De avonturen van kleine Emmy
Vergeet Kuifje en de Zaak Zonnebloem, Tom Poes en de Zwarte Zwadderneel, Suske en Wiske en de Poezelige Poes. Vandaag gaat het over mijn petekindje Emmy, die overigens al eens eerder in dit blog haar opwachting maakte.
1. Emmy en de Lollige Lolly’s
Onze kleine Thaise Emmy van vijf speelde aan het strand, bij de vloedlijn, met een kindje van dezelfde leeftijd. Ze hadden pas tien minuten geleden kennisgemaakt, maar speelden alsof ze elkaar al een jaar kenden.
Lievvv
Een kennis kwam ons, gezeten in strandstoelen in de schaduw, een cadeautje brengen voor Emmy, want ze was net jarig geweest. Ik riep haar naar ons toe te komen en ze sprintte direct naar onze strandstoelen. Het was een doosje met lolly’s, een stuk of tien.
Ze pakte twee lolly’s en rende weer terug. Twee lolly’s? Ja, eentje voor haar en eentje voor haar kersverse vriendinnetje.
Zo sociaal en zo lievvv. Ook dat is Thailand.
2. Emmy en het Miezerige Maaltje
Met kleine Emmy uit eten gaan is soms een beproeving. Na een hap van de bestelde maaltijd weet ze het al: aloi of mai aloi, oftewel lekker of niet lekker.
Het negatieve oordeel is steevast in luttele seconden geveld, en dan krijgt het bord geen tweede kans meer. ‘Mai aloi’ is immers bindend vastgesteld.
Dan maar kip nuggets
Ook nu in het restaurant was het ‘niet lekker’. Wij namen een hap van haar bord en constateerden dat er niets mis was met de maaltijd. We bestelden voor Emmy dan maar kip nuggets, dat kon niet fout gaan.
Omdat het eten goed was, besloten we het in een doosje te laten doen om het te bewaren tot de volgende dag. We lieten Emmy naar de bediening gaan om dat te vragen.
Mai aloi!
Ze liep met het bord naar de ober en riep keihard door het restaurant: ‘MAI ALOI!’, wat haar en ons op een afkeurende blik kwam te staan. Toch bracht de kelner ons het doosje, maar wel met de vraag waarom we het eten zo graag mee wilden nemen, terwijl het blijkbaar niet lekker was.
We hadden inmiddels rooie oren en verontschuldigden ons, gaven maar een flinke fooi en waren opvallend snel uit het restaurant verdwenen.
Tja, kinderen zijn wél eerlijk.
3. Emmy en de Riante Rondjes
Kleine Emmy is levenslustig en nieuwsgierig en wil graag nieuwe dingen ontdekken en meemaken. Laatst zag ze een foto van de Mount Everest en wat wilde ze graag eens met sneeuw spelen. Maar om daarvoor helemaal naar Nepal te gaan, daar was ze nog net iets te jong voor en dat was haar ook duidelijk.
Het tegenovergestelde was er echter wel binnen handbereik: de sauna! ‘Roon maak maak’ (erg warm), voegde ik eraan toe, maar het leek haar wel spannend. Dus gingen we, Emmy, mama en ik, een sauna binnen waar ik wel vaker kom, eentje waar je aan de bar moet betalen en dan handdoekjes krijgt. Boven aan de bar hangt een grote bel. Trek je aan de klepel, dan betekent dat een rondje voor de hele tent.
Ringelingeling!
En ja hoor, daar ging het mis. Terwijl ik het wisselgeld incasseerde, klom Emmy via een stoel op de bar en daar klonk het: ringelingeling! “Emmy, wat doe je nu?” riep ik, maar het euvel was dus al geschied. De meisjes van de sauna groepeerden zich en maakten een wai. Ook enkele klanten, er waren er nog niet zo veel, leken opeens oren op stokjes te hebben. Nou, dat was dan een rondje. De schade viel mee, net geen duizend baht.
We verkleedden ons, gingen aan een tafeltje zitten en dronken van ons eigen rondje. Na een kwartiertje was het tijd om de sauna in te gaan. De Emmy-mama had niet zo’n zin, dus liep ik met de kleine aan mijn hand naar de heetgebakerde blokhut. Kinderen kunnen verrassend goed tegen dit soort warmte en met papa erbij is het niet gevaarlijk. “Roon maak maak” zei ik weer ten overvloede, maar het leek haar niet te deren. Na zo’n minuut of twee vond ze het toch wel warm worden, ik deed de saunadeur open en daar liep ze naar buiten, terwijl ik weer op het houten bankje plaats nam.
Onheilspellend, bekend geluid
Na een minuutje hoorde ik een onheilspellend en inmiddels bekend geluid. “Ringelingeling!” Oh nee! Ik stormde naar buiten en ja hoor, daar stond Emmy weer op de bar, de aandacht die haar ten deel viel toen ze voor de eerste keer klingelde was haar kennelijk goed bevallen. Ik keek boos naar de Emmy-mama, maar zij verontschuldigde zich met “Sorry, ik had haar even uit het oog verloren.”
De barmeiden stonden weer met een begeertige blik op een rij. “Neem me niet kwalijk.”, prevelde ik. “Dit was niet als rondje bedoeld.” Ze keken wat teleurgesteld, maar de bazin was het met me eens dat het inderdaad een ongelukje was en ik hoefde de groepstraktatie dus niet opnieuw te geven. Tevreden liep ik terug naar het tafeltje met Emmy onbarmhartig stevig aan de arm, nog net geen kindermishandeling. Maar halverwege bedacht ik me. Ik laat me toch niet kennen! Een man een man, een rondje een rondje. Ik liep terug naar de bar en gaf dus toch maar akkoord.
Snel naar Timboektoe
We bleven nog een tijd in de sauna, kregen wat drankjes terug, totdat het tijd was te vertrekken. Ik rekende het flink opgelopen bedrag af, gaf geen fooi, want dat waren de drankjes al, en maakte aanstalten om naar buiten te gaan. “Waar is Emmy?” vroeg ik aan mama. “Hong Naam” (wc) was haar antwoord. Ik stond al buiten toen ik iets afschuwelijks hoorde: “Ringelingeling!”
Ik snelde terug de bar in, pakte zowel Emmy als mama bij de arm en we stoven naar buiten. Met mij voorop liepen we opvallend snel van de plek vandaan. Hoe ik me voelde? Net Donald Duck die uit Duckstad en de strip wegrende omdat hij het te bont had gemaakt en het niet meer kon uitleggen. Met het bijbehorende bordje aan de kant van de weg: Timboektoe 5374 km.
4. Emmy en de Zotte Zwemles
Thaise private schools geven aan hun leerlingen graag hoge cijfers. Want dan is het een goede school. “Ik hoorde dat buurmeisje Lek op die school negens en tienen haalt, dan moet ons kindje er ook maar op.”
Marktwerking in het onderwijs dus.
We gingen het rapport ophalen van onze Emmy. 10 voor Thais, 9,5 voor Engels. 10 voor Chinees, 9,5 voor mathematics, 9.5 voor gedrag en een 10 voor zwemmen. Ik informeerde over die 10 voor zwemmen. “Dat is een hoog cijfer.”. vond ik. “Dat is zeker een hoog cijfer.”, was het antwoord.
“Maar… kan ze zwemmen?”
“Nee.”
Verantwoording. Om redenen van privacy is gebruikgemaakt van Bing Image Creator. Nu lijken er vier Emmy’s te zijn, maar voor de auteur is één genoeg.
Over deze blogger
- Eric van Dusseldorp (1960) woont in Jomtien en werkt als online daytrader. Daarnaast is hij sinds 1983 dammedewerker bij de Telegraaf Media Groep (vijf dagbladen). Hij vindt het leuk om interessante feiten uit de geschiedenis op te diepen, te onderzoeken en uiteindelijk uit te werken tot prettig leesbare verhalen op bijvoorbeeld de toonaangevende geschiedenissite Historiek. Overige hobby’s: dammen, (kinder)liedjes en limericks maken, genealogie en schrijven op JOOP (opiniesite), Thailandblog en enkele Facebookgroepen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand6 oktober 2024De avonturen van kleine Emmy
Leven in Thailand9 juli 2024Thaise limericks
Leven in Thailand19 april 2024VanderKarbargenbok (v.h. Emmy)
Leven in Thailand31 maart 2024Uniek in Pattaya, Wolf’s Kauna