Een farang in Isaan (8)

Na aankoop van de nieuwe wagen moest liefje-lief uiteraard haar rijbewijs halen, voor een motorfiets had ze dat al, dus helemaal onwetend was ze niet. Maar wel zenuwachtig, want ze volgt ook het nieuws en weet dat het tegenwoordig wel wat lastiger is dan voorheen, ook hier in Thailand begint men eisen te stellen. Theoretisch examen en praktische proeven stonden haar te wachten.

Via haar zus in Bangkok kreeg ze een mastodont van een boek toegestuurd waar alle verkeerstekens en -regels uitvoerig benaderd werden. Thais-dramatisch eigenlijk want dusdanig belerend dat je nauwelijks de bomen in het bos kon vinden.

Dus de hulp van de moderne technologie inroepen, internet. En ja hoor, een groot aantal websites waar je zelfs een gelijkwaardig examen kan afleggen. Studeren was aan de orde, daar kon De Inquisiteur haar niet in helpen. Want eerlijk gezegd, hij kent sle.chts enkele verkeerstekens goed, andere moet hij interpreteren, en nog andere negeert hij gewoon. Gelukkig dat een rijbewijs halen als farang veel makkelijker is. Vrij snel bleek dat de verkeerstekens niet al te veel problemen voor haar opleverden want ze onthoudt zeer goed, maar dat de naar voren gebrachte verkeerssituaties dat wel deden. Je kent dat wel, een kruispunt met vier auto’s en dan vragen wie er eerst mag doorrijden, wie de volgende is en ander leep gedoe.

De twijfel sloeg toe. Ze werd onzeker. En ging op informatie uit. Want hier zijn nog talloze chauffeurs die domweg geen rijbewijs hebben. En niet echt ouderen, neen, gewoon actieve mensen tussen de dertig en vijftig jaar. Vroeger was daar geen noodzaak toe, er was nauwelijks verkeer en ze bleven meestal in het dorp en de omgeving. Maar wel regelmatig naar het zeven kilometer verder gelegen stadje. Waar de politie stilaan maar zeker begon te controleren. Tegenwoordig staan ze er dagelijks en wordt het voor de mensen een kostbare zaak, iedere keer tweehonderd baht met de glimlach, doch dat blijft niet duren. Dus ook deze mensen moeten een rijbewijs gaan halen.

Hopeloze zaak. Te weinig achtergrond, te weinig bagage – die komen daar nooit overheen. Zullen echt nooit slagen in hun theoretisch examen. Doch is er gelukkig nog altijd een uitweg. Je kan een rijbewijs kopen. Tussen de drie- en vijfduizend baht.

Velen doen dat dan ook, alhoewel dat een serieuze financiële aderlating is voor hen. Enkelen kunnen zelfs dat bedrag niet opbrengen en proberen dan toch maar zoals het hoort. En doen ervaring op. Want er zijn veel locaties waar je dat kunt gaan doen. Zo is het meest nabije examencentrum op vijfendertig kilometer van het dorp gelegen. Het tweede ligt al op vijfenvijftig kilometer – en blijken de meesten, die dan toch voor het correcte werk gaan, dat hier te prefereren. Het verhaal gaat dat het daar ‘makkelijker’ is. Niet zo streng, en de mogelijkheid om na een aantal pogingen -je krijgt er vijf- via een kleine donatie toch te slagen.

Het lief had daar wel oren naar, een rijbewijs kopen. Toch makkelijk tee-rak, geen gedoe en hup! Doch De Inquisiteur was onverbiddelijk. Hij vindt het nodig dat ze het correct doet, trouwens je leert er wel dingen bij die je nodig hebt. De enige toegeving was dat ze naar de locatie vijfenvijftig kilometer verder kon gaan. In geval dat het hopeloos zou worden … .

En het lief terug aan haar studie, bovendien gingen we praktisch oefenen. Veel rijden in en rond het dorp, parkeren, achteruitrijden. En ook stiekem door het stadje rijden bij druk verkeer. Eigenlijk hadden we in dat laatste wel plezier, want tweemaal snel van stoel te verwisselen vanwege een politiefuik. Na een kleine twee weken was ze er klaar voor. Dan eerste struikelblok: je moet een afspraak maken door er persoonlijk heen te gaan.

Eerste rit, tweemaal vijfenvijftig kilometer. Ah, aanstaande dinsdag kan het.

Die dag van ’s ochtends een vijf-uur lange sessie door docenten die komen vertellen en vooral dramatisch waarschuwen. Alles tegelijk: bromfietsen, vrachtwagens, taxi’s en ander personenvervoer en ja ook gewone auto’s. Gelukkig dat De Inquisiteur vlakbij een goede vriend heeft wonen waar hij een paar uur kon vertoeven in aangenaam gezelschap, stel je voor dat je ter plaatse moet wachten, absoluut niets te zien of te doen. Dan bericht, “tee-rak, ik heb de auto nodig voor de praktische proef”. Hah! Ben je dan geslaagd voor theoretisch? “Neen, dat is volgende week”. Huh, vreemde gang van zaken. Enfin, De Inquisiteur naar het examencentrum en arriveert daar om veertien uur. Vervolgens weer een sessie doceren onder een afdak, anderhalf uur lang … . Dan pas de praktische proeven.

Door een versmalde wegstrook rijden, ook achteruit, over een dikke dertig meter. Geslaagd.

Volgende: achterwaarts parkeren in een U-vormige uitsparing. Lastig, maar geslaagd.

Vervolgens de auto parkeren tegen een verhoogde borduur, de wielen moeten op ongeveer vijfentwintig centimeter afstand van de borduur komen. Makkelijk zat, veel geoefend. Gebuisd.

Huiswaarts, met een afspraak volgende week voor theoretisch examen en herkansing laatste praktische proef. Weer honderd en tien kilometer gereden.

Examendag, spannend. De Inquisiteur in de voormiddag weer naar zijn vriend -oh dankzij de hemel- en tegen dertien uur terug naar het centrum. Theoretisch examen: geslaagd van de eerste keer! Slechts een enkele fout gemaakt, je mag er twee maken. Weer twee uur wachten tot de van hun belangrijkheid overtuigde ambtenaren gereed zijn. En nondedju, het lief slaagt er weer niet in om haar wielen op vijfentwintig centimeter van de borduur te parkeren alhoewel we daar nog extra op geoefend hadden. O jee, De Inquisiteur, het wachten al danig beu, verwacht nog een extra dag. Doch het lief blijft glimlachend onder het afdak toekijken naar de andere deelnemers. Waarom? En dan nog glimlachen? De farang kan zich niet houden en gaat poolshoogte nemen. “Even wachten tee rak, ik mag zo dadelijk nog eens proberen”. Huh? En deze maal lukt het wel.

Een half uur later lopen we naar de auto, het lief pronken met haar rijbewijs dat meteen twee jaar geldig is.

De Inquisiteur zag wel grappige dingen tijdens het wachten. Zoals bij die praktische proeven. Hoe sommigen het nog maar aandurven om er aan te beginnen. Iemand die niet achteruit kan rijden en alle paaltjes torpedeert. Een man die na een half uur nodeloos lang proberen te parkeren in de U-vormige uitsparing van de baan moest gehaald worden en daar boos over is. Twee chauffeuses die bij het borduur-parkeren er simpelweg overheen katapulteerden een eind verder de bosjes in. Nog twee dames die niet slaagden in de praktische proef en nadien doodleuk zelf met de auto huiswaarts reden. Jongens toch.

Liefje-lief is terecht trots en zo ook De Inquisiteur. OK, dat borduur-parkeren liep even fout maar je zou voor minder. Zowat vijftig toeschouwers inclusief de beoordelende ambtenaren, ook als ervaren chauffeur zou De Inquisiteur de zenuwen hebben. Als beloning kan het lief direct naar huis bollen. Ervaring opdoen nu. Doch ze rijdt goed en voorzichtig, houden zo. We spreken af om nog drie maanden enkel met De Inquisiteur als co-chauffeur de baan op te gaan voor ze alleen op stap gaat. Het lief is verstandig genoeg om daar mee akkoord te zijn.

En al dat gedoe kostte ons enkel het rijbewijs zelf. Nu ja, plus in totaal driehonderd dertig kilometer rijden.

Heb je in een groot land.