Even de weg kwijt

We hebben dit allemaal wel eens, even de weg kwijt zijn. Zelf hou ik van wandelen, met niets meer aan mijn hoofd dan het geruis van de wind. Zo ook die morgen vroeg opgestaan met idee eens de omgeving te verkennen. Startpunt: een dorpje midden tussen de rijstvelden ergens in de Isaan.

In het huis was het stil. Mijn vriendin gaat ‘s morgens nog vroeger naar Boeddha. Al lopend tussen de rijstvelden, gaat de tijd langzaam voorbij. Achterom kijkend kan ik het dorp nog nauwelijks zien. Ik  stap in een rustig tempo. Waarheen ?

Na verloop van tijd zie ik niets dan rijstvelden. En dat is net als lopen in een bos: alles lijkt op elkaar. Met de zon als enig richtpunt loop ik door. Na uren zie ik in de verte een paar huizen. Buiten staat een vrouw de tuin rondom het huis bij te werken.

Dat het een vrouw was, zag ik pas toen ik haar aansprak. Ze was gekleed tegen de zon en enkel de ogen waren te zien. Toen ik haar de weg vroeg naar de de hoofdweg – ik was namelijk van plan om met de bahtbus weer richting dorp terug te keren – zag ik haar gezicht. Een prachtig mooi gezicht dat mij lachend aankeek en in perfect Engels mij kon antwoorden, dat de hoofdweg veel te ver lopen was.

Na wat gekletst te hebben over van alles en nog wat, kwam er een oud mannetje aan op een even oude brommer. De dame sprak de oude man aan en maakte hem duidelijk dat hij mij terug moest brengen naar het dorp waar ik vandaan kwam.

Na een hartelijk afscheid van de mooie vrouw, stapte ik op de brommer om een uur later weer mijn vertrouwde dorp in zicht te krijgen. Afgestapt wilde ik de oude man 50 baht geven voor de moeite, maar hij wilde niets aannemen.

Voor het eerst in al die jaren in Thailand wilde iemand niets aannemen. Ik maakte met handgebaren duidelijk dat het voor de benzine voor zijn brommer was. Pas toen pakte hij het geld aan, lachte en ging terug waar hij vandaan kwam.

Mijn vriendin was inmiddels al een zoektocht gestart en was bang dat ik in handen van de maffia was gevallen. Nu is maffia een groot begrip in Thailand; alles wat slecht is, is maffia.

Toeval of niet, afgelopen jaar met Songkran zag ik de mooie vrouw na zeker vijf jaar terug, lopend in Khon Kaen. Ze zag mij ook en beleefd groetend vervolgden zij en ik onze weg. Ik had haar graag nog willen bedanken maar met mijn vriendin aan mijn zijde is het er niet van gekomen. Ze zeggen niet voor niets: als je Thailand naar een damesfiets kijkt, worden ze al jaloers.

Ingezonden door Piet Vos