Een boerenbruiloft in Sam Ngao
Sam Ngao is een dorpse vlek op dik 40 kilometer ten noorden van Tak. Op weg naar Lampang, voor alle duidelijkheid. Raysiya is daar geboren, maar op haar negende verhuisd naar een tante in Nakhon Pathom omdat haar ouders te arm waren om voor haar te zorgen. Haar vader is twee jaar geleden overleden, maar haar moeder (72) woont nog steeds in de ouderlijke hut.
Die is omgeven door familie, van tantes en ooms, via neven, nichten naar nog verder. Een uitgebreid netwerk, ook al omdat haar vader twee keer getrouwd is. Van alle familiale lijnen krijg ik na al die jaren weinig hoogte, ook al omdat het Thai weinig boeit of deze en gene naaste of verre familie is. De bloedband is waar het om draait.
Dus moesten we aanwezig zijn bij het huwelijk van Fa, een volle neef met de door hem aanbeden Bua. Fa is een slungelige, maar aantrekkelijke jongeman van begin twintig. Hij studeert niet alleen in Chiang Mai, maar verdient af en toe een dollartje bij als zanger in Hong Kong. Al jaren vormt hij met Bua een stel. Zij drijft een winkeltje in datzelfde Chiang Mai. Geld om te trouwen was er tot op heden nooit, hun beider ouders moeten zien rond te komen van wat de oogst van rijst en maïs opbrengt. En een boerenbruiloft kost een paar centen, want dan dient fors in de bus te worden geblazen.
Al dagen tevoren was de hele familie druk in de weer om de meute van eten te voorzien. Er werd gehakt, gesneden, gebakken en gepraat dat het een lieve lust was, zowel bij de bruid als bij de bruidegom thuis. Het was alle hens aan dek. Ook mijn vriendin Raysiya hakte er vrolijk op los.
De ochtend van de trouwerij werden we om een uur of acht verwacht bij het huis van de bruidegom. En ja hoor, daar gingen de eerste flessen Lao Khao en Mekhong al de droge kelen in van de opgetrommelde boeren. Gelooide koppen met vaak een mond waar de nodige tanden in ontbraken. De kop was er af….
Vervolgens reed iedereen naar een verzamelplaats, in afwachting van het uur 09.19 en de bijbehorende muziek. Genoemd tijdstip van vertrek was aangegeven door monniken, vanwege het onmisbare geluk bij een huwelijk. Uiteraard veraangenaamden de aanwezigen het wachten door het nuttigen van wat flessen sterke drank. De bruidegom, gekleed in een glanzend maffiakostuum cum zonnebril, dronk zich ook de benodigde moed in.
De stoet trok vervolgens zingend en dansend naar het huis van de bruid. In totaal vonden daar dik 200 mensen een onderdak aan tafels met spijs en drank. In het woonvertrek boven namen bruid en bruidegom achter een soort katheder welwillend de gelukwensen in ontvangst, uiteraard vergezeld van de nodige bahtjes. Want de feestvreugde moet uiteindelijk toch ergens van betaald worden.
Mijn middenrif trilt na dagen nog na van de geluidsinstallatie die op het terrein naast het huis het podium flankeerde. Uur naar uur ontrolde zich daar een show, waarvan een preutse buitenlander zich kan afvragen of die op een bruilof wel pas geeft. De dansmariekes op het toneel trokken steeds meer kleding uit en vertoonden bewegingen die absoluut thuishoren in het echtelijke bed van bruid en bruidegom. Opmerkelijk was dat niemand zich hier aan stoorde, noch de aanwezige boerendames of hun kinderen.
Gevuld met de nodige sterke drank stopten veel mannen papiergeld in het decolleté van de danseresjes en zangeressen. Alles mechaniek en beweeglijk, zou mijn vader hebben gezegd bij het zien van zo veel pseudo-gecopuleer. Dochter Lizzy van nog geen vijf vond dit mateloos interessant. Ze klom op het podium om de meisjes te imiteren. Dat leverde haar uiteindelijk 260 baht op, maar bij gebrek aan decolleté verdween dat in haar broekzakje…
Uiteraard gaat het bruidspaar hoogstpersoonlijk alle tafels af om felicitaties en financiële bijdragen in ontvangst te nemen. Een familielid propt alle biljetten in en grote doos.
Om vier uur liep de zaak gelukkig af en zocht de familie van de bruidegom haar toevlucht in zijn ouderlijk huis. Daar ging het eten en drinken vrolijk verder, inclusief de karaoke-pick up met een paar honderd watt aan speakers. Opmerkelijk was dat veel vrouwelijke familieleden over een fraaie zangstem beschikken, zij het voor Thaise liederen. Toen Raysiya onder invloed door haar hoeven zakte, zijn we terug gegaan naar ons resort. Slapen in een houten bouwsel is mij iets te veel van het slechte.
Over deze blogger
- Bijna 20 jaar geleden verhuisde journalist Hans Bos naar Bangkok. Vrijwel vanaf het begin was hij betrokken bij de geboorte van Thailandblog. Als journalist werkte hij voor Limburgse dagbladen en voor de reis vakbladen van wat ooit Elsevier heette. Hans (76) woont sinds 14 jaar in Hua Hin, met vrouw Raysiya en dochter Lizzy. Hij was circa negen jaar secretaris en vicevoorzitter van de Nederlandse vereniging in Hua Hin en Cha am.
Lees hier de laatste artikelen
Agenda17 december 2024Agenda: Back to the Future weer op toernee in Thailand
Bezienswaardigheden17 november 2024De hoogste/grootste Naga van Thailand
Bezienswaardigheden3 november 2024Tham Phu Wa, een grottempel om te watertanden
Belasting Thailand22 oktober 2024Belastingverdrag niet meer haalbaar op 1 januari 2025, zegt Buitenlandse Zaken in Den Haag
Dit is nog het echte thailand. Helaas dat sommige falangs (vaak nederlanders) zoon bruiloft zonde van hun geld vinden.
Overigens wanneer je als falang zo op zn thais trouwt bouw je wel goodwill op in het dorp.
Mooi verslag Hans. We zijn bevoorrecht zulke events in de ‘buik’ van Thailand mee te mogen maken. Die copuleerdansen komen in andere culturen ook voor en zijn ter stimulatie van het liefdescontact tijdens de bruidsnacht…
Prachtig omschreven en roept mening mooie herinneringen op bij Lung addie. Ik heb namelijk reeds tientallen van deze evenementen meegemaakt, hier in mijn landelijke “jungle” omgeving. Bij zo een bruiloft wordt ik steevast, als enige farang in de omgeving, uitgenodigd en ja, ik aanvaard telkens. Niet om het gratisch eten of drinken want dat raak ik praktisch niet aan, maar enkel om de sfeer, het gevoel erbij te horen geeft me ruime voldoening. Ik draag dan ook met genoegen mijn “steentje” bij onder de vorm van een “airmail” enveloppe. Toffe mensen als het op landelijk feesten aankomt.
Lung addie