De grote beurt

Het is het moment waar iedere autobezitter altijd weer tegenaan hikt: de grote beurt. Een forse aanslag op je portemonnee, en de nooit te beantwoorden vraag of alles wat de garage heeft gerepareerd en vervangen wel echt gerepareerd of vervangen moest worden. De eerste 10.000 kilometer met onze auto zaten erop en aangezien we hem bij 30.000 km gekocht hadden, gaf de teller 40.000 aan en voor de Vigo betekent dat een grote beurt.

In Nederland betekende dat dat we de garage belden om een datum af te spreken. Dat kon dan meestal pas na een week of drie. Als ik de auto dan had afgeleverd en op de leenfiets waarvan de remmen en het licht het niet deden (jaja, dit was echt nog in Nederland) door regen en duisternis naar huis was gefietst, begon het angstige wachten. Tegen een uur of 3 ging dan de telefoon. “Hij is klaar hoor.” “Was er nog wat bijzonders?” “Nee, alleen de achterbanden hadden wat weinig profiel, en de ruitenwisserbladen moesten vervangen worden, maar dat is eigenlijk altijd. En natuurlijk de remblokken. Maar verder alleen het standaardwerk.” Dankzij het feit dat we zo’n voordelig Matizje reden hoefden we dan slechts € 500 af te rekenen.

Nu moesten we dus uitvinden hoe dat hier in Thailand werkt. Er zit gelukkig een Toyota-dealer langs de highway naar Lampang, net buiten ons dorp. Bellen voor een afspraak leek ons niet zo’n goed idee, want voor gesprekken hebben we echt nog wel handen en voeten nodig. Dus reden we er op weg naar huis even langs om een datum te prikken. Bij de ingang van het terrein van de garage zit een man die ons welkom wait en ons met brede armgebaren naar een van de parkeervakken leidt. Een andere medewerker komt uit het pand en doet mijn deur open. Met het onderhoudsboekje en het kilometerkaartje dat aan het stuur hangt maak ik duidelijk dat we aan een beurt toe zijn.

De man zegt dat we even moeten wachten, gaat naar binnen, en komt weer terug met allerlei meetapparatuur waarmee hij van alles controleert. We vragen ons af of hij echt wel begrijpt wat we willen en of er ook iets aan de motor gedaan gaat worden. Als we worden uitgenodigd om naar binnen te gaan, concluderen we dat er inderdaad geen sprake lijkt van een onderhoudsbeurt. De, overigens reuze-aardige, man plakt intussen nog een paar stickers op mijn stoel en komt dan achter ons aan.

Binnen worden onze gegevens opgenomen. Ik probeer duidelijk te maken dat ik voor we vertrekken op zijn minst toch ook even de bandenspanning wil hebben gecontroleerd. Onze auto is inmiddels door een andere medewerker weggereden. Waarheen weten we niet.

Dan begint er een printer te ratelen. De reuze-aardige man scheurt de output los en legt deze voor ons neer. Overzichtelijk staat er een aantal regels onder elkaar, met een aantal bedragen erachter. Helaas in Thais, dus we begrijpen wel de bedragen, maar niet de regels. Gelukkig spreekt de reuze-aardige man een beetje Engels, en zo beginnen we langzaamaan te begrijpen dat er wel degelijk een complete grote beurt gegeven wordt, niet over drie weken, maar nu meteen. Het printje bevat alle werkzaamheden die verricht gaan worden, met de bijbehorende prijs. Als we daarmee akkoord zijn tekenen we de offerte en hoeven we niet angstig te wachten hoe groot de aanslag zal gaan worden.

We willen wel graag naar huis, want het gaat een uur of 2 duren. Als we geweten hadden dat we meteen aan de (grote) beurt waren, hadden we de buurman wel gevraagd om even mee te rijden. We vragen de reuze-aardige man of het mogelijk is om ons thuis te brengen en dat kan. Of we maar even plaats willen nemen in de lounge. Dat willen we en ook nu slaat na een tijdje de twijfel toe. Heeft ie ons wel begrepen?

We bedenken dat we dan maar even naar de dakbedekkingenwinkel verderop zullen lopen, maar dat gaat mooi niet door. De reuze-aardige man geeft ons te kennen dat we moeten wachten. Een paar minuten later sprint hij naar buiten en komt voorrijden met een auto. We worden keurig thuisgebracht. Onderweg vraagt hij waar we vandaan komen, of we een huis gekocht hebben en, nadat we verteld hebben dat we een huis huren, hoeveel huur we dan betalen. Zo’n vraag zouden we in Nederland niet durven stellen, maar hier wordt dat gewoon gevraagd. We hebben er niet zo’n moeite mee. Eigenlijk vinden we het heel ontwapenend dat iets wat iedereen (ook in Nederland) zich afvraagt hier gewoon ook hardop gevraagd wordt. Hij mag het weten.

Drie uur later gaat de telefoon en meldt de reuze-aardige man dat onze auto klaar is en dat hij ons komt ophalen. Ik betaal de afgespoken prijs, die ongeveer een kwart bedraagt van wat we aan de Matiz kwijt waren, en loop naar de auto die ook nog eens spic en span is omdat hij een wasbeurt gekregen heeft. Dan zie ik waar de stickers voor bedoeld waren: de reuze-aardige man heeft er mee gemarkeerd op welke positie de stoel stond en in welke stand de rugleuning. Hij schuift de stoel weer in “mijn” stand. Ik stap in, de waiende man bij de oprit gebaart me te stoppen bij het hek. Hij tuurt de vrijwel lege highway af, wenkt dan dat ik deze op kan rijden, maakt een draaibeweging om aan te geven dat ik moet sturen omdat ik anders dwars over de weg kom te staan. Dan geef ik gas, op weg naar huis. Wat een heerlijke service kennen ze toch in dit land.