteld waar zowel professionele artiesten als werknemers hun kunnen toonden. En er werd natuurlijk gedanst. Ik was bij met name de wat oudere dames populair als danspartner en ik werd zelfs een paar keer aan mijn arm meegetrokken naar de dansvloer. Zoveel vrijpostigheid ben ik eigenlijk in Thailand niet gewend, alleen van dronken en/of stokoude vrouwen. Maar de feeststemming bracht sommige vrouwen er blijkbaar toe om zich die unieke kans om met een farang te dansen niet te laten ontnemen. Ik liet mij dat zonder problemen welgevallen want langer dan een uur stilzitten is ongezond heb ik recent gelezen. Tegenwoordig word ik trouwens door mijn fitbithorloge op tijd gewaarschuwd als ik dreig te lang stil te zitten. Maar met al die danslustige dames had ik die avond geen waarschuwingen nodig.
De beloofde tyfoon was vertraagd – de monniken (?) die die dag hadden geprikt stonden blijkbaar in beter contact met de weergoden dan de weersdeskundigen – en even over tienen verlieten wij het gezelschap waar het feest nog in volle gang was.
Over deze blogger
- Geboren in 1950, in Thailand getrouwd in 1977, geëmigreerd in 2011. Twee geweldige kinderen en 5 lieve kleinkinderen. We wonen nu met z’n tweeën in de Isaan met de eerste buren op zo’n 250 m. Al 5 jaar zijn we zelfs de provincie Ubon niet uit geweest. Uitgaan: een paar keer per maand uit eten. Saai? Geïsoleerd? Nee. Op de foto is te zien hoe ik hier leef: buiten, omringd door natuur, luchtig gekleed, naar m’n zin en op z’n tijd bezoek, zoals van achterkleinkind Nalin. “Achter”, omdat haar moeder ons oma en opa noemt. Hobby: zoeken naar betrouwbare nieuwsbronnen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand1 november 2024Je maakt van alles mee in Thailand (165)
Leven in Thailand17 oktober 2024Je maakt van alles mee in Thailand (155)
Leven in Thailand28 september 2024Je maakt van alles mee in Thailand (147)
Achtergrond23 maart 2024Is sporten in een tropisch klimaat verantwoord op je oude dag?
Erg leuk verhaal Hans, dank je wel.
Dag Hans, altijd leuk hoor deze ‘inkijkjes’ in het gewone leven in Thailand. Wel opvallend dat ook dit goed opgeleide en zeker ook charmante meisjes op haar 34e – blijkbaar – niet getrouwd is. Komt volgend mij steeds meer voor.
Ja, dan komt ook volgens mij relatief vaak voor. Ik ken diverse voorbeelden van aantrekkelijke vrouwen met goede banen die niet of laat trouwen. Een reden zou kunnen zijn dat er veel doorzettingsvermogen vereist is om als boerendochter door te studeren. Dat lukt boerendochters vaker dan boerenzonen. En die doorgestudeerde boerendochters willen geen man die financieel alleen maar tot last is. Overigens heeft Waai ouders met meer geld dan de gemiddelde boer.
Hans , is dat ook een echt Isaans kostuum dat je aan hebt?
Volgens mij is dat het inderdaad echt Isaans. Maar je zal het niet vaak meer tegenkomen in Isaan, zeker niet in de steden.
Als Prayut Isaan aandoet, dan doet ook hij meestal zo’n doek om z’n middel. Dat verhoogt zijn populariteit in Isaan. En ik doe het nu ook, maar bij mij blijft het een uitzondering.
Ik denk,nee ik weet wel zeker dat jij populairder bent in de Isaan dan Prayut Hans.
Leuk verhaal Hans. Begon het feest half 6 in de ochtend of in de avond?
Bedankt Wielren, voor je commentaar. Maar het feest begon om17:30h.