Een hogere macht of mijn primitieve ik?
Thailand is het land van de geesten en ook mijn vrouw ziet geesten op ons land, zelfs overdag. “Zien” is eigenlijk niet het goede woord, het zal “waarnemen” zijn. En sommige Thaise bezoekers hebben ook dergelijke ervaringen gehad. Ik en ook andere farang-bezoekers hebben echter nog nooit iets bijzonders gezien, gehoord, geroken of gevoeld.
Het lijkt mij te gemakkelijk om aan te nemen dat ik een nuchtere Hollander ben; het zou ook kunnen dat ik het zintuig of de antenne om geesten waar te nemen mis. Tenslotte heeft niemand ooit kunnen bewijzen dat geesten niet bestaan.
Toch heb ook ik recent twee bijzondere gebeurtenissen meegemaakt waar ik geen goede verklaring voor heb. De eerste gebeurde ruim een week geleden. Mijn voetbalteam had een competitiewedstrijd en ik mocht in de basis starten (onze spelers uit de naburige provincie Yasothon waren verlaat). Op een gegeven moment kwam er een hoge bal voor het doel van de tegenpartij en ik kwam in om die bal springend in te koppen. Omdat ik mij concentreerde op de hoge bal zag ik de keeper niet aankomen en we kwamen in botsing met elkaar. Komt wel vaker voor. Wat ik mij echter alleen herinner is dat ik richting het doel ging. Het volgende wat ik mij herinner is dat ik met een klap vlak op mijn rug terecht kwam zonder dat mijn hoofd trouwens de grond raakte (wat eigenlijk ook al vreemd is). Ik stond onmiddellijk op en zag de ruim twintig jaar jongere keeper nog voor apegapen liggen. Ik realiseerde mij onmiddellijk wat er gebeurd moest zijn en gaf de keeper een hand om te helpen met opstaan. De tegenpartij kreeg een vrije schop mee en het spel ging verder. Ik miste dus zo’n twee seconden in mijn geheugen maar van geheugenverlies was beslist geen sprake want ik had geen moeite om mij te herinneren wat eraan vooraf gegaan was. Ik neem aan dat gedurende die twee seconden mijn hersenen de signalen van mijn oogzenuwen en andere zintuigen niet verwerkt hebben zodat ze dus ook niet in mijn korte termijn geheugen opgeslagen konden worden.
Ik kon gewoon verder spelen alsof er niets gebeurd was. Geen pijn en ook de volgende dag geen stijve spieren of andere ongemakken.
Vorig jaar is mij iets vergelijkbaars overkomen en zelfs nog moeilijker te verklaren. Het was ook tijdens een voetbalwedstrijd dat ik een tegenstander die met z’n rug naar mij toestond op volle snelheid voorbijging. In het voorbijgaan haalde hij mij onderuit. Na een schouderrol en vervolgens een salto landde ik keurig met licht gebogen knieën met twee voeten naast elkaar op de grond zonder dat ik maar een tussenstapje hoefde te maken. Alsof Epke Zonderland een perfecte afsprong had gemaakt na een oefening aan de rekstok. Nu doe ik wel wat aan sport (een uurtje per dag waarvan circa 3 minuten intensief) maar niet aan turnen en ik heb met dat beetje sport natuurlijk bij lange na niet de fysiek van Epke afgezien nog van mijn gevorderde leeftijd (69). Mijn laatste koprol – met tegenzin uitgevoerd – zal zo’n 60 jaar geleden geweest zijn en dan uitgevoerd zonder aanloop en zonder salto. Bovendien ben ik zeker niet soepel van lijf en ledematen want alleen met veel moeite kan ik met mijn handpalmen mijn knieën bereiken. Uiterst vreemd dus dat ik op dat moment wel tot zoiets in staat bleek.
Ook nu miste ik zo’n twee seconden van mijn leven: ik herinner mij nog wel dat ik mijn tegenstander voorbij wilde lopen. Het volgende wat ik mij herinner is dat ik met gebogen knieën onbeweeglijk op de grond stond. Ik zag vervolgens de scheidsrechter op mij afkomen die ons een vrije schop gaf en ik begreep onmiddellijk wat er gebeurd moest zijn. Ik draaide mij om naar de verbouwereerde tegenstander waarvan ik vermoedde dat hij mij onderuit gehaald had; verbouwereerd omdat hij waarschijnlijk te laat had gezien dat hij een oude man onderuit geschoffeld had en nog wel een bejaarde farang. Dat hoort natuurlijk niet. Ik liep op hem toe om hem een hand te geven en het spel ging weer verder. Ook nu had ik trouwens het contact met het been van mijn tegenstander niet gevoeld. Ook niet het contact met de grond; geen beelden, geen geluiden. Niets. En weer geen pijn of andere klachten achteraf. En ook nu had ik het gevaar – de keeper en het gestrekte been van de tegenstander – niet gezien of zelfs maar zien aankomen.
Ik neem aan – maar ik heb slechts een zeer beperkte kennis van het menselijk lichaam – dat het geen reflex was. Reflex in de betekenis van een aangeleerde, automatisch reactie. Ook geen zogenaamde eenvoudige reflex en waarschijnlijk zelfs niet de zogenaamde complexe reflex. Maar wat dan wel? Nam mijn “primitieve ik” – wat dat ook wezen moge – het over? Schakelde dat mijn hersenen tijdelijk uit om sneller te kunnen reageren? Maar is het eigenlijk wel mogelijk om op twee voeten te landen zonder gebruik te maken van de signalen van mijn evenwichtsorgaan? Het lijkt mij allemaal zeer onwaarschijnlijk.
Maar dit is Thailandblog dus moet er een link zijn met Thailand en die lijkt er ook te zijn. In Nederland heb ik in ruim 60 jaar namelijk nooit dergelijke ervaringen gehad. En hier dus twee keer in een jaar tijd. Misschien heb ik hier wel een beschermengel (ik geef toe: uiterst onwaarschijnlijk). In ieder geval beweert mijn vrouw dat die geesten op ons land ons beschermen en dat ze ook met ons meegaan als wij ergens naar toe gaan. Hoe zo’n beschermengel in kan grijpen tijdens een “noodsituatie” is natuurlijk onduidelijk. Zou zo’n engel het bevel over mijn lichaam tijdelijk overnemen?
Zijn er lezers die ook bijzondere ervaringen hebben meegemaakt in Thailand? Vast wel.
Over deze blogger
- Geboren in 1950, in Thailand getrouwd in 1977, geëmigreerd in 2011. Twee geweldige kinderen en 5 lieve kleinkinderen. We wonen nu met z’n tweeën in de Isaan met de eerste buren op zo’n 250 m. Al 5 jaar zijn we zelfs de provincie Ubon niet uit geweest. Uitgaan: een paar keer per maand uit eten. Saai? Geïsoleerd? Nee. Op de foto is te zien hoe ik hier leef: buiten, omringd door natuur, luchtig gekleed, naar m’n zin en op z’n tijd bezoek, zoals van achterkleinkind Nalin. “Achter”, omdat haar moeder ons oma en opa noemt. Hobby: zoeken naar betrouwbare nieuwsbronnen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand1 november 2024Je maakt van alles mee in Thailand (165)
Leven in Thailand17 oktober 2024Je maakt van alles mee in Thailand (155)
Leven in Thailand28 september 2024Je maakt van alles mee in Thailand (147)
Achtergrond23 maart 2024Is sporten in een tropisch klimaat verantwoord op je oude dag?
“Zien” komt niet alleen uit je ogen, maar ook uit je geheugen.
Hoe zou je bijvoorbeeld kunnen dromen, als dat niet zo was?
Visuele waarnemingen moeten ook met opgeslagen beelden uit het geheugen worden vergeleken.
Hoe zou je anders iets kunnen herkennen?
Moet een geest geweest zijn, Hans, zoveel is zeker. En een Thaise geest. Maar we moeten wel nog even uitzoeken wat voor geest. Was het een phie phop, een phie preet, een phie krasue, een kuan thong, een nang takhian, een mae naak, een phie phong of een phie taai thang klom? Ik raad je ten sterkste aan een monnik (ook wel gele geest genoemd) te raadplegen die je voor 500 bath precies kan vertellen wat er aan de hand was. Een kleine ceremonie genaamd kha phie taai kan je er dan van afhelpen.
O ja, geesten kunnen ook goeie dingen doen. Je genezen van een ziekte of je de loterij laten winnen. Offer een gekookte varkenskop en je bent een miljonair!
Ervan afhelpen Tino? Nee hoor, ik vind het prima zo.
Een gekookte varkenskop heeft een kennis van ons inderdaad een keer geofferd. Maar pas nadat haar wens vervuld was. Zo zeker was ze blijkbaar niet van haar zaak om het vooraf te doen. Eigenlijk denk ik dat de meeste Thaise mensen toch wel twijfels hebben over het bestaan van geesten. Net als wij.
Beste Tino, ik meen toch een serieuze ondertoon waar te nemen in je reactie, dus ook een serieuze reactie van mij: een phie phop was het niet anders hadden de dorpsbewoners mij wel weggejaagd of andere maatregelen genomen. Zo was er bij ons in een dorp een vrouw bezeten door een phie phop. In een openbare sessie met diverse monniken werd de phie phop verdreven. Uit nieuwsgierigheid was ik er ook bij maar door het gebrek aan spektakel ging ik helaas voortijdig naar huis.
Hallo, Hans, was allemaal ironie hoor. En inderdaad hebben de meeste Thai zo hun twijfels, lachen erom en maken er grappen over.
Ja, ik heb ook een zeer bijzondere ervaring. Alhoewel niet in Thailand.
In 1980 werkte ik in Port Harcourt, Nigeria. Op een zondag had ik voor de gelegenheid eens vrij genomen en dacht: wat te doen op zo’n vrije dag. Om 8 uur zocht ik mijn chauffeur op. We mochten van mijn firma niet zelf rijden. Heh… Tuesday (dat was zijn voornaam) where do you live? Vroeg ik hem. Ooh… Far away, 150 km from here. Ik vroeg hem hoe lang hij al niet thuis geweest was. Een half jaar, antwoordde hij. Toen ik vroeg hem of hij er zin in had om naar zijn dorp te rijden en zijn familie weer eens te bezoeken. Hij was gelijk enthousiast. Een half uur later waren we op weg door de provincie Biafra. Het was een prachtige tocht over veel ongeplaveide wegen, maar zo’n 3 uur later kwamen in het dorp, waar hij woonde, aan. En nu komt het bijzondere. Alle inwoners van het dorp stonden ons op te wachten toen we kwamen aanrijden. Ik denk wel 100 mensen. Vrolijk en breedlachend. Maar….maar, hoe wisten de dorpsbewoners dat we er aankwamen? 1980 in Nigeria, geen mobiele telefoons, zelfs geen vaste lijn naar dit dorp. Geen communicatie mogelijk.
Bovendien, vanaf het moment dat ik Tuesday vroeg of hij zin had om naar zijn dorp te gaan was ik bij hem.
Ik ben door die dorpsbewoners vorstelijk ontvangen, heb er gegeten en geslapen (in een lemen hut) en de volgende morgen vroeg terug.
Maar tot op de dag van vandaag heb ik gemengde gevoelens over het feit dat de inwoners wisten dat we er aankwamen.
Geesten?
Heel eenvoudig.
Bijna aangekomen bij het dorp heeft de chauffeur waarschijnlijk bij een checkpoint o.i.d. gesproken met locals.
U moest nog een flinke U-turn maken om het dorp te bereiken.
De locals hadden het dorp al ingelicht met een walkie talkie.
Zoiets?
telepathie
Leuk verhaal Jacobus!
Maar ik denk dat de dorpsbewoners gewoon het stof die zo’ auto doet opwaaien al in de verte zagen en daardoor wisten dat er bezoek aankwam. Niks geesten… Gewoon blij dat er iets gebeurd en dat zij hun gastvrijheid konden tonen.
Ja precies,
Kan ook nog zijn dat het al dagen van te voren bekend was , dat de nigeriaan naar zijn geboortedorp zou komen.
Hij zal wel tegen een collega verteld hebben dat hij op een bepaalde dag thuis zou komen.
Bij ons staat de familie een hele dag op de luchthaven te wachten, wanneer we 2 weken van te voren hebben laten weten dat we eraan komen.
Dat weten ze ook niet per telefoon, maar iemand die een weekje voor ons vertrekt verteld ze dat.
Ik heb ook bijeenkomsten gezien in Thailand, waar iemand in trance raakt en andere stemmen aanneemt.
Een goede vrouwelijke kennis van mij, doet dit en voorspeld dan ook de toekomst.
Dat doet ze als beroep.
Ja het barst hier van de geesten. Wij hebben er 1 die is rookverslaafd en die rookt s,nachts mijn sigaretten op. Toch maar eens een monnik of 3 laten komen want die sigaretten worden steeds duurder.
Jacobus, kan het zijn dat de auto zichtbaar aan kwam rijden via bijvoorbeeld stofwolken, of heb je misschien Tuesday even 5 miniten uit het oog gelaten zodat hik een belletje heeft kunnen plegen?
Misschien heb ik hier wel een beschermengel (ik geef toe: uiterst onwaarschijnlijk).
Je doet je vrouw te kort, dat is jou grootste beschermengel …….
Ben ervan overtuigd dat beschermengels, geesten of welke naam je er ook aan mag geven, bestaan. Van jongs af aan (5 jaar) meerdere malen ervaren en het is dankzij de ‘hogere macht’ die mij gunstig gestemd is, dat ik nog steeds op deze aarde rond mag lopen. Ervaringen in Thailand heb ik ook. Bijvoorbeeld de keer dat ik op mijn motorbike van Bang Saen naar Pattaya op Sukhomvith Road reed. De weg had ter plaatse 3 rijstroken en normaal gesproken hou ik de linker rijstrook aan. Maar vanwege het slechte wegdek reed ik op de middelste baan. Toen het wegdek beter werd wilde ik naar de linker rijstrook terugkeren en net toen ik dat van plan was werd ik op de een of andere manier gewaarschuwd om nog even op de middelste baan te blijven. Op dat moment passeerde, totaal onverwachts, een auto mij links met een snelheid van ver boven de 100 km. Ik schrok me natuurlijk te pletter en 2 km verderop bleek dat de auto een andere motorbike geschept had. Een andere keer parkeerde ik mijn auto op Jomtien Beach Road in een parkeervak aan de rechterkant van de weg, direct aan het strand. Wilde oversteken om te ontbijten in wat toen Holland House heette, naast Tulip House, maar doordat ik werd afgeleid keek ik, zoals ik in Nederland gewend ben, aanvankelijk alleen naar links en vergat ik dat in Thailand je juist eerst naar rechts moet kijken. Ook toen werd ik op het moment dat ik naar de overkant wilde lopen door iets onverklaarbaars tegengehouden en dat was mijn redding want op hetzelfde ogenblik passeerde een van rechts komende Songtaew mij. Hans, mijn advies voor zover dat iets waard is: wees content met je beschermengel, accepteer dat er zaken zijn die je met je verstand niet kan verklaren en maak je er verder niet druk om, ook niet over sceptici. Wens je nog veel voetbalplezier toe en wees beducht op tackles.
Leuk dat u verkeerssituaties in verband brengt met hogere machten.
Nu ben ik eens benieuwd of u WEL eens een verkeersongeval heeft gehad, en of u van mening bent dat de hogere machten toen niet aanwezig waren.
Groet,
Jos K.
Liegen is ook een vak,zegt dat ie een koprol maakt plus een salto,en in dezelfde zin zegt ie dat twee seconden kwijt is en zich niks herinnert? Misschien de VAR terug gekeken ?
Een “Open Mind” zal je op de duur beter inzicht geven in wat we “extra sensory perception” noemen.
Welkom tot die wereld waar ik al jaren contact mee heb.
Ik vind het heerlijk om te weten dat ik zo ondersteund en beschermd ben in mijn aktiviteiten hier in Chiangmai.
Indien je ook nog wat meditatie in je leven kunt brengen, zul je zien dat deze burenwereld helemaal niet zo beangstigend is… zeer realistisch is en prachtig om mee te werken.
Wij gebruiken dergelijk inzicht hoofdzakelijk met patienten en dat werkt ook zeer goed als je bereid bent om als “practitioner” hiervoor open te staan.
Zelf heb ik midden jaren 80 iets dergelijks in Nederland meegemaakt. Ik loop in kostuum met een aktetas onder de arm over het tuinpad naar mijn auto. Ik struikel over een tegel, maak precies zoals Hans beschrijft een salto en sta stomverbaasd op mijn twee benen zonder de grond te hebben geraakt.
heeft iedereen wel eens volgens mij, dat je het gevoel hebt dat er iemand achter je is komen te staan zonder dat je het zag. En als je dan omkijkt er ook iemand staat. Heb er geen verklaring voor. Geen geest of iets gelijks, maar je voelt het wel.