Een farang in Isaan (3)

Vandaag is De Inquisiteur van plan om het rustig te houden. Komt ook omdat er inkopen nodig zijn, zowel privé als voor de shop. De planning is om na het traditionele ochtendritueel vrij vroeg op stap te gaan zodat er een luie namiddag kan komen.

Hij gaat bij het lief in de shop zitten en kijkt toe hoe ze haar lijst van aan te kopen goederen maakt. Nog steeds wil ze geen automatische kassa, aan de ene kant logisch want voor de omzet die er is niet noodzakelijk, maar er zijn toestellen op de markt die haar het leven heel wat makkelijker zou kunnen maken.

Nu is het afgaan op haar geheugen of ieder schap in de voorraadkamer en winkel controleren en noteren. Het toestel dat De Inquisiteur haar aanraadt zou dat overbodig maken: je moet eenmaal de voorraad ingeven, en vervolgens houdt die kassa bij hoeveel er van verkocht is en hoeveel er nog op stock is. Weet je direct wat nodig. Doch ze ziet op tegen de karwei om inventaris te moeten maken, onbegrijpelijk voor een oud zaakvoerder als De Inquisiteur. En het toestel kost niet eens zoveel.

Maar ja, Isaan: eens een gewoonte is het moeilijk om nieuwe technieken te inviteren, of het nu over het lief haar winkeltje gaat of het over landbouw, of over woningbouw of wat dan ook – het credo is “we hebben het altijd zo gedaan, waarom veranderen?”. De Inquisiteur heeft er zich allang bij neergelegd.

Rond half tien vertrekt De Inquisiteur voor het een eerste ronde inkopen. Jawel, vroeger gingen privé en winkel samen maar De Inquisiteur is ontevreden over de lokale grote Lotus in het stadje. Er is altijd wel wat niet op voorraad. Ofwel is er geen brood. Of geen aardappelen. Of geen yoghurt. Of geen diepvriesijs. Zodoende trekt De Inquisiteur naar het wat verder gelegen Kam Tak Laa. Daar is een BigC, en indien nodig, recht tegenover ook een grote Lotus. Niet dat die BigC ook maar een westerse specialiteit verkoopt, neen, zelfde gamma als Lotus. Maar beter gemanaged. En als extra aantrekking: een KFC.

Voorheen hield De Inquisiteur zich qua eten nog wat aan westers model: dagelijks een echt ontbijt, een lunch en een warme maaltijd. Altijd rond de wat gezette uren. Tegenwoordig heeft hij daar lak aan. Eten waar hij zin in heeft op het moment dat hij er zin in heeft. En zit hij vandaag reeds om tien uur ’s ochtends voor een portie van die heerlijk krokante kip. En frietjes -eigenlijk te weinig maar dat komt goed uit want gisteren ook al gegeten. Met een stevige portie ketchup en een minuscule portie mayonaise van vijf baht.

Vervolgens lekker traag winkelen, wel bij zijn lijstje blijvend, geen impulsaankopen. De lessen van het verleden indachtig, dan kocht hij soms dusdanig veel dat het veel te lang duurde voor hij het ging eten en alles al bedorven was. Culinair wordt het nog erger: nadat hij de aangekochte spullen in de auto gelegd heeft gaat hij terug binnen. Voor een heerlijk ijsje, van dat gespoten spul. Met een overdadig chocolade jasje erover. Heerlijk toch.

De tweede ronde is inkopen met de lijst van de shop. Altijd leuk, in de groothandels kennen ze de farang die vaak probeert te onderhandelen over de prijs. Meestal nodeloos want hij zit al op het laagste niveau mogelijk. Toch vond hij onlangs een magazijn waar de kartons Beer Chang nog goedkoper zijn dan bij de biersteker die wekelijks langskomt aan de shop. En die weigerde zijn prijs aan te passen, hij is de verkoop kwijt doch komt nog steeds wekelijks langs in de hoop op betere tijden. En De Inquisiteur die deze inkooprondes als leuk tijdverdrijf beschouwt, ging nog verder.

Voorheen enkel de groothandels in het stadje tot hij op het lumineuze idee kwam om het vijfendertig kilometer verder gelegen Phang Kon aan te doen. Dat kwam omdat het lief een grote hoeveelheid roltabak wou inslaan, ze had gehoord dat er een prijsopslag zat aan te komen en ze was de lessen van De Inquisiteur niet vergeten: koop in dat geval, indien mogelijk, een grote stock zodat je hogere winsten hebt gedurende een korte periode. Altijd meegenomen. En ja hoor, een groothandel gevonden die voor die hoeveelheid wel een extra korting wou geven.

Dit soort onzin maakt De Inquisiteur altijd blij gezind. Natuurlijk is het onzin, je verplaatsing is groot dus meer brandstof verbruik, je bent een halve dag weg voor eigenlijk niet eens zo’n grote partij. Doch voor hem is het een tijdverdrijf, een aangename bezigheid. Schroom om af te dingen heeft hij niet, integendeel, zolang je dat op een vrolijke en beleefde manier doet hebben de handelaars er ook plezier in. En ook een tevreden lief. Het gaat hierover misschien drie-vierhonderd bahtjes extra winst verspreid over een tweetal weken voor haar doch ze is er dolblij mee.

En zo gaat het grootste deel van de dag weer aangenaam snel voorbij, eens terug thuis wil De Inquisiteur nu toch wel echt luieren. Een goed boek, zelfgemaakte koude thee met <manao> en een beetje suiker en hoepla, een tevreden mens.

Maar een halfuur later wat kleine donderwolken aan de horizon. Stiefdochter, bijna zestien nu, is een luie dame. Inventief om aan ieder karweitje te ontsnappen. Zo is het de regel dat zij de aangekochte goederen vanuit de wagen naar de shop moet brengen wanneer ze rond zestien uur terug van school komt. Puberaal gezeur en een flutverhaal in petto: ze moet huiswerk. Huiswerk? In geen maanden heeft ze zich daar mee bezig gehouden, De Inquisiteur gelooft er niks van – in tegenstelling tot het lief die weer eens toegeeft. En ja hoor, niks naschools werk. Ze zit gewoon te tokkelen op haar telefoontje met vriendinnen. Ondanks het feit dat De Inquisiteur weet dat er problemen van komen pakt hij stiefdochtertje verbaal aan. Dat ze niet in een gratis hotel zit. Dat ze ook haar taken heeft. En jawel hoor, het lief boos op mijnheer. Aan de dochter en familie raak je niet.

En die familie slaat dezelfde avond toe. Schoonbroer Piak en Taai hebben meer plannen. Ze willen vannacht kikkers gaan vangen. Of het lief dan maar op de kinderen wil passen en daar gaan slapen? Overdag zitten die peuters reeds continu in de shop doch nu komen ze helemaal in het vaarwater van De Inquisiteur. Dilemma? Neen hoor. De Inquisiteur zijn Thais is basis en zijn Isaans slecht. Doch dat weerhoudt hem er niet van om Piak en Taai de les te lezen. Een mix van talen doch met een meer dan duidelijke lichaamstaal. Dat ze stilaan zelf hun verantwoordelijkheid moeten nemen voor hun kinderen en die niet moeten afschuiven. Bovendien wil De Inquisiteur het lief ’s nachts bij hem.

Die avond is er nog eens een langdurig bedgesprek tussen De Inquisiteur en het lief. Vrij ongemakkelijk maar nodig. Niet eens over haar broer en diens gezin, dat beseft het lief zelf wel. Maar ook over haar dochter. Liefje-lief moet eens uit haar Isaanse cocon komen en verder denken dan vandaag. Dat er weinig van haar dochter zal komen indien ze op deze manier verder gaat. En dat De Inquisiteur niet van plan is om ‘hotel-papa’ te spelen na haar achttiende verjaardag. Want verder studeren zit er helemaal niet, daar haalt ze veel te veel onvoldoendes voor.

Het is niet altijd vrijheid-blijheid, maar het is belangrijk om te praten. Zeker wanneer je beiden een totaal andere achtergrond hebt.