De Buriram Marathon: De eerste stappen zijn vaak het moeilijkst, niet alleen voor baby’s

Als het je even niet zo voor de wind gaat is bewegen vaak een medicijn dat verlichting kan brengen van de klachten die je leven verzuren. Dit waargebeurde persoonlijke verhaal begon ooit in Nederland, maar heeft zich de laatste jaren verplaatst naar Thailand.

Alweer een hele tijd geleden bevond ik mij in zo’n levensfase dat het wat tegen zat. Niks wereldschokkends, er zijn lieden die echt veel ingrijpendere gebeurtenissen meemaken, maar ik zat gewoon niet lekker in mijn vel. Mijn iets jongere broer had dat in de gaten, wat niet verwonderlijk was, want ik had mijn hart op de tong, omdat ik wist dat het delen van je problematiek met de buitenwereld een betere remedie is dan het voortdurend opkroppen van pijnvolle gedachten, die zich dan langzaam kunnen opbouwen tot explosieve materie in je brein.
Mijn broer was net als ik een 50-plusser, twee typische oudere jongeren, met als één van de verschillen tussen ons dat hij één of twee keer per week ging joggen. En ik niet. Mijn wat terneergeslagen geestestoestand raakte hem in zijn hoedanigheid als mijn broer eveneens en hij wilde mij dan ook graag onder de armen grijpen om mij te steunen in mijn heel proces op weg naar mijn oude zelf. De krachtige, evenwichtige oudste broer moest ik weer worden naar wie hij opkeek, maar wiens functie als rolmodel wat naar de achtergrond was afgezakt.
En hoe ging hij dat aanpakken? Door me op sleeptouw te nemen als hij de natuur introk om te gaan joggen. De term hardlopen wil ik liever niet gebruiken omdat dit de suggestie kan wekken dat het hard ging, maar niets is minder waar. Niet in het begin en ook niet naderhand. Na je 50ste beginnen met joggen als je dat nog nooit hebt gedaan is geen geweldig uitgangspunt voor algemeen erkende indrukwekkende prestaties. Zeker niet met mijn niet bepaald gestroomlijnde body van altijd 100+kg (no fat-shaming please!).

Omdat hij al een tijdje hardliep en ik bij nul moest beginnen voelde ik mij als een blok aan zijn been, maar hij verzekerde mij dat dit niet het geval en dus geen probleem was omdat hij op een soort van barmhartige reddingsmissie was en niet uit op het bereiken van eigen sportieve roem. Het sport-verhaal begon met tien keer afwisselend één minuut joggen en één minuut wandelen om weer even op adem te komen. Om een indruk te krijgen van het uithoudingsvermogen waarmee ik aan mijn queeste begon. En al voelde het soms als een gevecht tegen windmolens, mijn broer liet mij niet opgeven en na een paar sessies kon ik al een half uur aan één stuk door het Limburgse landschap draven, wat alvast een soort van euforisch gevoel opleverde waarna ik korte tijd later een uur en binnen twee jaar ook twee uur aan één stuk kon joggen. Echt hard lopen (als in snel) is het nooit geworden, maar de conditie groeide. Mijn broer moest inmiddels afhaken wegens slechte knieën en ging liever weer op zijn motorfiets erop uit, dus struinde ik voortaan alleen over de mooie paden van het Zuiden. Het bleef altijd een vrij vermoeiende aangelegenheid, maar gaf ook een bevredigend gevoel van voldoening, vergelijkbaar met de geneugten die masochisme voortbrengen, al spreek ik hier natuurlijk niet uit eigen ervaring. Gewoon wat men in de vakliteratuur leest, die ik overigens niet lees.

Het stokje doorgegeven

Intussen begon ik mijn vrouw te overtuigen dat joggen een fijne bezigheid is, met de veelgeroemde endorfine als beloning evenals de gevoelens van trots over de prestaties die je aan je uitgedaagde lijf weet te ontlokken. Lachend zij ze dan dat ze geen loper is en zo was ik voorlopig veroordeeld tot een solocarrière in deze activiteit, wat natuurlijk ook zijn charmes heeft. Je kunt lekker in je eigen tempo lopen en hoeft geen agenda’s op elkaar af te stemmen.
Op een bepaald moment wist ik haar echter niettemin over te halen om eens een paar loopschoenen aan te schaffen en mee op pad te gaan, maar juist toen zij de smaak te pakken kreeg, moest ik zelf weer afhaken. Mijn eigen knie speelde nu op; ik had het ding eens grondig om zeep geholpen bij het badminton (ja, weer die honderd kilo met bijbehorende lompheid) en dat begon zich te wreken op de vaak harde paden die ik kilometer na kilometer plat liep. Heel spijtig want het lopen was me dierbaar geworden en ik liep dan ook door weer en wind, bij vorst, regen of bij zomerhitte. Maar toen ging dat dus opeens niet meer.  Gelukkig had de inmiddels al jarenlange looptraining mijn gemoedstoestand al heel aardig in de goede richting gestuwd, dus dat beoogde effect en initiële doel was met vlag en wimpel gehaald. Ik realiseerde mij dat ik zoals het estafettelopers betaamt het stokje had doorgegeven aan mijn vrouw, die het eigenlijk vervolgens nog heel wat beter ging doen dan ik. Niet sneller, maar wel langer en vaker. Langzaam bouwden via allerhande kortere afstanden haar ambities zich op naar de droom van elke serieuze loper: het voltooien van een marathon. Niet in haar uppie, ergens in de natuur rondom onze woonplaats, maar bij een grote wedstrijd samen met honderden, zo niet duizenden andere enthousiastelingen. Ook op haar had lopen een therapeutische uitwerking, niet om haar uit een dip te helpen, maar om haar een doelstelling te geven waarin ze haar nog jonge tanden kon verzinken.

De marathon lopen in Thailand, goed bezig of volledig van de ratten besnuffeld?

En zo werd het idee geboren om de marathon van Buriram te gaan lopen, een wedstrijd die hoog aangeschreven staat in het land van de glimlach en die tal van elite lopers en letterlijk tienduizenden hobby lopers aantrekt.
Natuurlijk komt er heel wat organisatiewerk bij kijken om als toerist in Udon Thani een marathon te gaan lopen in Buriram tijdens een speciaal voor dat doel op touw gezette vakantie naar Thailand. Ook qua fysieke inspanning moesten er nog forse schreden gezet worden. inmiddels had ze wel al een paar 10 kilometer races gelopen in de hitte van haar moederland en soms ook een veelvoud daarvan getraind, maar een heuse marathon in haar nog prille loopbaan was toch vrij ambitieus te noemen. Als toegewijd echtgenoot en grote promotor van die ambities kon ik niets anders doen dan haar volledig te steunen in haar streven naar het voltooien van deze legendarische loop prestatie. Een weekje na onze aankomst in Thailand was het dan ook zover en het grote moment aanstonds. De reis naar Buriram deden wij in twee etappes: met de bus van Udon Thani naar Khon Kaen en vervolgens in de auto van haar goede vriendin aldaar nog een paar uurtjes door naar ons uiteindelijke reisdoel. Het gereserveerde hotel dat in Italiaanse stijl was opgetrokken, met mediterrane naam, had in het kader van vraag en aanbod, maar alvast zijn tarieven verdrievoudigd, maar dan nog was het bedrag voor de twee nachtjes te overzien, zeker gezien het inbegrepen ontbijt, al was dat niet bepaald om over naar huis te schrijven. Net als het hotel zelf, dat weliswaar een fraaie uitstraling had, echter op details forse steken liet vallen, zoals een douche die tevens de wc vloer onder water zette, omdat de architect de afvoer verkeerd had ingetekend, zodat men bij toiletbezoek steeds natte voeten kreeg. We hadden de kamer echter uitsluitend bemachtigd omdat mijn vrouw een ver vooruitziende blik had gehad en hem al maanden op voorhand boekte, dus het was eigenlijk een geschenk van Boeddha dat we daar een bed hadden en dat verdraagt als zodanig natuurlijk geen enkele kritiek. Wel moesten we nog een kleine toeslag betalen voor de ‘ongezien’ naar binnen gesmokkelde vriendin. Grappig hoe sommige zuinige toeristen soms denken dat ze ervaren hoteleigenaars kunnen verslaan op hun vakgebied.

Het talent van de Thai om er een feestje van te maken

De marathon van Buriram is een spectaculaire bijna buitenaardse happening die ook op mij als ‘coach’ een onuitwisbare indruk heeft gemaakt. De hele stad is omgetoverd tot één grote arena voor atleten die urenlang door de hitte heen gaan ploeteren met voor hun ogen slechts de medaille die ze krijgen omgehangen als ze de gekozen afstand lopend weten te overbruggen. Het is één groot feest dat bij mij associaties opwekte met de parades tijdens carnaval in Rio de Janeiro, met dien verstande dat in Buriram de praalwagens de lopers zijn. Enkele paradijsvogels racen door de straten in opvallende kostuums, zoals trouwjurken met sleep en natuurlijk ontbraken ook de travestieten niet die zo uit een show in Pataya ontsnapt konden zijn. Oorverdovende concerten van muziekbands en diskjockeys langs (bijna) de hele route, oogverblindende lichten en versieringen overdonderen je zintuigen waardoor je soms vergeet dat je en passant ook nog 42 km moet zwoegen door grote hitte, al is wel gekozen voor een late start, als de zon al lang achter de kim verdwenen is. Start- en eindpunt liggen bij het voetbalstadion en het racecircuit, dat is omgetoverd tot een evenemententerrein, met het voor Thailand gebruikelijke megagrote eetpaviljoen en de vele kraampjes met sportspullen, sponsorstands met gratis (sport-) drankjes en nog veel meer. Alles onder een bedwelmende, bijna verstikkende mantel van lawaai, drukte en hitte zodat je er als in een roes rond doolt. Men eet er, praat met vreemden of bekenden, kijkt rond, koopt wat en gaat op de foto met kunstig uitgedoste feestvierders of gerenommeerde hardlopers, die allemaal even vriendelijk zijn. Zelfs de gerenommeerde pijlsnelle Rus stond breed glimlachend aan de zijde van mijn vrouw te poseren, schijnbaar gelukkig dat deze farang hem niet de escapades van zijn tsaar in de schoenen wilde schuiven, maar hem gewoon zag als een succesvolle sportieveling. Niet dat ik ooit van de goede (jonge) man had gehoord; ik vernam pas van zijn roem toen hij zedelijk zijn schouders tegen die van mijn vrouw aan drukte en ik blij was dat hij dat deed hier in Buriram en zodoende geen minder sportieve acties kon uithalen ten westen van zijn vaderland.

Eindelijk van start

Vanaf de hoge tribunes van het racecircuit aanschouwt men dan allereerst de start van de marathon; ik kan van bovenaf mijn vrouw niet meer ontdekken tussen de 8.000 andere sportlieden die in een groot startvak krioelen voor ze mogen beginnen aan de langste race van die avond. De overige 25.000 lopers verdeeld over de kortere afstanden gaan daarna pas van start zodat het evenement niet verandert in een logistieke nachtmerrie waarbij iedereen elkaar onder de voeten loopt. En op de één of andere manier lukt het ook nog allemaal. Al zijn er onderweg hier en daar wat knelpunten op het traject waarop zich immers méér dan 30.000 sportievelingen gelijktijdig bevinden. Laat die organisatie maar los lopen, het werkt allemaal min of meer perfect voor zover ik kan overzien. Zeker ook dankzij de inzet van ontelbare vrijwilligers die met hun ongetemde enthousiasme de deelnemers vleugels lijken te geven. Zo ook aan mijn dappere vrouwtje, die wat nerveus gestart uiteindelijk het moordende trainingsprogramma van de afgelopen maanden beloond ziet met een voltooide marathon. Niet in de beoogde tijd, want een hinderlijk geval van buikloop en slapeloosheid in de dagen vóór de race kostte haar méér dan een half uur extra tijd.
De drie massages onderweg wegens kramp en de evenzovele toiletbezoeken gooiden ook nog wat extra roet in het eten, maar na zo’n 5,5 uur kwam ze daar dan eindelijk met best nog een redelijk tempo over de finishlijn. Uitgeput, maar meer nog trots als een pauwtje en ik natuurlijk ook, al was de wachttijd voor mij heel wat minder avontuurlijk en bevredigend dan haar lange uren op het circuit. The things we do for love, nietwaar. Na afloop togen wij voldaan en in het genot gesteld van wat zakken fried rice, pad Thai, sportdrankjes, stickers en aanverwante donaties uitgeput naar ons hotel om de dag erna de terugreis naar Udon Thani te aanvaarden. Een onvergetelijke gebeurtenis, ik kan het iedereen aanbevelen, actief, maar ook vanaf de zijlijn zoals ik. Ik had er nog zoveel meer over kunnen en willen vertellen, want er gebeurde nog zoveel meer die dag, maar het is welletjes geweest voor nu.

Voor de komende race in januari zijn vlucht en hotel al geboekt en ondanks mijn voorgenomen terughoudendheid jegens een herhaling van mijn rol als begeleider zal ik wel weer manmoedig in de bus stappen om mijn kleine heldin wederom naar haar finish te begeleiden en te joelen als ze binnenkomt. Hopelijk deze keer nog wat sneller dan bij haar eerste poging.

Over deze blogger

khun Rick

Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur15 december 2024Bejaard, bebaard, maar toch nog de moeite waard?
• Korte verhalen12 december 2024De vervulling van een allerlaatste wens
• Cultuur8 december 2024De lange weg naar een nieuwe identiteit
• Cultuur2 december 2024Een postume ode aan de man die ik zelf nooit heb gekend