Voor de zoveelste maal, dat zal wel al 30 keer zijn, mocht/moest ik naar Koh Samui. De reden is gewoonte getrouw: Belgische vrienden zijn er met vakantie en een verblijf van een paar dagen hier in de jungle van Lung addie spreekt hen niet zo aan. Hoewel alle accommodatie, betreffende strand, uitstekende restaurants, goede resorts … hier aanwezig zijn, ontbreekt het voor de meesten aan “actie” hier.
Hier kom je om rustig een paar dagen te relaxen, te genieten van de mooie landschappen en vooral “de rust”. Ja, ieder vult zijn vakantie op zijn manier in, niets mis mee en Lung addie heeft hier ook geen bezwaar tegen.
Deze keer ging ik met de wagen, een optie die maar zelden kies, doch ik had enkele goederen mee te brengen van Koh Samui naar het vaste land. De zoon van onze Mae Ban, die vroeger bij Big C in Chaweng werkte, was verhuisd naar BKK en wou enkele zaken recupereren die niet met de post konden verstuurd worden en ook niet door mij, met mijn meest gebruikte verplaatsingsmethode, Lomprayah, kon gedaan worden. De verplaatsingstijd is bijna dezelfde: met Lomprayah, vanaf vertrek thuis tot aankomst in Lamai is ongeveer 7 uur. Met de wagen, via Don Sac en de ferry, eerst een 300km met de wagen, anderhalf uur met de boot, ook een 7 tal uur tot aankomst in Lamai. Ik verkies Lomprayah omdat ik de wagen normaal gezien op Koh Samui niet nodig heb en ook vanwege het gemak en minder risico van reizen met Lomprayah.
Gewoonte getrouw is het in de periode november heel rustig op Koh Samui. Dit is het echte laagseizoen voor het eiland. Het zijn trouwens de maanden november en december welke de meeste neerslag kennen in dit deel van Thailand. Laatste jaar was november uitzonderlijk droog, doch, lezer zal het vernomen hebben, december was het daar volop regen, zelfs heel zware regen met de nodige problemen.
Het is voor Lung addie steeds een aangenaam weerzien van verschillende bekenden en vrienden die op het eiland vertoeven, doch Lung addie is op het eiland zelf een beetje (veel) uitgekeken. Het kan hem in feite niet meer boeien. Hij mist er al snel zijn dagelijkse bezigheden welke hij heeft in zijn jungle. Het enige wat er hem eigenlijk nog kan bekoren zijn de ruime keuzes aan goede Farangrestaurants. Deze zijn in de streek waar hij woont bijna onbestaande. De betere restaurants hier in zijn streek hebben hoofdzakelijk een excellent aanbod van seafood. Ook op Koh Samui kan je prima seafoodrestaurants vinden doch ze kunnen niet tippen aan deze welke ik in mijn eigen streek ter beschikking heb.
Ik maak dus van de gelegenheid gebruik mijn restauranttoer op Koh Samui te doen. In Lamai ken ik de meeste restaurants welke steeds een bezoek waard zijn en zo wat hun eigen specialiteiten hebben. Zo eet ik bij de ene, El Dorado, steeds lamskoteletjes. Bij de Butcher is dit steevast een steak en in Sala Thai eendenborst of een mixed grill schotel. Dan is er ook een Frans restaurant en dit is de enige plaats waar ik het aandurf een steak tartaar te eten. Ik mag er zelf het gewicht van de steak bepalen.
Sala Thai restaurant is het enige van de genoemde wat volledig door Thais gerund wordt. Het is echt een klasse restaurant met een perfecte bediening en zeer hoog kwalitatieve gerechten. Van in het restaurant kan je in de keuken kijken en ze hoeven er niet beschaamd om te zijn wat je te zien krijgt. Een echt op en top moderne keuken wat gerust de concurrentie met een Europees klasse restaurant aankan. Het personeel is heel goed opgeleid en spreekt voldoende, zelfs goed Engels. De toiletten zijn kraaknet en zelf voorzien van airco! De prijzen zijn er heel schappelijk en staan perfect in verhouding met wat je op het bord krijgt.
Wat Lung addie ook nooit afslaat is de uitnodiging van Wilfried. Wilfried is een Belgische meesterkok die in vroegere tijden een toprestaurant had in Brussel doch reeds vele jaren geleden uitgeweken is naar Frankrijk en daar een B&B uitbaat. Overwinteren doet hij reeds jaren op Koh Samui. Het is zijn grootste plezier gasten culinair te verwennen en, ik moet zeggen, hij verstaat als een beste de kunst dit te doen. Wat die man uit zijn keuken te voorschijn tovert is echt steeds een streling voor de smaakpapillen.
Na zo een bezoekje aan Koh Samui zijn de culinaire batterijen opnieuw voor een tijdje opgeladen en kan ik zelf weer aan de slag in mijn eigen keuken. Ik zou geen Vlaming zijn moest ik niet houden van lekker eten, zelfs al moet ik het zelf klaarmaken.
Over deze blogger
-
Geboren in 1955. Maakte kennis met Thailand meer dan 20 jaar geleden, toen ik regelmatig in BKK een tussenstop maakte na het beëindigen van werkopdrachten radiometingen op de toen nieuwe luchthaven van Hong Kong. Woon nu meer dan 10 jaar permanent in de provincie Chumphon. Ik ben de auteur van het TB-dossier 'Uitschrijven voor Belgen'.
Mijn beroep was Expert Senior Field Engineer radiometingen. Hobbies:
- het administratief bijstaan van Thaise weduwen van overleden Belgische mannen, met de Belgische overheidsdiensten: pensioenen-erfrechten-belastingen.
- Radio-zendamateurisme telegrafist met licentie in Thailand en Cambodja.
Lees hier de laatste artikelen
Thailand algemeen16 november 2024Je maakt van alles mee in Thailand: een schot in de roos (nieuw)
Eten en drinken8 november 2024Zelf kaas maken in Thailand (3 slot)- Eten en drinken7 november 2024Zelf kaas maken in Thailand (2): dag 4 tot 12
- Eten en drinken6 november 2024Zelf kaas maken in Thailand (1): dag 1 tot 3
Ik kan je volledig volgen. Ook hier, integenstelling tot vroeger toen ik vlak bij Pattaya woonde, geen bezoek meer. Geen familie, vrienden, vrienden van familie en vrienden. Nu ja, behalve de echte kameraden, die komen regelmatig af.
Een gemiddelde westerse lmens is nu eenmaal minder avontuurlijk dan ze wel eens laten uitschijnen op sociale media.
ze moeten hun viekigheid, hun hygiene, hun eten.
Mai pen rai. Ik zoek ze wel op in de toeristen enclaves. Kan ik, net als jij, enkele dagen mezelf culinair verwennen.
Beste Rudy,
tot zelfs hen zelf gaan “opzoeken” heb ik achterwege gelaten. Het is nog uitzonderlijk dat ik de moeite doe naar die toeristische trekpleisters te gaan want ik weet vooraf wat ze dan van mij, als vaste bewoner, verlangen en dat boeit me totaal niet meer. Een toerist, ook al komt hij reeds jaren in Thailand, zal nooit de belevenissen uit het dagelijkse leven meemaken zoals jij zo kleurrijk kan beschrijven en zoals wij het beleven. Ze vergeten vaak dat wij hier jaar in jaar uit leven en het leven niet elke dag een feest kan zijn. Dat zou ons leven in ons thuisland, als gepensioneerde, ook niet geweest zijn.
Ik kijk er niet meer uit om hen ’s avonds mee uit te nemen naar goede Thaise restaurants want tegen het zover is zijn ze nogal vaak reeds te dronken om er nog echt te kunnen van genieten of zitten ze reeds op vinkenslag om zo snel mogelijk in een of andere bar te gaan verder feesten. Dat kunnen ze zonder mij best zelf aan, ze vinden hun weg wel.
Het is was voor mij ook een kwelling om naar die toeristiche eilanden te gaan. Het voelde als terug gaan naar het westen. Naar een of ander westers vakantie oord. dan zou ik nog liever terug gaan naar nederland om zo niet alleen westerse mensen maar ook een westers stadsgezicht te zien!