Chiang Rai en fietsen….(4)

Put Tha Mon Ton, Bua Salee, Mae Lao

Het is weer bijna volbracht: eind volgende week, een week later dan gepland, weer terug naar Nederland. Nog nèt op tijd voor de verjaardag van mijn kleinzoon! Ditmaal op één week na vijf maanden in Thailand verbleven.

‘Volbracht’ is eigenlijk een te zware term, want volgens Van Dale staat dat voor ‘iets moeilijks tot een goed einde brengen’ en ik zal u niet proberen wijs te maken dat een kleine vijf maanden in Thailand doorbrengen iets moeilijks is. Wel was het ditmaal, vooral gevoelsmatig, anders dan in mijn vorige verblijfsperiodes en dat werd veroorzaakt door – u zult het niet geloven – het Corona-virus.

De maatregelen in Thailand hadden op mijn persoonlijk leven hier betrekkelijk weinig invloed, maar ik zag natuurlijk wel de enorme impact van het volkomen stilvallen van het toerisme en de sluiting van bedrijven, winkels, hotels, restaurants en bars. Lange rijen voor gratis voedsel op verschillende plaatsen in de stad gaven aan hoe nijpend de situatie voor velen was. Velen waren immers van de ene dag op de andere hun baan en daarmee hun inkomen kwijtgeraakt, en maar weinigen hadden voldoende reserves om het lang op eigen kracht uit te zingen. Overigens: op een provincie-bevolking van ruim 540.000 zijn er hier officieel 9 besmettingen (en nul overlijdensgevallen) vastgesteld, de laatste nu al weer meer dan 2 maanden geleden.

Het opkweken van de rijstplantjes, voor ze op de ondergelopen akkers worden uitgezet.

Met wat in het Engels zo mooi ‘the benefit of hindsight’ wordt genoemd kun je je nu afvragen in hoeverre de beperkingen nodig waren – en in de discussies, ook op dit blog, zie je dat dan ook vaak gebeuren. Soms met prima argumenten en doordachte redeneringen, soms ‘geroep’ zonder enige onderbouwing. Laat ik volstaan met te zeggen dat ik niet jaloers ben op degenen die in deze crisis de strategie moesten uitstippelen en de beslissingen moesten nemen, waar ook ter wereld – en dat nog enige tijd zullen moeten volhouden.

Intussen zijn er veel beperkingen verlicht of opgeheven, maar dat het lang zal duren voor e.e.a. weer ‘normaal’ is – daar hebben u en ik geen glazen bol of een wetenschappelijk onderzoek voor nodig om dat te voorspellen. Wat ik niet kan voorspellen is wanneer ik weer terug naar Thailand kan, en onder welke voorwaarden. Ik doe niet aan doemdenken, heb ook geen last van het ‘de Thais willen ons niet meer’-syndroom, en ik ga er dus van uit dat op enig moment de deur ook voor de houders van een ‘retirement extension’ weer open gaat. Mijn verblijfsperiode loopt tot midden mei volgend jaar, dus ik heb nog even de tijd, maar ik hoop de wintermaanden in Chiang Rai te kunnen doorbrengen. We zien het wel…….

Rechts zijn de gekweekte plantjes al uitgezet.

Volgens de titel van mijn stukje zou dit over fietsen gaan en daarmee bedoelde ik natuurlijk niet alleen het – figuurlijk – snel en met lange halen door de Corona-crisis heen fietsen wat ik hierboven deed. Nee, ik heb ook weer volop door de prachtige landschappen van Chiang Rai gefietst op mijn mountainbike.

Het verveelt nog steeds niet, ik voel me er goed bij, en ik geniet elke keer opnieuw van al het moois en de vriendelijkheid van de bevolking hier in de meest noordelijke provincie van Thailand. 6000 km heb ik bij elkaar getrapt in deze periode, voor het merendeel solo maar ook regelmatig wat langere ritten samen met Marc, een gelijkgestemde Belgische fietsliefhebber/pensionado uit de streek van Antwerpen die, niet geheel tot zijn verdriet, na zijn gebruikelijke overwintering hier was blijven steken door het vervallen van z’n terugvlucht. Marc reed op een een kleine 40 jaar oude stalen racefiets, een klassieker die hij al jaren geleden uit België had meegebracht na ‘m daar van de sloop gered te hebben. Zelf rijd ik op een simpele mountainbike van Thaise makelij, in februari 2017 hier in Chiang Rai nieuw gekocht.

In het tegenlicht: zondagmorgen 07u, en al aan het werk sinds het eerste daglicht……

Die gezamenlijke ritten – altijd met een uitgebreide koffiestop onderweg – waren heel plezierig. Vroeg op pad, rond 06.30u, om de warmte te vermijden. Altijd volop stof tot praten onderweg en (vooral) bij de koffie – en dan ook nog eens in je eigen taal!
Absoluut voor herhaling vatbaar en als we het land weer in mogen rijden we beiden ook de volgende wintermaanden weer door de Thaise dreven.

Geheel probleemloos verliep het fietsen overigens niet altijd: ik heb nog nooit zoveel lekke banden – altijd achter – gehad als in deze periode. In de maand mei telde ik er 12, enkele keren zelfs 2x tijdens dezelfde rit. Soms werd ik daar wat moedeloos van, bij voorbeeld als ik in de vroege morgen, met de intentie een mooie rit te gaan maken, bij mijn fiets kwam en de achterband weer eens plat bleek te zijn. Telkens de buitenband minutieus gecontroleerd op scherpe steentjes e.d., vele malen alle ongerechtigheden uit het loopvlak gepeuterd en tòch was het dan die dag of een paar dagen later wéér prijs. Uiteindelijk opgelost door het kopen van een nieuwe, aanzienlijk duurdere buitenband van een betere kwaliteit. ‘Goedkoop is duurkoop’ bleek maar weer eens een verstandige stelling te zijn……..

Met een MTB kun je vrijwel overal komen.

Sindsdien geen lekke banden meer gehad en dan ga je toch met een beter gevoel op pad. Zoals vandaag: ik was op tijd wakker om de wisseling van donker naar licht te zien. 25 graden, wees de thermometer om 06u al – beter gezegd: nog – aan. Een blik op de weerradar van het vliegveld van Chiang Rai leerde dat er geen buien in de buurt zaten, de zon deed al pogingen door te komen en dus zat ik vóór half zeven al op de fiets. Ditmaal de camera in de rugzak, en geen andere plannen dan gewoon wat te genieten en wat plaatjes te schieten. Het licht is mooi, zo in de vroegte met de nog laagstaande zon: nog heel zacht, terwijl het later op de dag hard en scherp wordt.

Na een ‘toeristisch’ rondje van goed 60 km ten zuiden van de stad was ik terug op de basis, met foto’s die ik graag met u deel, met een voldaan gevoel en in feite nog de héle dag voor me.

Chiang Rai, I love you!

Wat Dong Mafueang in Chom Mok Kaeo, Mae Lao: simpel maar mooi.

Over deze blogger

Cornelis

Cornelis, bouwjaar 1945, in totaal 42 jaar in overheidsdienst, op z’n 58e aanvankelijk aarzelend een aanbod aanvaard om vervroegd met pensioen te gaan, daar nooit spijt van gehad en dus nu al ruim 20 jaar van zijn vrijheid genietend. Groot fietsliefhebber, zowel in NL als TH; zet jaarlijks minimaal 10.000 km op de klok en heeft al eerder daarover een reeks artikelen geschreven voor dit blog. Woont een deel van het jaar nabij de stad Chiang Rai bij zijn lief, die hij daar ook ontmoette en waarmee hij nu bijna 9 jaar jaar een relatie heeft.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Leven in Thailand24 oktober 2024Weer thuis…
• Activiteiten8 december 2023Chiang Rai en fietsen…..(10)
• Lezersinzending12 januari 2023Zomaar Chiang Rai
• Lezersinzending8 januari 2023Opgelet bij het boeken van een Thai VietjetAir ticket!