Een farang in Isaan (9)

De regen valt gestaag en het water zoekt zijn weg over het asfalt en beton. In de goten drijft allerlei afval mee tot het zich verzamelt bij een afvoerputje. De voetpaden, althans de weinige delen die niet ingepalmd zijn door de handelaars, zijn een gevaarlijk iets geworden. De Inquisiteur moet opletten waar hij zijn voeten plant om te vermijden dat hij niet in een door water verborgen diepe kuil stapt met alle gevolgen van dien.

De sombere lucht met daarin pikzwarte wolken die nog meer regen beloven maken hem een beetje weemoedig, de sfeer die het miezerige weer oproept laat hem denken aan het thuisland. Waar zulke dagen, althans in zijn herinnering, zowat altijd de bovenhand voerden. Het enige verschil is de temperatuur, lekker warm, het maakt dat je de regen nauwelijks voelt.

Hier, diep in Zuidoost-Azië, blijft het echter een levendige boel. Veel volk op straat, veel auto’s, nog meer brommers. Het is marktdag en dat lokt mensen uit de verre omgeving. Met moeite een parkeerplaats gevonden, maar op een voor het lief te verre afstand. En ze is een paraplu vergeten. Mompelend loopt ze achter De Inquisiteur aan, die houdt zich van den domme in de wetenschap dat haar humeur net zo snel weer kan omslaan naar vrolijkheid.

De mensen beschermen zich tegen de regen, doch met vrij grappige dingen: plastic zakjes van de Lotus op hun hoofd, iemand met een kartonnen doos boven op de kop, kromme paraplu’s die betere tijden gekend hebben, … . Omdat ze veelal naar de grond kijken zijn botsingen onvermijdelijk doch niemand die daar problemen mee heeft, meer nog, indien er ergens aan een succesvolle kraam wat veel volk de weg verspert geven ze elkaar gewoonweg een stomp met wat ze ook in hun handen hebben.

Kortom, veel te zien, veel te beleven.

Want op deze maandelijkse markt zijn zaakjes te doen – geen toerist in de buurt, zelfs geen enkele farang. Uiteraard wordt er veel voedsel in de mobiele stalletjes klaargemaakt en vaak zijn dat gerechten van buiten de streek. Zo kan De Inquisiteur nog eens een ‘kebab’ verorberen, dat vind je hier normaal niet makkelijk. Met veel looksaus, hij geeft geen zier om het feit dat je adem dan toch heel wat minder appetijtelijk ruikt.

Wanneer je even een overzicht van de markt probeert te nemen zie je niets anders dan chaos. Kris-kras staat alles door elkaar heen, zeilen flapperen heen en weer vanwege slecht geknoopte touwen, verkleurd en gescheurd en hierdoor totaal ongeschikt om het water weg te houden. Integendeel, je moet opletten want regelmatig is er een onverlaat die met een stok een waterzak omhoogduwt. Waar dat water terecht komt zal hem worst wezen zolang het maar niet op zijn goederen valt. Het geeft hilarische toestanden.

Tussen de grotere kramen staan talloze kleine die je pas opmerkt wanneer je er voorbij wandelt. Met wat fantasie kan je merken dat er een ‘hoofdstraat’ is en een aantal kleinere zijstegen. Die meestal doodlopen, dus weer terug langsheen dezelfde goederen. Het is heerlijk wandelen, De Inquisiteur houdt zijn medemensen goed in de gaten en blijft af en toe staan om de onderhandelingen over de prijs af te luisteren. Dat doet hij zeker voor zaken waarvoor hij zelfinteresse heeft, eerst even kijken wat de gemiddelde Isaaner moet betalen, dan verder wandelen en pas op de terugweg toeslaan. Een vrolijke sfeer: muziek in alle soorten en volumes, gesprekken, geroep, een handelaar die zijn goederen aanprijst, het afdingen, gelach, geschater. En zowat iedereen is aan het eten of drinken terwijl ze rondkuieren: een snack, een drankje, een sapje, stukjes fruit.

Liefje-lief haar goed humeur is inderdaad terug en we houden ons aan de gewone afspraak: ieder gaat zijn eigen weg, we bellen later wel om elkaar te ontmoeten. En ja, meestal is dat De Inquisiteur die moet telefoneren, hij is altijd allang klaar terwijl zijn lief nog ergens staat af te bieden. Vandaag gaat hij ook zelf aan de slag: hij wil een nieuw kapmes, wat langer dan hij al heeft. En een paar plastic potten voor planten in op te kweken. Plus een tweetal korte broeken voor het werk.

Er zijn veel kramen met land- en bosbouwgereedschap, de keuze is groot. Maar je moet opletten, natuurlijk is alles vlijmscherp doch vaak is het staal niet gehard. De commentaren van de handelaars: “mai pen rai” – doch daar trapt De Inquisiteur niet in, het duurt een tijdje voor hij vindt wat hij zoekt, nu nog even wachten tot een autochtoon het ook koopt – kwestie van de correcte prijs te kennen. Dat duurt niet lang omdat er een koffiekraampje vlakbij staat. Heerlijk toch, koffie waar je haar recht van komt te staan, zodanig veel suiker dat je er bijna een diabeticus zou van worden met daarbovenop nog gesuikerde gecondenseerde melk. Een opkikker van formaat, ze kunnen hun Red Bull en andere in de schappen van de 7-Eleven laten liggen. Vijftien bahtjes voor zo’n bekertje koffie, wat moet een mens nog meer?

Tweehonderd baht lijkt de prijs te zijn voor zo’n machete en De Inquisiteur koopt direct ook zijn gerief, de handelaar had niet de kans om een ‘farang-prijs’ te noemen want hij wist dat De Inquisiteur er vlakbij stond toen een Isaaner een gelijkwaardig mes kocht.

Vervolgens de chaos van de plastic spullen. Een onmogelijk ingerichte kraam, groot en danig lastig om ertussen te lopen. Een massa mensen die liggen te snollen naar wat bruikbaars maken het nog moeilijker. Stap voor stap lukt het een beetje maar tsjonge, wat een rommel. En de plastic kweekpotten natuurlijk helemaal achteraan. Gelukkig komt een lieftallige en mooie dame De Inquisiteur te hulp. Die even verdwaalt met zijn gedachten: wat doet die hier midden in Isaan als verkoopster op de markt?

Ze lijkt wel een plaatje van het ministerie van toerisme: ze heeft traditionele kledij aan, nu ja, zo’n lange prachtig gekleurde stof met typisch Thais motief als rok en een mouwloos shirtje in geassorteerde kleuren. Ze is groter dan liefje-lief die voor een Thaise toch al boven het gemiddelde zit, onwaarschijnlijk mooie ogen en een gemeende glimlach die parelwitte tanden laat zien. Maar geen woord Engels en dit laat De Inquisiteur terug tot de werkelijkheid komen, hij is het Thaise woord voor ‘pot’ vergeten, enkel <si dam> vanwege de zwarte kleur komt eruit met een uitvoerig wijzen naar het gewenste. Het kan ook zijn dat De Inquisiteur even overdonderd was door haar verschijning … .

En tien baht per stuk -daar waar hij dacht minimum het dubbele te moeten geven- maakt dat hij er meteen twintig koopt.

Dan de broeken. Op zulke Isaanse markten moet je geen kwaliteit verwachten en dat is ook de bedoeling niet. De Inquisiteur wil een tweetal extra werkbroeken. Nu ja, gewoon korte broeken, liefst met veel zakken. En die vindt hij, en meteen ook de slag van zijn leven denkt De Inquisiteur. Vijftig baht per stuk. Dat is bijna gratis. Te weinig om af te dingen vindt hij ook, en koopt er maar meteen vijf. En hij denkt ook leep te zijn, want ongegeneerd passen achter een kledingrek. Niks kat in de zak kopen!

Een telefoontje en ja hoor: <ik ben nog bij de fruitboompjes (ook dat bieden ze hier aan, planten en bloemen). Kan je even komen want heb nogal veel te dragen?>.

Oh jee, De Inquisiteur is al aan het worstelen met zijn twintig kweekpotten, de vijf broeken en de machete. Doch samen komen we eruit en lopen richting auto.

De rit huiswaarts is een regenrit. Zware tropische regenval maakt dat de ruitenwissers het nauwelijks de baas kunnen. Hierdoor zijn de drukke straten in het stadje plots verlaten, iedereen is gaan schuilen. Eens de verbindingsweg af komen de slechte straten, rode modder spoelt over de weg die al vol ligt met bladeren en takken van de windhozen. Wat een weer. Toch wordt niemand er slecht gezind van, integendeel. De regens zijn nodig voor de rijst en andere gewassen, dus iedereen blij. Een zeldzame brommeraar, verpakt in allerlei plastic, die lachend zwaait wanneer we hem voorzichtig voorbij steken. Poa Deing die vrolijk zijn duim omhoog steekt vanop zijn terras. Dochterlief die lachend de poort komt open maken, ze lijkt wel van onder de douche te komen -met kleren en al.

Liefje-lief besluit om de shop te sluiten, in zo’n weer komt niemand aanlopen. Vervolgens samen de aangekochte spullen uitladen in de gietende regen, dat is lachen. En zie, ook zij heeft zich aan het lijstje gehouden, geen impulsaankopen. Nu ja, enkel De Inquisiteur die de aantallen wat aangedikt heeft.

“Twintig kweekpotten? Wat ga je daar mee doen?” Ach, ze waren maar tien baht per stuk.

“Die kosten altijd maar tien baht!”.

Pfff, en het was een mooie dame denkt De Inquisiteur doch dat houdt hij veiligheidshalve voor zichzelf.

“Vijf broeken?” Wat moet je daarmee?” Lieve schat, kijk eens wat een koopje, vijftig baht slechts.

“Dat zal wel, ze zijn tweedehands”.

Het zal toch niet waar zijn … .