Els van Wijlen verblijft met haar man ‘de Kuuk’ in op Koh Phangan. Haar zoon Robin heeft een coffee cafe geopend op het eiland.
Hoe leuk is het als je uitgenodigd wordt voor een echte Thaise bruiloft. Wij (Hook, een Oostenrijkse vriend, Robin en ik) hebben de uitnodiging dankbaar geaccepteerd. De bruiloft is in Surat Thani, op het vasteland. Heen met de Raja ferry en ’s nachts terug met de nachtboot, een flinke reis, maar we doen het graag.
We arriveren bij een groots hotel net buiten de stad Surat Thani. De ball room is gigantisch, er zijn 9 rijen met elk 15 grote ronde spierwit gedekte tafels, om elke tafel 10 spierwit beklede stoelen. Tl verlichting en in de verte een giga podium met een grote kunst bruidstaart en veel roze en witte kunst bloemen en oh my god, rechts in het hoekje staat het entertainment: een elektronisch orgel met daarachter een organist, die zo blijkt later, ook heel slecht kan zingen…ik krijg een flashback naar een bruiloft uit de jaren 70….alleen de sigaretjes op tafel ontbreken nog.
Op elke tafel staat een draaiplateau met de drank. Hu?? Ik kijk nog eens goed. Ow, even verder zoeken naar een tafel waar biertjes op staan. Pech…vette pech, gedesillusioneerd ga ik zitten aan een tafel met roze Fanta, cola, water en whiskey en een emmer met ijs. Het is een bierloze bruiloft, ikzelf zou het niet bedacht hebben….
Een mens maakt wat mee in zijn leven.
Het gelukkige bruidspaar komt de zaal binnen; de lichten worden gedempt en in een grote spotlight schrijdt het echtpaar naar het podium. Bruidsmeisjes staan langst de zijkant en gooien met rijst. Op het podium wordt er echt gekust. Applaus!!!!
Na wat toespraken van bevriende burgemeesters en locale chiefs wordt het diner geserveerd. Alles naar goed Thais gebruik.
Wij schenken ons ondertussen nog maar een whisky in, het is per slot van rekening een bruiloftsfeest en daar hoort een borrel bij.
Er zijn nog tafels bijgezet en in de hele zaal zitten ongeveer 1000 gasten, waaronder 4 Falang (wij dus).
Het gelukkige bruidspaar loopt alle tafels af om de gasten te verwelkomen, laat zich feliciteren en neemt de envelop met inhoud in ontvangst. De bruidegom neemt aan elke tafel een slok whisky en deelt een bedank kadootje uit, naar goed Thais gebruik….
Na het diner is de bruiloft voorbij en worden we naar de nachtboot gebracht. Op de kade zijn wat kraampjes en het is er druk met wachtenden voor de boot. Veel bruiloftsgasten en een enkele toerist. De boot is erg vol.
In 7 uur tijd vaart de nachtboot van Surat Thani naar Koh Phangan. Ik heb er wel eens wat over gelezen, maar het was nooit erg positief. Het sanitair zou nogal basic zijn.
We varen op een eenvoudige houten boot met 2 deks. Bij binnenkomst doet iedereen de schoentjes uit, naar goed Thais gebruik.
Op elk dek liggen zon 65 matrasjes (2 cm dun) stijf tegen elkaar aangeschoven. Het houten plafond zit op 160 cm.
Ik loop gebukt naar “mijn” matje toe, voorzichtig zodat ik niet op de voeten van de liggende passagiers stapt. Er is geen kussen, geen lakentje, slechts een matrasje. Mijn plaats is 50 cm tussen een Thaise moeder met een 4-jarig kind en een Thaise tiener met iPhone en earplugs. De vele open raampjes en fans zorgen voor frisse lucht en goede temperatuur.
De boot vol is met gasten, toch is de sfeer relaxed. Iedereen is kalm, er hangt een bijna serene rust aan boord. De meeste passagiers zijn locals van Koh Phangan en dat verbindt, dat voel ik.
Midden in de nacht kom ik tot de conclusie dat mijn plan om niet te piesen op de boot, in het water is gevallen. Ik moet nu toch echt naar de wc.
Er zijn 2 wc’s beneden voor onder in de boot. Om daar te komen moet ik vanaf het bovendek, gebukt schuifelend naar de trap aan de achterkant, trap af naar het benedendek, gebukt schuifelend naar voor. Daarna moet ik van het benedendek afdalen naar de bodem van de boot… wiebelende plastic jerrycans zijn de trap.
Ik ga eerst even zitten om te bedenken hoe ik over daaropvolgende hindernis kan komen. Want op die bodem ligt een hoge stapel ijzer tussen mij en de wc’s (de boot neemt behalve passagiers, dus ook materialen mee..).
Terwijl ik zit te bekijken welke van de 2 wc’s het gemakkelijkst te veroveren is,…..word ik links ingehaald door een toerist die er slecht aan toe is….hij klautert zo snel als hij kan, met een hand voor zijn mond over de berg ijzer en kiest de linker wc.
Het lijkt alsof ik kotsgeluiden boven het geronk van de motor hoor uitkomen, maar ik doe alsof ik niets hoor en sluit m’n ogen voor de beelden in mijn hoofd.
Kotsende mensen zijn slecht voor mij omdat ik nogal zeeziekgevoelig ben.
Ik bereik op blote voeten de rechter wc en open de deur. Ja hoor, ik ben er want ik zie een gat in de vloer. Gelukkig is er een stevige houten balk voor me die ik vastgrijp zodat ik niet omrol. En het is er best schoon, geen resten, zelfs de vloer is droog.
De boot is ondertussen op de open zee en schommelt behoorlijk.
Nadat ik de berg ijzer weer heb beklommen, gebukt over dek 1 naar de trap, en gebukt over dek 2 naar m’n matje ben geschuifeld, duw ik het kindje voorzichtig opzij zodat ik weer m’n 50 cm heb.
Ik val tevreden en met een glimlach in slaap.
Over deze blogger
- Ik ben Els (1963) en sinds 2015 woon ik deels in Nederland en deels op Koh Phangan. Ik heb een vriend in Nederland en ik ben (reserve) moeder voor mijn kinderen. Ik werk regelmatig nog een paar uurtjes als VA voor de financiële administratie. Op Koh Phangan begint mijn dag met een lekker ontbijtje en goede koffie bij Bubba’s in Baantai, een van de koffie- en brunch zaken van mijn zoon. Ik hou van eenvoudig leven, luieren in de hangmat, kleurrijke mensen, de natuur, scooterrijder, zwemmen en dansen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand4 november 2024Het pak
Leven in Thailand12 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: Nog een keer ff bellen
Leven in Thailand3 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: ff bellen
Leven in Thailand21 september 2024Geland op een tropisch eiland: Tijd over
leuk verhaal
Prachtig om dat alles toch eens mee te maken? Van mij hoeft alles echt niet perfect, luxe of goed georganiseerd te zijn, heeft zo zijn charmes. 🙂
Eindelijk eens een leuk verhaal! Mooi en reeel .
Ik ben 78 en gehandicapt, ik zou dat niet kunnen meemaken .
Laat me denken aan een feest van bachelor dat we eens hadden in een chiek hotel in Chaingmai
Alles kan voor de gegoede Thai .
Volgend mij was dit de receptie na de bruiloft. De trouwerij wordt in het huis bij de ouders van de dochter gedaan op kosten van de bruidegom en is ” trouwen voor de Bhudda”. Dit duurt de gehele dag. Ik heb dit meegemaakt toen mijn dochter trouwde. Ook moeten zij trouwen voor de Ambtenaar bij de Amphur, dan pas is het rechts geldig.
Het is normaal dat er op zo een bruiloft geen bier geserveerd wordt. In de eerste plaats is een Thai geen bier- of wijndrinker bij feestelijkheden. Els zou dit, na de tijd ze in Thailand verblijft moeten weten. Met zo een diner wordt er Whiskey met water of soda gedronken, geen bier.
Verbazend ook dat, volgens dit verslag, de gasten allen zowat gelijktijdig aan het diner begonnen. Bij mijn weten is het: aankomen, een tafel uitzoeken en beginnen eten en wordt er totaal niet gewacht tot zowat iedereen aanwezig is. Een Thai, die eten ruikt of ziet, wil meteen toeslaan. Dat zijn trouwens de verschillen met de door ons gekende bruiloften. Maar je, TIT en het zal wel overal anders zijn.
De terugreis verliep precies een beetje rommelig. Doch ook dit zou Els moeten weten. Die nachtboten vervoeren deels passagiers en deels vracht. Van enig comfort is er geen sprake. Dat is trouwens de reden dat deze overtochten meestal enkel gemaakt door backpackers die op deze manier een overnachting op het vaste land willen uitsparen, in de hoop ze op de nachtboor een slaapje kunnen doen. Na zo een mooie bruiloft zou ik eerder een nachtje lekker uitgeslapen hebben in Suratani en de volgende ochtend met een echte passagiersboot de overtocht gemaakt hebben,. Dat scheelt hoogtens 1000THB voor 2 personen maar het comfort is stukken beter dan op een matje op een houten vloer te moeten liggen en je deels te verongelukken tussen de meegenomen vracht.
Leerzaam verhaaltje trouwens.