Burlende mannen op Patpong
Het burlen der herten in Nederland beluisteren/bekijken is een tijdrovende en kostbare zaak. Maar nu het seizoen in Thailand weer is aangebroken, kunnen we dit fenomeen ook alhier aanschouwen.
Geen kilometers lange tochten in de kou door dreigend landschap, struikelend over boomstronken, wadend door modderpoelen maar wij kunnen ons hier beperken tot gezellige wandelingen van een meter of tien over redelijk goed geplaveide wegen om onder het genot van glaasjes wijn het bronstige gedrag der farangs in de go-go bars gade te slaan met als bijkomend voordeel het optreden van schaars geklede meisjes hangend aan chromen palen.
Daar burlen zeer veel energie vergt, zien we de bokken samendrommen op pleisterplaatsen als McDonald’s en de wat fijner besnaarden onder hen bij de Japanner gezeten achter een bord rauwe vis, goed voor de libido.
Voor mijn periodieke gezondheidscontrole ga ik van oudsher naar het Chulalongkorn ziekenhuis vanwege enkele kennissen, die daar werken. Een hotelletje in de buurt is efficiënt en vandaar dat mijn spannende en niet zo inspannende trektochten zich veelal beperken tot Patpong. Een voor mij zeer bekende omgeving, waar ik niet lang hoef te zoeken om de rituelen van het burlen gade te slaan. Hoewel een bezoek aan de waterplaats “Thermae” ook zeer de moeite waard is.
Meestal begin ik met een bezoek aan de tweede verdieping alwaar drie hof makende plekken zijn te onderscheiden:
- de massagesalon waar de zwetende bokken in bad worden gestopt en snel reageren nodig is zodat de door jou gewenste hinde niet door een ander wordt gekozen
- de gelegenheid waar de hinden acrobatische handelingen verrichten om de bokken te imponeren
- en de meest louche, bewust zeer donker gehouden plek,waarvan ik de naam op straffe van censuur niet kan noemen, alwaar geen enkel initiatief nodig is: het overkomt je zonder dat je daar om hoeft te vragen. Het voordeel van deze plek is echter dat de drankjes er goedkoper zijn, zodat ik om in de stemming te geraken hier de bodem leg voor een boeiende avond. De meisjes kennen mij, weten dat ze een biertje krijgen en laten hun handelingen op mij achterwege.
Op de begane grond hebben we de go-go bars, muziekcafés en de nightbazaar. Het contrast tussen de gezinnen, de jonge paartjes en de burlende bokken is opmerkelijk. De gezinnen, die menen hier goedkoop hun slag te slaan, de paartjes meestal in de muziekcafés waarvan de man, chagrijnig, wenste alleen op stap te kunnen gaan en de hinde zich wanhopig afvraagt hoe te kunnen wedijveren met de exotische schonen en de parmantig rondstappende bokken zich superieur voelend met hun lichaamsverminkingen in de vorm van ridicule tatoeages en ringen door neus en andere plekken gereed om aan de ketting te worden gelegd.
Eén waterplaats sla ik nooit over. Hier zijn de mooiste meisjes van Patpong te vinden: lange, zwarte haren tot aan het middel, slanke heupen, fijn besneden gelaat, prachtige benen en een (te) perfecte bovenpartij. Expats hebben een zesde zintuig ontwikkeld om zich te beperken tot het aanbieden van slechts één drankje. Ooit hebben zij ook een grensverleggende ervaring met deze schonen meegemaakt.
De niet zo bereisde farang weet niet wat hem overkomt als zo’n schoonheid zich daadwerkelijk om hem bekommert. Het ene na het andere drankje wordt op initiatief van de schone besteld, zodat tegen de tijd dat er afmars wordt gepleegd naar het hotel, de schoonheid hoopt dat het observatievermogen dusdanig is aangetast dat de bok niet voor de verrassing van zijn leven komt te staan.
In elk geval zijn deze ontmoetingen uiterst gunstig om overbevolking te vermijden. Zo tegen 23.30 heb ik het wel weer gezien. Door schade en schande wijs geworden heb ik de wijninname redelijk kunnen beperken. Wederom constateer ik dat het lijkt alsof de meisjes lang niet meer zo mooi zijn als vroeger en de commercie aanzienlijk harder/heviger is geworden. Vroeger vond ik alle meisjes mooi, nu zie ik nog zelden een meisje waarvan ik opkijk: zelfs het paradijs gaat na enige tijd barstjes vertonen. Nog een laatste cappuccino en tevreden ga ik naar mijn hotel in de overtuiging dat het nergens beter is dan thuis.
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand14 februari 2024Geesten bestaan niet. Of….?
Leven in Thailand6 oktober 2016Burlende mannen op Patpong
Geweldige weergave.
Ik kan hetzelfde ritueel gadeslaan vanuit de pool bij ons op het dak. Het zijn daar duiven die burlen of beter koeren. Er is altijd een groep mannetjes aanwezig, wachtend op het hekwerk tot er een vrouwtje komt opdagen. Een voor een proberen de mannetjes met danspasjes, opgezwollen krop en veel burlen de vrouwtjes te overtuigen van hun serieuze bedoelingen en sexuele vaardigheden. Zelden of misschien wel nooit heb ik een vrouwtje gezien die op de avances van zo’n mannetje inging. Kennelijk zijn ze heel selektief in hun paargedrag wat in de rest van de wereld om me heen lang niet zo duidelijk is. Wel heb ik tweemaal meegemaakt dat een vrouwtje dood of doodziek op het waterfilter aan de zijkant van de pool lag. Eenmaal zag ik dat er nog een oog bewoog dus die was niet helemaal dood. Voor de mannetjes was het echter bulen zonder einde en een bonaza van paardrift met vrouwtjes die helemaal niet meer bewogen. Het schouwspel doet me veelal denken aan het gedrag van menige farang in de rosse buurten van Thailand die het burlen maar niet kan laten.
Ik geniet nu al maanden, nee jaren, van de meeste onderwerpen en correspondentie op Thailandblog. Weliswaar ben ik maar een paar keer op vakantie- en vriendenbezoek in Thailand geweest, maar als gevolg ben ik een trouwe lezer van Thailandblog geworden en gebleven, met uitzondering natuurlijk van de vakantieperiodes.
Dit korte artikel is naar mijn mening subliem geschreven en verdient eigenlijk méér als (of dan?) één reactie!
Nee, mijn volgende reis gaat zeker niet naar Patpong! 🙂
Heel leuk geschreven! Ik kwam vroeger heel vaak in Patpong en heb daar iedere keer weer andere ervaringen gehad. Ben er alleen geweest, met familie, met collega’s (mannelijk en vrouwelijk), met een goede vriend die me de bars van binnen heeft laten leren kennen… ieder ervaring was anders.
Ik heb er op terrasjes gezeten en dingen van dichtbij gezien en van ver af.
Maar ik ben niet in iedere bar geweest. Alles nog in een lang geleden, toen je nog de hele nacht kon doorvieren.
Nu heb ik er geen interesse meer in: te duur, de bars zijn te luid, mijn nieuwsgierigheid is in het verleden bevredigt. Ik ben er een jaar of twee nog eens met mijn vriendin doorgelopen, die dit niet kende en heb toen helemaal afgesloten.
Maar toen ik het verhaal las, kwamen oude herinneringen in mij op. Prachtig! Mijn complimenten voor dit verhaal!
Ik heb de zaak daar ook meerdere malen mogen aanschouwen. Ik vind het altijd opvallend dat de Farang zich juist heel rustig gedraagt. De Farang wordt juist met lokroepen geconfronteerd en verleidt. Farangvrouwen voelen zich minder op hun gemak daar en stralen dat ook vaak uit. Ik vraag me dan ook vaak af of een farangvrouw eigenlijk wel leuk vindt om het ‘uitgangsleven’ van Bangkok te bezoeken. Wat ik altijd een beetje ‘vreemd’ vindt is het straatje voor de ‘Japanse markt”
Ook de “Chinese markt” wordt op bepaalde plekken “apart” bediend.
Een niet Aziaat komt daar niet binnen.
Samen gepakt als haringen in een ton op deze foto, vreselijk. Ik kwam daar veel in mijn jonge jaren en toen was het een rustige straat met, natuurlijk, vele bars. Werd er nog weleens uitgegooid door een Thaise uitsmijter. Och ja, hoort er bij en als zeeman raak je daar aan gewend. Voor de rest was het een leuke uitgaans straat. Soi Cowboy begon net in opkomst te raken en het uitgaansleven in Soi Nana bestond nog niet. Ook was er Martial Law met straat verbod ’s nachts. Texas bar organiseerde, gevestigd in Patpong, bustrips na sluitings tijd en een bus lading vol met meiden en dronken kerels op weg naar Pattaya. Wou je mee koste dat 200 baht voor een ticket. Prachtige tijd mee gemaakt daar in Bangkok.