Als ellende dichterbij komt…
Al vele jaren woon ik nu in Thailand en geniet van een heerlijk leven in dit prachtige land. Een zonnig klimaat, een mooie en lieve Thaise vrouw, een prachtige zoon, een groot huis, een prima pensioen, enz. enz. Wat wil een mens nog meer, nietwaar?
Ja, ik kan dat zeggen maar weet ook best, dat niet iedereen hier en zeker de Thais niet, mij dat kan nazeggen. Natuurlijk ken ik vele verhalen over armoede, criminaliteit, verbroken relaties, kinderarbeid, vrouwenmishandeling en nog zo wat in dit land. Ik heb zelf echter geen ervaringen met deze aspecten van het Thaise leven. Ik hoor het, ik lees het, zeg dan ”Goh, wat erg, hè” en ga door waarmee ik dan bezig ben. Het is zogezegd “ver van mijn bed”.
Wereldrampen
Ik vergelijk het een beetje met wat je je hele leven lang al meemaakt. Er vergaat een veerboot in Bangla Desh, er woedt een oorlog in Iraq en Afghanistan, er is acute hongersnood in een Afrikaans land. Allemaal heel erg en als het gevraagd wordt, storten we keurig een geldbedrag op een giro- of banknummer en gaan daarna, na de borrel, rustig slapen. Totdat er bijvoorbeeld een ernstig verkeersongeluk plaatsvindt, waarbij landgenoten of misschien zelfs wel naaste familie, kennissen of vrienden betrokken zijn. Dat is een ramp, die vele malen meer indruk maakt en je persoonlijk raakt. Daar gaat dit verhaaltje over.
Uit huis gevlucht
Daar stonden ze dan voor de poort van ons huis. Het was vlak voor de kerst, dus nog symbolisch ook. Moeder Ying met haar twee dochters, Noy (18) en Nom (16) uit het dorp van mijn vrouw. Alle bagage, die ze bij zich hadden, was een Thaise boodschappentas. Gevlucht uit het huis voor een man en vader, die, zwaar aan de drank, zijn vrouw regelmatig mishandelde. Als bange vogeltjes zaten zij even later op de grond in onze woonkamer, waar mijn vrouw hen van Thai food voorzag. Vluchten uit je eigen huis doe je niet zo maar, daar gaat een lang verhaal aan vooraf. Ik ken dat verhaal niet, wil het eigenlijk ook niet weten. Ellende komt dan wel heel dichtbij en krijgt een gezicht, drie gezichten dus. Wat het verhaal ook is, ik zal de achtergronden als Farang toch nooit begrijpen, het is veel belangrijker om deze drie mensen te helpen.
Jeugdvriendin
Ying is een jeugdvriendin van mijn vrouw. Ze heeft niet, zoals mijn vrouw, het dorp verlaten om elders geld te verdienen. Trouwde een lokale Thai en kreeg twee dochtertjes van hem. Aanvankelijk ging dat best goed, zij woonden vlak bij de moeder van mijn vrouw en dus – volgens zeggen – moest ik ze ook wel kennen. Ze kwamen regelmatig over de vloer om mee te eten en te drinken. Bij mij was er echter geen spoor van herkenning, ik zag in die tijd zoveel mensen en die dochters van nu waren kleine meisjes van rond de 8 à 10 jaar. De man had aanvankelijk wel (los) werk door boeren te helpen bij de rijstoogst en andere klussen. Of het door drank, gokken of gewoon geen werk gekomen is, weet ik niet, maar het ging mis. Steeds vaker kwam hij dronken thuis en mishandelde dan zijn vrouw, voor zover ik weet heeft hij de kinderen nooit wat aangedaan. Een Thaise vrouw incasseert op dat gebied veel, maar ook voor haar zijn er grenzen en die werden dus schromelijk overschreden.
Eerste hulp
Mentaal zullen zij alle drie nog wel moeten wennen aan het idee, geen huis, geen vader, geen werk. Eerst echter maar eten, slapen en relaxen tijdens de kerst. Ik heb vreselijk met ze te doen, maar kan ook niet anders dan via mijn vrouw hulp te bieden. Slapen deden zij met zijn drieën in één bed in onze logeerkamer. In die periode voor wat kleren en ondergoed gezorgd, want dat hadden ze nauwelijks. Maar er moest wat gebeuren, want wij wilden ze natuurlijk niet “eeuwig” in ons huis hebben. De moeder en de oudste dochter werken inmiddels in een groot Indiaas restaurant van onze buurman. Ook voor onderdak in een huis met ander restaurantpersoneel werd gezorgd. Praten hoeven ze niet, want het is een buffetrestaurant en er is genoeg ander personeel, dat de taal van de bezoekers spreekt. Buffet aanvullen, afruimen en afwassen behoort tot hun takenpakket. De jongste dochter is wel bij ons blijven wonen. Mijn vrouw beschouwt haar als haar eigen dochter, die wat in ons huishouden doet en helpt in het mini-winkeltje. De eerste twee verdienen nu dan een aardig salaris, de jongste heeft kost en inwoning en krijgt voldoende geld om af en toe nieuwe kleren te kopen.
De toekomst
Ze zijn nu ruim twee maanden hier, zien er alle drie een stuk beter uit dan toen zij aankwamen, er wordt af en toe zelfs flink gelachen en gezongen. Niemand weet hoe hun toekomst er uit zal zien. Is er heimwee naar het dorp, naar familie en vrienden? Ik weet het niet. Zijn ze gelukkig in Pattaya, ik weet het niet. Ik hoop er maar het beste van, want de verleiding voor vooral die twee jonge meiden om in Pattaya op een andere manier veel geld te verdienen ligt wel degelijk op de loer. Ze zijn, volgens mij, beiden nog onschuldig, maar hoe lang ze dat hier in stand kunnen houden? Boeddha behoede hen!
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Eten en drinken25 november 2024Rijstebrij
Steden21 november 2024Chumphon: Rust en lekker eten!
Cultuur18 november 2024Pua, Pua, Pua
Achtergrond11 november 2024Bananen in Thailand
Gringo,
Je bent een mens met een groot hart. Die uitdrukking kennen ze zelfs in Thailand ook.
Je bent eigenlijk een beetje hetzelfde als ik. Je kan de ellende van heel Thailand niet op je nek nemen. Ik heb altijd veel mensen geholpen, maar er zijn ook grenzen.
Je mag toch ook verwachten dat je daar iets voor terug krijgt. Helaas is dat niet zo.
Als ze je niet meer nodig hebben laten ze vallen als een baksteen, Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Maar dat zijn er niet veel. Voorlopig geef ik allen steun aan de oude moeder van mijn vrouw en een beetje aan haar twee zonen. Werken allebei heel hard dus een beetje is mooi meegenomen. Als ik wat nodig heb of klusjes aan ons huis staan ze altijd klaar. Als je een groot hart hebt word je natuurlijk ook vreselijk geraakt door bijvoorbeeld een arme oude vrouw (die je overal in Pattaya tegenkomt).
Vroeger gaf ik altijd wat. Of door een jongen die niet kon lopen en kroop over Pattaya strand. Later kwam ik erachter dat die jongen in de avond een goede gast was in diverse bars in Pattaya en dat die arme oude vrouw in het bezit was van diverse huizen en apartments. Aan het eind van een dag hard werken opgehaald worden door een van haar zoon’s in een heel mooie auto.
Ik geef (behalve arme kinderen in mijn beurt bijvoorbeeld een ijsje) aan niemand meer wat. Slaap tegenwoordig ook veel beter.
J.Jordaan.
Mijnheer Jordaan,
De heer Gringo vertelt hier een ontroerend verhaal waar verder geen commentaar op nodig is anders dan een waardering van zijn menslievendheid en zorg.
Ik hou van mensen zoals de Heer Gringo en zijn vrouw die spontaan drie stakkers in nood helpen zonder ook maar een moment te denken om er iets voor terug te willen hebben.
Moderator: wat niet relevant is hebben wij weggelaten.
.
Ontroerend verhaal en eerlijk opgeschreven. Ze hebben met z’n drieen, en met jouw hulp, de draad weer opgepakt en ik hoop (en denk) dat het verder goed zal gaan met hen.
Mooi en ontroerend verhaal, Gringo. Je hebt je hart op de juiste plaats. Ik neem mijn hoed voor je af en wens de familie het allerbeste voor de toekomst.
Dat is een andere kant van het leven in Thailand. Je kunt betrokken raken bij allerhande leed en moet dan steeds kiezen hoe daar mee om te gaan. In Nederland zijn overal instanties voor, hier niet. Het kan zelfs zo ver gaan dat je moet kiezen tussen iemand helpen of laten verrekken.Voor mensen waar je nauwe banden mee hebt word je een soort verzekeringspolis. De opmerking dat je er weinig dankbaarheid voor terugkrijgt klopt helaas. De Thai ziet jouw hulp als een daad waarmee jij jouw Kharma vergroot, dus je doet het voor jezelf en misschien is dat ook wel zo. Je wilt af van het onaangename gevoel dat niet -helpen veroorzaakt tenslotte.
Zeer aandoenlijk verhaal.
Zelf heb ik tijdens mijn eerste vakantie ( 13 jr. geleden ) in Thailand het volgende meegemaakt.
Ik was flink aan het stappen in Bangkok met een kameraad. Het zou zo’n 03.00 uur geweest zijn toen ik over de Sukhumvit Road liep. Langs de gevels waren de ratten tikkertje aan het spelen door het afval wat door de handel was achter gelaten.
Op een gegeven moment zag ik iets bewegen wat zeker geen ratten waren.
Onder een vieze deken met smerige kranten ontdekte ik een vrij jonge vrouw met een zuigeling in haar armen. Ze lag er zo goed als het kon te slapen en schrok toen ze mij voorover gebogen zag staan.
Contact kon ik niet met haar maken ( geen Engels en ik sprak geen Thais )
Wat kon ik doen, weinig dus. Ik heb een briefje achtergelaten waar ze waarschijnlijk de rest van de week met haar kindje van kon eten.
Mijn stapavond was ook gelijk over en uit. Ik zei al het is ongeveer 13 jr. geleden, maar dat beeld zou ik nooit meer vergeten.
Daarna ben ik nog zo’n keer of 20 in Thailand geweest en heb er zelfs een zaak gehad.
Quillaume
Proficiat aan jou Gringo, voor de juiste aanpak van dit probleem. Het geeft steeds een goed gevoel anderen te kunnen helpen. Heb een gelijkaardige ervaring gehad met 2 tantes van mijn vrouw(nu ex) en hun dochtertjes van 9 en 11.
Later is er een oplossing gekomen voor hen zodat ze terug naar hun dorp konden gaan wonen waar ze thuis zijn.
Hopelijk vinden jullie samen ook een degelijke oplossing. Tijd brengt raad!
Groetjes,
Bert
Ontroerend maar het komt heel vaak voor in Thailand, Man vaak dronken en mishandeld zijn vrouw. Waren er maar meer mensen als jij Gringo je toont je een ware vriend.
Moderator: het is onduidelijk wat u bedoelt.
Tja,groot verhaal van het leven,groot hart ook,ik heb ze beiden gehad!Nu,10 jaar later zou ik het niet meer doen! Studie betaald,geld voor het ziekenhuis geleend,geld voor grote Zus,anders was ze haar flat kwijtgeraakt,renteloze lening voor moterbikes,enz,enz,enz..
In mijn ervaring wat je ook doet aan “helpen”,de simpele waardering is ver te zoeken.”Ze”blijven je zien als de “Farang”,en die zienswijze maakt dat je een buitenstaander bent en blijft.In mijn vrouw’s familie is er geen “thuis”voor mij.En dat is een gemis,doet gewoon pijn!
Ik zal hier blijven wonen,maar “helpen”….vergeet het maar!!!
H.A.P.(Bert) Jansen