De winkeltjes
Jaren, terugzeg maar in de beginperiode van mijn aanwezigheid als bewoner van dit land, fulltime, waren de kinderen van mijn vrouw een aantal meiden en een zoon, in de tienertijd.
De twee meiden wilden uiteraard de wereld veroveren of toch op zijn minst financieel onafhankelijk zijn.
Mooi uitgangspunt, zeker in Thailand.
Het eerste project was heel eigenlijk ‘gewoon’ een straatkraampje waar men koffie-ijs en allerlei andere niet alcohol drankjes verkocht die men op dat moment gereed maakte.
Klaarmaken is wat anders, net als buizen en pijpen, ook niet hetzelfde zijn, want er kwam niets uit een flesje.
Eigenlijk was het allemaal ijs door de blender met een smaakmaker erdoor.
Ze werkte daar vol enthousiasme tussen, 12.00 tot 21.00 uur aan, naast de vele andere dames en heren die de duivel en zijn ouwemoer verkochten aan middelen, meestal voedsel in alle maten en vormen.
Het waren allemaal bouwsel boven een drooggevallen sloot of eigenlijk was het meer een afwater greppel die in de natte periode vaak tot het plankier van de shops stond.
Met veelal schrot aan hout en ijzeren golfplaten, uiteraard met de houtje-touwtje methode, waren deze hutjes of afdakjes beter gezegd gebouwd.
Ze huurde deze plek van drie bij drie meter van een oude vrouw die ernaast stond met een soepje uit de tien liter pan wat je per plastiekzakje kocht.
Er waren in die jaren wel meer verkooppunten waar men producten verkocht die sommige als hun hoofdmaaltijd zagen en de ander als voer voor de hond.
Nog steeds trouwens, maar in mindere mate, de BBQ-sticks vandaag de dag van kip of lever eten beide nog steeds met veel genot.
Het hele complex is toen jaren erna verwijderd in opdracht van de gemeente want daar is de grond van.
Achteraf is mij duidelijk geworden dat er diverse families 24/7 daar leefde en dus ook sliepen met kinderen en al, plus hond voor de beveiliging en gezelligheid.
Er moest een vierbaansweg komen en ons provinciale tweebaans weggetje ging er aan geloven, helaas pindakaas want het is er met het verkeer niet prettiger op geworden.
Maar goed, eenieder heeft recht op een beter leven en goed transport is basic daar in, richting welvaart.
Het had van mij wel een provinciaal weggetje verder mogen gebeuren, daar niet van.
Na meerdere jaren werken door de meiden vond er een overdracht plaats van het winkeltje toen het nog de tweebaans weg was.
Mijn vrouw en ik waren inmiddels uit de overgangstermijn Nederland/ Thailand het genoemde ‘sabbatical’ en ik begon het als thuis te zien en mij zo te gedragen.
Go with the flow dus voor zo ver je je aan wil passen, geloof mij het is moeilijker dan dat je denkt, en met regelmaat nog steeds.
Wij zijn en blijven koudegrond mensen en die denken anders over veel zaken.
Mijn vrouw kwam dus met de mededeling dat ze voor aanvulling op onze maandelijkse aderlating wat wilde doen, dus ze had de koffie annex fruitdrankjes shop van de kinderen overgenomen.
Maar vooral sociaal contact was het voor haar ook prettig als Thai, en dat gaat van ‘dik hout maakt men planken’ met een glimlach op een markt.
Het was al geruisloos voorbereid door de politiek van even helpen met de kinderen en een praatje met vriendinnen.
Ze heeft dat nog tijden op die plek gedaan tot groot genoegen van haar tot het moment daar was, dat de gemeente wist te vermelden, op die en die dag staat de kraan op jullie plekje om de boel glad te schuiven.
Het is nog een heel circus geweest waarbij er enkele diehards volgens het principe ‘To die or to conquer’ werkte.
Er waren lieden die daar hun hele werkzame leven hun stekkie hadden.
Emotionele momenten en gelukkig hadden de meeste de realiteit wel ingezien of ‘gewoon’ honderd of tweehonderd meter verder weer een ietsje beter afdak met kippengaas ter beveiliging gemaakt.
Verdenk er nog steeds enkele van dat men daar ook gewoon de ‘huisvesting’ nog achter in het ‘magazijn’ heeft.
En uiteraard op grond van de gemeente die dit naar mijn gevoel weer door de vingers ziet of het domweg toestaat, totdat er weer iets moet veranderen.
De elektriciteit paal staat bij sommige in de shop of lantarenpaal hebben toch niet echt de plek gekregen die men op de tekentafel had verzonnen bij de nieuwe vierbaansweg.
Schema van, dan zetten wij hem wel precies op de scheiding winkeltjes als het en kwestie is van een paar meters.
Inmiddels anno 2024 is de commotie aangaande straatwinkeltjes of afdakjes met kippengaas en kraampjes weer tot rust gekomen.
Hoewel er vele vriendschappen voor het leven uit elkaar zijn gerukt door dit soort reuring of vervreemd zijn van elkaar.
Beetje terug in de tijd de draad weer oppikken, bij de jeugd.
De meiden, inmiddels jonge vrouwen, alhier hadden een echte winkel gehuurd bij een universiteit hier in de buurt, na de overdracht van het eerste winkeltje langs de straat bij de oude vrouw aan mijn vrouw.
Nu anno 2024, dus meer als tien jaar later, is de hele vierbaansweg over enkele kilometers volgeplempt met winkels, die voedsel verkopen en wat al niet meer.
Van de kleine verdreven winkeltjes uit het verleden langs de oude tweebaansweg tot een stuk of acht winkels in de categorie 7/11 Tesco Lotus Big C vandaag de dag langs de vierbaansweg.
Zo af en toe crasht er wel eens een shop, maar eigenlijk valt dat heel erg mee.
Dat moest het dus worden, het mooie inkomen want bij een werkgever werken hadden men een hekel, zeg maar gerust een ‘No go’ situatie, voor de jonge vrouwen.
Een kwaaltje waar ik heel veel Thailanders van beschuldig, om zichzelf op wat voor een manier dan ook te verhoeden dat men voor een werkgever moet werken en dus moet luisteren naar een ander.
Het kon te allen tijde toch nog werken voor een werkgever, was de redenatie.
De winkel moest een voortzetting worden van de koffie en wat al niet meer aan drankjes en andere etenswaren op dat moment te genieten.
Een soort bar zonder alcohol maar met internetaansluitingen [wifi] en grote tv en kwebbelhoekjes.
Het is anno 2024 nog steeds een populair item in vele shop en tv.
Ik vraag mij wel eens heel serieus af hoeveel eten de doorsnee Thai nu consumeert, zo gemiddeld.
Volgens mij is dat het eerste woord dat een Thai leert, Kin Khao en tevens het laatste woord dat ze uitspreken voordat ze het leven verlaten.
De winkel van de kinderen werd ingezegend door een negental mannen, ook wel monniken genaamd.
Winkel evenals de meiden kregen een natte kwast op het hoofd net als alle tafels en vloer een beetje besproeid werden, het kon niet fout gaan.
Het hele interieur was door een fabriekje/winkel in elkaar getimmerd door een werkverschaffingsproject die alleen maar pallethout gebruikte en dat door een schaafbank heen trok en er dan krukken stoelen, tafels, barretjes en weet ik veel wat nog meer van maakte.
Wederom zijn er hier in de buurt nog steeds kleine bedrijfjes met een winkelunit ervoor langs de highway die dat soort handel verkopen.
Ik ben zelf geen timmerman, maar heb er wel eens naar staan te kijken hoe handig sommige van die knappen zijn.
Dit alles in ‘bedrijfskleding’ net als de mannen van de kettingzaag in korte broek T-shirt en flipflappen gaat alles langs en door elektronische apparatuur met heel af en toe een stokje als verlenging van hun vingers.
Bedrijfsongevalletjes zullen toch echt zijn met regelmaat vermoed ik, zo maar, negen vingers is mij nog nooit opgevallen in het dagelijkse leven bij de medemens, daarentegen.
Je zit die mobiele houten kasten vaak langs de kant van de weg staan voor de straatkraampjes, voor vrouwen met hun handel.
De meiden hadden zelf het houten interieur opgekleurd met allerlei kleurtjes zodat ‘de toekomst van Thailand’ zich op het gemak voelde.
Het was schijnbaar een aangename manier om wat centjes te verdienen, maar het naar huis rijden midden in de nacht begon in het tweede jaar op te breken.
En er waren toch wel overnamekandidaten aanwezig, dus het volgende plan trad in werking.
Een paar jaar heeft dat project geduurd.
Inmiddels, werd er aanzienlijk dichter bij huis gebouwd, op wandel, bromfiets, afstand werden panden verkocht die soms afgrijselijk duur waren, maar zo af en toe waren er ook financieel gezien erg leuke pandjes te huur.
Aangezien er een huurcontract nodig was moest ik stilzwijgend aanwezig zijn bij die onderhandeling, of ik even wilde knikken als buitenlander, als er vragen waren over de maandelijkse betaling, zogenoemd de huur.
Het grote voordeel voor mij was dat de ‘vogeltjes’ eindelijk eens uitvlogen omdat het een winkel was met bovenwoning.
Knikte maar al te graag, dat het goed was, naar de dame die het als een investeringsproject gekocht had, en het eigenlijk geen lor interesseerde zolang ze haar centen maar kreeg.
En zie daar de computershop was daar.
Twintig van die pc kasten met een levensgrote splitter en centrale-pc achter de balie de tweede pc-shop in heel de regio.
De dames runde de boel vijftien uur per dag en de shop was vol, grotendeels van de dag.
Het hele spul werd wekelijks geüpdatet door een technische man, vanuit downtown.
Geen idee hoe het vandaag de dag precies is, maar in die dagen hadden erg weinig kinderen telefoon, wat natuurlijk ook niet alles is qua grote, laat staan een pc thuis.
En ja, als je broertje groter is, al jij heb je natuurlijk een probleem, laat staan als er nog meer zijn.
Vermoed dat vele er nu meerdere hebben, telefoon, voor eenieder en pc of laptop, wel wie weet wat nog meer.
De vele jongeren vanaf de tienertijd en ouder die vooral de avond opvulde in de pc-shop was weer een verhaal apart.
Nadat de pc-shop was ingericht en wederom gezegend was en er een paar dagen test gedraaid was kon de shop open.
Een van de eerste klanten, nou ja, klanten mededelingen van de overheid waren de lokale politie mannen.
Hoe de meiden de reguliere controle wilde, dagelijks, wekelijks in het pand of gewoon maandelijks om de hoek van het pand met een envelop.
Eigenlijk was het niet echt een vraag, meer een duidelijke mededeling dat er betaald moest worden, geen wereld bedrag, maar wel verplicht.
Het was een wijkagent die eigenlijk veel later verdacht veel over mij wist.
Terwijl ik toch niet meer was als de man van die af en toe even koffie dronk bij de entree.
Het was voor ondersteuning van politieagenten die om wat voor reden in financiële problemen kwamen door….volgens deze kleine, kale politieagent, maar voor vele o zo onterechte bijdrage aan een overheidsorgaan in het kader slikken of stikken.
Jaren later is de man die eigenlijk heel vriendelijk was voor zo ver mij verteld is, omgekomen met het terminal 21 probleem.
Hoe wrang kan het leven zijn.
Zijn opvolger kwam in een dikke Toyota in jawel gewoon burgerkleding, geen mens die doorhad dat het een geld inner van de heren in het bruin was.
Het volk, de bezoekers, gebruikers van de digitale snelweg waren van moeders met zeer kleine kinderen die gillend door de shop liepen tot vrouwen die een afstand relatie hadden,
Er waren een aantal van die units die een camera hadden en in die dagen was skype nog erg in.
Tegen hysterische taferelen aan met communicatie, foutjes van de dames of minder leuke mededelingen van de eventuele toekomstige partner.
Er zat overdag altijd fulltime een jonge knul die een EHBO kit op zijn brommer had en eigenlijk aan het werk was als ziekenverzorger on the road.
Wie het eerst bij een verkeersongelijk was als EHBO mocht de bonus hebben voor het binnen brengen van de patiënt in ziekenhuis X, vandaar dat soort uitval- locaties.
Dat de ambulance of omgebouwde pick-up dan wat later kwam, telde niet in deze formule.
Het was geen ongewoon geluid en toen het een vierbaansweg werd helemaal niet.
Spijbelaars van school uiteraard, ja zelfs jonge kinderen die toch heel hard na moesten denken als je zij ‘school’ waren ook standaard in de pc-shop.
Diverse jongens, die een nieuwe ‘brommer’ van ma en pa gekregen hadden zien verdwijnen, vroegtijdig uit het leven gerukt.
Het was met regelmaat de huiskamer van Thailand die zichzelf corrigeerde, onder elkaar, hoewel er soms wel eens een moeder of wederhelft even kwam vragen of men nog wist waar het bed stond.
Iedereen was in de eerste jaren ook verplicht om zijn schoeisel uit te trekken, waar ook nogal eens wat vreemds mee was.
Tot van die oude rot flip flaps zijn helemaal niet van mij, Oeps foutje, tot keiharde diefstal van merkgympen die eigenlijk altijd opgelost werden.
Dat er zes camera’s verplicht in de winkel hingen, cctv, die geen pasfoto van je maakte, maar wel een zeer duidelijke herkenning, vergaten vele nogal eens.
Meestal droop de aanklager van verloren schoeisel of andere problematiek wel af met het terugdraaien van de opname, heel soms moest pa of ma er aan te pas komen, en een linkse directe van pa is wel eens voorgekomen om zoon lief even te vertellen dat liegen niet de bedoeling was.
Ja, je dure gympen verkopen voor de ‘helft van de nieuwwaarde’, geschonken door [o]pa, mislukte altijd, om dan de shopeigenaar daar mee op te zadelen was niet aardig.
Op oude rot flip flaps komen en na het ‘praatje maken’ in de gloednieuwe merkgympen weer weg te gaan.
Wil de politie wel even bellen voor deze diefstal was ‘out off order’ bij deze jeugdige creatieve geldwerving.
Het was vaak zeer vermakelijk als ik terugkwam van het fietsen en even bij mijn vrouw een bakkie pakten die inmiddels van locatie was veranderd met haar winkeltje.
De avond was voor de tieners en ouder een soort jeugdhonk, ook al bespeelde je niet heel de avond de digitale snelweg.
Het waren vooral zoekende mensen was mijn ervaring en meestal bleef ik daar ook maar weg in de uren na zes, hoewel ik wel eens bleef hangen met een biertje buiten en het op afstand aanschouwden.
Minstens de helft presenteerde zich als quiltbag een kreet die wat makkelijker te onthouden is als het acroniem LGBTQIA+, het alfabet uit de grabbelton is dat voor mij.
Pippi Langkous en haar vriend had ik altijd een leuk contact mee, Pippi was een kleine twee meter lang en ooit eens als een jochie op deze planeet gezet, maar nu even niet.
Pip kon er ook wel om lachen toen ik eens een foto liet zien op mijn telefoon van de echte tv-held. De namaak Pipi had hetzelfde kapsel.
Zo zat de halve tent vol, met mensen die er in hun gedachte gelukkiger mee waren om even niet hetero te zijn met hun eerste liefdes.
Het viel mij altijd op dat de zoektocht naar dit soort gevoelens in zeer grote acceptatie ging en het doorschakelen of terugschakelen naar een andere vorm of toch maar gewoon hetero geen punt was.
In de winkel althans, kom er vandaag de dag nog wel eens tegen die toch gewoon met kind lopen en gelukkig getrouwd zijn, vermoed ik, terwijl er toen toch echt iets anders werd vermeld.
De wasserijshop medewerker bindt haar of is het zijn boezem nog steeds stevig af, misschien wel niet meer aanwezig naar ik vermoed, en heeft stevig stekeltjeshaar.
Krijg nog wel eens een Hello William of een Wai van de wat conservatieve lieden die mij nog van die goede oude dagen herkennen.
Moet helaas toegeven dat ik nooit goed was in die nicknames te onthouden van vele, en de leeftijd van tiener naar volwassen doet veel met de fysiek van een mens.
Veel gelachen, soms tranen gehad, regelmatig teleurgesteld, wel eens van, zijn ze nu helemaal van de pot gepleurd, maar och voor de meeste ging en gaat het leven door.
En er blijven er altijd over die het nooit begrijpen, maar die mochten dan even een jaartje of wat in de plaatselijke penitentiaire inrichting, oftewel het rijkshotel even tot bezinning komen.
Vier jaar zitten in het rijkshotel en een extra schadevergoeding betalen die je met weer vier jaar werken nog niet verdient zijn mij bekend.
Of blijven hun hele leven de dufkont uithangen, waarbij je je afvraagt of ze wel weten op welke planeet ze zijn.
Niet alles in alle redelijkheid, wat weer een zeer koude douche was voor sommige van adolescent naar volwassen mens.
Over deze blogger
-
Men heeft mij gevraagd om wat info te vermelden over het wel en wee van mijn aanwezigheid hier. Laat ik voorop stellen dat ik mijzelf op zijn hoogst als part-time journalist zie. Schrijver mag ook, wie had dat ooit gedacht.
Ik ben op mijn 54ste jaar naar Thailand vertrokken nadat ik al een jaar of acht verliefd verloofd getrouwd was met mijn Thaise liefde.
De grijze wolken in Nederland werden te donker, de recessie, werkgever had het veel, erg veel over polen. De geest was al een tijdje uit de fles, en niet altijd de meest vriendelijkste.
Appartement uit 1928 verkocht voor een vette winst na twintig jaar wonen. En ons inmiddels al jaren gekochte Thaise huis betrokken. Wij spreken over het jaartal 2008.
Gelijk de golven van de zee in een rusteloze dag in Thailand zijn wij inmiddels al een paar jaar voorzien van mijn pensioen in rustig vaarwater terechtgekomen.
Hobby's van alles en nog wat binnen de grenzen van ons bestaan, na lezen is af en toe schrijven erbij gekomen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand23 januari 2025De winkeltjes
Korte verhalen5 januari 2025Spookrijden op een fiets
Cultuur3 januari 2025Sjaak in Thailand: Een verhaal over verval
Cultuur1 januari 2025Boer zoekt vrouw op z’n Thais