Amateurvoetbal in Thailand

Zo’n 10 jaar geleden kwam er een mij onbekende man ons terrein opgelopen. Ook mijn vrouw kende hem niet. Maar hij kende ons wel en hij had een envelop bij zich met daarin een uitnodiging voor een feest, want zijn zoon ging het klooster in. Dat is allemaal niet van belang voor dit relaas, maar wat wel van belang is, is dat die man in voetbalkledij gestoken was. Hmmm, er werd dus blijkbaar toch gevoetbald in Thailand en nog wel door mannen op leeftijd.

Via mijn vrouw vroeg ik of ik ook mee kon doen want ik deed al een half jaar aan looptraining en ik wilde wel wat meer. Hij zou het in de groep gooien. De volgende dag hoorde ik al dat ik voor een training langs kon komen en dan zouden ze wel kijken. Gelukkig was die training op fietsafstand – toen nog op een voetbalveld van een nabijgelegen universiteit – en aan het eind van de training zeiden ze dat ik voortaan ook aan de wedstrijden mee kon doen. Ze waren blijkbaar onder de indruk gekomen van mijn voetbalkwaliteiten of – en dat is natuurlijk veel waarschijnlijker – ze wilden graag een farang in het team hebben. Ik moest wel de volgende wedstrijd twee pasfoto’s meenemen en een kopie van mijn paspoort en mijn gele boekje.

Die volgende wedstrijd was ik natuurlijk nog niet speelgerechtigd, maar ik kreeg wel een uit- en thuistenue. Voetbalschoenen moest ik natuurlijk zelf kopen. Toen ik vroeg wat ik moest betalen kreeg ik als antwoord dat dat niet nodig was. Nu hadden we wel reclame van het biermerk Chang op onze shirts, maar het verwonderde mij toch dat Chang zo gul was voor een onbetekenend team. Pas later hoorde ik dat Chang helemaal geen sponsor was, maar dat het meeste geld opgebracht werd door de oprichter van het team plus een aanvulling door een paar spelers die als sponsor optraden. Toen ik dat hoorde, heb ik natuurlijk ook een bijdrage gegeven. Het betekent wel dat er geen sprake is van een vereniging alleen van een team.

Ons team doet mee in de Ubon Champions League en wel in de hoogste (van de drie) klasse van de 40plus-voetballers. Sinds twee jaar is er trouwens ook een competitie voor 50plussers. In onze klasse mag er onbeperkt gewisseld worden, maar tijdens de wedstrijd moeten er vier veldspelers zijn van 40plus, drie van 44plus en drie van 47plus. Ook de keeper moet natuurlijk ouder zijn dan veertig jaar.

Wat doet de organisatie van de Ubon Champions League? Ze zorgen voor goede velden (alle wedstrijden worden in het Thung Burapha sportcomplex gehouden, even buiten de stad Ubon), voor zes meter hoge netten rondom de velden, voor goed opgeleide scheidsrechters, grensrechters en vierde officials, overdekte zitplaatsen voor de reservespelers, tribunes voor de toeschouwers, drie voetballen per wedstrijd, twee ballenmeisjes, een fotograaf, een gereedstaande ambulance met drie broeders/zusters, een ongevallenverzekering voor de spelers en ook nog voor de prijsuitreiking aan het eind van het seizoen. En natuurlijk voor de wedstrijdindeling.

Ons team zorgt voor koud drinkwater tijdens de trainingen en wedstrijden, voor de reserveringen van de velden voor de trainingen en voor de communicatie tussen de spelers via line. En voor het aanmelden van de spelers bij de organisatie, voor twee voetballen bij de trainingen, en elk seizoen een nieuw voetbaltenue.

Als speler betaal je geen contributie en dus zijn er ook geen rechten. Dat mag uit het volgende voorbeeld blijken: Vorig seizoen hadden we een nieuwe keeper en hij kreeg het rugnummer 1. De eerste drie wedstrijden van dat seizoen was hij inderdaad keeper, maar omdat bij nogal veel ballen door liet, werd hij de daaropvolgende wedstrijd vervangen door onze reservekeeper. Dat seizoen is hij nog maar twee keer in actie gekomen, namelijk één keer om onze geblesseerde reservekeeper gedurende een kwartier te vervangen en één keer om een kwartiertje in te vallen als veldspeler.

In het nieuwe seizoen was hij reservekeeper geworden en kreeg de oude reservekeeper rugnummer 1. Na een paar wedstrijden moest hij echter invallen omdat de nieuwe nummer 1 geblesseerd was geraakt. In die wedstrijd liet hij eerst een houdbare bal door, daarna schoot hij een uittrap over de zijlijn en vervolgens stak hij geen vinger uit naar een waarschijnlijk toch niet houdbare bal zodat we met 2-0 achter stonden. Toen werd er ingegrepen: hij moest naar de kant en een veldspeler ging in het doel staan. Maar het ergste was dat dat een minuut voor het einde van de eerste helft gebeurde. Het was dus duidelijk een strafmaatregel. De volgende wedstrijd kwam hij toch weer opdagen, maar hij bleef aan de kant omdat de veldspeler weer in het doel stond. Het is dus duidelijk dat het bij deze competitie om de punten gaat en niet alleen maar om de deelname.

En hoe zit het dan met mij? Ik word steeds ouder en het team niet. De gemiddelde leeftijd van de spelers blijft schommelen rond de 48 jaar. Ik zit daar nu 20 jaar boven. Bovendien is de kwaliteit van het team in de afgelopen jaren ook nog eens toegenomen, o.a. omdat we spelers uit naburige provincies hebben aangetrokken. Een paar jaar geleden kon het nog wel eens gebeuren dat een doorgebroken speler van de tegenpartij niet nagezeten werd door één van onze spelers, maar dat het team het overliet aan onze doelman om  te redden wat er nog te redden viel. Dat zie je nu niet meer. Ook spelers met duidelijk overgewicht die we vroeger hadden zijn allemaal geloosd. Ik heb in de loop van de jaren ook steeds minder speelminuten gekregen en ben dus nu eigenlijk meer supporter dan speler. Maar het is gewoon leuk om deel uit te maken van een team. Toch ga ik binnenkort kijken of ik onderdak kan vinden bij een team dat uitkomt in de competitie voor 50plussers. Daar ben ik zo langzamerhand wel aan toe.

Hoe verlopen de wedstrijden eigenlijk? Voorafgegaan door de scheidsrechter, de twee grensrechters, de vierde official en onder begeleiding van een hymne betreden de twee teams het veld en stellen zich op om de toeschouwers te begroeten. Daarna begroeten de twee teams elkaar met een wai waarna de spelers elkaar oppeppen door in een cirkel te gaan staan, wordt er water gegoten op de handen van de spelers en een yell uitgestoten alvorens aan de wedstrijd wordt begonnen. Aan het eind van de wedstrijd stellen de twee team zich weer op met de wedstrijdleiding in hun midden en nemen ze met een lichte buiging afscheid van het (niet al te talrijke) publiek.

Ons team telde aan het begin van dit seizoen 26 spelers waarvan er gemiddeld 24 komen opdagen zodat er 13 wisselspelers zijn. De beste spelers worden opgesteld, maar er wordt ook mondjesmaat gewisseld. Dat moet wel bij de vierde official gemeld worden die dat via een bord ook aan het publiek wereldkundig maakt. De extra tijd wordt ook door de vierde official bijgehouden en ook weer via een bord bekendgemaakt. Er is duidelijk goed gekeken naar de echte Champions League.

Alhoewel ik zeker niet zal klagen over de faciliteiten zijn er toch wat minpuntjes zoals de afwezigheid van een clubgebouw en dus ook kleedgelegenheid, al zijn er wel openbare toiletten. En er is natuurlijk ook geen kantine. Eten en drinken is overigens wel te koop op het sportterrein, maar alcohol niet. Ons team neemt meestal wel een doosje bier mee dat aan de rand van het veld geconsumeerd wordt, maar daar blijft het ook bij. Geen drankgelagen dus zoals in Nederland.

De trainingen van ons team stellen niet zo veel voor en worden ook niet zo trouw bezocht. We hebben geen trainer dus we doen eigenlijk, maar wat en als er genoeg spelers zijn (een veld wordt meestal door twee of drie teams gereserveerd) wordt er uiteindelijk een partijtje gespeeld. Sommige teams zoals het Chevrolet-team hebben een eigen stadium met een tribune voor 200 toeschouwers en een krachthonk. Ook het politieteam zal wel extra faciliteiten hebben en een eigen trainer. Teams met geld kopen naar verluidt zelfs goede spelers weg. Ik ben echter nog niet benaderd.

Momenteel ben ik de enige farang die op de velden rondloopt. Een paar jaar geleden was er een Fin met een wat eigenzinnig karakter. Ik heb hem nooit zien spelen. Hij heeft het na twee jaar maar opgegeven.

Nu en dan nemen we ook deel aan toernooien en vriendschappelijke wedstrijden. Als je goed kijkt blijken overal wel voetbalvelden te zijn. Zulke toernooien worden soms gehouden als er een feestelijke aanleiding voor is en dat betekent ook veel publiek. En publiek betekent applaus voor mij, bijvoorbeeld als ik gewisseld wordt. Andere spelers die gewisseld worden valt die eer niet te beurt. Als voetballende farang op het platteland heb je vaak toch een streepje voor.

Boze tongen beweren dat ik op mijn leeftijd alleen maar speelminuten krijg omdat ik medesponsor ben van het team. Daar is natuurlijk absoluut niets van waar. Nu ja, misschien heeft het toch wel wat invloed…

Over deze blogger

Hans Pronk

Geboren in 1950, in Thailand getrouwd in 1977, geëmigreerd in 2011. Twee geweldige kinderen en 5 lieve kleinkinderen. We wonen nu met z’n tweeën in de Isaan met de eerste buren op zo’n 250 m. Al 5 jaar zijn we zelfs de provincie Ubon niet uit geweest. Uitgaan: een paar keer per maand uit eten. Saai? Geïsoleerd? Nee. Op de foto is te zien hoe ik hier leef: buiten, omringd door natuur, luchtig gekleed, naar m’n zin en op z’n tijd bezoek, zoals van achterkleinkind Nalin. “Achter”, omdat haar moeder ons oma en opa noemt. Hobby: zoeken naar betrouwbare nieuwsbronnen.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Leven in Thailand1 november 2024Je maakt van alles mee in Thailand (165)
• Leven in Thailand17 oktober 2024Je maakt van alles mee in Thailand (155)
• Leven in Thailand28 september 2024Je maakt van alles mee in Thailand (147)
• Achtergrond23 maart 2024Is sporten in een tropisch klimaat verantwoord op je oude dag?