Een farang in Isaan (7)

Het is bloedheet, de zon brandt ongenadig. Bovendien heerst er een hoge luchtvochtigheid door de zware regenbuien van afgelopen nacht. De hoop dat die ook overdag zouden blijven vallen is de grond ingeboord. Toch zijn die regens het sein om de extra mest te gaan gooien op de rijstvelden van het lief. Controle had al uitgewezen dat het broodnodig is, de halmen worden geel aan de toppen, te weinig voedingsstoffen. Hopelijk staat er een laagje water zodat de mest zijn werk kan doen en niet de planten gaat verbranden.

Het lief en De Inquisiteur kunnen weer niet meer verschillen qua kledij: zij volledig ingepakt, hij in zomerse tenue alsof hij naar het strand gaat. Enkel een pet op het hoofd met de klep in de nek tegen verbranding van de zon. De twee kruiwagens zitten vol: de ene met twee zware zakken mest van ieder vijftig kilogram, de andere met verfrissingen en wat snacks in een isobox. De Inquisiteur zijn humeur is niet al te best, het is een weekdag dus moest er gewacht worden tot halfvier in de namiddag – dochterlief moet de winkel waarnemen en komt dan pas thuis. De hoop van De Inquisiteur dat ze weer eens te laat zou zijn was tevergeefs. Terwijl hij eigenlijk rond dat uur allang gedoucht heeft en graag toegeeft aan volledige luiheid.

Het is zowat anderhalve kilometer wandelen tot aan de paddy’s en alles leeft en beweegt. Vogels, insecten en wie weet wat nog allemaal laten hun horen, blij over de gevallen regen van vannacht. Enkel het kleine bos waardoor je doorheen moet brengt wat soelaas tegen de zon en de hitte, te weinig zodat eens ter plekke er al afkoeling nodig is. Vlak bij de laagst gelegen paddy waar slechts zowat vijf centimeter water in staat zit De Inquisiteur te turen. Want dat beetje water zit al vol leven. Kikkers, logisch. Schorpioentjes, hoogstwaarschijnlijk. Slangen, zou zo maar kunnen zijn. Enkel de vissen schrikken hem niet af. Waar komen al die beesten eigenlijk zo plots vandaan? <Uit de grond tee rak>> Huh? Ook die vissen, de slangen? Een schouder ophalen met een verveeld antwoord: <tee rak, waar maak jij je nu zorgen in? En kijk daar, een paar bloedzuigers>. En weg is het lief, het veld in, De Inquisiteur kan de bloedzuigers maar niet vinden.

De Inquisiteur houdt haar eerst even in de gaten: voorzichtig stappen tussen de jonge planten moet, telkens een handvol kunstmest uitgooien, minder dan De Inquisiteur dacht, en tegelijk snel wat groter onkruid uitrekken -o jee, telkens bukken-. Ze verschalkt af en toe een kikker of vis doch De Inquisiteur heeft geen extra zak bij zich dus kan hij daaraan ontsnappen. En wat later ziet hij dat ze haar schoeisel simpelweg uit doet, ze gaat op blote voeten verder. Wow.

Vooruit dan maar, dat ziet er makkelijk uit. Tot hij de paddy in stapt. Zijn voeten, in schoeisel van open plastic crocs, zakken tot over zijn enkels in de modder. Vijf stappen later is hij een schoen kwijt, niet meer te vinden. Twintig stappen later gaat zijn linkerbeen meer dan dertig centimeter de modder in en valt hij plat voorover.

<Tee rak, let een beetje op voor de rijstplantjes he?>. Dank u wel lieve schat.

Na een poosje gaat het allemaal wat beter doch De Inquisiteur zijn respect voor de landbouwers gaat nog omhoog. Het lijkt er allemaal traag aan toe te gaan doch de hitte en de zon zijn moordend. Na drie kwartier moet hij weer gaan afkoelen in de schaduw van een boom en zijn dorst lessen met fris water. Ook het lief komt af doch meer uit solidariteit dan uit oververhitting ondanks haar zware outfit. Heeft ze ondertussen nog hopen groot onkruid uitgetrokken dat ze nadien uit de velden zal gaan halen. En twee gevulde plastic zakken met zich meesleurt: de ene vol kikkers, de anderhalf gevuld met <pla doek>, die snorremansen welke graag in de modder ploeteren.

Het moet een grappig zicht zijn: het is aan liefje-lief nauwelijks te zien dat ze op het land werkt: enkel haar handen, voeten en onderbenen zijn bespat met modder.

De Inquisiteur lijkt eerder op een modderclown: van kop tot teen hangt hij vol.

De zon begint al onder te gaan voor de job gedaan is, het lief zet zich op een dijkje en overschouwt haar velden met de glimlach. Ze heeft haar plicht gedaan, de natuur moet de rest doen, de regens moeten massaal gaan vallen en haar Isaanse inborst maakt haar optimistisch. Ook De Inquisiteur krijgt er een goed gevoel bij: de ondergaande zon maakt dat de hemel vol kleuren zit. Wit, geel, rood en hier met wat kleine wolkjes met de laatste zonnestralen erachter, hoog in de lucht stralend. Complete stilte en een heerlijke geur van natuur. Ook hij denkt aan regen, maar kan niet het optimisme opbrengen van het lief. Dat verdomde westerse negativisme gaat er maar niet uit.

De goden noch Boeddha zijn met ons. Geen regens. Ondanks dat er overdag meer en meer bewolking is, ondanks dat het ’s nachts wat frisser is en het vocht wat makkelijker zou moeten vallen. Dus begint De Inquisiteur westers te denken. We moeten de natuur een handje helpen is zijn overtuiging. Want de paddy’s grenzen aan een riviertje. Het mag officieel wel niet, maar al diegenen die het kunnen doen het. Liefje-lief waarschuwt haar westerling: je hebt massa’s water nog! Ach, zal wel mee vallen denkt die, beetje geduld hebben dan lopen ze wel vol. De Inquisiteur heeft een waterpomp waarvan hij vindt dat het debiet veel te hoog is. Die was aangekocht voor twee doeleinden: zijn vijver snel en makkelijk legen en de septische tanks die tijdens een normaal regenseizoen regelmatig geleegd moeten worden. De vijver was een fiasco: zijn vissen, groter dan een hand, werden domweg meegezogen … . Dus mijn lief, hier gaat het mee lukken.

En De Inquisiteur eenzaam op pad. Het lief ziet het niet zitten, gelooft er niks van. Natuurlijk zijn de kunststof water darmen te kort, snel gaan bijkopen, kost niet zo heel veel. Want De Inquisiteur denkt slim te zijn: hij wil het water in de hoogstgelegen paddy pompen en vervolgens de dijkjes op de juiste plaatsen openen zodat het water naar de lagergelegen paddy’s loopt. De Inquisiteur maakt de fout door eerst de openingen in de dijkjes te maken en schrikt enorm wanneer dat hij op een rattenstelsel stuit en geen honden bij heeft. Gelukkig zijn die beesten schuwer van hem dan hij van de beesten. Het duurt al allemaal langer dan De Inquisiteur dacht: de afstanden zijn groot, er komen knopen in de waterdarmen, vervolgens vuil en stukjes hout aan de mond in het riviertje ondanks de filter ervoor, kortom, een heel gedoe.

Eindelijk is het zover, de pomp draait, het water stroomt. Om uit te monden op de paddy in een lachwekkende hoeveelheid. Het water zakt direct in de modder. Een uur, twee uur. Enkel op zowat twintig vierkante meter vlak bij de uitmond kan je merken dat het wat natter is.

Na drie uur pompen geeft De Inquisiteur het op. Dijken terug dicht maken -die verrekte ratten zijn al terug-, alle materiaal weer huiswaarts brengen en de vrolijke hoon van het lief over zich heen krijgen. Ze zal het zelf wel doen. Met een geleende pomp die het vijfvoudige debiet heeft dan de zijne. Kon ze dat niet eerder zeggen?

Nee, boeren in Isaan is niet zo eenvoudig. Zeker niet voor een ex-stadsmens.