Een bijzondere ontmoeting in Bangkok
Wie voet zet in Bangkok, of het nu de eerste keer is of de zoveelste zal in deze dichtbevolkte metropool keer op keer in aanraking komen met interessante types, of het nu iemand uit de lokale bevolking is of een ooit toegelopen onderdeel van de kleurrijke Thaise gemeenschap.
Naarmate men zich meer terugtrekt in het eigen gezinsleven zullen die nieuwe ontmoetingen natuurlijk wat afnemen in aantal, maar ook dan nog kom je plots aan de praat met een medepassagier op de Songtaew (hoewel daar meestal in alle talen op gezwegen wordt), een koopman op de lokale markt of gewoon iemand op straat die je nieuwsgierig aanspreekt. De ontmoeting van vandaag vond plaats aan de bar van een kroeg in het uitgaansleven van Sukhumvit Road.
Reclamefilm schiet zichzelf behoorlijk in de voet
We hebben onlangs weer eens gezien dat een gehele natie op de teentjes getrapt kan zijn door een grappig bedoelde reclame-uiting die teveel nadruk dacht te moeten leggen op nostalgie, op hoe dingen vroeger geregeld waren en het dan overgoot met een geinige bedoelde saus van humor en het geheel afrondde met een vette knipoog. Die plank werd kennelijk in de ogen van ‘alle’ Thai behoorlijk mis geslagen met een filmische creatie die zowel aandeelhouders als plaatselijke producenten en verkopers van de producten van deze doorgaans intelligente fabrikant de zure vruchten liet plukken. Reeds aangeschafte artikelen verdwenen spontaan in de Chao Phraya rivier of een lokale vijver op het dorp bij gebrek aan meer drama, helaas zonder de erbij behorende kredieten, maar nationale trots heeft nu eenmaal zijn prijs. Waarschijnlijk zal de Androidversie van dergelijke communicatiemiddelen wel varen bij deze gigantische misstap die ergens miljarden schade zal opleveren, ongeacht de valuta. Terwijl het tot dat moment juist zo stoer was om ‘anders’ te zijn en je elektronica te tooien met een aangevreten appel.
Ik moest zelf even door mijn vrouw erop gewezen worden hoe verwerpelijk en bezijden de waarheid deze schandalige videoclip wel niet was, want ik had hem in mijn ongeïnformeerde onschuld afgedaan als een grappig, nostalgisch ogend en keurig in elkaar geflanst filmpje. Ik vond het eigenlijk niet veel afwijken van de manier waarop ons favoriete vakantieland ook doorgaans in kolderieke films wordt afgebeeld, niet in de laatste plaats door de nationale en op ieders handen gedragen filmindustrie. Zeker dan toch door het klootjesvolk. Gelukkig werd ik dan ook door mijn eega terechtgewezen en kon ik mijn foute visie heroverwegen. Ik heb er verder niks meer over gezegd en er inwendig het mijne bij gedacht om mijn mening nu alsnog wereldkundig te maken. Wees het er vooral mee eens of niet indien gewenst.
Opmerkelijk vond ik in deze gehele wereldschokkende affaire dat enkele van de grote aanjagers van deze volkshetze tegen het voormalige prestigemerk niet eens Thaise staatsburgers betrof, maar een paar vloggende buitenstaanders die zich meenden te moeten opwerpen als verdedigers van het Thaise belang. Waar de Thaise overheid de misplaatste humor, voor zover het dat dan al was, eerder zag als een potentiële bedreiging van de ongeremde groei van de toeristenindustrie, kan men zich afvragen welke motivatie ten grondslag heeft gelegen aan het gestook van deze vloggers. Clicks, likes, roem (zelfs ik schrijf nu over hun, bijvoorbeeld) en uiteindelijk financieel voordeel? Terwijl ze stiekem in hun vuistjes lachten om de humor? Ik weet het niet en reken er ook niet op om het ooit te weten te komen, hoeft ook helemaal niet. Who cares wat er in de koppen van zulk sensatiebelust volk omgaat. Maar toch grappig dat een paar exponenten van de sociale media zo gericht de neuzen van een compleet volk een door hun gekozen richting op kunnen laten wijzen. De (al dan niet oprechte) mening van enkelen wordt zo de mening van vele miljoenen meelezers en uiteindelijk een hele natie.
Ik bericht er echter alleen maar zijdelings over omdat onze Thailandblog feitelijk een microkosmos is waarbinnen zich op lilliputter-formaat (excusez deze pre-woke benaming) vergelijkbare situaties voordoen. Bovendien zocht ik een gelikte inleiding voor mijn eigen ‘post’. Zoals mijn vaste fanboys weten, trek ik de alomtegenwoordige maatschappelijke criticasters zelf ook nauwelijks en drijven ze mij vaak tot de rand van de wanhoop als ze bovenop mijn schrijfseltjes (die altijd volslagen onschuldig vermaak zijn) in de bres springen voor derden, waarvoor ze zich doorgaans geen snars interesseren.
Ik tril alvast bij de gedachte dat er zo meteen negatief bedoelde reacties gaan komen op hetgeen ik hieronder eigenlijk uitsluitend wil gaan delen met de lezers die mijn pennenvruchten wel met beide handen naar hun gretige lippen willen voeren. Maar laat ik de verwachtingen niet tot onvervulbare hoogte opvoeren om dan vervolgens niet voldoende te kunnen leveren.
De ontmoeting met Max (echte naam bekend bij de auteur)
Vorige week liet ik het gewaardeerde lezersvolk meelopen met mijn eerste stappen in Thailand. Maar inhoudelijk viel er natuurlijk niet zoveel te beleven in dit relaasje, concludeerde ik zelf bij herlezing. Zoals mijn Nederlands leraar vroeger wel eens het hoofdschuddend zei: veel best leuke woorden, maar qua substantie houdt het niet bepaald over. Veel geschreeuw maar wat weinig wol erop. Daar heb ik wel wat van opgestoken: ik herken deze tekortkoming nu zelf in mijn teksten, ook zonder meneer Heuvelmans, die echter nog steeds ongevraagd maar nu nog slechts virtueel over mijn schouder meeleest.
Het was niet zo dat mijn reisvriend de godganse dag met mij in zijn kielzog achter de rokken van zedenloze of ook wel zedenvolle dames aanjoeg. Nee, we zaten ook wel eens ergens aan een bar rustig aan een glaasje cola te lurken met zijn tweetjes. Soms was men dan blij eens aangesproken te worden door een vent en niet ergens laag op de barkruk onzedelijk betast te worden door een werkende meid, hetgeen ze destijds nog ongestraft konden doen. Meetoo had zijn intrede immers nog niet gedaan, hoewel natuurlijk ook oudere gevallen van zulk (door mij niet als zodanig ervaren) wangedrag momenteel nog nieuws opleveren, maar waarschijnlijk niet als dat zich 20 jaar geleden in een obscure kroeg in Bangkok afspeelde en ook nog eens gepleegd werd door een knappe jonge en professionele vrouw. Geen zorgen, ik ben geen actieve medestrijder in de oorlog tegen de onzedelijkheid.
De vent in kwestie die ons wèl benaderde was een Duitser op leeftijd. Ik herinner mij zijn exacte leeftijd niet meer, maar laten we het eens op 65 jaar houden. Nog niet stokoud, maar ik was zelf net de 40 gepasseerd en de goede man zag er afgezien van zijn jaren ook nogal wat afgeleefd uit. Zijn naam weet ik wel nog, maar hoewel ik voorzichtig inschat dat hij inmiddels overleden moet zijn (leeftijd + fysiek), zal ik hem hier toch maar Max noemen om zijn privacy nog enigszins te beschermen. Voor hetzelfde geld huppelt of rolt hij nog lustig rond in Bangkok of zelfs binnen deze blog en herkent hij zichzelf in deze anekdote.
Max was een lange dunne vent, pezig met een wat grauw, smal ingevallen gezicht en de typische gele vingers van de peuken. Hij was gekleed als een zakenman, de zomerse uitvoering en uit zijn verhaal bleek ook dat hij dat was, of beter gezegd was geweest. Ik vergat inmiddels in welke branche hij zijn kapitaal had vergaard, maar herinner mij wel nog dat hij een groot bedrijf had bezeten, met veel werknemers en, daar ging hij prat op, een Mercedes S-klasse had gereden in Thailand, wat wellicht een indicatie was van zijn zakelijk succes. Een selfmade man. Hoe hij in Thailand terecht was gekomen heeft hij er nooit bij verteld. De roemruchte crisis van 1997 had hem en zijn bedrijf echter de das omgedaan en zo was zijn rijkdom en de Mercedes in rook op gegaan. Wel was hij zo slim geweest om (natuurlijk volledig legaal) een kapitaaltje aan het noodlijdende bedrijf te onttrekken dat hem in staat moest stellen om voor de rest van zijn leven een maandbedrag van 1000 USD uit te kunnen geven in Bangkok. We leerden van hem dat je daarvan kon leven zolang je geen al te gekke dingen deed. Zelfs een biertje en een sigaretje kon er voor dat geld vanaf. Wisselende contacten binnen de liefdesindustrie waren daarentegen niet gebudgetteerd. Maar daar had hij dus een mouw aangepast middels een vaste vriendin, waarover later meer.
Voor wie nu verontwaardigd over die 1000 dollar wil gaan steigeren; bedenk dat je toen nog meer dan 50 bahtjes kreeg voor een euro en die ontliep zich niet zoveel met de dollar in die jaren. Bovendien was de informatie dienaangaande afkomstig van de man die het leven precies zo leefde. Dus geen tweedehands tendentieuze roddels maar heuse eerstehands ervaringen.
Max was eigenlijk best een aardige vent ondanks mijn bovenstaande beschrijving van zijn uiterlijk. Niet een knul waar je liefdevol een arm omheen legt, maar een interessante expat, met idem verhalen. Om zijn budget wat aan te vullen had hij een kleinschalig handeltje in babykleertjes opgezet, waarbij hij dan een leuk setje als cadeautje inpakte en naar Europa opstuurde voor een tientje of twee om 5 piek te verdienen. Bedenk dat dit was vóór de opkomst van de Chinese grootgrutters en exotische artikelen voor de massa’s nog vrij onbereikbaar waren. Dus zo kon ook het (marginale) gaatje in de markt existeren dat Max heel slim had opgespoord. Tegenwoordig uiteraard totaal ondenkbaar, want ieder moedertje of omaatje kan nu achter de laptop kruipen of via de telefoon prullen van over de hele wereld bestellen of even bij de Action binnenwippen. Financieel leek het zakenmodel van Max mij toen al niet zo’n doorslaand succes, veel moeite en gebedel om een paar tientjes per maand aan je inkomen toe te voegen als dat al lukte. Wel staat me nog bij dat hij al gebruikmaakte van internet om zijn cadeautjes aan de man of in dit geval aan de baby te brengen. Volgens mij best voortvarend voor 2001. Maar hij was dan ook een succesvol zakenman geweest, die nu op kleinere schaal zijn nog steeds aanwezige talenten kon verzilveren.
Ook had hij nog een vriend of broer ergens in Duitsland wonen die daar een winkel in Aziatische snuisterijen bedreef en waarvoor hij af en toe wat spullen inkocht in Chinatown en andere groothandels, die dan kleinschalig per Thaise post naar huis werden verscheept.
Smokkelwaar in de reistas?
Ergens in het verloop van de paar dagen die onze vriendschap duurde vroeg hij ons of we twee zakken met ‘mobielen’ (plafondhangers) konden meenemen naar Duitsland om zo de kosten van internationale verzending uit te sparen. De dingetjes waren gemaakt van inktvisschelpjes met touwtjes ertussen die opgehangen in de wind lustig erop los klinken en voor vrolijkheid zorgen. We hebben dan ook beiden zo’n zakje van een kilo of 2 in onze sporttassen terug naar Europa gesmokkeld zonder echt te weten of de export van die dingen wel legaal was of dat ze misschien zelfs van geperste cocaïne waren gemaakt. Ik mocht er eentje voor mezelf houden als beloning (zie de foto), heb er intussen ook aan gelikt zonder high te worden, maar terugblikkend op deze vriendendienst waren we toch wellicht wat naïef geweest. Ik herinner me nog dat we ze op Don Muang in de prullenbak wilden dumpen maar dat hebben we maar niet gedaan uit solidariteit met good old Max.
Ondanks zijn wat beperkte budgettaire mogelijkheden kende onze nieuwbakken vriend de rosse buurten om en nabij Nana 4 op zijn duimpje, niet alleen het alom beruchte Nana Plaza, maar ook andere hoekjes, vaak zijstraatjes van Sukhumvit Road die bij bezoeken in latere jaren alweer verdwenen waren, wellicht na pogingen van de overheid om de wijk wat op te schonen of gewoon omdat een bouwlustige tycoon er weer een volgende wolkenkrabber wilde neerplanten en de barretjes voor dat doel met de grond gelijk had gemaakt. Eén van zijn rondleidingen is me bijgebleven. Een barretje als vele anderen, maar met een plafond van doorzichtig plexiglas. Om eventuele minderjarige lezers niet bloot te stellen aan expliciete beelden zal ik het raden naar de functie van die doorzichtigheid overlaten aan de volwassen types hier.
Verjaardagsfeestje met verrassende afloop
Nee, meer heuglijk was een ander wapenfeit dat op het conto van Max thuishoort. Ter gelegenheid van de verjaardag van net genoemde vriendin was er namelijk een feestje georganiseerd waarvoor Max ons van harte uitnodigde. Vonden we een leuke afwisseling van onze verder niet bijster amusante avonden in Bangkok. Na een taxirit met zijn drietjes een flink stuk buitenwaarts stapten we uit aan een drukke straat waar zich allerhande garagepoort-achtige zaakjes bevonden, waaronder dus ook onze bestemming, een soort barretje dat voor de gelegenheid extra versierd was met slingers en ballonnen. Mevrouw werd namelijk 40 jaar en het was dus een bijzondere verjaardag. Ik zat daar maar wat aan mijn colaatje te knabbelen met mijn vriend en Max kwam ook af en toe bij ons buurten. De vriendin in kwestie had hij niet aan ons voorgesteld en die hadden we dus ook niet gefeliciteerd of van een geschenk voorzien. Later leerde ik dat verjaardagen niet zo’n groot ding zijn in Thailand, maar meer iets wat de farangs hebben geïmplementeerd en zo was het ook in dit geval gelopen: Max zou het feestje sponsoren als uiting van zijn liefde voor de jarige, maar wel voor een afgesproken maximumbedrag. Vaag staat me nog 3000 baht voor de geest, maar het kunnen er net zo goed 5000 geweest zijn.
Hoe dan ook leek het me in die jaren in elk geval al wat aan de magere kant voor een wel 20-persoons feestje met eten en drank in een bar. Na een uurtje of zo ‘gefeest’ te hebben kwam Max opeens naar ons toe gesneld met de mededeling dat we er onmiddellijk vandoor moesten. Omdat wij als laatkomers waren neergestreken bij de uitgang was een overhaaste, stiekeme aftocht goed te verwezenlijken, hoewel we ons afvroegen waarom de plotselinge haast. Binnen enkele tellen legde Max ons uit dat hij geen trek had om de rekening te betalen en bovendien niet genoeg geld in zijn beurs. Het afgesproken budget was kennelijk verveelvoudigd door het enthousiaste spendeer gedrag van zijn liefje. Intussen stopte de heimelijk voor dat doel alvast opgebelde taxi voor de deur en Max wilde er echt meteen vandoor. Mijn vriend sprong samen met hem in het toegesnelde voertuig, mij licht verbouwereerd achterlatend op het feestje want ik was net verwikkeld in een belangwekkend gesprek met één van de serveersters. Als door de duivel opgejaagd stoof de taxi van mij en van het feestgedruis weg.
Laborant / Shutterstock.com
Een 40-jarige duivel met bloeddoorlopen ogen
En die duivel verscheen algauw in mijn vizier in de vorm van de enigszins aangeschoten, maar daardoor niet minder furieuze jarige vriendin. Een beetje ordinair type met bijbehorend smoelwerk, al kon ik mij haar verontwaardiging in deze situatie wel voorstellen. Ik moest al mijn zeilen bijzetten om haar ervan te overtuigen dat ik geen onderdeel van het complot vormde toen ze enkele tellen na de laffe vlucht van haar Max dampend van woede de wegstuivende taxi nastaarde. Gelukkig kon ik haar overtuigen van mijn onschuld, waardoor de betaalplicht van haar vriendje niet automatisch op mij overging. Ik stond wel even peentjes te zweten, omdat inmiddels ook enkele stoere mannelijke uitbaters van het etablissement bij mij kwamen verlangen naar handen vol bahtjes. Ook hun legde ik uit niks te weten van de regeling die Max met zijn bruid had getroffen en dat we de goede man eigenlijk niet zo goed kenden als zij dachten. We hadden hem immers pas vandaag ontmoet, wat slechts één dag of twee gejokt was. Ook die types dropen gelukkig weer gedwee af. Aardige lui die Thai, maar je moet geen mot met ze krijgen en al zeker niet over geldkwesties in een bar.
De jarige wilde echter wel van mij weten waar haar zuinige vriendje naartoe was gevlucht. Langs mij hollend op weg naar de taxi had Max mij nog toegeroepen ‘zeg maar dat we naar Thermae zijn!’ Thermae kende ik, de infame kelderbar op Sukhumvit Road, ooit op een andere locatie opgericht als R&R voor moegestreden GI’s maar nu een Sodom en Gomorra voor de gewone toerist op zoek naar een kortstondig avontuurtje. Ik had mijn vriend nog nageroepen of ze daar dan ook werkelijk naartoe gingen, maar over zijn schouder kijkend riep hij nog dat het slechts een dwaalspoor was voor de madame van Max. De mobiele telefoons hadden destijds in Nederland al hun intrede gedaan, maar het staat mij niet bij dat ik toen ook al zo’n ding op zak had in Thailand, dus ik werd contactloos achtergelaten door de vluchtende kornuiten en dat terwijl mijn bloedeigen vriend eigenlijk geen reden had om samen met Max het hazenpad te kiezen. Maar hij deed het toch.
Taxi naar Thermae
De jarige job was dus als gezegd enigszins furieus en kon het bloed van haar Duitse Max wel zuipen. Ergens ook wel begrijpelijk, want zoals dat wel vaker voorkomt, had zij natuurlijk haar beursje thuis gelaten in de veronderstelling dat haar liefje wel de rekening zou betalen.
Kennelijk was zij geen onbekende van de barlieden van het feestcafé, of misschien was het zelfs familie, want ze stonden haar toe om zonder een onderpand achter te laten de jacht te openen op Max. Ik moest mee en verliet het fuifje dan ook met haar in een taxi. Ze nam nog een man versterking mee in de persoon van een al even aangeschoten en ook woeste dame, met wie ik geen ruzie had willen hebben. Maar gelukkig hadden ze inmiddels begrepen dat ik net zo goed als zij een slachtoffer was van die ‘smerige’ Max. De taxi bracht ons in no-time naar Thermae waar we gedrieën uitstapten en ik mij vriendelijk bedankte voor de gezelligheid en besloot de laatste paar honderd meter terug naar mijn hotelletje lopend te overbruggen. De dames verdwenen de trap af de kroeg in, waar ze dachten Max op heterdaad te betrappen, wat helaas niet het geval was uiteraard. Tegen de tijd dat ze daar achter kwamen was ik alweer veilig op mijn kamertje om nog even bij te komen van de schrik. Voor de zekerheid had ik maar niet verteld in welk hotel ik logeerde.
De volgende morgen trof ik een breed glimlachende makker aan, die vertelde dat hij en Max nog een gezellige avond hadden gehad zonder mij, maar vooral ook zonder de geïrriteerde ladies. Zijn Duitse drinkmaatje had (nu dus wel) heel genereus afgerekend na het tweepersoons gelag, wat mijn vriend echt gewaardeerd had. Max zelf heb ik daarna ook nog een keer gesproken en hij ging er prat op dat hij nooit een bahtje heeft bijgedragen aan de kosten van het feestje. Niets om trots op te zijn natuurlijk, maar het was wel geinig om een zestiger, voormalig succesvol zakenman, met zijn spillebenen gehuld in een net pak het hazenpad te zien kiezen om onder een barrekening uit te komen. Voor zijn liefje was de mijlpaal in haar leven helaas wat minder feestelijk afgelopen. Ik weet dan ook niet of daarmee een einde aan hun vluchtige liefde was gekomen. Maar het is soms verbazingwekkend hoe sommige relaties springlevend uit de diepste dalen kunnen herrijzen. Dus je weet maar nooit en we zullen het ook nooit weten.
Afscheid van Max
Kort daarna namen we afscheid van Thailand en ook van Max en vertrokken naar huis met in onze bagage beide een zak met huisdecoraties die ons best wel wat zorgen baarde, maar ook dat verhaal had gelukkig een happy-ending. Terug in Nederland heb ik wel nog een e-mailtje of twee met Max uitgewisseld en daarna werd het stil en vernam ik nooit meer van hem. Ik heb me wel eens afgevraagd hoe het met hem is afgelopen. Ondergegaan aan zijn drank-of nicotinegebruik? Omgelegd door schuldeisers of een jaloerse vriendin? Of zit hij nog steeds van 1000 dollars per maand te genieten van zijn spannende leventje in het hartje van Bangkok? Vandaag de dag zou hij met dat bedrag natuurlijk niet meer zover komen als 20 jaar geleden, maar als gewiekste ondernemer zou hij daar vast een oplossing voor gevonden hebben. Een korte ontmoeting van een paar uurtjes verdeeld over een paar dagen en je schrijft er 20+ jaar later nog steeds over. Fascinerend.
Volgende week laat ik nog een Duitse expat de revue passeren als het de lezer interesseert. Heel ander verhaal, maar niet minder boeiend.
Over deze blogger
- Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur15 december 2024Bejaard, bebaard, maar toch nog de moeite waard?
Korte verhalen12 december 2024De vervulling van een allerlaatste wens
Cultuur8 december 2024De lange weg naar een nieuwe identiteit
Cultuur2 december 2024Een postume ode aan de man die ik zelf nooit heb gekend