Charly in Udon (2)

Het leven van Charly zit gelukkig vol prettige verrassingen (helaas soms ook minder prettige). Sinds een aantal jaren woont hij in een resort, niet ver van Udonthani.

De regentijd is nog steeds niet erg nadrukkelijk aanwezig, maar vandaag eindelijk dan toch een fikse onweersbui, veel regen en een stevige wind. Teoy is er blij mee, want de tuin kon wel wat water gebruiken. Ook de rijstboeren zullen deze stortbui met gejuich hebben ontvangen, maar ik betwijfel of het genoeg is om hun oogst nog te redden. Veel zal er van afhangen of de regen de komende dagen gaat terug komen. Dat laatste lijkt redelijk te lukken. De afgelopen nachten ontzettend veel regen gevallen, dus het lijkt de goede kant op te gaan, hopelijk precies op tijd om de rijstoogst te doen slagen.

 
Vandaag ben ik vrijwel de gehele dag alleen thuis. Noy is met haar zoon en zijn vriendin weer naar Bandung afgereisd. Deze keer in verband met de crematie van iemand uit haar dorp. Daar ik zelf nog vrij recent in Bandung ben geweest, deze keer besloten niet weer mee te gaan en rustig thuis te blijven.

Het resort waarin wij wonen, bruist niet van de activiteiten. Het is hier bepaald geen flamboyant gebeuren. De bedrijvigheid beperkt zich tot een paar auto’ s die naar buiten het resort vertrekken en een aantal dat juist terugkomt. Verder af en toe iemand die zijn hond uitlaat en een bezorger op de fiets die eten komt langs brengen bij een van de huisjes. Toppunt van activiteit is als de postbode op zijn motorbike pakjes en post komt bezorgen. Bij het vallen van de avond, als de zon net onder is gegaan, lopen er wat Thaise dames rond met hun kroost. Hier en daar een praatje makend en ondertussen wat losmakende oefeningen lopen te doen.

Laat ik dat gebrek aan activiteiten nu juist enorm waarderen. Heerlijk rustig hier. Geen centrale resort gebeurens, zoals een gemeenschappelijk zwembad en een buurtcentrum waar je bijvoorbeeld kunt biljarten. Niets van dat alles. Alleen maar huizen, vijfenvijftig in totaal, waarvan er nog zo’ n zeven leeg staan.

Vandaag is daar nummer acht bijgekomen. Het Thaise gezin, wonend in een huis schuin tegenover ons, is vandaag met gezwinde spoed vertrokken, waarbij zo veel mogelijk huisraad met de pickup truck werd meegenomen. De pickup truck komt vandaag nog tweemaal terug om nog wat meer spullen mee te nemen.Ik wandel eens naar buiten om het huis wat nader te bekijken. En nu zie ik dat de elektra is afgesloten, het buitenkastje is weggehaald. Dat geldt ook voor het water. Geen watermeter meer te bekennen.

Tijd om mijn licht eens op te steken bij de naast hen wonende buurvrouw. Deze Thaise vrouw, samenwonend met een Engelsman, weet me te vertellen dat de buurman heeft moeten vluchten vanwege het niet betalen van elektra, water en huur. En om de ellende helemaal compleet te maken heeft hij een aantal weken lang aan een klant iedere keer opnieuw geld gevraagd om de auto van die klant te kunnen repareren. De betreffende auto, een vrij dure Audi, staat nog steeds – ik neem aan nog steeds niet gerepareerd – voor het hek van het huis.

Op zich vind ik het wel een trieste zaak. De man, automonteur van beroep, had de laatste tijd best wel wat tegenslagen te verduren gehad. Zo werd, volkomen onverwacht, de huur van het pand waarin zijn garagebedrijf was ondergebracht, opgezegd. Hij werd daardoor gedwongen zijn werkzaamheden vanuit huis te gaan doen. En dat is toch vrij lastig, al is het maar omdat je geen brug hebt waar je een auto op kunt zetten. Hij, zijn vrouw, dochter en kleindochter zijn hele lieve mensen en veroorzaakte totaal geen overlast, in welke vorm dan ook.
Maar dit is ook Thailand. Elektra niet op tijd betaalt, je wordt zonder pardon afgesloten. Het water niet betaalt, zelfde verhaal. Hier geen vangnet om dit soort probleemsituaties te kunnen oplossen. Helemaal niets. Hooguit wat loan sharks die je tegen hoge rentes wel geld willen lenen, waardoor je uiteindelijk van de regen in de drup komt. Als ik het tijdig had geweten, had ik hem op de “Holland” route kunnen wijzen. Even naar Nederland, op uitnodiging van een uitzendbureau, paar maanden werken, vervolgens een uitkering aanvragen en rustig in Thailand van het Nederlandse geld leven. Zie hoe Polen en anderen dat doen.

Afgezien van de leegstaande huizen gaan er wel meer dingen niet helemaal goed in het resort. De Chinese eigenaar van het resort heeft een tijdje geleden het kantoortje, waar iedere dag wel een Thaise jonge dame zat om bezichtigingen te doen met potentiële koopklanten, gesloten en zelfs volledig afgebroken. Soms komt de vuilnisophaalwagen niet opdagen, terwijl dat toch echt een maal per week zou moeten gebeuren. Sinds een paar maanden zijn de bewakers aan de poort ook niet meer aanwezig. Boze tongen beweren dat een en ander wordt veroorzaakt doordat een aantal bewoners de maandelijkse onderhoudspremie niet betaalt.

Ik weet eigenlijk niet zo goed, wat hiertegen gedaan kan worden. Misschien kan er een bewoners collectief worden gekozen, die dan tegenwicht kunnen bieden tegen de besluiten van de Chinese eigenaar? Misschien kan zo’ n bewonerscollectief het onderhoud van het resort van de Chinese eigenaar overnemen? Ik heb geen idee wat de juridische mogelijkheden zijn in Thailand.

Voor alle duidelijkheid. Ik ben nog steeds heel gelukkig met het gekozen resort. Het huis bevalt uitstekend, rustige woonomgeving, totaal geen wateroverlast, op korte afstand van Udon, enz. Maar ik zie langzaam maar zeker enige teloorgang binnen komen sluipen. Dus tijd om over maatregelen na te denken om die teloorgang tijdig te stoppen en terug te keren naar het onderhouds- en serviceniveau van pakweg twee jaar geleden.

Hoe kwam ik op dit zijpad? O ja, het begon met de gezwinde verdwijning van mijn overburen en van daaruit kwam ik op de toestand in het gehele resort uit.

Weer terug naar af nu. Teoy vandaag naar een crematie in Bandung. Ik lekker relaxed thuis. Zoals te doen gebruikelijk slaap ik eerst lekker uit. Om 10.00 uur sta ik op, hetgeen voor mijn doen redelijk vroeg is. Na de gebruikelijke ochtendrituelen en het nuttigen van een bakkie koffie, lekker aan de slag gegaan met het leren van de laatste Thaise les die ik afgelopen zaterdag van Eve heb gekregen. Na zo’ n anderhalf uur gestopt en oefeningen gedaan met een grote bal, lijkt op een strandbal. De oefeningen doe ik om overtollig vocht in mijn voeten kwijt te raken. Verouderde bloedvaten en niet goed functionerende lymfeklieren moeten door die oefeningen geholpen worden in enige mate hun taken weer uit te voeren. Met mijn rechtervoet is dat volledig gelukt. Daar zit geen vocht meer in. Links gaat het moeizamer. Ik ben in het Rode Kruis ziekenhuis in Den Haag zes jaar geleden geopereerd aan mijn meniscus, maar dat hebben ze toch niet erg goed gedaan. Nu ja, het is een dagelijkse oefening, die ik ongeveer drie maal twintig minuten per dag volhoud.

Ondertussen ook de honkbalontwikkelingen in de USA volgen. Woensdagavond 31 juli sluit de transfermarkt. Ik ben een fan van de New York Yankees en het zal mij benieuwen of ze er nog in slagen een starting pitcher en een reliever te contracteren. Als ze dit jaar de World Series willen winnen, zal dat echt moeten, die aankopen.

Vandaag is het 01 augustus. Geen aankopen dus door de New York Yankees Jammer, ze hebben de slag op diverse fronten gemist. Als ze dit jaar de World Series niet weten te winnen, zal dat hun general manager Cashman op zeker worden aangerekend.
Van de andere kant, als ze de World Series wel weten te winnen, zal hij de hemel in worden geprezen voor zijn verstandige besluiten. Eind oktober weten we meer. Voor de niet honkbal geïnteresseerden: sorry, voor dit uitstapje.

Tussen alle bedrijven door de uitgaande vlucht van mijn overbuurman gadegeslagen. Ik werd daar niet vrolijk van, maar ja, wat kan ik eraan doen.Later vandaag hoor ik van Teoy dat de overbuurman een paar maanden terug aan Teoy 20.000 baht te leen had gevraagd. Dat vroeg hij dus precies aan de verkeerde persoon. Teoy leent aan helemaal niemand geld uit. Ze kent haar Thaise pappenheimers. Hij had het beter aan mij kunnen vragen, want ik ben nogal gemakkelijk en soms wat naïef ingesteld en zou het hem waarschijnlijk zo maar geleend hebben. Beter dus, dat het zo is gelopen, want ik had natuurlijk heel lang naar die 20.000 baht kunnen fluiten.

Na mijn oefeningen wat zitten chatten met vrienden van me. Niets bijzonders. Ondertussen komt Teoy terug van Bandung. Ze duikt de keuken in, samen met de vriendin van haar zoon. Ze gaan koken. In Bandung niet gegeten, want ze vertrouwde het voedsel niet zo. Nou, als een Thai dat zegt, met die gevulkaniseerde maagwand, dan wil het wat zeggen. Ook voor mij wordt gekookt. Heel simpel, wat gebakken aardappels, uienringen, wat groente met een beetje dressing en wat gebakken kipfilet stukjes. Het eten was zeer smakelijk, met een lekker glaasje wijn erbij. Daarna weer door gegaan met de Thaise les.

Om 20.30 samen met Teoy naar een Thaise soapdrama serie zitten te kijken, onderwijl weer mijn baloefeningen doende. Een tijdje de Thaise drama serie gevolgd, met nu en dan wat toelichting van Teoy, want mijn Thai is nog lang niet op het niveau om zo’n film zonder problemen te kunnen volgen. Hoewel de mimiek van de spelers/speelster het een en ander niet al te moeilijk maken om te raden.

Zoals meestal gaat Teoy rond 22.30 uur naar bed. Ik begin dan aan dit verhaal, waarbij ik af en toe even stil sta bij wat ik hier in Thailand allemaal heb mogen mee maken. Op die gedachten spinsels kom ik in een van de volgende afleveringen wel een keer terug.

Charly (www.thailandblog.nl/tag/charly/)