Een hobby als een andere….

Eén van de andere bloggers op Thailandblog, vroeg me na het gepubliceerde ‘vraaggesprek’ met uw dienaar naar aanleiding van 10 jaar Thailandblog om me ‘iets te laten zien van mijn schilderwerk’ waarnaar ik had verwezen als ‘nieuwe hobby’ sinds ik in Thailand verblijf. 

Na enig aandringen stuurde ik hem wat foto’s en sindsdien zeurt ie met de regelmaat van de klok om ook eens op de blog uit te pakken met mijn ‘artistieke’ productie, gewoon om te laten zien dat er naast het bezoeken van de traditionele beerbar, massagesalon of bijvoorbeeld het vogelen, zijnde het beoefenen van het vogelaarschap er nog andere mogelijkheden tot ontspanning in Thailand zijn….

Als ik heel eerlijk mag zijn, dan moet ik toegeven dat schilderen niet écht een nieuwe hobby is. Als jonge snaak zat ik thuis geregeld te klooien met plakkatverf of knutselde ik zelfgemaakte stripverhalen in elkaar. Dat ik daarbij af en toe, bij gebrek aan tekenpapier, mijn kunstzinnige aspiraties botvierde op muren en behangpapier was in mijn ogen alleen maar een bewijs van tomeloze artistieke ambities… Mijn vooruitziende ouders vonden in al hun wijsheid dat al die creatieve dadendrang misschien best wat kon gestuurd worden. Bijgevolg bracht ik enkele jarenlang de woensdagnamiddagen en zaterdagvoormiddagen door in het Instituut voor Kreatieve Opvoeding van mijn geboortestadje. Het was niet echt zonde van mijn tijd en ik ben een aantal van de toenmalige leraars tot op de dag van vandaag bijzonder erkentelijk dat ze hun kennis met zo’n van zelfoverschatting overlopende snotaap als uw dienaar wilden delen.

Ik denk vooral met dankbaarheid terug aan de beeldhouwer Paul Verbeeck die mij met vallen en opstaan meer leerde dan alleen maar wat aanmodderen met een klomp ruwe klei en ook zeker aan Hugo Heyrman die, zoals ik pas véél later zou ontdekken, één van de belangrijkste hyper-realistische schilders van zijn generatie in Belgenland was en baanbrekend werk op het vlak van de nieuwe media-kunst zou verrichten. Ze brachten me niet alleen de kunst van het observeren bij maar hamerden ook telkens op het belang van de technische vakkennis. Het was aan deze basisopleiding te wijten dat ik later in Turnhout kunsthumaniora zou volgen waar ik onder meer verder gevormd werd door onvergetelijke leermeesters als ‘Creative Factory‘ Cyriel Van Den Heuvel en Eddy Geerinckx. Deze laatste zorgde er trouwens voor dat ik mij enkele jarenlang – en niet onopgemerkt – met cartoons zou gaan bezighouden, maar dàt is weer een heel ander verhaal…

Naarmate het professionele- en steeds meer uitbreidende familieleven aan belang wonnen, nam de artistieke scheppingsdrang bij mij evenredig en ook wel begrijpelijk af. Ik moest andere prioriteiten stellen nietwaar….  De tekendozen en houtskoolstaafjes begonnen meer en meer stof te verzamelen en de tubes verf versteenden langzaam maar zeker ergens diep in de krochten van een of andere kelder of zolderkamer… Pas een paar jaar voor mijn vertrek naar Thailand, pakweg ergens rond 2010, kreeg ik plots weer de smaak te pakken door de impulsieve aankoop van een massieve studio-ezel. Na ampel beraad besloot ik niet langer met olieverf maar wel met acrylverf te gaan werken. Acryl droogt veel sneller dan olieverf waardoor je vanzelf verplicht bent om sneller te werken. Een uitdaging waar ik wel van hou… Een gegeven ook waarmee ik later in Thailand terdege rekening moest gaan houden want de hoge temperaturen eisten er, zeker bij het schilderen ‘al fresco’ snel hun tol met betrekking tot de bruikbaarheid van de verf… Het aantal keren dat een kwak verf op m’n palet in een mum van tijd in een soort van plasticine transformeerde kan ik inmiddels zelfs niet meer op de vingers van twee handen tellen.

Toen ik de ruime veranda bij onze woning in Satuek als atelier begon te gebruiken, kocht ik eerst de nodige ventilatoren om dit proces in goede banen te leiden.  De snelle droging van de verf heeft er intussen ook voor gezorgd dat mijn gemiddelde werktijd beduidend korter is geworden, Gewoonlijk zijn mijn schilderijen in minder dan één dag gefinaliseerd. Gelukkig had ik tijdens onze verhuis, de nodige voorzorgen genomen en in de verhuiscontainer, naast een aantal opgespannen blanco-doeken ook héél wat verf, spatels en kwalitatieve borstels, gestopt. Dit bleek een slimme zet te zijn geweest want hier in Isaan is er nauwelijks degelijk schildersmateriaal te vinden en zelfs in Bangkok kan men de speciaalzaken voor kunstschilders met gemak op de vingers van één hand tellen. Ik heb me in Thailand overigens niet tot het canvas beperkt.

Onze woning, Baan Rim Menaam oftewel Riverside ligt aan de oever van de Mun-rivier en ik heb bij de ingang twee grote fresco’s geschilderd waarbij ik me liet inspireren door het schouwspel van de opgaande en ondergaande zon boven de rivier…. Hoewel ik vroeger vooral vrouwenportretten schilderde beginnen de rijke landschappen en culturen van Thailand en bij uitbreiding van heel Zuidoost-Azië mij meer en meer te inspireren en voor uitdagingen te stellen. Terwijl ik dit schrijf beginnen m’n vingers weeral te jeuken. Ik kan niet wachten om een nieuw doek op te spannen….