Een farang in Isaan (1)

De ochtenden zijn hier een zaligheid en beginnen vrij vroeg. Wakker worden rond vijf uur dertig, half uurtje soezen en uit bed. Douche, koffie en de laptop aan.

Het is de laatste weken wel enorm warm, niet zozeer in temperatuur maar door de tropisch-hoge luchtvochtigheid zit je na tien minuten al te zweten zonder te bewegen, gelukkig brengt de plafondwaaier wat soelaas. Het halfopen beneden terras maakt dat het lijkt of De Inquisiteur midden in de tuin toeft, omgeven door groen waar veel leven in zit. De talloze vogels, insecten en kleine reptielen brengen geluiden voort die voor De Inquisiteur relaxerend aanvoelen.

De volgende twee uur zijn besteed aan het nieuws en de sociale media alhoewel dat laatste De Inquisiteur wel een beetje de keel begint uit te hangen. Zo veel domme en ongenuanceerde commentaren bezorgen De Inquisiteur een onbehaaglijk gevoel, het lijkt wel alsof de wereld aan het vergaan is. De lust bekruipt hem om wat belachelijke reacties te zetten op idiote berichten zoals over de huidige ‘hittegolf’ in België. Jongens toch, er is meer empathie voor honden dan voor mensen. Wat een decadentie.

Gelukkig duurt dat gevoel niet lang, rond achten heeft de combinatie van cafeïne en nicotine het energiepeil voldoende gelift om wat actiever te worden. Het regenseizoen is volop aan de gang doch de streek hier is tot op heden nog vrij droog. Af en toe een nachtelijk buitje, overdag de zon. De weerberichten geven wel aan dat er de komende dagen zware regen op komst is. Tijd om wat snoeiwerk en andere uit te voeren welk bij regenweer onmogelijk is vanwege de elektrische apparatuur. De hagen snoeien, de bomen bijsnijden, het gras afrijden. Enkel, De Inquisiteur heeft al enkele maanden geleden aangegeven dat hij van dat gras afrijden genoeg krijgt. Te groot oppervlak, te veel werk in het regenseizoen. Dus enkel de voortuin doen zoals het hoort en bezuinigingen in de achtertuin: daar maakt hij nog enkel wandelpaden vrij. En troost De Inquisiteur zich met het idee dat dit ‘ecologisch’ is, de insectenwereld heeft wildgroei nodig zegt men toch? Gelukkig dat liefje-lief zich daar niks van aantrekt, geen gezeur van ‘het is geen zicht’ of wat dan ook, neen, gewoon tevreden dat ze kan stappen zonder door het hogere gras te moeten. Mooi zo.

Het werken zelf gaat ook in gezapig tempo want het zweet gutst van het lijf. Het wordt een ritme van drie kwartier werken – een kwartier afkoelen met voldoende water drinken. Toch gaat het nog vrij snel, rond twee uur in de namiddag is de tuin klaar voor de te verwachten regens. Heerlijk denkt De Inquisiteur, een frisse douche en gaan luieren. Dat is buiten het lief haar rijstvelden gedacht. Het eerste jaar dat we dat doen. Reeds anderhalve maand geleden geprepareerd, bemest en gezaaid en de opkomende halmen staan op dertig centimeter. Het lief wil poolshoogte gaan nemen voor De Inquisiteur gaat douchen. Er zijn vier grote plots gemaakt met een totaal van zes rai en die hebben verschillend onderhoud nodig zo blijkt – De Inquisiteur moet zich volledig op zijn lief verlaten, van rijstbouw kent hij niks.

Isaans-gewijs laat De Inquisiteur iedere commentaar of vragen voorlopig achterwege, hij kent zijn lieve schat. Die wil nadenken voor ze iets zegt en wil zeker niet in de war gebracht worden door westerse opmerkingen die voor haar kant noch wal raken. Toch ziet zijn westers oog de verschillen. De grootste paddy ligt lager dan de rest en hier staat reeds een waterlaagje in. De jonge scheuten staan hoger en zijn groener. De drie hoger gelegen paddy’s snakken naar meer water, dat is duidelijk te zien. Een lichtere kleur groen -waarvan De Inquisiteur in eerste instantie dacht dat dit beter was- wijst op watergebrek is de uitleg. Je ziet ook duidelijk het verschil waar er veel koeienmest gegeven was en waar minder.

Wat De Inquisiteur niet direct zag: op de drogere paddy’s groeit te veel gras tussen de rijst. Even vreesde hij dat het lief zou verlangen dat dit manueel verwijderd zou moeten worden maar nee, dat is echt te veel werk, bovendien zou je de rijstscheuten mee ontwortelen. Er moet chemie op. Vergif. Niet dat De Inquisiteur er happig op was doch hij was bereid om dat zelf te doen na een korte opleiding van het lief. Maar hij mag niet.

Dat doen we niet zelf is het bericht, dat is slecht voor de gezondheid. Mensen worden er ziek van. Tsjonge. En het is moeilijk om er dagloners voor te vinden, iedereen weet het. Nu ja, je bent farang of je bent het niet – we betalen wat meer en eigenlijk vrij snel is er een liefhebber gevonden. Toch is er werk op komst voor De Inquisiteur en het lief. Er moet weer mest op zodra de regens komen. Kunstmest. Dat karweitje kent De Inquisiteur al, in vorige seizoenen had hij schoonbroertje geholpen met deze job. En weer, je bent farang of je bent het niet: er zijn veel verschillende soorten mest op de markt. De lokale boeren gebruiken hier allemaal de goedkoopste variant, dat gaan wij niet doen meldt De Inquisiteur. Het duurt een poosje voor hij het lief kan overtuigen maar uiteindelijk geeft ze toe. Hopelijk hebben we dan meer opbrengst en De Inquisiteur wil alleen zijn investeringen terug, de rest van de oogst is voor het lief zelf waar ze enkel het eigen gebruik van een jaar moet behouden, het restant is winst.

Pas rond vier uur in de namiddag is de ‘werk’-dag gedaan en kan De Inquisiteur gaan douchen. Eigenlijk vliegt de tijd hier voorbij. Omdat het zestig jaar oude lijf van de farang toch wat last ondervindt van de lichamelijke inspanningen van vandaag besluit hij om niet meer te gaan koken voor zichzelf. Tot vreugde van stiefdochter-lief gaan we naar het plaatselijke <moe ka taa> restaurant in het stadje. Lekker je vlees roosteren op die vulkaan-achtige kegel, soep brouwen in de goot eronder met veel groenten. Als extra wat kwarteleitjes, een paar scampi’s en vooral, frietjes. Honderdnegenentwintig baht per persoon en eten zoveel je wil of kan, hoe kunnen die nu wat verdienen?

Op de terugrit maakt De Inquisiteur een verrassende stop bij de kleine Lotus. Hij had al de hele dag zin in een Magnum. Zijn dames hoeven niet, melden dat ze vol zitten. Zo ook De Inquisiteur die aan de Magnum begint tijdens het rijden, doch niet eens de helft van het ijs gegeten en hij wil hem al uit het raam dumpen. Dat kan niet, eten weggooien?!

Hoe ze het flikt snapt De Inquisiteur niet maar het lief, die in zo’n restaurant zowat de dubbele portie van De Inquisiteur de baas kan, neemt de Magnum over.

Ze heeft gelijk, dat ijsje kostte vijftig baht, dat is veel geld voor zoiets in Isaanse ogen.

Een halfuur later liggen we na een douche in bed en het duurt geen tien minuten voor alles stil en donker is. Een Isaanse dag maakt dat een mens zijn nachtrust nodig heeft. Pas binnen negen uur zullen we terug op de wereld zijn.

De Inquisiteur