De medische zorg in Thailand: Top of flop?
Na het lezen van deze anekdote ben je waarschijnlijk nog geen snars wijzer, maar lachen (of toch grinniken) is kennelijk gezond en de info hieronder draagt dus op die manier mogelijk bij aan een betere gezondheid. Dus verwacht geen feitelijke of zakelijke, alomvattende analyses van het volledige medische stelsel, of zelfs maar een klein deel ervan in Thailand of waar dan ook. Wie er zich in verslikt gelieve een vriend of familielid te vragen om een medische klop op de rug.
‘Ik vraag het voor een vriend’. Vaak beweerd, maar zelden waar. Vandaag dus wel waar. Het is ook niet echt een vraag maar een gebeurtenis, die een vriend overkwam, maar ik stond aan zijn zijde, van het begin tot het einde, dus er is sprake van een betrouwbaar ooggetuigenverslag. Maar allereerst de reden waarom dit incident me van het hart moet.
Vaak lees ik, ook hier in deze blog dat de lakende gezondheidszorg in Thailand een heus struikelblok is voor wie overweegt expat te worden of dat al is. Ik heb er zelf nauwelijks ervaring mee, want verblijf overwegend in Nederland en onderga daar dan ook sporadisch mijn medische zorgen, voor zover die al noodzakelijk zijn. Ik vind het juist in Nederland vaak om te huilen qua zorg, zeker wanneer je in het weekend of na 17 uur wat aan de hand hebt. Sowieso is het altijd een hele kunst om ‘voorbij’ de assistente van de huisarts te geraken aan de telefoon en als dat al lukt, mag je bij huis-, tuin- en keukenklachten in je handen knijpen als je nog in dezelfde week een consult (van 10 minuten) bij die huisarts kunt ritselen. Een consult dat meestal ook nog begint met: wat denkt u zelf dat het is? en eindigt met ‘3 keer per dag een paracetamol’. Beetje overdreven gesteld, maar ik krijg er wel vaak zo’n ‘derdewereld’ gevoel bij (op generleiwijze wil ik met deze uitdrukking landen in die derde wereld of bewoners ervan te kakken zetten, men zegt dat nu eenmaal zo, dus ik ook). Snap ook wel dat het doorgaans een gekkenhuis is in zo’n overbelaste en onderbezette praktijk, maar toch……
Van de tarieven (DBC’s) bij de specialist word je als ‘zelfbetaler’ ook niet echt vrolijk. De euro’s vliegen je met de honderden of (tien-) duizenden om de oren, maar dit terzijde. Ik kan zelf gelukkig als het nodig is uitwijken naar Duitsland waar ik maar 200 meter vandaan woon en de kosten waarvan door mijn zorgverzekering keurig worden vergoed. De specialisten daar voeren deels nog praktijk ‘aan huis’, wat mij altijd een gevoel van ontspanning geeft; het voelt minder ziek dan in het ziekenhuis. Je rekent ook af per keer dat je over de vloer komt. Niet echt goedkoop overigens, want ‘der Privatpatient’ krijgt ook doodleuk een verhogingsfactor 2,3 of 3,2 over de losse (consult-) bedragen voor de kiezen, maar wat is tegenwoordig wel nog voordelig? Dit eveneens terzijde.
Jeuk is geen kraslot
Terugkomend op de aanhef hierboven van mijn verslag: het was mijn allereerste bezoek aan Thailand en de zoveelste keer van die gewraakte vriend. Al vrij kort na het begin van onze tweeweekse vakantie voelde hij de jeukende noodzaak om eens bij een specialist binnen te lopen en zijn mogelijke aandoeningen stamden niet van een bedorven garnaaltje. Wij besloten dan ook een dependance te gaan bezoeken van als ik mij goed herinner het Bangkok Hospital, in de buurt van ons hotel, in elk geval een keten van zorgcentra hier waarvan hij veel goeds had gehoord. Ik niet, maar ik was dan ook een greenhorn in mijn nieuwe favoriete vakantiebestemming. Toch was ik zijn uit noodzaak geboren chaperonne en ik liep dan ook gedwee met hem mee, leergierig als ik altijd was in den vreemde en ik eigenlijk nog steeds ben en hij stelde bovendien mijn morele steun ondanks zijn gêne en grotere Thailand ervaring volmondig op prijs.
Al bij het betreden van het etablissement overviel mij een sensatie van hier moet je wezen als er iets aan je mankeert. Achter de hoofdingang bevond zich een schitterende balie, als bij een 5* hotel en die balie werd bevrouwd door een medisch betrouwbaar ogend en keurig in uniform gehesen ontvangstcomité, waarbij aan ons zelf de keuze werd gelaten wie zich de licht gênante aanleiding van ons bezoek mocht aanhoren. Zelfs in het Engels (ik beken hier maar alvast meteen schuld voor het feit dat ik toen niet en nu nog steeds geen Thais spreek. Een omissie waar critici zeker over zouden kunnen struikelen, ware het niet dat ik ze bij deze door mijn bekentenis hopelijk op voorhand dat lolletje door de opgeheven neuzen boor) werd onmiddellijk begrepen wat mijn vriend dwarszat en hij werd vlot per roltrap doorverwezen naar etage 2 of 3 waar zich alweer een chique balie bevond, wederom voorzien van enkele naar patiënten hunkerende dames, deze keer in kleding gehuld die duidde op een meer medische dan ceremoniële achtergrond.
Mijn vriend deed opnieuw beknopt zijn zegje en we mochten even plaatsnemen in een fraaie wachtkamer in afwachting van de assistente van de specialist. Deze verscheen al binnen enkele minuten en nam mijn vriend van mij over voor wat handelingen buiten mijn zicht, waarna hij weer voor kort aan mij werd overgedragen, terwijl zijn lichaamssappen zich richting laboratorium spoedden. Althans, dat nam ik, ondanks mijn gebrek aan medische kennis aan. Weer een kwartiertje later werd mijn makker wederom opgetrommeld en verdween in de kamer van de specialist, die hij korte tijd later ook weer verliet waarna hij mij mee tornde naar de apotheek op etage 1 waar hij in het bezit werd gesteld van een zakje met daarin diverse pillen. De arts had hem buiten mijn blikveld kennelijk al voorzien van adviezen en een flinke injectie in één van zijn bleke billen. Vanuit de apotheek ging het naar de boekhouding alwaar hij cash het equivalent van destijds 95 Nederlandse guldens moest voldoen. Een gevoelige aanslag op zijn vakantiebudget, maar je gezondheid heeft natuurlijk hoogste prioriteit.
Van begin tot einde had ons (eigenlijk meer ‘zijn’) avontuur nog geen uur geduurd en ook de kosten vond ik belachelijk laag, want ik wist door mijn werk voor een ziektekostenverzekering wat de tarieven voor een dergelijke behandeling in Nederland en omstreken waren, laat staan de doorlooptijd voor een a-z traject. Zonder voorafgaande afspraak, dus gewoon als binnenloper. Natuurlijk kan de situatie (en ook het tarief) in de 20+ jaar daarna ten negatieve veranderd zijn en hebben anderen eerder betere ervaringen in het ‘ontwikkelde’ westen dan in het ‘primitieve’ Thailand, maar ik was destijds zwaar positief onder de indruk en draag die positieve indruk nog steeds met mij mee, ook al is hij wellicht inmiddels al lang door de tijd achterhaald. Onbevangen begeef ik mij keer op keer over de grens naar mijn favoriete vakantieland en inmiddels al bijna tweede vaderland in de weet dat het hier qua zorg voor mij wel snor zit, als ooit de nood aan de man mocht komen. Correct me if I’m wrong (sorry voor dit anglicisme, maar het bekt zo lekker aan het eind van een betoog).
Disclaimer voor de verbitterden en galspuwers onder de lezers:
Het betreft hier een persoonlijke ervaring (nou ja, persoonlijke ervaring van mijn vriend dan) en ik wil er op geen enkele wijze een individu, een bevolkings- of beroepsgroep mee kwetsen of tekort doen, inheems of uitheems. Zo ook niet de gezondheidszorg in Thailand of Nederland. Het zijn allemaal hardwerkende mensen die roeien met de riemen die ze hebben. En de ene keer pakt het beter hier en de andere keer beter daar uit. En tenslotte een wijze (maar natuurlijk niet universeel toepasbare) raad, dan wel ingetrapte open deur: voorkomen is beter dan genezen.
Nawoord:
Iedere gelijkenis met bestaande personen berust op puur toeval en dit verslag is slechts losjes gebaseerd op feitelijke gebeurtenissen in een ver en al wat vertroebeld verleden. Het dient uitsluitend ter (licht en luchtig) vermaak voor de lezers van deze blog. Er kunnen geen rechten aan worden ontleend. Met mijn toenmalige vriend gaat het inmiddels weer uitstekend. Vrienden zijn we echter niet meer. Niet door de nasleep of mijn openhartige verslag van zijn medische escapades, maar gewoon door het gaan bewandelen van andere levenspaden.
Over deze blogger
- Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur19 november 2024Angsten en fobieën
Cultuur17 november 2024Loy Krathong, als Thailand de liefde viert op de scheidslijn van water en land
Cultuur15 november 2024Een kwestie van (on-) geloof, religie onder een loep van opaalglas
Cultuur13 november 2024Dromen van een gouden truck
Top of flop, is de vraag van Rick. Wel, ik heb 15 jaar in Thailand gereisd en 16 jaar gewoond en, medisch bouwpakket als ik was en nog ben, alle onderdelen zitten er nog r-u-i-m aan en, wat de meccano betreft, ook nog in. Het motortje is blijven lopen, en ook vandaag doet ie het nog, dus ik heb niks te klagen.
In Nongkhai heb ik me liefst laten behandelen, en een gebroken poot laten lijmen, in het staatsziekenhuis. Was uitgegleden en had het (R) kuitbeen gebroken dus dat moest worden gerepareerd. Drie orthopedische chirurgen in dat huis waarvan er een op vakantie was en de andere twee net die dag voor een week naar Pattaya gingen voor een opfriscursus. En mijn poot dan? Nou ja, ach, die is nu toch te dik, blijf maar lekker hier liggen… Ik had een kamer alleen. De zaak is later keurig gerepareerd met meccano en een hoop antibiotica, dat was in 2013, en hij zit er ook vandaag nog aan.
De kunstheup (R) heb ik laten aanbrengen in het Ram ziekenhuis in Khon Kaen. Dat is een particulier ziekenhuis en is dus duurder. Verder alleen het staatsziekenhuis van Nongkhai gehad, ook voor neus, ogen en fysio, en ben je eenmaal 70 dan krijg je voorrang.
En Nederland? Ik merk niets van een paracetamolcultuur en van een consult van 10 minuten; merk wel van medicijntekorten af en toe en dan krijg je een ander doosje maar ik heb er geen last van. Nederland is nog steeds een zorgparadijs en dat er wordt geklaagd zit nu eenmaal in onze volksaard.
Kijk je naar de regio Thailand dan springt dat land er bovenuit tegenover buurland Laos. Er gaat veel overheidsgeld in de staatsziekenhuizen en veel jonge artsen moeten daar op contract werken als ’terugbetaling’ voor de door de staat betaalde studie. Ik hoorde ooit een termijn van zes jaar. Ik ben er nooit slecht behandeld dus ben tevreden en noem het ‘subtop’.
Bedankt voor je fijne reactie die qua humor mijn initiële post naar de kroon steekt.
Natuurlijk is Nederland een zorgparadijs, maar een paradijs kent ook zijn aandachtspunten, waarvan je er enkele aanhaalt. En er zijn er nog wel een paar, waarvoor ik voor het gemak verwijs naar de ‘media’.
Thailand heeft ultra moderne ziekenhuizen door heel Thailand.
Medisch massatoerisme is hier mede inharent aan daarbij vooral denkend aan rijke Saoedis en Australiers alsook veel Amerikanen ,waarbij Thailand naar verhouding van het thuisland een goedkoop en zonder wachttijden ideaal land is om je specefieke behandeling tijdens een 4 weken durende vakentie te ondergaan.
Voor Erik ;Bezoek voor de aardigheid Nongkhai weer eens en je zult verbaasd staan door rondom Nongkhai 6 en 8 baans snelwegen met flyovers net als in Rotterdam tevens een modern 14 verdiepingen tellend modern ziekenhuis 24 uur per dag open 7 dagen in de week waar men zo binnen kan lopen al is het midden in de nacht in het weekend waarbij ik uit eigen ervaring spreek.
Tevens een grote tandartsen afdeling met 20+ tandartsen waarbij prijzen b.v verstandskies trekken eur 15,-
incl 2 rontgenfotos en 2 verdovingen.
Opname zondagavond 2300 /hartfilmpje,/bloed en urinetest/ ct scan totale kosten incl medicijnen eur 50,-
Opname zondagavond 2300 /hartfilmpje,/bloed en urinetest/ ct scan totale kosten incl medicijnen eur 50,-
Geloof ik geen bal van.
Voor dergelijk bedrag kan je geen opname, ct scan en behandeling hebben, zelfs niet in een staatshospitaal.
Heb geen ervaring met staatsziekenhuizen.
Hoor wel eens wat en dat is meestal lang wachten door volle wachtruimtes, maar als zelfbetalende buitenlandse klant wel goedkoop.
Bekende van mij is pas geweest voor een gebroken pols na halve dag geholpen.
Driekwart gips met rekverband erom hadden drie ‘naalden’ geplaatst rondom de breuk met lokale verdoving 8000 Baht van a tot z is zijn verhaal
Is na acht weken verwijderd en zelf therapie aanbevolen. [Siliconen balletje]
Geen opname.
Geen medische verzekering is nogal een kwaaltje van veel lieden uit het grote boze Buitenbos.
Zit zelf bij het Saint Mary na jaren bij het BKH.
Saint Mary is een katholiek ziekenhuis, personeel struikel je over, vooral secondair zoals Rick het beschrijft.
Van parkeerhulp tot rolstoelbegeleider zusters all over the place.
Doktoren zijn meestal jong en soms heb je mazzel met de taal.
Misschien een vooroordeel, maar ben van mening dat bepaalde beroepen gewoon goed Engels moeten kunnen spreken, specialist op medisch gebied is daar een van.
De hulp voor de rest dus puur medisch is perfect van vage klacht tot volledig geïnstalleerd op kamer is erg kort en krachtig, binnen paar uur.
Met Tv en pc koelkast en koffieapparaat trouwens.
X ray echo bloedonderzoek et cetera, het gaat allemaal rapido.
De zusters op de afdeling verlenen medische zorg en geen secondaire zorg.
Er staat een slaapbank naast je bed dus je partner mag blijven overnachten, iets wat redelijk normaal is in veel ziekenhuizen indien gewenst of langdurig aanwezig.
Men nijgt snel naar overdone.
Ik ben altijd tevreden, dikke voldoende zelfs van a tot z.
Maar begrijp overduidelijk dat het een kwestie van geld is, en dan nog.
Het krabbeltje dat je zelf eindverantwoordelijk bent voor financiën en medische missers is vaak het eerste waar ze om vragen.
In Nederland is het verplicht verzekeren hier een vrijblijvende keuze, ziekenzorg gaat van zeer twijfelachtig tot wereldklasse in Thailand.
4 maanden geleden kon ik ineens niet meer plassen dus naar het Bangkok hospital Korat,perfecte ontvangst, na onderzoek bleken er 2 grote nierstenen vast te zitten en bleek tevens mijn prostaat flink vergroot,inmiddels was mijn tussenpersoon van AIA ingelicht en werd alles geregeld.
Bij de gesprekken met de uroloog kwam er een tolk bij hoewel dat niet nodig was,de operatie werd door de uroloog met groene laser gedaan en daarna nog 3 dagen nazorg gehad i.v.m een katheter.
De Tussenpersoon van AIA kwam elke dag voorbije met een cappuccino en na de operatie met een fruitmand, super luxe kamer met 24 uur service en een uitgebreide menukaart.
Totale kosten THB 205.855,- die ik wel zelf voor heb moeten schieten maar inmiddels weer terug heb van AIA omdat ze eerst onderzoek doen naar mijn medisch verleden, al met al viel de prijs mij heel erg mee omdat ik ook wel eens verhalen op had gevangen dat Bangkok Hospital erg duur zou zijn.
In Nederland ben ik ook wel geopereerd in het radboud en canisius ziekenhuis in Nijmegen maar die kunnen nog een hoop leren van de service die ze hier verlenen.
‘Zorg in Nederland om te huilen’ lijkt mij – als ervaringsdeskundige, helaas – een onterechte (dis)kwalificatie, uit de categorie ‘borrelpraat’. In je reactie noem je Nederland dan weer een ‘zorgparadijs’….. Ja, je kunt in NL niet een ziekenhuis binnenstappen en min of meer direct doorlopen naar de specialist, maar of dat een kwaliteitsindicatie is??
Bedankt voor het delen van je mening en gefeliciteerd met je scherpe waarnemingsvermogen op jacht naar contradicties en onjuistheden. Ik ben zelf niet zo van de borrels en daarbij behorende praatjes, maar nam mij de vrijheid om enigszins overdreven verwoord mijn eigen ervaringen te delen. Aan je filtertechniek zou je nog wat kunnen schaven maar dan ben je ook gauw de ideale commentator van deze blog.
Ik heb in de 20 jaar dat ik de winters heb doorgebracht op Koh Samui diverse keren het Bangkok Hospitaal Chaweng moeten bezoeken voor meerdere verwondingen. ik ben er altijd als een koning behandeld en verzorchd. Klasse!!!
Meerdere malen heb ik de afgelopen jaren een ziekenhuis in Thailand bezocht. Ook een tandarts. Ik ben altijd kundig en voorkomend behandeld. Tegen redelijke vergoedingen. Ik moet er wel bij vertellen dat het om private ziekenhuizen ging.
Laatst heb ik een operatie ondergaan om een karbonkel op mijn rug te verwijderen. Ik dacht dat ik huidkanker had, maar de arts stelde de juiste diagnose. Het werd om 11 uur smorgens geconstateerd, smiddags om 2 uur lag ik op de operatietafel. Elke dag, 10 dagen lang de wond schoon laten maken zei de chirurg en dan terug komen. Mijn partner wist een klein ziekenhuis op het platteland van Nakhon Nayok. De volgende 10 dagen ben ik daar elke dag geweest. Een verpleegster maakte de wond schoon en verbond opnieuw. Kosten : 160 baht per keer. Perfecte zorg in mijn ogen.
Wie geld genoeg heeft om zich een goede verzekering te veroorloven kan in Thailand rekenen op zorg evenwaardig aan de Europese. Die mensen kunnen dus terecht in de grote pive ziekenhuizen.
Wie zich geen goede zieketverzekering kan veroorloven moet noodgedwongen naar de Staatsziekenhuizen. Daar doet men wat men kan maar is de zorg absoluut niet vergelijkbaar met wat wij gewoon zijn in het westen.
Zolang het om een gekneusde voet of gebroken been gaat valt dat nog wel mee maar eenmaal er grote kwalen zitten aan te komen ben je de klos. Ga maar eens een kijkje nemen in de zalen van die ziekenhuizen. Ik denk de meeste daar na 10 minuten gaan lopen. Er lopen daar meer honden rond dan Dokters.
Beste Fred
In Nongkhai is het Wattanna Hospital [Privaat] en het Nongkhai hospital [Staats]gerund door een en dezelfde dokters en chirurgen.
Dit geldt alsook voor Udonthani en Khonkaen of Chiangmai en Chiangrai.
Staatsziekenhuis Nongkhai; 100+ Artsen waarvan vele opgeleid in U.S.A., Japan, Zwitserland en Singapore.
uiteraard eerst basisopleiding in Thailand, hierdoor spreekt 80% goed engels.
600+ ziekenhuispersoneel waaronder 500+ zorgpersoneel
Behandelingen Fred; Hartoperatie, Bypassoperatie, Longoperatie, Endoscopie en colonscopie
verwijderen galblaas, zeer goed met Hernia operaties
grote Tandartsenafdeling met 20+ tandartsen en groot modern röntgenapparatuur waarbij in kleur en driedimensionaal foto’s te zien krijgen met alle zenuwen en bloedvaten in kleur.
Om 0700 aanwezig zijn dan word je vanaf 10.00 geholpen want de meeste tandartsen hebben een eigen praktijk in Nongkhai.
Uiteraard heb je wel de wachttijden want iedereen van Nongkhai en omgeving komt naar dit Ziekenhuis.
Zodoende wachten met 100+ anderen, eenmaal aan de beurt gaat het 10x zo snel als in Nederland waarbij ik zelf een goed voorbeeld ben met 4 opnames bloed prikken ,hartfilmpje ,ct scan etc etc in 1 dag langs verschillende specialisten en de uitslag van verschillende onderzoeken en laboratoria nog dezelfde dag [Daar kunnen ze in het haha moderne Nederland nog veel van leren qua organisatie en management]
zelfs patiënten uit Laos die komen nar het ziekenhuis in Nongkhai vanwege de uitstekende reputatie.
Alleen voor de rijken uit Laos want zij betalen de dubbele prijs en dat weet ik uit ervaring met rijke thaise vrienden die in dit ziekenhuis verbleven.
Ikzelf heb 2x met verzekering op privékamer gelegen Bath 1500-3500 baht met airco
kamer 1500 bath =kamer met groot bed te verstellen in alle standen met afstandsbediening.
grote 50 inch tv en slaapbank voor je partner of familie. Uiteraard ook prive douche en toilet en koelkast.
kamer 3500 baht is groter en heeft eigen keuken om te koken en koelkast en magnetron.
Ikzelf heb 2x 2 weken op de ruimte gelegen met 80 andere personen met alleen fan en erg warm 30+
graden
prijs voor 1 nacht 600 baht ,verzorging en behandelingen uitstekend en de dokters in Nongkhai hebben mij 2x van de dood weggehaald zonder deze kundige dokters was ik hier niet meer geweest Fred.
Kan zijn maar mocht ik niet weergekeerd zijn naar Belgie was ik er niet meer geweest. Vergelijk aub de zorg in TH niet met deze in B. En laten we het dan even niet hebben over kamer comfort en standaard ingrepen.
Krijg maar eens kanker terwijl je alleen terecht kunt in de staatsziekenhuizen of je prive verzekering niet wil tussenkomen om allerhande redenen die er niet toe doen. Ik wens het niemand toe maar ieder zijn mening en ik kan alleen maar zeggen succes.
Als werknemer van een Thais bedrijf wordt er maandelijks 1500 baht naar de SSO overgemaakt waarbij de werknemer en werkgever beide de helft betalen. Naast zorg wordt er ook een deel gebruikt voor diverse sociale uitkeringen zoals WW, diverse verloven en pensioen. De laatste drie zijn geen vetpot maar de zorg is wat mij betreft uitstekend geregeld.
Ik ben al jaren patient vanwege hoge bloeddruk en nierproblemen fase 3 en ik heb om de 3 maanden urine- en bloedtesten en krijg mijn benodigde medicijnen. Het hele circus duurt meestal 2 1/2 uur en vanwege stabilisatie van het nierprobleem is er nu om de 4 maanden controle.
Ook een paar maal spoedeisende hulp moeten ontvangen waarbij er nul wachttijd was.
Het is één van de redenen om in Bangkok te wonen en tzt als werknemer bij een familie Co., Ltd. op de loonlijst te staan. Het pensioen dient dan als erfenis en op de loonlijst betekent het een voordelige ziektekostenverzekering.
Het maximaal uit willen zitten van het leven zit niet in mij dus voor mij is het medische gebeuren zelfs in de ziekenfonds ziekenhuizen top. Ik heb dingen gezien in staatsziekenhuizen zoals vastgebonden personen en verkeerde diagnoses die zelfs Jan L. nog wel kunnen vertellen dus dat krijgt voorlopig nog niet mijn voorkeur.
En naar een commercieel ziekenhuis waar men een ziekte als verdienmodel zien zal ik nooit gaan. Geld verdienen mag maar asociaal grof geld aan leed verdienen trek ik niet.
Als ik de reacties zo lees, (ook op andere onderwerpen als geld, zorg en sociale zekerheid trouwens) krijg ik de indruk dat veel expats van twee walletjes willen eten. Men beseft blijkbaar niet dat Thailand een zich ontwikkelend land is en niet een ontwikkeld land:
– Minder betalen voor alles (zeker als men de Euro omrekent naar Bahts) maar wel dezelfde kwaliteit willen als in Nederland: apparatuur, bouwmaterialen, operaties, reparaties, Tv kanalen, eten en drinken, vliegtickets, taxi’s;
– Klagen over het feit dat men de ene maand minder Bahtjes krijgt voor het pensioen of over de bankkosten tot setangs achter de komma;
– In Thailand wonen maar in het denken nog steeds leven in Nederland: pensioen, inkomen, sociale zekerheid, ziektekostenverzekering, duidelijke regels, zoute haring, stroopwafels en een boterham met kaas of hagelslag;
– Klagen dat sommige van deze produkten hier niet te koop zijn of veel duurder dan in eigen land.
Vervolgens worden de strategieen bedacht om zoveel mogelijk van twee walletjes te eten: In Thailand samenwonen met een partner maar dat niet opgeven aan de SVB, 180 dagen hier en dan 180 dagen in Nederland om verzekerd te blijven voor ziektekosten, allerlei produkten over laten sturen vanuit Nederland of online kopen.
Bedankt voor je reactie Chris, al is hij deze keer niet direct gericht op de auteur, naar meer algemeen op het lezersvolk. Als ik de commentaren op het artikel na lees zie ik eigenlijk alleen maar positief nieuws over de medische zorg in Thailand. Met incidenteel een kanttekening. Het is maar hoe je naar dingen kijkt, denk ik. Auteur is zelfs bekritiseerd omdat de gezondheidszorg ‘beschimpt’ werd.
Ik ben blij dat de reacties van de meelezers jou een uitlaatklep verzorgen voor al je frustraties over allerhande andere thema’s die hier niet aan de orde waren.