Backpackers doen dat niet
“Enter Sandman, Metallica”, schreeuwt Reinout zijn vriend in het oor knikkend naar een dreunende luidsprekerbox die aan de muur hing. Hij wist dat het bestond, barretjes vol dames en mannelijke testosteronbommen. Maar in het backpackersgilde was het niet done om je daar mee in te laten. Met een semi-intellectuele blik werd daar op neergekeken.
Nee, dan zij, de rugzakkers, zij waren de echte Thailandgangers, die ver buiten het massatoerisme bleven en zich al helemaal niet met deze uitwassen, zoals die in hun wereldje genoemd werden, bezig hielden. Backpackers doen dat niet. Zij mengen zich onder de locals en houden rekening met de tradities en de cultuur. Vonden ze.
Dat Thaise mannen niet vies waren van bordeelbezoek, getrouwd of niet getrouwd, dat je in elk gehucht wel een club had waar mannen zich met een dame konden terugtrekken, dat massagesalons vaak iets anders waren, dat bijna alle Thaise pubers als inwijdingsritueel met een prostituee hun maagdelijkheid verloren, dat een tweede vrouw of zelfs een derde een statussymbool was, dat voor miljoenen mannen uit de hele wereld Thailand een seksparadijs was, dat vergaten ze maar even. Want, zij, de backpackers stonden daarboven, die zich hielden aan de backpackersbijbel de Lonely Planet voor Thailand.
Wat onwennig zitten ze op hun kruk. “Waar hebben ze het nu over”, knikt Reinout naar een paar mannen aan de achterkant van het hoefijzer die allemaal een dame naast zich hebben zitten achter een glas met iets erin dat er bruin uitziet. Twee gasten hangen met hun blote armen rond de schouders van hun gezelschap dat een paar koppen kleiner is. “Ze hebben het nergens over, denk ik”, zegt Johan.
In stilte, terwijl de Rolling Stones over hen heen denderen, bekijken ze het tafereel. De serveerster achter de toog met een wand vol flessen achter haar vraagt “Another One?” Ze ja-knikken simultaan. Net op tijd verhindert Reinout dat ze een handvol ijsblokjes in het glas gooit. “Dat probeerde ze net ook al. Langzame leerling”, zegt hij tegen zijn maat.
“IJs in je bier. Hoe verzin je het.” Johan trekt een vies gezicht. “Om het koel te houden”, weet Reinout. “Gewoon sneller zuipen, dan wordt het ook niet warm”, grinnikt Johan en neemt een flinke slok. De waaiers die strategisch opgesteld staan houden de avond-hitte tegen. In de zaak loopt een wat oudere dame rond die duidelijk de leiding heeft. Ze draagt een lange groene jurk, heeft een gouden ketting om de nek en twee ringen aan elke hand met roodgelakte nagels. Haar zwarte haar is een knot verstrengeld en haar gezicht is lang, licht opgemaakt met een gladde kaaklijn. Een roze bril op haar neus. Haar mond is geplooid in een eeuwige glimlach waarbij ze regelmatig haar tanden bloot lacht als haar blik een van de mannen kruist. Ze kijkt spiedend de zaak rond, spreekt nu en dan een van haar meisjes aan die voor de bar voorbijgangers naar binnen lokken en probeert ze aan bargasten te koppelen, zien de twee vanuit hun strategisch opgestelde barkruk waar ze de boel overzien.
“Zeiknummer”, becommentarieert Reinout de muziek die nu uit de speakers schalt terwijl hij schuin naar boven kijkt, terwijl Johan zijn blik over twee kleine vrouwen glijdt aan de overkant van de toog die in een glas cola staren. Opzichtig opgemaakt terwijl achter de knoopjes van hun witte blouses twee borsten zich proberen te bevrijden.
“Isaan zeker. Die zijn allemaal zo klein”, zegt Reinout heel wijs als een doorgewinterde Thailandganger. “Ja, en volgens mij hebben ze iets achter hun behaatje gestopt. Veel te groot die dingen”, legt zijn vriend uit. Alsof ze hen gehoord heeft, loopt de bardames-bazin naar de twee toe en wijst naar hen. “Wie? Wij?”, gebaart Reinout. “Oh, oh, here they come”, zucht Johan als de twee dames heupwiegend hun kant opkomen.
Over deze blogger
- Bert Vos, geboren 1958. Woonachtig in Amersfoort. Gewerkt als woonbegeleider in de GGZ en een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Opleiding HBO-maatschappelijk werk en op latere leeftijd HBO-journalistiek. Na zijn werkzame leven in de zorg was hij werkzaam als freelance journalist en fotograaf voor de lokale media en een reistijdschrift. Beheerder van de website Aziatische Tijger van 2009 tot 2019. Schrijver van onder meer reisverhalen en wie weet een boek dat zich in Thailand afspeelt. Komt sinds 1997 in Thailand met uitstapjes naar Laos en Cambodja.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand30 september 2024De bloemenkinderen
Leven in Thailand11 augustus 2024Backpackers doen dat niet
Cultuur3 juli 2024Kort verhaal: Reisbestemming Phuket
Cultuur22 juni 2024Afscheid van het Paradijs
Ja, het trekt harder als tien Belgische knollen en dan heb ik het niet over de Rolling Stones.
Ach backpackers , iedereen moet lekker doen waar hij of zij zin in heeft. Ik zweet me zonder zo`n rugzak in mijn nek al kapot , geef mij maar een koffer. En met 8 man op 1 kamer lijkt me ook niet een vakantiegevoel. Maar als hun dat leuk vinden , ze doen maar. Heb in Vang Vien in Laos onder het genot van een beer Lao met plezier dat tafereeltje aangezien.
In Laos is veel veranderd. In Vientiane is nu een winkelcentrum en er is een tolweg van Vientiane naar Vang Vien. Gedeelte naar Luang Prabang wordt aan gewerkt. Het is nog puur natuur. Leuk om die open karretjes te zien met toeristen onder het opspattende modder. Wij zaten een nacht in een mooi resort. Jammer alleen dat de volgende ochtend de stroom was uitgevallen en je dus niet kon douchen etc.
Leuk geschreven.
Ben benieuwd naar meer.
Dit verhaal bewijst weer dat sommige mensen ( vooral domme betweters ) denken dat wat zij ” verachten ” niet hoort bij het ECHTE Thailand
Terwijl vele echte Thai vind van wel .
Het verhaal van Johan en Reinout, ik weet nou echt niet of het een serieus reisverslag is of dat het cynisch bedoelt is…
Niet meer doen, in zo’n ‘verachtelijke bar’ verblijven lijkt mij. Gewoon je ‘onder de locals’ mengen.
Ik, met mijn vrouw aan mijn zijde, vermaken ons altijd in de bars waar wij komen. En wanneer ze geen bier in het flesje serveren is het heerlijk om dan ijs in je glas te hebben. Thaise wijze, die ik ook overgenomen heb.
Overigens is wat is een ‘zijknummer’? Of is het toch een zeiknummer…
Peter Leen, 12-08 2024
Ik een ruim 15 jaar gepensioneerd (werkduur) maar in hart (oops) in ziel nog jong heb mijn eerste azie ervaring in 1976 met mijn indische destijds vriendin (later vrouw en ex-vrouw) naar Sumatra naar de grootouders. Ook naar Djakarta en naar Bali.
Door de jaren heen gewoond en gewerkt in de Filippijnen, Maleisie, Singapore, Vietnam en Thailand.
Vanaf 1978 een drietal keren getrouwd en gescheiden. Nederlands Indo, Filippijnse en Thai.
Daarnaast bijna getrouwd me na elkaar 2 chinese vrouwen.(shanghai en szenchen). Nu alweer 12 jaar in relatie met een vietnamese (grootmoeder).
Heb een huis in Nederland, 2 in Thailand (jomtien en in het noordoosten en niet de Isaan) en 2 in Vietnam 50 km ten oosten van Hanoi en 120 km ten noordwesten va Hanoi..
Ga vooral veel met de locals om en ik doe niet echt vreemde dingen. (de laatste 10 jaar geen andere vrouwen bespeeld.
Wel heel veel grappige dingen gezien van vooral backpackers en vakantiegangers. (hebben zelf een account op coachsurfen dus soms logees in de provincie).
Krijg vakantiegangers welke zeggen al voor de derde keer in azie te zijn en voor de eerste keer in Thailand en dat met de fiets.
Gaan mij uitleggen wat het leven in Azie inhoudt. Lachen dus. Ga dus met een guard van ons complex (kan hem al 20 jaar). Naar Bang lamung naar een club waar je alleen thai tegenkomt. Mijn gasten weten niet wat hen overkomt en reageren er op alsof we in sodom en gomorra zijn.
In de Filippijnen medio 1983 op stap met 2 van mijn 6 zwagers en ook een guard van de buurt waar ikwoonde (ergens rond Muntinlupa). De oudste en de tweede zwager zoude nmij het nachtleve laten zien. Alleen ik was geinformeerd over en wat er ws te verwachten.
Dus wij eerst naar een localiteit waa we konden eten en drinken en ook naar de serveersters kijken plus de show op het toneel volgen (De meisjes daar varieerden van ongeveer 12 tot maximaal 22 jaar) Alles was mogelijk. Het was mijn wakeup. Binnen in het restaurant zaten families met kinderen van ook een jaar of 10 en ouder maar jonger dan 20.
De tips werden afgeleverd in de hals van een fles aan de rand van de loopbrug en de tafels. De fooien werden zonder handen uit de hals van de fles gehaald.
Dit in vol zicht van ook de familie tafels.
Dit is slechts 1 voorbeeld en over China wil ik het al helemaal niet hebben. Ook in Maleisie medio 2000 (Kunming) lopende met een maleise vriendin op straat na het eten in een restaurant komen we twee jonge dames tegen op de board walk, tijd ongeveer om 22.00 uur. De eerste vraag was of wij iets leuks zochten wat vooral interessant was voor buitenlanders. De twee meiden mochten niet alleen naar binnen maar in gezelschap van een buitenlander was dat geen probleem.
De show om het eenvoudig te houden was dus met het roken van sigaretten, het schieten met pingpong balletjes, Het laten verdwijnen van een VOLLE bierfles en na het buikdansen het laten schuimen van het bier tot het laten ontsnappen van een echte slang ui een vochtig holletje.
De overige gasten in de localiteit waren 90% locals en geen buitenlanders.
Ongeveer hetzelfde meegemaakt in de Filippijnen in Candon, Abra en Laoag. Dan zit je al gauw 350 tot 450 km boven Manilla. Ik spreek dan over medio 1980.
Mij verwondert niets meer alleen soms het onbenul van sommige toeristen welke een beeld vormen over de mensen en het land.
Daarbij wordt vergeten dat er in Duitsland de FKK clubd wel de hoofdmoot in het nachtleven vormen en dan vergeten we landen als Tjechie, Polen, Letland, Slovenie en Zwitserland..