Dan maar zat worden in de Isan
November 2009. We lieten Udon Thani Airport achter ons en reden naar ons huis, dat we een half jaar geleden hadden gekocht, ergens tussen Udon en Nongkhai.
Lek (niet haar echte naam) en ik waren kortgeleden getrouwd en het was sinds de bruiloft voor mij de tweede keer dat ik ernaartoe ging. De wegen werden smaller en smaller, een voorteken dat we steeds dichter bij ons doel kwamen.
Isan food of gebraden rat?
Maar dat ging zomaar niet. De dag ervoor was ik nog in Nederland en daar had ik mijn haar natuurlijk veel te lang laten groeien. Nee, ik moest eerst naar de kapper, alvorens opnieuw kennis te mogen maken met haar familie. Het was een openlucht bedoening met de kappersstoel buiten. Maar eerst moest er gegeten worden en gastvrij werd ik uitgenodigd. Ik zag een mandje met kleefrijst en een aantal schaaltjes, maar daar bleef het niet bij. De heer des huizes vroeg of ik zin had in gebraden rat, en om deze geste kracht bij te zetten, toonde hij het knaagdier dat hij bij zijn staart, tussen duim en wijsvinger, vast had.
Ik bedankte vriendelijk en keek vervolgens naar de inhoud van de schaaltjes. Ik ben bepaald geen liefhebber van Isan food en het eten zag er voor mij niet aantrekkelijk uit. Maar ik wilde niet onbeleefd zijn, draaide me om richting de gastheer en prevelde iets van: “Geef me dan toch die rat maar.” Ik had het nog nooit gegeten, maar het smaakte niet slecht. Een beetje als kip, maar dan met een wildsmaak.
Buurman overleden
Met mijn gekortwiekte kop reden we onze buurtschap binnen. Ik deed de autodeur open en precies op dat moment klonk er luid gehuil van meerdere vrouwen. Ik keek mijn eega vragend aan. “Oh, het zal de buurman wel zijn.”, reageerde ze. “Hij zal wel dood zijn. Ik ga wel even kijken.” Tien minuten later was ze er weer. De buurman was inderdaad overleden en had precies op het moment dat we uit de auto stapten, zijn laatste adem uitgeblazen. Het was een nog vrij jonge man, had maagkanker of iets dergelijks en was opgegeven in het ziekenhuis. De laatste paar dagen van zijn leven mocht hij slijten te midden van zijn dierbaren.
De volgende dag, het liep al tegen de avond, werden we uitgenodigd om de herdenking bij te wonen. Tot mijn verbazing was er een zitplaats voor mij vrijgehouden op zo’n beetje de mooiste plek. Een beetje ongemakkelijk door dit soort gastvrijheid nam ik plaats, dicht bij de mooie witte kist, met ingelijste foto van de buurman in betere tijden. Een wat oudere foto van een knappe jongeman, keurig gestoken in een strak uniform. Na de herdenking verliet ik wat bedremmeld de woning.
Duur etentje
Een paar dagen later kwam Lek met een verrassing. Ze zei dat ze een etentje wilde geven en had al wat mensen uitgenodigd.
“Oh wat leuk, hoeveel komen er?”
“Vijfhonderd!”
Ik stond perplex, nou, triplex bijna.
“Vijfhonderd gasten? Maar wie gaat dat betalen?”
“Nou, jij natuurlijk.”
Ik stamelde dat ik dat helemaal niet goed vond, zo veel mensen. Dat had ze toch eerst met mij moeten overleggen? Maar nee, ze had iedereen reeds uitgenodigd en de catering al geregeld. Het kostte omgerekend zo’n 3,5 euro per couvert, maar er zou volgens Lek ook wat geld terugkomen in de vorm van envelopjes met een beetje inhoud die de genodigden zonder uitzondering zouden meebrengen. Een goed Thais gebruik om iets bij te dragen in de kosten.
Liever pronken dan bescheiden zijn
Een voor een wandelden de uitgenodigde gezinnen onze grote tuin in. Ze kwamen allemaal, niemand had een agendaprobleem. Niet zo vreemd, want zo veel is er doorgaans niet te doen in de Isan. Het was mij inmiddels ook wel duidelijk geworden waarom Lek dit enorme diner had georganiseerd. Ze wilde aan de omgeving laten zien dat ze het goed gedaan had, namelijk getrouwd met een ‘rijke’ farang. Waarom zou je bescheiden zijn als je ook kunt pronken?
Van het eetfestijn heb ik een filmpje gemaakt, het is dus geen verzonnen verhaal: https://www.youtube.com/watch?v=gI_Gu8mAnXw
Er viel me wel iets op aan al die gasten. Vrijwel niemand stelde zich voor aan de gastheer annex gulle gever. En vrijwel niemand nam afscheid, laat staan dat er een bedankje af kon. Men kwam en ging, wat in westerse ogen toch wel bevreemding wekt. Er kwam overigens inderdaad wel wat terug via die envelopjes. Meestal zat er 100 baht in, toen 2 euro. Maar dan per gezin van vier of vijf personen.
Dan maar zat worden
Overigens ben ik me de bewuste avond maar gaan bezatten met SangSom Coke met uiteindelijk steeds meer SangSom en steeds minder cola. Deels om het verdriet van de deuk in mijn budget te verdrinken, deels omdat ik nauwelijks kon praten met wie dan ook van die vijfhonderd gasten. Van het eind van de avond herinner ik mij slechts enkele flarden. Zo stonden er ineens vier of vijf overvalwagens op het terrein, er scheen hier en daar wat te zijn misgegaan. Ik heb daar met Lek nadien nooit meer over gesproken, het leek wel of ik de details niet eens wilde weten.
In november 2022 scheidde ik van Lek.
Afbeeldingen: Bing Image Creator
Over deze blogger
- Eric van Dusseldorp (1960) woont in Jomtien en werkt als online daytrader. Daarnaast is hij sinds 1983 dammedewerker bij de Telegraaf Media Groep (vijf dagbladen). Hij vindt het leuk om interessante feiten uit de geschiedenis op te diepen, te onderzoeken en uiteindelijk uit te werken tot prettig leesbare verhalen op bijvoorbeeld de toonaangevende geschiedenissite Historiek. Overige hobby’s: dammen, (kinder)liedjes en limericks maken, genealogie en schrijven op JOOP (opiniesite), Thailandblog en enkele Facebookgroepen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand5 november 2024Godfried, het beschuitje en het mobieltje
Leven in Thailand30 oktober 2024Sneeuwballen in Thailand, een verdienmodel
Leven in Thailand6 oktober 2024De avonturen van kleine Emmy
Leven in Thailand9 juli 2024Thaise limericks
Dat je van deze vrouw, een echte Esaanse, gescheiden bent snap ik maar al te goed.
Wat een narigheid die party.
Wij hebben net een verbouwingkje achter de rug. Daar waren ze ook weer. met kleefrijst en hun gegrilde eekhoorntjes. Onze vuilnisbak begon na een dag al vreselijk te stinken.Vrouwen en baby’s erbij die zorgen voor de entourage.
Nou Eric,
Dan hebben jullie tóch nog mooi de koperen bruiloft kunnen vieren, hahaa.
Ik heb je video van het galadiner bekeken en het lijktt wel of het héle dorp door je eega is gevraagd.
Maar ja, Lek wilde ook echt met ‘the big spender’ pronken!
Jammer van de knokpartij aan het einde van het feest. Maarrrrr, dát hoort ook bij Isaan.
Toen ons huisje werd ingezegend, zijn er plm 40/50 pers uitgenodigd inc familie.
Bovendien vraagt Chaantje éérst permissie wanneer het geld gaat kosten. Maar niet bij kosten onder de 500 bath.
Ik ga al 12 jaar met mijn vrouw naar onze woning in de Isaan,mijn vrouw geeft dan 1000.000 baht uit aan familieleden.Dat geld betaalt ze zelf,want ze werkt in een restaurant in Amsterdam.Ik betaal alleen de vliegtickets.Die afspraak heb ik met haar gemaakt,komt naar Nederland maar moet dan werken,want ik werk ook .
1 000 000!!! Dat is al wel wat om uit te delen aan de familie…
Ronny, in de Isaan hebben ze grote families hoor. Iedereen een omslagje met 10.000 Baht en die centen zijn vlug gaan vliegen 😉
Trouwens, in Amsterdam verdien je een pak geld. Met een pakje kleefrijst zijn ze daar niet tevreden.
Gelukkig komt mijn familie dan niet uit de Isaan. 😉
1 000 000 bath?
Vragen ze daar in dat restaurant nog personeel? Daar zou ik ook graag willen werken.
1 000 000 bath aan 38bath/1euro = 26 315€
12 maandlonen van 2 193€
Ik ben ook gehuwd met ‘een vrouw uit de Isaan’, een thaise vrouw dus. En ja ze spreken ook lao thuis, wonen ook redelijk kort bij de grens van Laos. Een heleboel mensen uit het dorp kennen me ook, niet omdat ik de grote Big Spender uithang.
Zoals Jan hieronder ook aanhaalt, de meeste thaise dames gaan op zoek naar een buitenlander om daar dan te gaan wonen en werken, gewoon om een betere toekomst te hebben voor hun, hun kinderen en familie. Ja, de familie band is sterk in Thailand, moet wel als je weet hoeveel de gewone boeren mensen krijgen van de overheid. En ja, ook wij sturen elke maand n klein bedrag op naar haar ouders of springen soms bij als er zich in de familie iets voor doet. Maar we gaan niet de grote weldoener of de schijn hoog houden voor ons super rijk te laten blijken. Ook wij, mijn vrouw en ik moeten hier werken.
Ik begrijp ook wel dat niet iedereen de Thaise taal kan leren spreken, laat staan dan ook nog het lao.
Van in het begin van mijn relatie heb ik me op de taal gestort, amai het was niet / en is nog steeds niet, makkelijk maar nu kan ik me toch al goed verstaanbaar maken en kan ik aan de gesprekken meedoen. Lezen en schrijven zal ik niet kunnen, vind het ook niet nodig, wat ik wel nodig vind, ook uit respect naar mijn thaise familie toe, is dat ik ze kan verstaan en dat ik me verstaanbaar maken en gesprekken kan aangaan. Als je dit niet kan, zit je er altijd voor spek en bonen bij, je weet be-god niet waarover ze het hebben. Ik denk dat daardoor ook veel misverstanden en misvattingen door ontstaan.
Leer de taal, de gewoontes en gebruiken, neem deel aan het familiale leven. Bij geboortes, overlijden, bruiloften of andere (tempel) feesten, ga bij in de kring zitten, luister, wees bescheiden en deel je mening hoe de thais hun mening delen. Bij heel veel farangs zal er dan een wereld voor hun opengaan die ze niet kennen. Je zal merken dat ze ook dezelfde bekommernisse, verlangens, angsten en dromen zoals wij hebben, alles begint bij eerlijkheid en communicatie.
Ik wil niemand schofferen of oordelen, heb gewoon even mijn mening hierover gezegt……
En waarom geef je gans die reactie eigenlijk naar mij…
Ik zeg enkel dat “1 000 000!!! Dat is al wel wat om uit te delen aan de familie…”
Dit voor jouw informatie
Ik ga 30 jaar in Thailand waarvan 20 jaar gehuwd met een Thaise en woon er sinds 2011 sinds mijn pensioen…
Weet ondertussen heel goed hoe het er aan toe gaat. Hoef je me niet te vertellen
De raad van de taal heb ik trouwens al heel lang opgevolgd.
Verre van perfect maar kan ze wel lezen en schrijven…
Hallo RonnyLatYa,
Sorry, ik wilde op het bericht van Patrick reageren, helemaal niet op jouw bericht.
Dom van me, klikte op de verkeerde ‘reageer’ knop.
Als lezer van dit blog weet ik wat jou deskundige bijdrage hier is, waarvoor we jou allemaal dankbaar voor zijn.
Er wordt hier regelmatig heel wat gas gegeven als het gaat over dames afkomstig uit de Isaan.
Mijn Thaise schoonbroer is zo dom geweest om een dame uit Laos te huwen. Ik kan je verzekeren dat de ‘geldhonger’ daar nog vele malen erger is. Er gaat geen week voorbij of ze hebben vliegende ruzie over geld. Ze zijn nu ongeveer 1 jaar gehuwd. Ik voorspel dat ze eind dit jaar gescheiden zijn.
Wat niet iedereen weet, is dat de Isaners voor een groot deel zijn afgestamd van Laotianen. Vooral in het Noordelijke deel van de Isan. Ze spreken ook ongeveer dezelfde taal, mijn ex kon goed communiceren met de inwoners van Laos, toen we daar waren. Dus ja, zeg het maar.
Ik heb er aan gedacht dat wanneer blijkt dat het altijd over geld gaat er eigenlijk spraak ik van een schijnhuwelijk.Een schijnhuwelijk kan namelijk nietig verklaard worden,dan verliezen ze alle opgebouwde rechten ook paspoort en mogen ze onmiddellijk vertrekken.Als hier meer aandacht aan besteed wordt zou er nadien minder problemen zijn.Het is overal hetzelfde probleem ze zoeken elkaar op en vinden het blijkbaar enig om elkaar te overbluffen en op te jutten,en de problemen beginnen
Gelddiscussies binnen een huwelijk zijn op zich geen grond om een huwelijk als schijnhuwelijk te markeren. Kan uiteindelijk dan wel een reden zijn om te scheiden natuurlijk.
Blijft dan ook nog de vraag bij wie de schuld ligt natuurlijk.
Is het de ene partner die dacht een mooie (financiele) toekomst tegemoet te gaan door dat huwelijk aan te gaan, of is het de andere partner die een valse financiele situatie heeft voorgehouden en waarvan dan later blijkt dat die verwachtingen niet kon inlossen.
Een schijnhuwelijk is trouwens strafbaar. Het kan dan misschien wel ontbonden worden op basis van schijnhuwelijk, maar dat kan ook strafbare gevolgen hebben voor een of beide partijen. In België toch en ik ga er maar vanuit dat dit niet alleen in België zo is.
Heel goed Eric, eindelijk iemand die hier de werkelijkheid neer pent, het zal de meesten jammer genoeg zo vergaan wanneer je een relatie aangaat met een Thaise, geld is het enige wat telt in dit land. maar dat kan ook niet anders, jammerlijk eigenlijk want het is schandalig hoe hier in dit land het geld word verdeeld, voorbeeld, mijn vriendin op leeftijd krijgt zegge en schrijven maar 600 Baht steun in de maand van deze overheid ! Dan kan je je goed voorstellen wat geld voor hen betekend, vandaar daarom ook de belachelijke move van Eric zijn ex. Je moet sterk in je schoenen staan als Farang als je een relatie aan gaat met een Thaise, ben je dat niet dan zal je altijd aan het kortste eind trekken, helaas maar waar.
Niet veralgemenen a.u.b.
Eindelijk eens iemand die de waarheid vertelt? Komaan zeg, we hebben hier al vele malen dergelijke verhaaltjes gelezen waarin men witneuzen waarschuwt voor sommige Thaise dames.
Kan je me eens een land opnoemen waar geld geen rol speelt? Je moet niet verder kijken dan je eigen land. Als daar de relatie stuk loopt dan is het eerste waar de vrouw aan denkt: “hoe kan ik mijn ex het meeste geld afhandig maken”. Heeft niets met Thailand te maken.
Het is onzin dat de meeste gemengde huwelijken hier stuklopen omwille van de geldzucht van de vrouw. Als een relatie stopgezet wordt is het in heel veel gevallen het initiatief van de vrouw omdat hun farang zich als een tiran gedraagt. En ja, in sommige gevallen beëindigt de man hun relatie omdat de vrouw een gat in haar hand heeft.
Veel Thaise dames gaan gretig op zoek naar een buitenlander met als bedoeling te verhuizen naar een ander land. Daar kunnen ze naar Thaise normen een mooi loon verdienen door daar te werken. En het grootste part onder hen keren zelfs helemaal niet meer terug naar eigen land. Die dames hebben een mooie standvastige relatie.
En dat je altijd als farang aan het kortste eind trekt als je niet goed op let in je huwelijk is gelukkig JOUW mening. Je hoort hier uiteraard altijd de verhaaltjes die slecht aflopen. De meerderheid heeft het goed en die hoor je niet.
Niet veralgemenen a.u.b.
Ik ben in 2006 met werken begonen in een universiteit In Bangkok met een voor Thaise begrippen goed tot zeer goed salaris dat ook elk jaar werd verhoogd.
Ben getrouwd met en Thaise vreouw die, als ondernemer, vele malen meer verdiende dan ik.
Mijn vrouw was niet uit op mijn geld. Dat is een ding dat zeker is. Ik was ook niet uit op haar geld want ik wist niet dat ze zoveel verdiende.