Regen en zegen in BanLai

’s Morgens maakt Thia koffie. Daarna gaan we in ChiengKam eten. Vervolgens inkopen doen voor de bouw. Als we terugkomen, zie ik voor het huis van Thia’s oom twee vrouwen bezig een bloemstuk te maken. Dat is voor jou, zegt Thia.

Ik begrijp niet wat de bedoeling is en denk, wat moet ik nou met een bloemstuk. Als ik even later terugkom, moet ik mee naar boven. Nu begint me iets te dagen. Dit wordt een religieuze plechtigheid, speciaal voor mij.

Witte Whisky

De kamer zit vol mensen. Een oudere man is geheel in het wit gekleed. In het bloemstuk zijn nu een brok rijst, een gekookt ei en een fles witte Whisky aangebracht. Ik moet op de grond gaan zitten met mijn benen naar achteren en mijn handen aaneengesloten voor mij. De witte oude man begint een gebed en vraagt halverwege aan Thia hoe ik heet en hoe oud ik ben. Nai Dick of oftewel mijnheer Dick en mijn leeftijd zijn de enige woorden, die ik zo nu en dan begrijp.

Als het gebed afgelopen is krijg ik de rijst en het ei in mijn handen. De fles Whisky wordt open gemaakt en er wordt een kroes gevuld. De witte man stopt er een bos blaadjes in en strooit daarmee druppels over mij en de rest van het gezelschap uit. De paus zou het hem niet verbeteren. Daarna bindt hij mij een katoenen draadje om de rechter pols, daarbij weer een prevelement opzeggend. Tenslotte mag ik, geheel verstijfd op een krukje plaats nemen. Alle aanwezigen binden me nu een touwtje om. Ik denk dat de hele bedoeling is, dat Boeddha ervoor zal zorg dragen dat ik welvarend door het leven zal gaan. En dat kan geen kwaad, denk ik.

Regen

Om zes uur ’s avonds begint het te regenen. Geen gewoon buitje, maar een stortbui, waarvan je gewend bent dat het kort en hevig is. Dat blijkt nu anders. Een uur later regent het nog. Ik drink vandaag niet en ga vroeg slapen. Als ik zo nu en dan wakker word, regent het nog steeds. Dat gaat zo door tot een uur of zeven ’s ochtends.

Als ik opsta, constateer ik met vreugd dat het huis prima bestand is tegen een buitje. Eigenlijk geldt dat voor heel BanLai, behalve de landerijen van de tempel. Daar lopen monniken tot over hun knieën in het water. Praktisch het hele dorp komt helpen. Ze graven een geul naar nog lager gebied. Het resultaat is niet indrukwekkend. Ik bedenk dat het elders wel eens erger kan zijn en dat het misschien verstandig is vandaag al naar Chiang Rai te vertrekken, omdat het ernaar uit ziet dat er meer regen zal komen.

Onder water

De weg naar ChiengKam is onbegaanbaar voor motoren, maar Thia weet een pick-uptruck te lenen. Vier sterke mannen gaan mee, voor het geval dat we vast komen te zitten. Het eerste stuk blijkt een modderpoel, maar zonder problemen komen we op de grote weg. Ik begrijp niet, waarom verschillende mensen gezegd hadden dat het onmogelijk zou zijn om naar ChiengKam te gaan.

Wat ik niet wist en anderen kennelijk wel, was dat ChiengKam in een laagvlakte ligt. Vlak voor we de stad in wilden rijden, begon het. Een brug over een rivier, was er wel, maar niet zichtbaar. Met volle kracht stroomde de rivier tot kniehoogte over de brug. Langs deze weg was het onmogelijk het busstation te bereiken. We nemen een omweg, maar aan de andere kant van de stad bestaat hetzelfde probleem. De hele stad staat onder. We rijden door. Het is een troosteloos gezicht. Alle huizen en winkels een halve meter in het water. Midden in de stad houdt de auto op.

Ik voel me schuldig dat ik perse‚ naar ChiengKam wilde. We stappen uit en proberen naar het busstation te lopen. Van verre zien we dat het hele station een grote rivier is. Er zijn geen bussen. We baggeren terug naar de auto, die merkwaardigerwijze weer aanslaat. Het meest opvallende vind ik dat bijna iedereen, jong en oud, gewoon plezier heeft, terwijl dit toch kapitalen moet kosten. Heel anders dan die trieste Zeeuwse koppen, ruim 50 jaar geleden. Toch lees ik later in de krant dat hier verschillende mensen zijn overleden, terwijl tevens vermeld werd dat een hoofdonderwijzer met de golven werd meegesleurd. Van hem is niets meer vernomen.

Cabbage en Condoms

We rijden ChiengKam weer uit en komen op een droge weg, die naar Thoeng, zo’n 25 kilometer richting Chiang Rai, gaat. Thia heeft gehoord dat daar nog bussen rijden. Dat blijkt waar. Eerst eten we met zijn zessen en dan wens ik hen succes met hun terugkeer en zij mij succes met mijn tocht naar Chiang Rai. Dankzij de touwtjes van Boeddha om mijn pols, ging het inderdaad probleemloos. Ik ga weer naar het Wang Come Hotel en merk daar dat dit precies op het overgangsgebied staat. Via de ene uitgang, stap je in het water, aan de andere kant is het droog.

Ik bezoek op het droge gedeelte een Hill Tribe Museum. Het blijkt een zaaltje met wat aangeklede stropoppen. Enkele pijpen en kettingen. Een diashow en een grote souvenirwinkel. Eigenlijk aandoenlijk. Beneden het museum is het Cabbage & Condoms Restaurant. Ik had die naam al eens eerder gezien, maar begreep hem niet. Nu constateer ik dat dit een idealistische instelling is, die zich ten doel stelt middels voorlichting over condoomgebruik verbreiding van AIDS te bestrijden. Voor het goede doel eet ik graag. En smakelijk.

© 2010 Dick Koger – Bestuurslid Nederlandse Vereniging Thailand Pattaya