Een Isaans dorpsleven (5)

<Farangs> die in Isaan wonen worden wel eens aangezien als een soort kluizenaars. Wie begraaft zich nu ergens in de diepe binnenlanden van een zich nog ontwikkelend land, in de meest arme streek dan nog?

De enige verhalen die onthouden worden door diegenen die meer luxueuzere oorden opzoeken zijn die van stroompannes, slecht internet, erbarmelijke infrastructuur en schabouwelijk voedsel. Om van die eigenaardige inboorlingen die er al eeuwenlang wonen nog maar te zwijgen, die zijn lui en zuipen zich te pletter, hun armoede is hun eigen schuld en daarmee uit. En daar bovenop zijn er nog de partners van deze farangs, de reden waarom ze naar die barre oorden moesten verhuizen. Die veranderen van mooie sexy dames naar echte Isaaners, familie gebonden en dus uit op huizen, auto’s, goud en geld.

De Inquisiteur vindt het stilletjes aan allemaal prima. Legt zich neer bij de vooroordelen die er heersen en geniet van al die zogenaamde nadelen. Ja, soms heeft hij van die dagen dat hij graag een soort kluizenaar is. Komt dan zolang er voldoende etenswaren in huis zijn dagenlang niet buiten en amuseert zich in zijn burcht. Bewaakt door drie woeste honden waar zelfs de autochtonen respect voor hebben, lekker omheind door een wirwar van maatregelen vanwege de inventiviteit van de honden om te ontsnappen.

Een jungle-achtige hof die een Engelse tuinman zijn haren te berge zouden laten rijzen maar die aantrekkelijk is voor de ganse fauna van Isaan inclusief slangen en ander giftig spul. Een vijver die continu problemen blijft geven vanwege steeds weerkerende lekkage, om van de halfslachtige garnalen- en krabbenkweek van zijn lief nog maar te zwijgen. Zelfs binnen in huis wordt de boel op stelten gezet door twee poezen, een kattin met een kater die ze niet kan uitstaan.

Geen haan die ernaar kraait wanneer De Inquisiteur zin heeft om een vuurtje te stoken, dat is gewoon een goede daad want het is de enige manier om afval te verwijderen. Niemand die hem terecht wijst wanneer hij bomen gaat omhakken omdat hij weer eens een ondefinieerbaar stuk wil maken. Niemand die klaagt wanneer hij zijn muziek veel te luid zet of wanneer zijn honden midden in de nacht gaan huilen voor een onbekende reden. Geen overheid die hem op de vingers tikt wanneer hij bij laswerk het toestel voor de meter aansluit om voldoende ampères te krijgen. Geen huisgenoot die komt zeuren wanneer hij uit pure luiheid gewoonweg niks uitvoert, niemand die hem terecht wijst wanneer hij in een dorstig-ondeugende bui enkele biertjes drinkt.

De Inquisiteur geniet van zijn lief waarvan hij nog meer is van gaan houden dan voorheen. Ondanks het feit dat ze toch wel wat kilo’s heeft bijgewonnen, dat ze zich nog nauwelijks opmaakt, laat staan een kort rokje draagt. Ondanks dat ze haar familie koestert en graag om zich heen ziet, dat ze graag zorg draagt voor iedereen die het nodig heeft. Hij geniet van het feit dat haar persoonlijkheid opbloeit, dat ze kan zijn wie ze wil zijn zonder zich zorgen te moeten maken zoals vroeger. De Inquisiteur heeft geleerd dat haar werkelijke schoonheid van binnen ligt, aan haar karakter, haar zorgzaamheid naar anderen toe.

In een vorig leven was De Inquisiteur iemand die geluk vooral in het materiële zocht. Ambities waarmaken, ambities die er waren ingepompt door een maatschappij die geld koestert. Veel geld verdienen maar door het vele werk je gezin verwaarlozen weet hij nu. Luxueus ingerichte woning met designmeubels, maar je zit net zo lekker op een zelfgemaakte bank met wat samengeraapte kussens. Grote mooie auto’s, om de vier jaar vervangen want dat was fiscaal aantrekkelijk, daarbovenop nog eens zware motorfietsen, want dat was ‘in’, ondanks het feit, dat je voor die motorfiets nauwelijks tijd had om mee te toeren en dat je met die wagens enkel zakelijk rondreed.

Geluk was aanwezig zijn op grote organisaties met bekende figuren, belangrijke voetbalwedstrijden, zien en gezien worden. En dan liefst in modieuze kledij die slechts een seizoen lang sjiek was. Gaan dineren in fancy en bekende restaurants waar je een prijs betaalde die veel te hoog was voor wat je kreeg doch je onderhield je status. Cultuur moest je beleven, maar dan wel die cultuur die gangbaar was: wat fout was ging je niet naartoe. Je moest met de trend mee, alles wat de maatschappij goedkeurde volgen en wat afgekeurd werd liet je vallen.

Hier in het barre Isaan heeft De Inquisiteur geleerd om te genieten van de kleine dingen. Zich verlekkeren op sobere maaltijden: een vis op de barbecue, een schoteltje gebakken rijst met groentjes en vlees. In alle geduld de natuur aanschouwen: een bloem die opengaat, een leguaantje zijn vinnige bewegingen volgen. De mensen aanschouwen in volle begrip voor wat ze doen en hoe ze het doen. Je stiefdochter zien volwassen worden, hoe snel ze verandert op korte tijd van een hopeloze tiener naar een wispelturige puber. Pang Phon, het stief-neefje, diens vorderingen als vijf maanden oude baby zien, zijn onschuldige vertrouwen in bekende gezichten, zijn vrolijkheid zonder reden. Toekijken op de fantasievolle spelletjes van diens broer, de vijf jaar oude Phi-Phi, en plezier hebben in diens ongebreidelde fantasie.

De Inquisiteur is ook zijn ongeduld kwijt, tijd is relatief, hij kan nu makkelijk urenlang stil zitten bij het lief zonder iets te zeggen, zonder iets te willen. Isaan heeft hem geleerd om te vergeven, om te delen, om begrip te hebben.

Zelfs voor het Boeddhisme kan De Inquisiteur, zelf een overtuigd atheïst, nog begrip opbrengen. Ja, er zijn vele excessen die zijn goedkeuring niet dragen doch dat is eigen aan religie en de grootste excessen zitten aan de top. Maar de mensen in Isaan vinden er troost en steun in. Vaak is dat materieel, mensen die echt in de problemen zitten krijgen dan voedselpakketten, of kledij, dekens, … . Ook steunen de tempels de gemeenschap door goederen te financieren zodat de wegen en bevloeiingskanalen hersteld geraken. Doch het meest van al vinden de mensen er troost in wanneer ze zich slecht voelen. Ze louteren zich door te offeren: eten geven aan de monniken, kleine financiële donaties, of door de tempels en de omgeving ervan mee te vernieuwen of te onderhouden.

Zonder deze religie zouden de meesten zich verloren voelen, daar is De Inquisiteur van overtuigd.

En zodoende, als de stroom weer eens uitvalt of de internetverbinding het laat afweten, of wanneer De Inquisiteur door het lief weer eens over een erbarmelijke zandweg naar een verborgen tempel gebracht wordt, of wanneer er eens ongelooflijk vreemd eten wordt voorgeschoteld, of indien er weer eens een bende lao-kao’s opdaagt in de shop, of er een uitbesteed karwei weer eens stilgelegd wordt omdat ze er gewoon geen zin in hebben die dag – klaagt De Inquisiteur nauwelijks meer.

En af en toe de kluizenaar uithangen is best leuk, per slot van rekening zijn er vele andere momenten om tussen de mensen te komen. En ja, ook richting oorden waar er wel meer vertier is. Doch tegenwoordig houden De Inquisiteur en het lief dat slechts maximaal een week vol zoals laatst bleek.

Dan beginnen ze beiden te verlangen naar dit kleine dorpje, zijn mensen, de natuur, hun eigen burcht.