De voorbijganger

De laatste twee maanden kwam ik hem regelmatig tegen als er iemand was overleden. Alleen al in december hadden wij zes maal een begrafenis van mannen rondom ons huis. Hiervan waren twee neven, omgekomen bij motorongelukken. Daarnaast nog twee oudere mannen en heel triest, ook twee jongere mannen, die tegen een onoplettend geopende vrachtwagen deur reden.

Bijna voor elk huis hangt nu een rood shirt met een stuk papier er aan. Op het papier staat geschreven, dat er geen mannen in het huis wonen. Dit is om de vrouwelijke geest buiten de deur te houden die mannen zou doden.

De betreffende voorbijganger was altijd aanwezig. Hij is ongeveer 30 jaar schat ik en wat sjofel gekleed. Hij kwam al heel vroeg en deed allerlei boodschappen. Ook hielp hij met eten opdienen, opruimen en bracht hij zo nodig mensen naar huis op zijn motortje.

Hij spreekt behoorlijk Engels, beter dan de meeste mensen in het dorp. Volgens mij is hij een eenzaam mens met een goed hart. Hij woont met zijn moeder 3 kilometer buiten ons dorp langs een zandweg. Een enkele keer heeft hij mij water te drinken gegeven als ik hardlopend langs zijn huis kwam.

Vanmorgen was ik een boek aan het lezen toen hij langs ons huis reed. Hij zag mij en kwam terug voor een bezoek. Hij had een zakje bij zich met wat koekjes, bananen, een appel en twee kartons sojamelk en wat rijst gewikkeld in banaanblad.

Hij was bij de Wat geweest vanmorgen en had eten meegenomen. Zijn eten voor vanmiddag? Ik weet het niet, maar dacht van wel. Hij geeft het zakje aan mij. “Dat is voor jou,” zegt hij.
Even later komt er een vrouw langs met enkele lekkere zoete dingen. Ik koop vier zakjes van haar en geef drie zakjes aan hem. Een eet ik direct op, zodat hij niet protesteert.

Ik had net koffie gezet en bood hem koffie aan. Hij bedankte, want hij dronk alleen water, geen koffie of frisdrank. Maar op dat moment hoefde hij niets te drinken.

Ik heb een hond van twee jaar oud. Daarnaast hebben wij sinds kort twee jonge hondjes. Hij had twee katten vertelde hij. Ik vroeg hem of hij niet van honden hield. Ja heel veel, maar hij kon geen hond hebben, omdat dit veel te duur voor hem was. Ik vroeg of hij werk had. Nee, want ik ben een farmer kreeg ik als antwoord.

Hij bleef zitten en ik had het idee dat hij niet wist hoe hij afscheid moest nemen. Op een gegeven moment zei ik, dat ik nog wat werk moest doen. Dankbaar stond hij op en gaf mij een hand. Ik gaf hem de drie zakjes zoetigheid en een groot deel van wat hij mij gegeven had mee. Hij was er duidelijk blij mee, toch wat te eten vanmiddag.

Vandaag gesproken met een heel arm, maar goed mens. Mijn dag kan niet meer stuk.