Een huis voor haar familie

Veel ‘farang’ met een Thaise partner klagen er steen en been over en het is oorzaak van heel wat “echtelijke” ruzies: de zorg voor haar familie. Voor haar is het de gewoonste zaak van de wereld dat hij de portefeuille trekt om familieleden uit de nood te helpen. Die steun wordt door de familie ook van haar verwacht.

Hij, gewend aan verwanten die hun eigen boontjes doppen, gruwelt van de bedelverhalen over dode waterbuffels, kapotte waterleidingen, lekkende daken, zieke ouders en te repareren auto’s. En klaagt zijn nood over bodemloze geldputten aan borreltafel of op internetfora. Aan cynische reacties vaak geen gebrek.

Puttend uit mijn eigen belevenissen kijk ik daar anders tegenaan. Als het geluk van je geliefde ook jou wat waard is, als je oog hebt voor de (welvaarts)verschillen tussen je eigen land en Thailand, kan het betrokken zijn bij het wel en wee van de familie een heel dankbare en ook leerzame ervaring zijn.

Wrakkige houten brouwsels

Ik herinner me nog goed hoe ik schrok toen ik in 2003 voor het eerst in de ouderlijke woning van mijn partner kwam. Haar geboortedorp in de Isaanse provincie Roi Et is een verzameling van wrakkige houten bouwsels. Het onderkomen van haar moeder – dat toen ook onderdak bood aan de twee broers en het zoontje van mijn partner – was een van de weinige met stenen muren. Maar daar hield de ‘luxe’ ook meteen mee op.

Het ‘huis’ op een stukje land van ongeveer 600 m² had op de vier muren een dak van golfplaten met daarnaast een soort afdak, ook van roestige metalen golfplaten. De kieren tussen dak en muren boden vrij spel aan binnendringende vliegen en ander ongedierte. Achter het huis een stal, het nachtverblijf voor de koeien. Rondom dit alles braakliggende grond, ongelijk, met hier en daar wat gras en onkruid. In de regentijd een grote modderpoel. Bij de stal een hooiberg en uiteraard veel koeienstront, dat gewoonweg niet opgeruimd werd. Voor het huis een waterput, van waaruit grote keramiek potten van wel 1000 liter gevuld werden (met de hand wel te verstaan).

Binnen was het al niet veel beter. Het huis bestond uit drie delen. Eerst een woon/slaapkamer, met aan meubilair een kast, een televisie en een matras waar moeder en kleinzoon ’s nachts op sliepen onder een muskietennet. Daarna een slaapruimte voor de twee zoons: wat matrassen met enkele vette lappen die als deken dienst moesten doen. Het laatste gedeelte gaf ruimte aan een keuken en een toilet. Nou ja toilet, zo’n hangding met een gat in de grond dus, met een ton water ernaast om te spoelen. Er was wel een douche, maar geen warm water.

Rommelig en stokoud

Alles was rommelig, vuil ook vaak en oud, stokoud mag je wel zeggen. Daar is echter wel een verklaring voor. In de eerste plaats is er absoluut geen geld voor onderhoud of verbetering. Er is weinig, zeer weinig geld om van te leven. Het tweede aspect is, dat je met Nederlandse ogen naar zo’n manier van leven kijkt. Het besef, dat onderhoud en hygiëne het leefklimaat veel aangenamer kunnen maken, is gewoon niet aanwezig of ieder geval niet ontwikkeld.

Ik denk dat het laatste het geval is, want toen ik daar met mijn partner Poopee over sprak en zij daarna met haar moeder, kwamen er meteen wensen voor verbetering. Een waterpomp bij de put, het toilet zou ook veranderd kunnen worden enne… het huis kon ook wel een likje verf gebruiken.

De verbouwing

Zo begon het. De elektrisch gedreven pomp met wat leidingwerk werd aangelegd. Hoe stukken elektrisch draad van verschillende diameters aan elkaar werden geknoopt om de pomp te laten werken, gaat alle fantasie te boven. Het was gewoon gevaarlijk en dat heb ik dan ook laten veranderen. Het toilet werd geheel vernieuwd. Van een grijze betonnen ruimte werd het veranderd in een betegelde toilet/douche ruimte. Een gewoon zittoilet, maar weer niet doortrekken (te duur vonden ze toen), gewoon weer die ton met water ernaast om na gedane zaken het toilet te spoelen. Ook kwam er een douche met een warmwatervoorziening. Er werd tevens verf gekocht voor de buitenkant van het huis en voor de woonkamer.

De tweede etappe was het terrein te ommuren. De grond binnen de muren effenen, stal moest verdwijnen en het afdak zou opnieuw worden gemaakt. Eerst werd dat afdak afgebroken en daarna moest de grond geëffend worden. Een paar jongens uit het dorp werden opgetrommeld en enthousiast (?) begonnen die in de keiharde grond te bikken met een houweel, slaan met mokers, maar veel schoot het niet op. Ik vroeg of er geen bulldozer in het dorp was, die zou de grond met twee of drie vegen gelijk hebben. Dat kost geld, werd gezegd, maar ik kon het geploeter niet aanzien en dus is de bulldozer gekomen en inderdaad was het onmiddellijk een ander en aangenamer gezicht.

Voor het nieuwe afdak werden betonnen palen gekocht en toen die in de grond zaten was het wachten op de specialisten, die de dakconstructie zouden maken. Bovendien zouden de dakpannen worden gelegd. Dat heb ik niet zelf zien doen (ik was in Nederland), maar bij terugkeer hadden de golfplaten plaatsgemaakt voor blauwe dakpannen. Een mooi gezicht, maar wel pannen van asbest want aan onze weerstand tegen asbest hebben Thai geen boodschap, ze zijn eenvoudigweg niet op de hoogte van de risico’s …..

Bouwplan en begroting

Tevreden waren we dan ook niet. Eenmaal terug in ons eigen huis in Pattaya hebben we over verdere plannen tot verbetering gesproken. In plaats van een afdek zou er best een nieuwe huiskamer kunnen komen, een woongedeelte en een keuken. De oude woonkamer zou een moderne slaapkamer (met toilet/doucheruimte) kunnen worden, waar Poopee en ik zouden kunnen slapen en in het slaapkamergedeelte zouden dan drie slaapkamertjes gebouwd worden.

Vooruit, ik had A gezegd en dus kon B niet uitblijven. Wel stond ik er op, dat er nu een bouwplan en een begroting zou komen, zodat ik dan wist hoeveel “ontwikkelingsgeld” ik nog zou moeten bijdragen. Om het een en ander te regelen ben ik zelf weer meegegaan om er zeker van te zijn, dat het ook zou gebeuren. Omdat de bouwactiviteiten niet altijd vakkundig werden gedaan, besloten we ook onze buurman en zijn hulp, die vakkundig zijn en goed kunnen werken mee te nemen.

Toen we daar aankwamen, heb ik zelf maar eens een lijst van werkzaamheden – een punt of 15 – gemaakt, ook met het doel vooraf een goede kostenberekening te kunnen maken. Om het kort te houden, daar kwam niets, maar dan ook niets van terecht. Mijn lijstje werd wel besproken, er werd geknikt en gebogen, maar ik kreeg mijn bedoelingen – ook door taalmoeilijkheden –niet in hun hoofd. Mijn buurman had allang een eigen plan, dat in het Thais werd besproken. Ik heb mij er uiteindelijk maar bij neergelegd, waar zou ik mij ook mee bemoeien.

Coca Cola op roestige schroeven

Bij de sloop van het oude gedeelte werden de van een soort korrelcement gemaakte stenen hergebruikt om de vloer voor het nieuwe te leggen. Af en toe was er een slijptol nodig om bijv. oude kozijnen te verwijderen. Toen de beschikbare tol kapot bleek was de opgeschroefde dekplaat met geen mogelijkheid los te krijgen. Ik heb toen voor het eerst ook in praktische zin grote indruk kunnen maken: mijn Thaise medewerkers hadden nog nooit van de werking van Coca Cola op roestige schroeven gehoord. Na een uurtje in een bak met de toverdrank kon de zaak met een kinderhand worden losgedraaid.

Pas toen de afbraak klaar was, werd bedacht, dat die laag puin met zand opgevuld moest worden. Men denkt niet vooruit, dus bellen en een uurtje wachten. Mooi tijd om te eten, dus! Een kuubje of 2 – 3, een volle trucklading werd gebracht en hup weer aan het werk. Een man of 5 brachten het zand naar binnen en bedenk wel, alles met de hand. Eerst emmertje vullen, lopen, leegmaken en weer terug.

Ik zat erbij en keek ernaar en bedacht, hoe die ondergrond nu stabiel zou worden gemaakt. Zand over puin levert vast een hobbelige vlakte, want het zand zou volgens mij nooit in alle open ruimtes van dat puin komen. Daar was het volgende op bedacht. Toen men klaar was met het zandtransport, werd veel, heel veel water over de zandvlakte gespoten. Omdat daardoor het zand “vloeibaar” werd, werden ook alle hoeken en gaten van dat puin keurig gevuld. Ik, geen bouwvakker, vond het een slimme methode. En uiteindelijk leverde die een mooi egale betegelde vloer op.

Thais onvermogen tot efficiënt werken

Het ontbreken van enige planning betekende wel dat pas over een volgende stap werd nagedacht als de vorige gezet is. Er was weinig gereedschap, het meest kwam nog van mij uit mijn tijd in Nederland. Ook is er voortdurend gebrek aan kleine materialen als spijkers, schroeven, plakband en noem maar op. Op het moment, dat het nodig was, sprong iemand weer op de brommer om het “ergens” te halen. Dat betekende zitten en wachten tot die man terug was. Je bent dan geneigd dat aan Thais onvermogen tot efficiënt werken toe te schrijven. Ik herinnerde me echter maar al te goed hoe bij de verbouw van badkamer en keuken in mijn Nederlandse woning de vaklui ook voortdurend iets tekort kwamen en zich ter aanvulling naar een of andere bouwmarkt moesten reppen.

Ik ben er niet continue bijgebleven, maar heb wel geregeld de per auto 10 uur vergende reis naar het dorp ondernomen. Iedere keer dat ik terug was constateerde ik dat de vijf of zes mensen die er werkten ijverig waren. Wel was voortdurend toezicht nodig, want het minste probleem leverde eindeloze discussie op. Ook om in dat soort gevallen in te kunnen is Poopee als een soort bouwpastoor permanent aanwezig gebleven.

Poopee deed dat voortreffelijk. Behalve knopen doorhakken bij problemen hield ze ook de kosten nauwlettend in de gaten. Van alles wat gekocht werd eiste ze een bon, vaak ook belde zij eerst met de leverancier om nog wat af te dingen. Ze zat er zo bovenop dat de jongens van het dorp zeiden ‘je bent gierig met geld uitgeven’. Ik gaf haar soms voor Thaise begrippen grote bedragen en ze is daar altijd zeer zorgvuldig mee omgegaan.

Wat heeft dat dan allemaal wel niet gekost?

Nu het antwoord op de goed-Nederlandse vraag: en wat heeft dat dan allemaal wel niet gekost. Welnu, voor de eerste verbouwingen, die door de twee broers en een enkele jongen uit het dorp werden gedaan, werden geen loonkosten betaald. Volstaan werd met gratis eten en s’avonds alcoholische versnaperingen. Maar de grote klus eiste het aantrekken van extra en betaalde mankracht; alleen het werk van de twee broers bleef gratis, het was tenslotte ook hun nieuwe huis. Poopee regelde met twee uit Pattaya afkomstige bouwvakkers voor elk een dagloon van omgerekend 6 euro, de 4 werkers uit het dorp zelf kregen per dag ongeveer de helft. Soms kwamen de dorpsjongens niet opdagen, vaak was een overmaat aan whiskyconsumptie de oorzaak. Poopee was dan onverbiddelijk: niet werken, ook geen geld.

Het hele project heeft een maand of zes in beslag genomen. De uiteindelijke kosten voor mijn rekening bleven beneden de 5.000 euro. Best een flink bedrag, maar kom daar maar eens om in Nederland voor een verbouwing van deze omvang. En voor mij is het in elk geval geen reden om waar dan ook te gaan klagen over de extra-uitgaven waar je  -levend in Thailand – met een Thaise partner voor kunt komen te staan.

Poopee wilde de verbouwing graag, uit liefde voor haar moeder en familie: eindelijk wat (figuurlijk) zonlicht in een op het oog somber plattelandsleven, eindelijk enige financiële armslag. Als ik dan de dankbaarheid van iedereen zag en het enthousiasme waarmee werd meegewerkt, gaf dat mij een fijn, tevreden gevoel. Er was geen sprake van weggegooid, maar van welbesteed geld, dat heeft bijgedragen aan een beter bestaan van enkele Thaise mensen.

– Herplaats bericht –

Over deze blogger

Gringo

Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur18 november 2024Pua, Pua, Pua
• Achtergrond11 november 2024Bananen in Thailand
• Bezienswaardigheden11 november 2024Ban Chiang – Een juweel in de kroon van Udon Thani
• Achtergrond10 november 2024Bang Saray, waar ligt dat?