Dagelijks leven in Thailand volgens Bert

Bert komt al sinds 2002 in Thailand. Hij ontmoette daar de vrouw van zijn leven en woont nu met haar en haar drie kinderen, plus een kleintje van haar dochter in Bang Sue (Bangkok). 

Eerst wat eten: Phat si ioew

Ga naar satani lot fai Bang Sue (metrostation Bang Sue), omdat ik behoefte heb om even weg te wezen. Zoiets als een blokje om, een frisse neus halen, en dan weer naar huis. Het is 7 uur neung thoem (’s avonds), een drukte van mensen op weg naar huis, aan- en afrijdende bussen, een omroeper roept om, een hond ligt te puffen. De eetstalletjes worden druk bezocht, met aanbod van rijst, noedels, vlees en soep, verpakt in geuren om van te watertanden! Het laatste maal van de dag, al of niet met cola, of een glas koud water, eten, praten, lachen, en dan, ‘tot ziens collega, tot morgen’.

Tja, misschien geen gek idee, eerst wat eten. Ik besluit voor phat si ioew (roergebakken Chinese noedels). Ik zit vlak voor de lot khen (handkar), blinkend en schoon, en in het midden een grote wok, een echt grote. Ik zie twee bewegende armen, een pollepel, een ijzeren spatel, bewegend, roerend, stampend, met de brander op hoog. Klaar, en de volgende! Een hand noedels, een handje groenten van dit en een forse hand van dat. Schepje zus, schepje zo, blazen met die brander!!! Stoom en rook, veel rook, ik hoest het weg uit mijn longen.

De kok is een grote forse Thaise vent. Niet zoals ik de Thai over het algemeen ken, klein en tenger. Kaal, een verkorte versie van een Dr. Fu Man Chu-snor en aan de linkerzijkant van zijn nek een voor mij onleesbare Thaise tattoo. Een hagelwit T-shirt, wat de prachtige bruine kleur van zijn gespierde armen nog beter doet uitkomen. Daar overheen een zwart schort met aan de linkerschouderband een kleine button met de beeltenis van Koning Rama IV.

Je ziet ze elke dag, uitingen van respect en liefde. Portretten, waar ook maar plaats is (en daar is er genoeg van), omringd door gouden ornamenten, T-shirts in de juiste kleuren al of niet met embleem of tekst, armbandjes, amuletten, buttons, en stickers op tuk-tuks of taxi’s. Het heeft mij altijd verbaasd deze onvoorwaardelijke liefde, voor de wezens, die hoog en almachtig uitrijzen boven al het andere. Hoog en onaantastbaar. Misschien komt het omdat ik een ‘nuchtere Hollander’ ben. Ja, wij hebben ‘Oranje’, maar dat is van een heel andere orde!

Ik zie dat hij aan mijn portie begint. Geconcentreerd, vakkundig en vlug. Hij stampt en maalt maar in die wok! Aan een grote ketting, bungelend met de beweging van zijn lichaam me, een amulet. Een grote glazen koker met inhoud. Die moet al gauw 15 cm. lang zijn! Daaronder een cirkelvorm van 10 cm, afgedekt door een glazen plaatje. Hierin prijkt dezelfde Koning in relief.

Ze komen beide tot stilstand en hij bukt zich om de brander te sluiten. Een forse worp en mijn bord is vol. Voor ik ga eten, kijk ik nogmaals naar deze kanjer en een gedachte komt bij me op.

Dat grote hart van je heb je weggegeven, zoals al die miljoenen anderen met jou. Het zou mooi zijn als ik dat ook zou kunnen; zelfs al zou alles niet waar zijn.

Met Pawat en Tsjoek naar een Old Fighters reünie

Vandaag gaan we ‘uit’, mijn Thaise Vriend Pawat, diens vriend Tsjoek en ik zei de gek. Om helemaal bij het begin te beginnen. Ik ontmoette Pawat voor de eerste keer zo’n 1,5 jaar geleden langs de Khlong Prapa, tijdens een van mijn jogging-ronden. Ik had hem al eerder gespot, in dezelfde omgeving waar ik altijd liep, een korte gedrongen man die niet echt aan het joggen was, maar zich wat hoekig voortbewoog, draaiend met zijn bovenlichaam, en ondertussen korte stoten met z’n armen maakte in het luchtledige.

Tja, en als je elkaar zo een keer of 6 of 7 ziet, passeert, en bekijkt, komt er een keer een sawat dee khap bij! Hij bleek net als ik graag contact te maken. En wat bleek, hij heette hetzelfde als ik: Pawat! Verbazing en hilariteit alom natuurlijk, een Thai en een Farang met dezelfde voornaam! Thailand is echt een magisch land!!! (Het hele Pawat-pseudoniem is misschien iets voor een volgend verhaal, ondertussen ligt hij al lang in de vuilnisbak.)

Wat Pawat en zijn vriend, (die ik later leerde kennen) nog steeds levend houdt, is die oude droom : Muay Thai. Beiden zijn al op gevorderde leeftijd, Pawat breedgeschouderd, nog steeds gespierde armen. Tsjoek, klein, tenger, die je eerder als ijscoverkoper zou kwalificeren dan als eens beruchte Muay- vechter. Beiden noemen zich nu ‘Old Fighters’. Jongens die de droom nog steeds levend houden. Ze hebben voor deze titel afgezien, geïncasseerd en pijn geleden. Maar ze hebben nooit opgegeven, voor niks of niemand!

We gaan gewoon met de bus. Ik zit naast Pawat. Regelmatig wijst hij me op van alles en nog wat, een mooi bruggetje, een maffe brommerbestuurder, een eettentje waar het alloy makmak (heel erg lekker) is. We praten meestal Thais met elkaar en af en toe legt hij zijn hand op mijn knie. Als een Vader. Van mij mag ie. Het geeft me een goed gevoel, omdat ik weet dat het zuiver en oprecht is. En dat gevoel is wederzijds. Soms betrap ik hem erop dat hij tegenover andere Thai een beetje opschept over onze relatie. Ik laat hem begaan en accepteer het met een innerlijke glimlach. Dat mag ie van mij ook !

Na een stevig half uurtje komen we aan bij een behoorlijk groot complex. Hier vindt de jaarlijkse meeting plaats waar vele oude Muay Thai-vechters samenkomen vanwege ‘vroeger’. Na wat traplopen komen we aan in een immens grote zaal, die mijns insziens heel wat bahtjes kost om aircon-cool te blijven.

Binnen bevinden zich, schat ik, zeker zo’n 400 personen. Kinderen, oma’s, vrouwen en het merendeel ‘Old Fighters’, sommigen getekend door de strijd. Er wordt volop ‘gewaaid’, handen worden geschud, schouders beklopt. Een kameraadschappelijke gelijkheid, die hartverwarmend is. Er is ook whiskey geen 100 Pipers maar Red label en eten , veel eten. En alles ’free’ wat de omzet zeer bevordert. Zeker ook door mijn inzet! We zitten aan een tafel en ik kijk wat in het rond. Af en toe een glimlach voor ‘Khun Falang’, of een nieuwschierige blik van een andere tafel.

Dan zie ik haar. Een beeldschone volrijpe Thaise vrouw, met intens ravenzwart sluik haar tot op haar kont. Het ook diepzwarte brocaat-jurkje, hoog boven haar knie eindigend, omsluit haar (wat ik zeker weet) perfect gevormde lichaam. Ze zit naast een wat oudere man, verder wat jongere mannen variërend in leeftijd aan dezelfde tafel. Ze zitten zo’n beetje in het midden van de zaal, op met zijde gedrapeerde stoelen. Het bordje ‘gereserveerd’ hoort daar bij.

De mannen praten, drinken en kijken wat in het rond. De vrouw speelt wat met haar telefoontje. De oudere man leunt zwaar met zijn onderarmen op de tafel. Hij is klein, en het spek van jaren van overdaad hangt rond zijn lichaam. Zijn lege ogen, gevat in een dik, vet, papperig gezicht zijn gericht naar het podium voor hem. Vlakbij een ‘service-karretje’ met daarop Black label, soda en ijs, en met een ober die precies het goede moment weet van verschijnen of verdwijnen.

Opeens zie ik zijn hand, die een sigaret vasthoudt. En een asbak. De goudberingde hand gaat omhoog, en de volle lippen openen zich om de sigaret ertussen te steken. Rook kringelt omhoog.

Tsjoek geeft me een krantje om in te zien. Het staat vol met foto’s van ‘Old Fighters’ in hun gloriedagen. Hun spieren strak afgetekend in het bezwete lijf. De overwinnaar poseert trots met zijn verdiende trofee. De bobo’s staan er omheen. Mijn oog stopt bij de voorpagina na herkenning. Daar staat hij in vol ornaat, felgekleurd, behangen met tierelantijnen en veel blik, met dezelfde lege ogen. Amazed in Thailand…Land of ego.