Charly in Udon (4)

Regen in Udon

Het leven van Charly zit gelukkig vol prettige verrassingen (helaas soms ook minder prettige). Sinds een aantal jaren woont hij in een resort, niet ver van Udonthani. In zijn verhalen probeert Charly met name meer bekendheid te geven aan Udon, maar gaat hij ook in op andere zaken in Thailand.

Charly in Udon (4)

Het is zondagavond 11 augustus. De tropische regenbuien volgen elkaar in een straf tempo op. In tijden niet zoveel regenwater naar beneden zien komen. Het regenseizoen lijkt nu, behoorlijk laat in het jaar, te zijn losgebarsten. En er zullen veel rijstboeren zijn die hopen dat hiermede hun rijstoogst toch nog wordt gered.

Alles heeft zijn voordeel en zijn nadeel. Ook het uitbreken van de regenbuien, een zegen voor de landbouw, heeft als nadeel dat vanavond om 20.00 uur de elektriciteit uitvalt. Dat was de afgelopen maanden nauwelijks gebeurd, maar nu is het echt raak.

In de wijde omgeving van Udon is geen elektriciteit. Normaliter duurt dat 1-2 uur, en als het wat ernstiger is maximaal 4 uur. Deze keer niet. Ik blijf bij kaarslicht tot bijna 01.00 uur op, maar helaas, geen elektriciteit. Van ellende maar gaan slapen. Gelukkig was het niet echt warm zodat de temperatuur dragelijk bleef.

Helaas, ook op maandag geen elektra. Om 14.00 uur was ik het zat. Te warm, geen airco, geen internet. Tja, dat moet bij Charly echt niet te lang gaan duren. Dus snel koffers gepakt en met spoed naar het Pannarai hotel in Udon gereden. De airco in de auto zorgde al voor een behoorlijke verbetering van mijn humeur. Gelijk maar voor drie overnachtingen geboekt. Uiteindelijk bleek de elektriciteit rond 18.00 uur weer in werking te zijn. De dagen in het Pannarai uiteraard goed door gekomen.

Op donderdag 15 augustus zitten we om 12.10 uur in de bus. We gaan namelijk weer eens op bezoek bij onze vrienden bij Selaphum (Roi Et). Onderweg bekijk ik in het voorbijgaan de rijstvelden. Dat ziet er niet best uit. Op de meeste plaatsen staat de rijst droog en kun je er wel van uitgaan dat het geen geweldige oogst gaat worden en dat heel wat oogsten verloren zullen gaan. Wat een verschil met bijna twee jaar geleden. Toen reden we met diezelfde bus in november naar Roi Et en overal stonden toen de velden onder water. Zodanig, dat ook toen vele oogsten mislukten.

Droge rijstvelden

Na tussenstops in Khon Kaen en Mahasarakham en de nodige stops in verband met kaartjes controle, komen we om even over 17.00 uur in Roi Et aan. Vijf uur dus voor een ritje over 250 kilometer. Enfin, niet getreurd, we worden afgehaald door mijn Nederlandse vriend met zijn Thaise vrouw. We besluiten om in Roi Et wat te gaan eten bij Rong Beer. Daar voegt zich nog een bevriend Thais stel bij ons.

We zitten op een verhoging onder het overdekte maar verder open gedeelte. Het is redelijk druk. Aangename temperatuur en het regent pijpenstelen. Heerlijk. Leuk bandje zorgt voor de muzikale omlijsting en het eten is goed.

Een vijf uur durende rit in een niet al te luxe bus gaat je niet in de koude kleren zitten, dus na het eten snel met de auto naar ons hotel in Selaphum gereden, Chic101 hotel. Voor een dorp als Selaphum is het Chic101 hotel best een verademing. Het hotel is inmiddels 3-4 jaar open, heeft goede kamers, een aantal zwembaden, een kleding atelier en een restaurant aan de voorzijde. We zijn hier meerdere malen geweest en het bevalt iedere keer uitstekend. Zeker als je daarbij de overnachtingsprijs van 720 baht (21 euro) in overweging neemt.

De volgende dag, vrijdag, staat er een barbecue op het programma ten huize van mijn vriend en zijn Thaise vrouw. Hij heeft een op zich bescheiden huis. Maar de locatie is schitterend. Midden in het bos (je moet met de auto echt een bospad afrijden om er te komen). En vanaf zijn huis een weids uitzicht over de rijstvelden.

Er moet eerst inkopen worden gedaan. We rijden naar TOPS-supermarkt in Roi Et en kopen daar het meeste, zoals mooie stukken zalm, kipfilet en varkensfilet. Bij Big C kopen we de rest en op de markt de groenten. In Selaphum de drank. Kleine en grote flesjes Leo bier, goedkope Thaise whisky (lao kao), flesjes sodawater en grote flessen cola, Bell’s whisky en Jacob Creek witte wijn. Rond 14.00 uur zijn we bij mijn vriend thuis. Teoy en de vriendin van mijn vriend gaan het eten voorbereiden. Groenten wassen, vlees schoonmaken, wassen en snijden, enzovoorts.

Wij zetten de barbecue klaar, maken de geluidsinstallatie en bijbehorende karaoke speelklaar en zetten stoelen en tafels op de juiste plaats. De eerste gasten melden zich al. Het is een leuk en hartelijk weerzien. Ik realiseer me dat we in de loop der jaren heel wat mensen uit dit dorp hebben leren kennen. Het wordt een zeer gezellig samenzijn, met eten, drinken, zingen en dansen. De tijd vliegt voorbij.

Ik heb het op dit forum wel vaker opgemerkt. Het is opvallend hoe deze mensen uit dit boerengehucht zo blij en gelukkig kunnen zijn met zo weinig. De meesten zijn afhankelijk van de opbrengst van de rijstvelden. Verder hebben de meesten geen werk en derhalve ook geen inkomen.

De lokale grootste werkgever, uitvoerder van wegenbouw, bruggen, land verplaatsingen, bouw van huizen en andersoortige opstallen, enz. laat mensen in het dorp voor hem werken maar betaalt soms pas na 3-4 maanden uit. Wat weer veroorzaakt wordt doordat de opdrachtgevers laks zijn met het uitbetalen van uitgevoerd werk.

Het einde van het feestje nadert en mijn vriend brengt Teoy en mij naar het Chic101 hotel in Selaphum. Niet nadat we eerst alle aanwezigen hebben uitgenodigd om ook morgen weer te komen, voor de afsluitende party. De dag daarna gaan Teoy en ik namelijk weer gezellig met de bus terug naar Udon. Er ontstaan leuke vriendschappen met mensen in dit dorp. Zo gaat de lokale politieagent eind september met pensioen en wil hij graag met zijn vrouw een weekje naar Udon komen. Nou, ze zijn van harte welkom en kunnen bij ons logeren.

Het zijn hele lieve mensen en een van de weinige in het dorp die regelmatig, namelijk elke maand, een vrij behoorlijk inkomen hebben. Maar ook met de andere bewoners van het dorp hebben we goede contacten. Zo goed dat er regelmatig line gesprekken worden gevoerd. En dank aan mijn vrouw Teoy, ze is heel duidelijk tegen iedereen die het maar zou wagen om er om te vragen, geen kredietverstrekking. En dat werkt voortreffelijk. Tot op heden hebben we geen verzoeken gekregen om geld uit te lenen.

Na een uitstekende nachtrust, een simpel ontbijt en wat gelanterfante aan het zwembad, is het weer tijd om naar het dorp te vertrekken. Deze keer zijn de meeste gasten al aanwezig, drukdoende met het eten van allerlei Thaise gerechten en natuurlijk met het drinken van bier, en sommigen al, met het drinken van lao kao. Alles verloopt weer geheel harmonieus. Nooit een wanklank.

Ik kom hier toch al een aantal jaren, maar nog nooit toestanden meegemaakt, zoals agressieve, door drank benevelde, gasten, vechtpartijen of anderszins. Het recept is heel simpel. Ze drinken bier of lao tao, eten, kletsen en dansen tot ze erbij neervallen en gaan vervolgens gewoon slapen. Soms thuis, maar vaak ook in hun auto, of ergens op het terrein van mijn vriend. Zoals altijd is dit bezoek eigenlijk weer veel te kort. Maar Teoy en ik besluiten toch de volgende dag weer met de bus terug te gaan naar Udon. Deze keer doet de bus er zelfs zes uur over om ons weer veilig af te zetten bij het Central Plaza in Udon.

Waarom niet met de auto? Heel eenvoudig. Ik heb geen geldig rijbewijs meer en Teoy rijdt inmiddels een stuk beter dan pakweg vijf jaar geleden, maar een afstand van ongeveer 250 kilometer over de snelweg ziet ze niet zo zitten. En helaas kun je vanaf Udon niet rechtstreeks vliegen naar Roi Et (kan alleen via Bangkok).

Blijft de bus over.

We kijken terug op een leuke en gezellige trip.

Charly www.thailandblog.nl/tag/charly/