Lezersinzending: ‘Blauw, alles blauw op de bruiloft’

Het bord met de onhandig geknipte letters die de namen van het bruidspaar vormen: Po en Pum. De kleden op de lange tafels, vier rijen. De vlaggetjes op bamboestokken die de grote voortuin aan een stoffige weg omzomen. De bruidstaart, drie plateaus hoog, dunne slingers in de bomen, blauw. Alles blauw.

Zelfs de vader van de bruid, Boem, daar ligt hij naast de omgevallen grote plastic kan met zelfgemaakte palmwijn. Verraderlijk spul, die palmwijn. Zijn vrouw vraagt hoe laat het is. Vijf voor half twee in de middag. ‘Die is er om een uur of vier wel weer’, zegt ze.

Vroeg erbij

Vanaf deze morgen tien over zes ben ik op het feestterrein. Zo vroeg? Zo vroeg. Wie in Thailand iets aan extra lichaamsbeweging wil doen moet beginnen als het daglicht begint, vijf voor zes. Anderhalf uur later is het al geen doen meer, zo wakker is dan de zon reeds. Deze ochtend heb ik voor mijn dagelijkse wandeling vanuit mijn hotel op het eiland  een zijweg van een zijweg genomen.

Voor ik het weet ben ik te gast bij een bruiloft. Binnengewenkt door iemand van de werkploeg, zo blijkt. De werkploeg van de versiering en de catering, burenhulp, heb je ook op de eilanden. Hun keuken is de open zandplaats achter het ouderlijk huis van de bruid. Er wordt gekookt op houtvuur dat er zin in heeft. Rijst en vele soorten vlees in gigantische pannen waarin voedsel voor zeventig gasten.

Zwoegende boezems

Pannen van het formaat dat ik ken van cartoons over menseneters. Vrouwen roeren met zwoegende boezem. Mannen doen dat met ontbloot bruin bovenlijf, glimmend van het zweet. Als ze lachen, de mannen en vrouwen, openen zich smerige holen. Nog nooit op een eiland geweest waar de gebitten zo collectief en zo intens worden verwaarloosd,het aantal tanden laat zich makkelijk tellen.

Vaak – vooral bij de ouderen – maar een stuk of vier, soms slechts eentje.  Arm volk is met weinig tevreden. En arm zijn ze daar op dat eiland. Volgens de laatste cijfers leeft 34% van de bevolking onder de armoedegrens.

De werkploeg laat me proeven. Een bordje met rijst, waarnaast een groentemengsel, waarnaast kip, waarnaast varken, waarnaast rund, waarnaast iets dat ik niet thuis kan brengen en dat is misschien maar goed ook.

Ontmoet de bruid

Het bruidspaar is op dit moment nog in de Tempel. Om zes uur is hun ceremonie begonnen. Als het om de Budda gaat kan het hier nooit te vroeg zijn.  De bewoners hebben een rotsvast geloof.

‘Het was een mooie bijeenkomst , zegt de bruid. Nee, ze kijkt er niet van op dat ik hier ben, althans niet merkbaar. Gastvrijheid van een indrukwekkend soort.  Ze dankt me zelfs voor mijn aanwezigheid, alsof ik ben uitgenodigd en haar helemaal uit Nederland gekomen.

Nederland, dat ligt toch naast Finland? Of heb ik het mis?’ Blauw blijkt haar lievelingskleur, maar haar trouwjurk is wit. ‘Een bruid’, zegt ze, ‘hoort in het wit om te tonen dat je de maagdelijkheid nog bezit. En het is de kleur van de hoop.’

Hoop en liefde

Ik vraag wat ze hoopt. ‘Alles. Ik hoop op alles.’ Daarna zwijgt ze. Aan alles valt immers niks toe te voegen. Vanaf het moment dat ze hem zag, zegt Po, is ze gevallen voor Pum. Ik kan me er niks bij voorstellen. Misschien is ze er stilletjes aan gewend geraakt. Zoals je stilletjes gewend kunt raken als aan een schilderij dat scheef is gaan hangen. Pum loopt niet, hij waggelt zijn kilo’s, alsof hij in zijn broek heeft gepoept en op weg is naar verschoning. Hij werkt als monteur in een motorzaak.

Maar niet voor het minimumdagloon. ‘Ik verdien 2500 Thb sinds vorige maand, dat komt omdat ik ook assistent ben geworden van de magazijnchef.’ Po kijkt trots naar hem op en geeft Pum een speels kneepje in zijn bovenarm. Ze boft toch maar, met zo’n carrièremaker.

Koppelen

Er komen twee vrouwen op me af. Moeder en single dochter, dat zie ik direct. Moeder draait er niet omheen: ‘Heb jij een vrouw?’ Mijn ‘nee’ maakt haar gezicht blij. Ze geeft de dochter enthousiast een por met haar rechter elleboog, draait zich om en laat ons alleen.

De dochter zegt ‘Ik heet Fely.’ Ze lacht breeduit.’ Ik zie dat drie voortanden zijn weggerot. Dat is mij er eentje teveel.

Ingezonden door Pim