Droogseizoen in Isaan – 4

Het was een poosje geleden, maar er zijn wat wolkjes aan de blauwe hemel gekomen. Neen, niet de weersomstandigheden, maar ‘Isaanproblemen’. Onze honden zijn ‘kippenpakkers’ geworden. Lin-Lin, de moederteef, had dat in het verleden nog al eens gepresteerd maar was het afgeleerd.

Ondertussen zijn er ook Farang, een reu, en Carot, een teef, bijgekomen – nakomelingen van LinLin. Deze zijn nu over de zes maanden oud en groot genoeg om mee met moeder op stap te gaan.

Vormen ze een soort roedel, overmoedig, avontuurlijk. En blijken ze kippen te roven. Eerst bij een buurman, zo’n driehonderd meter verder, nadien bij familie van eega, op meer dan een kilometer afstand. Tsja, dat hebben de mensen niet graag natuurlijk, dat is eten voor hen. Bovendien is er het gevaar dat de honden zich vergrijpen aan vechthanen, dure beesten, sommigen hun waarde wordt boven de dertigduizend baht geschat. Heeft De Inquisiteur geen zin in om dat te vergoeden.

Zijn eerste vraag aan liefje-lief was dan ook: hoe lossen de mensen hier dat op ? Droog antwoord :’ze doen de honden weg’. Dat is voor De Inquisiteur geen optie, de honden zijn deel van zijn leven geworden, moet je zorg voor dragen. Besloten we om ze aan een touw te leggen op het terras van de shop zodat ze met ons samen zouden kunnen zitten, en zie, ze leken het, na een uurtje of drie strubbelen, te aanvaarden. Maar slaagden erin om in onbewaakte ogenblikken zichzelf te bevrijden, ze beten gewoon hun halsband los. Dan maar in de tuin. Graven ze tunnels onder de omheining door. Niet binnen te houden. En een muur bouwen rondom de tuin, dat zijn meer dan driehonderd lopende meters, wil De Inquisiteur niet, hij houdt van openheid en de beplanting rondom de tuin.

Dus gaat De Inquisiteur hondenrennen bouwen. Drie stuks, met schaduwdak. Tussen zonsondergang en zonsopgang kunnen de honden terug vrij, dan zitten de kippen in de bomen en de vechthanen in de schuurtjes. Overdag gaan de honden in hun ren, af en toe zal De Inquisiteur er wel mee gaan wandelen, doet hij graag. En regelmatig kunnen ze dan aan een touw bij ons in de shop zitten voor een uurtje of zo.

Doch het maken van die hondenrennen is een heel karwei. Na de derde dag van slijpen, lassen, boren en schilderen is De Inquisiteur al doodop, je werkt hier namelijk op de grond en zijn knieën en benen voelen pijnlijk aan. Nu ja, doorzetten maar, want eens de rennen gereed gaan liefje-lief en De Inquisiteur weer eens op stap, dat willen we zorgeloos doen.

Het tweede probleem is nog meer Isaans. Eega’s broer is gehuwd doch zijn vrouwtje heeft al een zoontje. Een peutertje van twee en een half jaar. Vrolijk ventje, hij gaat zelfs al naar de kleuterschool. Maar eens thuis duurt het geen tien minuten of hij zit in huize Inquisiteur, beter gezegd, in de shop. Een heerlijkheid voor zo’n gabbertje. Vol snoep, koekjes, zoete drankjes. Die hij gewoonweg pakt, half verorbert om vervolgens weer wat anders te nemen.
In Isaan verbieden ze de kinderen niets. Niemand verheft zijn stem, pas bij enorme baldadigheden grijpen ze in. Dus mag het ventje zijn gangen gaan. Meer nog, ma en pa vinden het best handig dat de kleine hier zit, kunnen zij rustig hun ding doen. Zo gaat dat in Isaan. Doch dat is buiten De Inquisiteur gerekend.

Ondanks zijn poging om het te tolereren blijft hij er zich zenuwachtig in maken. Het ventje doet nog veel meer natuurlijk, eigen aan die leeftijd, maar ook eigen aan het feit dat hij zowat alles straffeloos mag uitspoken. Neemt de mobiele telefoons en begint er mee te spelen. Scheurt de zakjes met suiker open. Giet chocolademelk uit over de buitentafel, geen vijf minuten later zit het vol mieren. Plaagt de honden, vroeg of laat wordt hij gebeten en wie zal er de schade moeten vergoeden ? Juist. En wat De Inquisiteur het meeste stoort: liefje-lief heeft geen tijd meer voor hem. Geen leuke gesprekjes meer tijdens de rustige uren in de late voormiddag, geen gezellig relaxen in de late namiddag voor de avonddrukte begint. Geen knuffels. Liefje-lief moet het peutertje in de gaten houden…

Het klink natuurlijk als een ouwe vent, maar De Inquisiteur vindt dat niet leuk meer. Daar is hij niet naar hier voor komen wonen, hij wil ook genieten. En niet continu kinderoppas spelen voor de kinderen van familie. En grijpt hij in, gelukkig is hij bijgeleerd en gaat hij via omwegen zijn stelling brengen.
Eega had natuurlijk allang door dat De Inquisiteur zich niet relaxed meer voelde, doch haar Isaanse inborst weerhoudt haar ervan om Phi Phi, want zo heet het ventje, aan banden te leggen. Familie, en dan nog zo’n klein gezellig peutertje, die laat je doen. Maar na een onderling gesprek vond ze het goed dat De Inquisiteur wat zou optreden. En zo geschiedde. Dagenlang : neen, Phi Phi, geen koekje meer. Je hebt er nog. Neen Phi Phi, geen chocolademelk meer, je hebt nog cola staan. Phi Phi, blijf van die honden af, gevaarlijk, ze kunnen bijten. Phi Phi, tijd voor naar huis te gaan.

Phi Phi begon het op zijn heupen te krijgen. Hij mocht niet meer doen wat hij wou van ‘lung’. Stilletjes aan begint Phi Phi minder langs te komen, bovendien heeft liefje-lief, op De Inquisiteur zijn aanraden, aan Phi Phi’s moeder gaan melden dat de kleine niet altijd bij ons kan zitten. Farangs doen dat anders weet-je-wel. Farangs willen regelmatig wat privacy. Farangs vinden dat je je kinderen zelf moet opvoeden. De kersverse schoonzus, een echt Isaan-product, kijkt wat vreemd op maar aanvaardt het toch.
En zie, zonder problemen met liefje-lief, zonder problemen met de familie, is alles in een goede plooi aan het vallen. Phi Phi is uiteraard nog welkom, op gezette tijden, wanneer we er tijd en zin voor hebben. Meer zelfs, vermits het deze tijd van het jaar ’s avonds vrij fris is, neemt De Inquisiteur hem mee naar de douche, want wij hebben warm water, thuis hebben ze dat niet. Leert De Inquisiteur hem dat hij niet zomaar de shampoo mag leegkappen.
Stilaan blijft Phi Phi van de honden af, begint een beetje te luisteren en gaat minder op rooftocht in de shop – nu ja, als De Inquisiteur er is.
En is De Inquisiteur weer tevreden in Isaan.