Beste mensen, ben niet een echte schrijver, ook nooit geweest, maar wat me verbaast hier in Thailand is een crematie. Ze maken er een feest van. Er komen geluidboxen zo groot als een flinke koelkast en je krijgt drie dagen muziek te horen. Er wordt gegeten en gedronken dat het een lieve lust is en straten worden afgezet voor een tent.
Ik woon zelf vele jaren in de Isaan, in een groot dorp. Zeshonderd huizen, dus dat lijkt me een behoorlijk dorp. Ik woon honderd meter van de tempel,dus heb in de loop de jaren al heel wat crematies gezien van familie of vrienden. Heb eigenlijk nooit iemand echt zien huilen of groot verdriet zien tonen.
Mijn vrouw zegt een crematie is een groter feest dan hier een verjaardag. Nou, daar moet je in Holland niet mee aankomen. Dat zullen ze daar niet mee eens zijn in Holland. Er zullen vast wel farangs zijn die dit wel eens hebben meegemaakt.
Het ergste wat me overkwam was dat een meisje van 12 jaar verdronk op een plaats waar ik iedere dag loop met mijn hond. Ik was juist een uur weg, toen het gebeurde. Verwijt me dat ik er niet eerder was. Had nog zo gelachen met haar toen ze aan het spartelen waren. Je kon niet zeggen zwemmen want dat konden ze niet. Moeder was erbij en die was doodleuk de scooter aan het poetsen. Maar ja, die kon natuurlijk evenmin zwemmen.
Nou beste mensen, één ding weet ik zeker: op mijn crematie zal ik er in ieder geval bij zijn.
Robert Italiaander
Mocht je jouw verhaal over Thailand kwijt willen, schrijf het op en wij posten het voor jou. Leuke ervaringen, slechte ervaringen, grappige anekdotes, vragen, ideeën, opmerkelijke zaken, nieuwtjes, verhalen uit de oude doos, het maakt ons niet uit. Deel ook jouw Thailand ervaringen met andere lezers van Thailandblog. Stuur jouw verhaal, bij voorkeur als Word-bijlage, naar [email protected] Je hoeft geen schrijverstalent te zijn, Thailandblog is er namelijk voor iedereen en niet voor niets de grootste Thailand-community in Nederland en België.
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand23 november 2024Het Thaise eergevoel (lezersinzending)
Gezondheid23 november 2024Vraag aan huisarts Maarten:
Belasting Nederland23 november 2024Thailand belasting vraag: Belastingzaken bij emigratie naar Thailand overzichtelijk uitgelegd?
Immigratie infobrief22 november 2024TB Immigration Infobrief Nr 056/24: Airport Don Muang – Binnenkomst op Visa exemption
‘Crying is discouraged during Thai Buddhist funerals as it is believed to cause worry to the deceased’s spirit, so such funerals may actually appear to be quite cheerful affairs.’
…may actually appear…is de kern van de zaak.
Ik kan er aan toevoegen dat het mijn ervaring is dat het uiten van verdriet bij een overlijden bijna altijd in eenzaamheid of in nabijheid van een enkele zeer intiem familielid of vriend gebeurt.
Een uitzondering was het overlijden van Koning Bumibol waar uitgebreid gehuild werd in de openbare ruimte.
Nou ik heb ze toch echt wel hard en openbaar zien huilen….. zo ver voor de rust van de geest als je het boeddhisme moet geloven. Die kan het dan dus schudden in het hiernamaals tot het punt van reïncarnatie.
Ik hoop dat je er zult bijzijn op je crematie, anders loop er wel iets mis. Het zal ten andere de warmste dag uit je leven? zijn. Of toch na je leven. Ik heb in mijn paspoort een briefje hangen dat dit met mij ook moet gebeuren; Er moet niemand eens per jaar een bloempot op mijn buik komen plaatsen Ik wil niet dat mijn kinderen de dure kosten moeten betalen voor overbrenging en begrafenis in België.
.
Dit jaar de papa van mijn vrouw begraven en inderdaad 3 dagen eten en de ceremonies. Veel Volk komt eer betuigen en de familiale banden worden weer versterkt en ze babbelen over alles en nog wat (ik versta er niet veel van) er wordt ook veel gelachen. Ik kende 1 heel droevig en stil moment als de kist open ging de bloemen erin en een paar flessen benzine en vervolgens mochten wij als famillie de kist helpen in de oven duwen. Toen de schouw rookte zat alweer iedereen bij elkaar te eten en te lachen.
Het is inderdaad Meer een feest dan een droevige bedoening.
Bekijk het eens door n Thaise bril /gedachte.
Ik begrijp heel goed dat ze er n feest van maken.
Er zijn genoeg Thaise die 7 dagen per week werken en daarnaast bv op Facebook plastic slippers
verkopen om te overleven en zo min mogelijk schulden op te bouwen.
Ja het is n geschenk om te mogen overlijden in Thailand …zeg maar gerust n groot feest.
De lasten vallen letterlijk en figuurlijk van je schouders ?
Zo’n “feest” kan ook langer dan 3 dagen duren. Heb meegemaakt dat er een hele week werd gegeten en gezopen en vooral veel gegokt. Het is allemaal afhankelijk van hoe rijk een familie is. Maar dat zuipen en gokken en die tering muziek ben je echt wel na 1 dag helemaal spuugzat!
Kan het eigenlijk geen feest noemen, want iedereen heeft plezier op kosten van de nabestaanden. Maar die zie je daar toch echt niet aan meedoen, buiten zommigen van hun eigen kinderen die dan wel weer deelnemen aan de gokverslaving die daar heerst.
Overigens is de crematie ook geen aanrader. Op kolen en hout gelegd worden met wat benzine er overheen en dan de vlam erin. Halverwege vallen de diversen ledematen en of hoofd van het plateau en wordt dat weer gewoon teruggelegd of gegooid op de brandstapel.
Hoe rijker de familie hoe meer Boeddha’s komen en die willen allemaal 3 x een envelopje met bahtjes. Voor een gewone Thai kost dit een vermogen. Maar ze geloven nu eenmaal heilig in het hiernamaals en hebben er in mijn ogen veel teveel voor over.
Ik kan daar in Thailand eigenlijk niet positief over zijn. Heb het nu verschillende keren mogen meemaken en elke keer hetzelfde laken en pak. Geef mijn portie maar aan fikkie !
Ik vind de crematie in Nederland dan ook een stuk beter, ingetogener, respectvoller en vooral sneller en efficienter.
Een crematie is heel sterk afhankelijk van de streek waar je woont en met welk soort volk je te maken hebt. Ik heb, hier in het Zuiden, al weinig begrafenissen meegemaakt waar het er aan toe gaat zoals hierboven en in sommige reacties beschreven. heb reeds veel heel serene begrafenissen meegemaakt. Ga ook eens ergens anders kijken dan in je eigen dorpje.
Een dochterje van een nicht van mijn vrouw is verongelijkt met de brommer. Ze was pas 21 jaar oud. heb de crematie bijgewoond. Vondt het toch wel zeer emotineel, zeker omdat ze zo jong nog was. En de moeder heel goed ken. Na honderd dagen werdt er een groot feest geviert. Met zo,n 100 tafels voor de genodigden. Het feest heeft 2 dagen geduurt. De moeder van dat meisje heeft zelf nog opgetreden, wat ik heel dapper van haar vondt. Zo verwerken de Thai hun verdriet. Shappoo hoor.
Groetjes van Ben.
.
In mijn kleine dorpje is iemand plotseling in zijn slaap overleden , een man van een jaar of 50 … hij mocht om 1 of andere duistere reden niet direkt gecremeerd worden en daarom werd hij begraven …na 5 ‘rust’ jaren werden alsnog zijn restanten opgegraven en gecremeerd in de oven met grote schoorsteen op het terrein van de plaatselijke tempel…het hele dorp was aanwezig en er werd met respect afscheid van hem genomen…helemaal heb ik het waarom niet helemaal begrepen omdat men zeer terughoudend was met de uitleg hoezo en waarom…Als ik het goed begreep was het omdat bij plots overlijden men niet op de dood was voorbereid en dat de geest eerst tot rust diende te komen voordat er gecremeerd ging worden
Ik vermoed dat de familie vlak na zijn overlijden niet de nodige financiële middelen bij elkaar kon/wilde schrapen om een uitvaart ‘op stand’ te organiseren. Geen geld hebben voor een gepaste begrafenis geeft natuurlijk gezichtsverlies.
Op Bali worden de Hindoe-gelovigen bij geldgebrek ook begraven totdat er genoeg gespaard is om een crematie te bekostigen.
Het kan natuurlijk ook zijn dat de familie een pesthekel aan die man had en het wel best vond dat hij nog wat langer op z’n wedergeboorte moest wachten.
Dat begraven komt niet uit het Bhoedisme voort, maar uit (plaatselijk) bijgeloof.
Ik heb dat ooit gevraagd aan het hoofd van de tempel, toen er geen crematie was, nadat iemand door de bliksem was getroffen.
Wij hebben het enkele weken geleden meegemaakt. Voor mij de tweede keer (als gast)
Het was de vader van een vriendin van ons en de beste man had besloten geen operaties meer te laten uitvoeren; het was genoeg geweest.
Het is een bijzonder rijke familie en de grootste ruimte in de wat was een week lang hiervoor gereserveerd.
Eigenlijk zijn er diverse overeenkomsten met begrafenissen zoals wij die kennen.
Ik heb veel bloemstukken gezien, voorzien van een lint zoals we ze in NL ook kennen.
Veel vd bloemstukken kwamen van bedrijven.
Verder heb ik geen gokken en drank gezien.
Er werd tijdens de crematie zelf gehuild, voornamelijk door mensen die ik niet ken.
Dat was dan weer bron van veel geroddel na afloop, het ging om een deel vd familie die vertrokken is naar Bangkok en nooit de vader zou hebben bezocht toen hij ziek was.
Ach.. In die goede oude tijd was dat hier in Nederland ook nog traditie! Een begrafenismaal inclusief zuippartij. Helaas is dat afgezwakt tot twee koppen koffie en een plak koek. Geen wonder dat er vaak weinig belangstelling meer is. Heb vroeger in Latijns Amerika nog een dodenwake meegemaakt. Kwam er niet nuchter weg. Ach, hoe jammer dat een en ander bij ons verloren is gegaan. Koffie met koek! Bah!
In Thailand heb ik ze al in alle soorten meegemaakt.
Zoals Lung Addie het al schrijft : “Een crematie is heel sterk afhankelijk van de streek” en dat is juist denk ik.
In België is na de begrafenis meestal ook nog een maaltijd voorzien.
Zo komt de familie ook nog eens samen. Sommige zien elkaar enkel tijdens begrafenissen.
Grapje in België :
Wat is het verschil tussen een trouwpartij en een begrafenis ?
…
Op een begrafenis is er een minder dronken…
Ik woon in een buitenwijk van Bangkok en heb ook enige crematies meegemaakt, van gewone Thais uit mijn eigen buurtje, van mijn collega en ook van enkele hiso’s in dit land. Nergens wilde toestanden, drank of feestjes. Gewoon ingetogen, 6 dagen een vorm van avondwake (gesponsord door verschillende betrokkenen) en de zevende dag de crematie.