Bangkok redde mijn leven
Als het koud is en drassig en de zon wekenlang afwezig in ons landje is, afijn, de winter dus, weet ik dat ik me in het oog moet houden en vooral mijn gedachten.
Inzien dat ik pieker en dat ze het van me overnemen, inzien dat mijn gedachten maar gedachten zijn. Niets realistisch dus.
In tweeduizend zeven vond ik mezelf na een half jaar worstelen in een psychiatrische instelling terug. Charles Bukowski en Vonnegut zouden dat het gekkenhuis noemen. Daar heb ik een gevoeligheid voor winters aan overgehouden.
Vier ingrijpende voorvallen boden zich in dat jaar kort na elkaar aan.
Eentje kun je aan zei de psychiater, twee kun je nog hanteren, bij drie verlies je de trappers, aan vier gekomen ga je door het lint.
Dat deed ik.
Ik noemde in mijn wanhoop, mijn depressie mijn Zwarte Dame, of ook wel eens mijn Zwarte Minnares. Want met je depressie krijg je de meest intieme relatie, ze verleidt je om mee te gaan in die zwarte spiraal van niets en niet zijn.
Alleen dood willen zijn.
Na die vier maanden kreeg ik ontslag uit de instelling, genezen verklaard, of alleszins in staat om weer te functioneren. Het bleef maar sukkelen, ik was al tot bovenaan mijn put gekropen maar nog niet over de rand. Ik werkte weer fulltime, ik was achtenvijftig, een duim van de psychiater, helaas de fut in het leven kwam maar niet.
Nu had ik indertijd mijn verre reizen stopgezet om twee flinke zoons te verwelkomen, in Europa te blijven en Thailand, volgens plan het volgende land, had ik noodgedwongen afgelast.
Die zoons waren de moeite, maar uit de put kun je alleen zelf komen.
Ik tobde vijf jaar, praatte mezelf angsten aan, durfde geen keuzen maken, bleef onbeslist, voelde me incapabel, liet me van andere mensen afhangen, dacht dat ik zelf niets kon. Onmacht. Toen stapte ik in een kwade vlaag een reisbureau binnen, Thailand en Bangkok stonden in mijn hoofd in neon te flikkeren, ik kocht stante pede een ticket Bangkok.
Op Suvarnabhumi stapte ik uit het vliegtuig, een taxichauffeur vroeg waar ik naartoe wou, ik zei niets, ik brabbelde maar wat en zo kwam ik op de Sukhumvit terecht.
Het was avond en het leven was bezig. Ik stond erbuiten.
Mijn eerste avond. In duizenden fonkelingen barstte de levensvreugde los, ergens tussen Nana en Asoke.
Twee jonge vrouwen boden me een soep aan en begonnen alvast te grinniken, eentje heette Cathereya. Natuurlijk was het de beruchte hanenpotensoep, ze stonden klaar om hartelijk mijn verbazing uit te lachen maar ik had het door en liet met groot vertoon zien alsof het een Thaise lekkernij van de bovenste plank was. Toen vielen hùn ogen uit hun kassen en moest ìk lachen en bleven we vriend voor de rest van de nacht, op hun kosten.
Dat specifieke moment draaide ik de schakelaar in mijn hoofd om.
Ik wou alleen nog mezelf zijn, me goed voelen, om het even hoe het ervoor stond.
Per slot van rekening maakte ik deel uit van het leven. Hier en nu. Gewoon uit respect voor al die mensen, en hun leven daar die avond, in Bangkok, die het leven gewoon namen voor wat het was, ondanks armoede, rijkdom en alles ertussen ontstond de aanvaarding: living in the moment. Of het nu goed of slecht is.
Je kunt op twee manieren met je leven omgaan. Vanaf die tijd kies ik alleen de positieve weg, zo manage ik mijn brein, zo manage ik piekeren. Niet oordelen. Mijn gedachten gewoon als op een lopende band voorbij laten komen. Ik kan zo’n gedachte van de band nemen, even monsteren en weer neerzetten. ik hoef er niets mee te doen. Gedachten zijn lucht, zijn aannames.
Heden ben ik aan mijn dertiende seizoen Azië begonnen.
Maar Bangkok redde voor alles mijn leven.
Noot: In de hedendaagse psychologie en psychiatrie is dat de beproefde Mindfulness geworden. Radboud Universiteit, KU Leuven, Minfulness in Thailand zijn gespecialiseerd in deze tot methode uitgewerkte zijnstoestand met roots in boeddhisme en hindoeïsme.
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand1 januari 2025Bangkok redde mijn leven
Reizen2 november 2024Feestje in Brunei
Cultuur8 september 2023Het meisje van Chonburi
Expats en pensionado5 september 2023Verkiezingen België 2024: ter aanvulling en verduidelijking
Bedankt Alphonse Wijnants,
Het eerste gedeelte tot in Bangkok had ikzelf kunnen schrijven ,alleen zit ik er de komende 6 maanden nog steeds in een benarde situatie en eet en drink momenteel 1 x per dag van 50 eur per maand.
Mede door jouw brief gaat het beter en zie ik de toekomst weer helderder,zoals je zegt
Mezelf zijn ,me goed voelen (moeilijk} om het even hoe het ervoor staat
Leven met het moment,kies en denk de positieve weg.
Ik woon in Nongkhai en ken geen Nederlanders daar ik niet in het uitgaanscircuit kom of restaurants.
Ik ga na dit bericht weer met mijn conditie aan de slag door smorgens te wandelen in het Nongthin Park.
Bedankt Alphonse Wijnants en de beste wensen voor het Nieuwe Jaar 2025.
Beste Peter,
Wat zit jij in een beroerde situatie, 50 euro per maand. Heb je geen familie in Nederland of Thailand die je een beetje kan ondersteunen.
Veel sterkte de komende tijd kerel.
Ik bedoel natuurlijk die jou kan ondersteunen.
Bedankt Roelof voor de ondersteuning,ik moet het in Thailand redden daar ik hier naartoe ben verhuisd.
Door diabetus en scheve rug niet verder kunnen lopen dan 20 meter voor 2 jaar.
suiker was 400 2x opname ziekenhuis kantje boord maar goed gekomen.
die tijd woog ik 140 kilo.
momenteel is mijn gewicht 117 kilo en kan ik weer lopen door podoloog in jomtien die aan 1 kant mijn sandalen met 18 mm heeft verhoogd en door oefeningen kan ik na 2 jaar 2 km lopen in het Nongthin park
en 2x opname voor vleesetende bactrerie in beide benen ook voor 90% verholpen
Helaas niet verzekerd maar de kosten waren niet zo hoog.
Bovengebit totaal 2 kiezen waarvan 1 al een jaar met groot gat maar geen pijn.
Gelukkig houd ik van soep
17.00 eet ik rijstsoep met iets kip en lever en een ei 50 baht in thais tjoke kai ghai,
of Malaasoep soort komkommer met gehakt smaakt bitter 2 zakjes 60 baht
of groentesoep met thaise aardappel en wat gehakt en knoflook etc 80 baht kun je 2 dagen van eten 1x per dag
voor snack eet ik okaro de slijmerige pitjes zijn goed voor de spijsvertering
op de markt 10 stuks voor totaal 10 baht je moet de kleine hebben tot 10 cm die smaken het best
kontje en topje eraf en in stukjes snijden en rauw consumeren.
drinken = water blauwe 20 liter tank voor 15 baht
Water drinken met 0.25 theelepel zeezout anders spoelt het water alle vitamines en mineralen weg
bij tesco lotus, khob fah keaw natural seasold 15 baht voor 500 gramkun je een hele tijd mee doen
Van het water maak ik ook koffie 1x p dag en zelfgemaakte thee.
ik sta er qua gezondheid beter voor dan 3 jaar geleden waarbij mijn vervette lever nu een stuk is opgeknapt en hoge bloeddruk verdwenen.
Zoals Alfonse Wijnants zei positief instelling en leven met de dag in het mooie thailand
Beste wensen allemaal en een goed en gezonden gelukkig 2025
Beste Peter, ik woon in Nong Khai, ben een man van 70+, heb hier 4 jaar van mijn spaargeld moeten rond komen tot ik mijn klein pensioen uit Nederland kreeg, kan hier redelijk goed van rondkomen, ben je geïnteresseerd in een Nederlandse gesprekspartner dan laat het weten, voor mij is het 20 minuten vanaf mijn huis naar het Nong Thin park.
Gr.
dat is goed Ed alvast bedankt ,helaas kan ik niks aanbieden want ik drink alleen water met wat zeezout.
mijn telefoonnummer is:085-5753576
Ik slaap om 2100 en sta op om 05.30 zodat je weet wanneer je me kunt bellen Ed.
Ikzelf woon 500 meter van nongthin park.
Dank je, Peter, dan ben je goed op weg.
Jezelf iedere dag een schouderklopje geven, hoort daar ook bij; De afwas doen als je er echt tegenop kijkt, is bv al een reden voor zo’n klopje. Kleine onooglijke stapjes, centimeter voor centimeter is al succesvol… als je dat zo wilt zien (positief).
Lichaamsbeweging, wandelen versterkt je gedachte om je goed te voelen met schouderklopje.
En vooral die gedachten in je hoofd: ze zijn er, tegenhouden kun je ze niet. Maar niets of niemand zegt dat je er iets mee moet doen, laat ze op de band voorbijgaan.
Anders begin je ermee piekeren. En dat is niet goed.
Sterkte.
Overigens, die hele massacultuur van lijden en afzien, ondergaan en slachtofferrol, schuld en boete die nu al zo langr in Europa heerst, richt ons ten gronde.
Het is ons judeo-christelijke gedachtegoed dat ons ongelukkig doet zijn, dat zegt dat we hier op aarde alleen mogen lijden: Christus aan het kruis.
Vergelijk de lachcultuur en het accepteren zoals het is in Azië.
Het ongelukkig ‘willen’ zijn, is groter dan ooit.
Het is zelfs een verdienmodel.
Beste Alphonse, als er een massa cultuur zou zijn met een “slachtofferrol, schuld en boete”, en deze de verbinden zou zijn aan een “joods-christelijk gedachtegoed”, zou dat dan al niet vele decennia, zo niet eeuwen zichtbaar moeten zijn?
Die joods-christelijke waarden is volgens mij ook pas van eind vorige eeuw, tot aan WO2 wouden we hier zeker niets weten van joodse zaken. Ik denk dat dit pas bedacht is toen mensen begonnen te brommen over de mensen uit noord Afrika, midden oosten enzovoort hier kwamen (moslims, vreemd en eng!). Ergens in die tijd zal denk ook wel de slachtofferrol bedacht zijn, van zowel groepjes die te maken kregen met nieuwkomers(qua nationaliteit, geslacht, geaardheid of wat ook) in de straat en op het werk en zich plots verdrongen voelde. Mensen hoger in de maatschappelijke hiërarchie schreeuwen moord en brand als ze een plaatsje moeten maken voor een nieuwkomer, een stukje van de koek delen, verschrikkelijk hoor… En ja, bij de nieuwkomers zijn natuurlijk ook weer personen die meer en meer van die koek willen. En wat doet een kind die zijn hand in de koekjestrommel wil steken? Die gaat brullen over onrecht dat hem/haar ongedaan wordt.
Dat er brullers zijn die zichzelf het etiket slachtoffer op plakken om maar een leuk stuk van de koek toe te kunnen eigenen, geloof ik best. Maar ik zie dat niet als een christelijk of joods-christelijk iets. En nee, ook iet van typisch of exclusief links/rechts. Ik zie het als een niet echt respectvolle strategie van mensen in een reactie op de steeds kleiner wordende wereld.
Trouwens, is een populaire uitspraak hier niet: “een dag niet gelachen is een dag niet geleefd”? Zou dat typisch westers of Nederlands zijn? Van veel Thai hoor ik ook dat Nederlanders zo vriendelijk zijn/kijken. Over het accepteren van dingen in Azië, kan ik mij ook niet in vinden, maar daar ga ik nou maar even niet op in, dan vergaat mij het lachen. 😉
Maar ik moet je wel volledig gelijk geven dat met verblijf soms in Nederland/België en soms in Thailand en omstreken, het leven best heel aangenaam is. Zulke afwisseling doet de mens, mij in ieder geval, goed.
Bedankt Alphonse Wijnants ,inderdaad ik ben na jaren begonnen met opruimen en dingen wegdoen wat een goed gevoel gaf.
In Nongthin park met kerst toen ik in een diepe periode om hulp vroeg je weet wat ik bedoel,
kreeg ik het advies om te gaan wandelen in het Nongthin park
Wonder geschiedde daar ontmoette ik een groep thaise vrouwen 60+ tot 80+ en die zetten mij ertoe aan met vele fotos en selfies om te wandelen wat ik dus ging doen maar nu helaas 1 week alweer niet.
deze groep zit elke morgen in het Nongthin park alleen spreek ik geen thais maar geen probleem.
morgenochtend 0700 ga ik weer wandelen
Wanneer alles weer op de rit is geestelijk en lichaamelijk dan is Nongkhai een prachtige plaats om te verblijven.
Het beste en ook nog kosteloze psychologische advies wat sombere westerlingen vaak te horen krijgen in Azië is : “Don’t think too much”.
Beste Alphonse,
Een pakkend relaas dat treffend illustreert welk hobbelig parcours een mens in zijn leven kan tegenkomen. Je verdient alvast een dikke proficiat voor de moed om dit zo openhartig met ons te delen. Het is inspirerend en raakt ongetwijfeld velen.
In een ander topic lees ik het volgende:
‘Erik Kuijpers zegt op 2 januari 2025 om 08:38’
‘Denk dat het tussen de oren zit. Hoe kom je daar vanaf? Vroeger zei je: “Een flinke schop onder je hol…” maar daar moet tegenwoordig een ps… aan te pas komen.’
Het desbetreffende topic (Nieuwjaar: een Artificiële Farce) sluit perfect aan bij jouw ‘zwarte’ ervaringen. Het herinnert ons eraan dat niet iedereen fluitend door het leven gaat. Je zou nog versteld staan hoeveel Farang hier voortdurend in dat zwarte gat blijven ronddraaien zonder enig zicht op beterschap.
Jouw verhaal zet aan tot nadenken en opent de deur naar een onderwerp dat te vaak verborgen blijft. Het is een waardevolle bijdrage die ons eraan herinnert dat begrip en empathie cruciaal zijn, zeker in moeilijke tijden.
Bedankt voor je altijd heldere kijk op de zaken in Thailandblog Eric.
Helaas is de medemens in het algemeen niet zo geintereseert in de priveproblemen van derden wat natuurlijk heel begrijpelijk is.
goed en gezond 2025 gewenst Eric en dat je nog lang op Thailandblog je positieve reacties mag geven
Een mooi verhaal, Alphonse!
Ik had dezelfde ervaring. Ik ging in 1999 met vervroegd pensioen en verhuisde naar Thailand waar we gingen wonen in een 20 rai grote boomgaard met wel 15 soorten fruitbomen, 2 kilometer van het dichtbij zijnde dorp en woning. Het voelde als een bevrijding. Ik woon nu al weer 6 jaar in het land van mist en mest en mis de sprankelende sterrenhemel, de slangen en de gesprekken met de Thais. Maar mijn zoon woont nu bij me, soms met zijn Thaise vriendin, en ik ben redelijk gelukkig. ik kan hem raadplegen als mijn Thais me weer eens in de steek laat!