Chocoladepudding en เงาะ

Er wordt vaak gezegd dat in de tropen geen sprake is van seizoenen. Mieke ontkrachtte dat idee al in een van haar blogs. Ik durf de stelling wel aan dat er in Nederland geen sprake meer is van seizoenen. Als criterium hanteer ik dan niet het weer, maar de beschikbaarheid van seizoengebonden groente en fruit. In Nederland is alles het hele jaar te krijgen. Met uitzondering van asperges, wilde ik toevoegen, maar als je echt wilt kan je die ook wel met kerst ergens op de kop tikken.

Hier op de markt zijn alleen de producten te kop die die dag van boom of land gehaald zijn, en de ongelukkige kippen, eenden, krekels, ratten, kakkerlakken en andere beesten die de pech hadden om tegen een slager op te lopen. Als het juiste seizoen is aangebroken hebben alle marktlui ineens weer allemaal een bepaalde soort groente of fruit te koop. En die moeten we dan natuurlijk proberen.

Sinds een paar dagen liggen overal เงาะ (spreek uit: ngoh) ofwel ramboetan in de stalletjes; een soort harige balletjes, die grif van de hand gaan. Blijkbaar is het een echte lekkernij. Voor 20 baht (55 cent) krijgen we een flinke zak vol mee.

Als we thuis zijn ga ik er op mijn gemak eens eentje bestuderen. Er zit niet echt een ingang in, of een logische plek waar je kunt beginnen om het geval te opereren. Ik zet het mes er maar eens op. Dat gaat er makkelijk doorheen, waarna er een lychee-achtige vrucht zichtbaar wordt. Deze is heel gemakkelijk uit de harige schil te halen. Als ik de volgende ramboetan gewoon met mijn vingers probeer te pellen gaat dat zonder problemen. En de smaak is hemels; ik vind hem lekkerder dan de lychee. Net als de lychee groeit de ramboetan aan een boom uit de zeepboomfamilie, maar anders dan bij de ramboetan meen ik bij de lychee die zeep wel eens te proeven.

Natuurlijk wil ik de Thai ook graag eens kennis laten maken met Nederlandse culinaire hoogstandjes. Niet geheel zonder eigenbelang had Mieke custardpoeder en cacao uit de supermarkt meegenomen. Bij gebrek aan weegschaal en Margriet Kookboek heb ik daar vandaag geheel op gevoel een chcolade-koffiepudding van geprobeerd te maken. Dat is bijna goed gelukt: toen ie klaar was bedacht ik dat ik de koffie vergeten was. Dus is het een chocoladepudding geworden, waarvan een deel naar de Thaise buurvrouw is gegaan. Benieuwd of ze net zo enthousiast is over de Hollandse keuken als wij over de Thaise. Echt zeker weten zullen we dat niet, want ze zal het zeker niet ronduit zeggen als ze er niks aan vindt.

Omdat ik van zo veel mogelijk dingen ook graag de Thaise naam wil weten, heb ik die in Translate opgezocht: ช็อคโกแลตพุดดิ้ง. Als je het zo ziet staan kun je er niet meteen chocola van maken, maar als je hier klikt en vervolgens op het luidspreker-icoontje dat erbij staat klikt, klinkt het toch verrassend bekend.