Droogseizoen in Isaan – 2

Zes uur ’s ochtends en De Inquisiteur zit gewoontegetrouw voor zijn laptop. Op het boventerras, hij kan de honden zien dollen in zijn voortuin, zijn vijver vanuit vogelzicht bekijken. De zon komt traag op en blijft lang laag, dat geeft een prachtig zicht, de boomkruinen lichten mooi geel-groen op, altijd een goed gevoel om ’s ochtends de zon zien te verschijnen, het wordt weer een mooie dag.

Vrij snel begint de luidspreker te schallen, een muziekje, het dorp ontwaakt. Vervolgens komen de meldingen. Veel farangs ergeren zich eraan, voor de dorpelingen echter is het een nuttig iets. Op deze wijze komt iedereen te weten wat er gaande is of wat er gaat gebeuren. Vandaag is het een lange lijst, liefje-lief is even naar boven gekomen om goedemorgen te wensen maar richt nu haar aandacht op wat er afgeroepen wordt. Kan De Inquisiteur weer eens lekker doorvragen.

Als eerste wordt er een <tambun> afgeroepen, een Boeddhistisch ritueel dat gehouden zal worden, de aanleiding kan van alles zijn, deze maal is het een herdenking, het overlijden van een dorpsgenoot een jaar geleden. Het is de familie zelf die beslist of ze het doen ja dan neen, afhankelijk van hun graad van beleving in het Boeddhisme, maar meestal toch van financiën. Nu weet het ganse dorp wanneer en bij welke familie het zal doorgaan.

Een tweede <tambun>, een grote. Binnen twee weken. Het is de jaarlijkse grote dorps<tambun>, er wordt opgeroepen om deel te nemen aan de voorbereidingen. Bloemstukken maken, doeken weven, en reeds een melding dat er volgende week een kleine rondgang zal gemaakt worden om financiële bijdragen te innen. Verdorie denkt De Inquisiteur, zal ik binnen twee weken weer een dag of twee mee aan de slag moeten op het tempelcomplex. En jawel hoor, na de vertaling komt liefje snel met de extra melding dat hij het op zijn beruchte ‘kelender’ (kalender) moet zetten …

Aan de ene kant heeft ze een hekel aan die notities – er ontgaat De Inquisiteur weinig omdat hij continu alles noteert, aan de andere kant begint ze het handig te vinden, wij zijn zowat de enigen die vooraf wat kunnen plannen…

Vervolgens meldt de metalen stem dat er vanavond “meeting” is aan de <kodan>, dat is het dorpsmagazijntje. Aangrenzend is er ook een afdak, aan drie kanten een muur en een open voorzijde. Hier houden ze alle meetings. Daar zal veel volk op af komen zegt liefje-lief lachend. Ah ja, waarom dan ? Ze krijgen geld. Een soort subsidie wordt uitbetaald. Meteen weten we dat we de shop niet te snel mogen sluiten vanavond : de vergadering is om zes uur ’s avonds, een uurtje, en nadien hebben velen wat geld op zak. Lusten ze wel een drankje … . Handig die speaker.

Bij de laatste melding kijkt het lief vreemd op. Er wordt een boel namen van dorpelingen afgeroepen en de hare is er ook bij. Het gaat over administratieve verplichtingen die ook Isaaners opgelegd worden door ‘Bangkok’. Sommigen moeten nog steeds een huisnummer aanvragen, dat is verplicht en er komt controle. Anderen moeten nog voldoen aan een betaling van wat dan ook. Liefje-lief kijkt zuur op, want zij is afgeroepen omdat ze haar jaarlijkse vergunning voor de shop nog zou moeten betalen. Ze is boos, dat heeft ze een maand geleden al gedaan, <thesabaan> heeft een kwitantie gegeven met de melding dat het certificaat wat later zou gebracht worden. Jaja, ook hier is de overheid beetje laks in het opvolgen van haar administratie. De Inquisiteur kan nog net vermijden dat ze boos richting huis van de omroeper trekt om het te laten recht zetten, ze vindt dat ze gezichtsverlies geleden heeft. Leuk toch.

Dus zit De Inquisiteur er helemaal niet mee dat die luidsprekers er zijn, het is gewoon nodig in deze samenleving. Want vaak worden er ook regeringsmaatregelen in afgeroepen, mensen worden begeleid in het voldoen aan de voorwaarden om in aanmerking te komen voor zoiets. Het gemeenschapsleven blijft er levendig door. Nee, geen probleem mee.

Vanwege de opkomende zon en de aangename temperatuur, het is drieëntwintig graden, besluit De Inquisiteur om wat plezierig mannenwerk te verrichten. Hij was het allang beu, de betonnen oprit en andere paadjes krijgen gedurende het regenseizoen altijd een laagje groene algen, wat het soms zelfs gevaarlijk glad maakt. Heeft hij zich gisteren een hogedrukreiniger aangeschaft. Ha ! Beetje klooien eerst om het ding gebruiksklaar te krijgen maar dan lekker spelen. Zoals te verwachten staan er vrij snel wat nieuwsgierigen te kijken. Ze kennen het wel, zo’n hogedrukreiniger, maar dan de industriële uitvoeringen, lompe lelijke dingen. Dit is een slank, elegant ding, mooi blauw, lekker handig. En ja hoor, zoals te verwachten was : ‘kan ik het lenen?’.

Het droge antwoord: nee. Zelfs liefjes broer niet, die stond natuurlijk op de eerste rij. De Inquisiteur leent niets van elektrisch gereedschap meer uit, alles zit achter slot en grendel, alleen hij heeft de sleutel. Het is een beetje tegen de aard van de mensen in hier, maar uitlenen is problemen krijgen. Ze brengen het nooit  vanzelf terug, je moet er achter vragen. Soms hebben ze het zelfs verder uitgeleend en weet niemand waar je machine momenteel is. En het uitgeleende heeft altijd wel iets ondergaan: een te lichte machine voor te zwaar werk, de reserveboren zijn verdwenen, de uit een stuk gegoten stekker afgesneden omdat het niet in hun stopcontact paste, of droogweg kapot en niets zeggen. Er is wel een slimmerik bij – die zegt geen probleem te hebben, hij zal zijn bromfiets wel brengen zodat De Inquisiteur zelf hem eens kan schoonspuiten … .

Rond vijf uur stopt De Inquisiteur wegens een wat pijnlijke rug, waarschijnlijk wat te enthousiast en te lang staan ‘hogedrukken’, een douche en richting shop. Het is heerlijk op het terrasje daar, een zalige zesentwintig graden wijst de thermometer aan, maar het bier laat De Inquisiteur voorlopig aan zich voorbij gaan. Even wachten, tot <nung toem>, zeven uur. Dan is die vergadering voorbij. En jawel hoor, langzaam komen ze af. Poa Deing als eerste, breed glimlachend, van verre roepende : “Luudiii, beer Chang!”. Grappig.

Teu, Luen, Jaa, Oht, allemaal zakken ze af. Dorstig, en geld op zak. Zelfs <mei> en <poa> Soong, Luu en zijn vrouwtje, de tafels zijn volzet. Wat is er nu uitbetaald vraagt De Inquisiteur zich af. Rijstsubsidies, neen, hadden ze al gekregen. Maar blijkbaar weet niemand goed waarom, hahaha. Ze liggen er niet wakker van. Gemiddeld driehonderd bahtjes per gezin hebben ze ontvangen. Te weinig om wat nuttigs mee te doen, te veel om op zak te houden.

Ze hebben er geen probleem mee, een uurtje of twee <sanoek> voor het slapengaan. Meer hoeft dat niet te zijn in Isaan.