‘De inburgering van vrouw Oy’

Onlangs deed ik u verslag van mijn ideetjes over het ooit kunnen inburgeren in het schone Thailand, en de lange weg daarheen. Niet dat het al zover is, maar ooit hoop ik toch de grote oversteek te kunnen wagen, met mijn kleine Thaise roerganger aan mijn zijde.
Die laatste is vrouw Oy, ooit in de jaren 90′ onversaagd de eerste stappen zettend in een voor haar volkomen onbekend land.
Dat leverde over de jaren de nodige aparte ervaringen op, waarvan sommige het vermelden waard zijn.

Het eerste wat ze zag in Nederland, in de trein vanaf Schiphol, was een kudde schapen in de wei.
Dat iemand totaal opgetogen kon raken alleen al door het zien van deze herkauwende wolbalen, was voor mij een openbaring.
Waarop ik meteen mocht uitleggen waarom deze arme diertjes met graffiti waren besmeurd, en welke onverlaat dit op zijn geweten had.

Eens passeerden we hier ten dorpe een bord volgeplakt met verkiezings-posters, met daarop de beschaafd ongure tronies van Wim Kok en andere toenmalige politici. Waarop ze enthousiast vertelde op school onlangs les te hebben gehad over de Nederlandse ‘verziekening’.
Het duurde even voordat ik het lef had haar spelling te corrigeren, want ik vond dat ze hier eigenlijk groot inzicht toonde in de Nederlandse politiek, en de spijker precies op de kop sloeg.

Dat autorijden met haar als passagier of dauwtrappend fietsmaatje nooit saai zal worden is te wijten aan haar Isaan-achtergrond. Want altijd en eeuwig is ze op zoek naar iets eetbaars, al of niet van Thaise makelij.

Kreten van extase worden geslaakt bij het zien van een versgerooid aardappelveld, onmiddelijk gevolgd door aanwijzingen waar onze voiture te parkeren.
Om dan ( soms op haar teenslippers ) de velden in te hobbelen en mij vervolgens met ernstig lichamelijk letsel te dreigen als ik niet even meehelp enkele plastic tasjes te vullen met gratis nakomelingen van de Nachtschade.

Hoevaak we niet op een mooie zondag een stukje gingen fietsen, om dan een dik uur later terug te keren met diezelfde fietsen kreunend onder het gewicht van anderhalve ton versgeraapte uien, zijn niet meer op één hand te tellen.
Zelfs kanthooi in de polder is niet veilig, want volgens haar zitten daar smakelijke jongens tussen. Wat mij lichtelijk ongerust maakt over sommige ingrediënten in mijn volgende prakje.
Voedsel is voor haar dan ook de bakermat van de beschaving, om over gevonden voedsel maar te zwijgen.

Ook het uit eten gaan met haar verloopt niet altijd zoals gepland.
Nederlandse restaurants vind ze saai, en biefstukjes met patat kunnen haar niet bepaald in vervoering brengen.
Dus wordt het meestal de Chinees, Japanner of Indonesiër die op haar klandizie mogen rekenen.
Om dan, eenmaal gezeten, aan de bediening te vragen om bij het hoofdgerecht hun heetste pepers te serveren.
Waarna meestal een culinaire strooptocht volgt door keukenkast en kruidenrek, op zoek naar ontbladeringsmiddel van het huis. Welks capaciteiten tot verschrompelen der smaakpapillen deze overmoedige Thaise dame traanogend en schuimbekkend achter zullen laten, zo meende menig Oosters chef.

Dat ettelijke Aziaten hierna tot op het bot beledigd werden, doordat eega hun nationale trots afdeed als gebroddel in de marge, slechts geschikt voor Europese watjes, is een feit.
Om meteen daarna haar meegebrachte huisvlijt van zelfgestampte pepertjes uit de handtas te toveren.
( Schoonmoeders recept, angstvallig geheim gehouden nadat zelfs het Pentagon interesse toonde.)

Menig nietsvermoedend bamigerecht verbleekte bij het aanschouwen van dit plantaardige vagevuur, geschokt verzoekend om blinddoek en een laatste sigaret.
Wat ons meteen bij het volgende angstaanjagende onderwerp brengt.
Haar rijkunsten.

Want vele vriendinnen van vrouw Oy, zowel hier als in het Thaise ondermaanse, zijn in het trotse bezit van een rijbewijs.
Zij niet.
( nog regelmatig worden in vele tempels kaarsjes gebrand om dit heuglijk feit te vieren )

Ik ben dan ook getrouwd met de enige Thaise die nimmer zelfstandig een brommer heeft bestuurd. Wat een absoluut unicum moet zijn in de lange historie van Thailand en haar krankzinnige verkeer.

In de Isaan vliegen me namelijk links en rechts gillende tweewielers voorbij, met aan het stuur twee turven hoge zuigelingen. Zonder helm, gezond verstand, of ook maar enige kennis der verkeersregels.
Wel met blérpijp, beslipperd en menigmaal ook nog bezopen.
Proberend het landelijk record laagvliegen te verbeteren, in hun kielzog een geschokte farang achterlatend die deze waanzin niet aan zag komen.

Maar ze zijn aan grotere gevaren ontsnapt dan ze ooit zullen weten.
Namelijk vrouw Oy, mocht deze alsnog gemotoriseerd aan het Thaise verkeer gaan deelnemen.

In het verre verleden, op vakantie zijnde bij schoonma, leende ik eens de moegebeukte en uiteraard droogstaande brommer van zwager Oeth, en rammelde na het aftanken met vrouw Oy naar het bruingeblakerde sportveld voor de plaatselijke school.
Met het idee haar daar de prille beginselen van het besturen der tweewielers machtig te maken, mij achterop als onbevoegd, onversaagd en bovenal onbezoldigd instructeur.
Een glorieuze toekomst als chauffeuse wachtte haar, zo was ik van mening, zeker onder mijn bezielende leiding.

Dat het schoolterrein er verder verlaten bij lag vanwege de uitgebroken schoolvakantie, bleek even later een niet onbelangrijke bijdrage te hebben geleverd aan het verdere welzijn der schooljeugd.

Want het duurde exact twintig ijzingwekkende minuten.
Toen drong het tot me door dat deze zelfde vrouw, die het vermogen bezit ieder Thais gerecht dat ze ziet binnen vijf minuten na te maken en meestal ook nog beter van smaak, die een pasgerooid aardappelveld kan ruiken van een kilometer afstand, rennende scharrelkippen kan vangen terwijl ze aan het voetballen is met de Thaise buurjongen, huilende kinderen in vijf seconden kalmeert tot niveau valium-verslaafden, mijn botten kan vergruizen met haar verbluffende massagekennis opgedaan in Wat Po, dat diezelfde vrouw werkelijk een volkomen gebrek aan vaardigheid vertoont, eenmaal een stuur in handen gedrukt.

Angstzweet bestaat.
Ik droop er namelijk van toen we terugkeerden bij schoonma, en mijn eerstvolgende handeling was dan ook diens drankkabinet te plunderen om mijn geschokte zenuwen weer enigszins tot bedaren te brengen.

Vrouwlief had sowieso niet begrepen waar mijn drang haar te leren brommerrijden vandaan kwam.
Zeker niet toen ze vol gas gevend de doelpalen op het sportveld op een haar na miste, en de achterop zittende instructeur liederlijke taal uitsloeg en een verschoninkje nodig had.
Dat die taal Engels was, geeft wel aan dat men tot veel in staat is, zelfs onder hoogspanning.

Het idee dat je leven aan je voorbij zou flitsen tijdens zulke momenten kon trouwens ook meteen naar het rijk der fabelen, want het enige wat ik zag aankomen was een verblijf op de Thaise IC, langdurige revalidatie en zwager Oeth die me een financiële poot zou uitdraaien voor zijn verfrommelde brommer.

Daarna werden er nimmer meer pogingen ondernomen vrouw Oy iets te laten besturen waar ook maar wielen onder zaten. Zij het met plaatselijke ontheffing voor damesfietsen, boodschappenkarretjes en niet al te grote rolkoffers.

Haar Nederlands is na al die jaren nog steeds van kluk-kluk niveau, maar dat geeft niet.
Want ze reist alleen stad en land af als het moet, en weet in een betonnen gesticht als Rotterdam beter de weg dan deze hier geboren dagblinde, die het verkeerde afslagen maken tot kunst verheven heeft.

Wat ook helpt, is dat ze gewoon in haar struikel-Nederlands de weg durft te vragen, gecombineerd met een vriendelijke uitstraling naar alles en iedereen.
Hoe effectief dat is, werd ik eens gewaar toen ze bij de IKEA rondliep, en daar een verblufte bezoeker tweemaal liet omkijken, om er zeker van te zijn dat die stralende glimlach voor hem bedoeld was.

Maar of ze ooit een echte Nederlander gaat worden?
Weinig kans.

Maar dat geeft niet.

Want zou deze aanstaande import-farang daar in dat verre Thailand ooit nog eens tot haar bescheiden niveau van inburgering mogen opklimmen, zou hij al zielsgelukkig zijn.

Over deze blogger

Lieven Kattestaart

Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.

Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.

Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur10 december 2024Rooksignalen van oompje Mango
• Cultuur22 november 2024Tropenkolder
• Cultuur14 november 2024‘Drie dagen van bezoeking’
• Cultuur1 november 2024‘Kansloos koloniaal in Pattaya’