Ahmet, de epiloog

De onfortuinlijke Zweed Ahmet is het levende bewijs dat a: criminelen en oplichters een nooit nalatende bron van ergernis zullen zijn en b: dat er voor iedereen altijd de kans bestaat in de maling genomen te worden of (veel) erger.

Over hoe de maatschappij vervolgens omgaat met zowel daders als slachtoffers is divers. Waar in de wat meer conservatieve contreien het lichaamsdeel waarmee de daad werd begaan eraf wordt gehakt met een kromzwaard of de (vrouwelijke) daders het leven laten in een regen van graniet en baksteen, kunnen in het westen en ook in ons aller Thailand dergelijke onverlaten ongehinderd verder aan de slag met hun onsympathieke praktijken, zelfs met een covid masker, petje en donkere zonnebril op in de studio aan het Tv-publiek hun kant van het verhaal komen uitleggen. Maar wat kun je anders verwachten in een wereld waarin de meest criminele leiders aan het roer staan en op handen worden gedragen door hun stekeblinde of doodsbange volgelingen? Net als goed voorbeeld doet ook de slechte versie volgen.

Slome duikelaar of alleen maar door liefde verblind?

Ik ben er mij van bewust dat de titel van deze inzending wat suggestief is. Helaas kan ik geen update aanreiken over de voortgang betreffende de avonturen van onze onfortuinlijke Zweed. Daar moet de lezer maar de Thaise tv voor aanzetten of Google raadplegen op ‘Ahmet de Zweed’, best in het Thais, want dat soort sensatie wordt daar zeer ruim uitgemeten, terwijl het hier in het Westen niet eens gedurende de komkommertijd de pers zou halen. Tenzij de goede man op zijn minst vermoord zou zijn in de huwelijksnacht. Mijn vrouw denkt dat Ahmet er goed aan heeft gedaan de roddelpers in te schakelen.

Net als in Nederland waar Kees, Thijs, Alberto, John en consorten niet alleen het kijkerspubliek aan hun vlot- en vaak ook grofgebekte lippen hebben hangen, maar meestal ook meer teweeg brengen dan de niet zo sterke arm van de wet. Thailand kent immers nog veel meer populaire show-masters die miljoenen kijkers aantrekken met hun opgeklopte verhalen en weten die volksmassa’s ook te mobiliseren voor de goede zaak en het halve land op de kop te zetten. Voor je het weet heeft Ahmet een veelvoud van zijn verloren investeringen op zijn rekening staan. Als hij maar een beetje zuur blijft kijken naar de camera’s.

Ik haak hier gewoon aan op de actualiteiten, het tumult die dit vreselijke voorval wereldwijd teweeg heeft gebracht en dik het gebeurde nog wat verder aan zodat alle leed bij elkaar opgeteld al wat dichter bij de rechtvaardiging tot publicatie komt. Nog steeds niet overtuigend, maar ik kan er nu eenmaal (gelukkig) geen ‘niet plaatsgevonden halsmisdaad’ aan koppelen. Het blijft gewoon een wat onhandige (virtuele) lover die best wat geld en illusies armer terug moet keren naar Zweden. Wellicht in het genot van een nieuwe Thaise bruid die zich over hem ontfermen wil ter vervanging van het criminele exemplaar plus echtgenoot. En een gewaarschuwd man telt voor 2 al zou 1 ook al voldoen.

Niemand is veilig

De meningen over hoe slim of onnozel Ahmet wel niet was verdeelden deze blog op bijna Amerikaanse wijze in twee kampen, met toch wel een duidelijk overwicht voor de criticasters. Oftewel, het merendeel van de lezers leek hem toch een immense sukkelaar te vinden, ondanks het medeleven en begrip dat enkelen voor hem konden opbrengen. Ik kan mij meer vereenzelvigen met die laatste visie op zijn behoorlijk in het honderd gelopen huwelijksplannen. Natuurlijk erken ik wel vlotjes dat men in deze min of meer verrotte wereld erg diep onder de grond moet leven om niet constant alert te zijn op achterbakse aanvallen van alle mogelijke kanten. Maar zeg nou zelf: wie denkt niet ook af en toe: oef, daar was ik bijna de mist ingegaan. Nog net niet op een onbetrouwbaar linkje geduwd, de handtekening geplaatst onder een niet helemaal gelezen contract, een aanbetaling gedaan bij een eigenlijk wazig bedrijf, een zak tabak in Marktplaats die niks levert, de aannemer die wel aanneemt, maar niks verbouwt…..de lijst zou eindeloos kunnen doorgaan.

Uiteraard zullen er op deze planeet ook een paar types rondwandelen die nooit, maar dan ook werkelijk nooit het risico lopen om een poot uitgedraaid te krijgen door een oplichter, zij het online, aan de telefoon, aan de deur, op vakantie, in de taxi, de tuktuk, tussen de lakens of waar en wanneer dan ook. Misschien zitten er wel een paar van zo’n supersnuggere, nuchtere, goed nadenkende, altijd alerte toppers mee te lezen en denken: hij heeft het over mij nu. Kan zijn. Ik heb het in elk geval niet over mezelf, nu niet terwijl ik nog redelijk bij de pinken ben en voor mijn straks al wat mentaal afgetakelde ‘ik’ steek ik nog geen vinger onder een lauwe kraan. Er schuilt namelijk een heel groot, internationaal leger van professionals achter de oplichtingsindustrie, die vakkundig op iedere menselijke zwakheid in weten te spelen, of dat nu het verlangen naar materiële profijt is of dat naar ware liefde. Ze zijn bijna niet te verslaan op hun vakgebied en weten ook heus wel raad met de zelfbenoemde slimmeriken, die zich als mannetjesgorillas op de borst trommelen, omwille van hun bovengemiddelde slimheid en hun navenante superioriteitsgevoel. Misschien loopt die ‘onkwetsbare’ wel sneller tegen de lamp dan de supervoorzichtige ‘angsthaas’. Hij laat uit grootheidswaanzin namelijk eerder zijn verdediging vallen en staat dan opeens ook in zijn blote kont af te wachten om uit onverwachte hoek genomen te worden door het criminele gilde.

Uiteindelijk loopt iedereen gevaar, tenzij hij/zij zich van alles afsluit, nooit de voordeur opent, de telefoon opneemt, een email leest of verliefd wordt op de foute persoon, die uiteindelijk geen elegante blondine blijkt te zijn maar een Nigeriaanse kerel met overgewicht en een kale knikker. Daar zijn ongetwijfeld ook liefhebbers voor, maar de eerste kennismaking zou toch wel eens op een teleurstelling kunnen uitdraaien. Niet dat het ooit tot een lijfelijke ontmoeting zal komen in dergelijke gevallen. Die valse relaties beperken zich meestal tot een uitwisseling van gestolen foto’s en veel geld. Ik ben (volgens mij) de dans tot nu toe ontsprongen, maar dat komt ook omdat er geen grote, gecoördineerde criminele aanval op mij persoonlijk gericht lijkt te zijn geweest.

Verdachte e-mails knikker ik meteen weg en vóór ik op een linkje klik, bedenk ik me wel tien keer. Maar het blijft méér een kwestie van geluk; al ontwijk je 999 aanvallen, bij nummer 1000 kun je alsnog tegen de lamp lopen. Voor de oplichters is het lage succes gemiddelde geen enkel probleem: zij gooien dagelijks vele lijnen uit en als ze bij één op de duizend pogingen slagen zouden zou de wereld volledig door hun verzwolgen worden en brandend ten onder gaan, bij wijze van spreken. Met dank aan de geneugten van het WWW en de open maatschappij waarin we leven. Allemaal hartstikke fijn uiteraard, maar de opkomst en bloei van allerhande oplichterspraktijken is er direct aan gelinkt. Je hoeft tegenwoordig niet meer in een donkere steeg te wachten op je welgestelde prooi of met een afgezaagd jachtgeweer en een bivakmuts over je tronie een bank binnen te wandelen. Moderne methoden zijn minder riskant (behalve als Kees van der Spek je uitrookt, ergens diep in Afrika) en vaak veel lucratiever.

Een gewaarschuwd mens telt voor 2…1….0

En iedereen wil wel een stuk van de taart; of je nu tamelijk arm bent uit overlevingsdrang of als je graag in onverdiende luxe wil leven met zeer geringe persoonlijke inzet. In beide gevallen helpt het als je niet beschikt over een geweten.

Zo ook het ‘liefje’ van Ahmet en haar echtgenoot. En hoewel er veel rode vlaggen waren lijken ze vooralsnog gescoord te hebben over de rug van de verliefde Zweed. Khun Rick zou khun Rick niet zijn als hij niet weer ‘een paar goede vrienden’ optrommelt die ook met open ogen en grote voeten in de fuik van minder fidele nieuwe landgenoten gestrompeld zijn, ook al kwam er in die gevallen niet ook nog een oorspronkelijke Thaise echtgenoot om de hoek loeren. Voor zover bekend dan, al kom je het soms ook gewoon nooit te weten. Ze lopen niet altijd als inwonende zwager onder je voeten, maar duiken waarschijnlijk pas op als de farang met de bullseye op zijn voorhoofd weer verliefd vanuit zijn thuisland zit te appen, facetimen en geld op te sturen. En de familie en het dorp spelen het spel gewoon mee. In geval  van twijfel staan die pal naast hun landgenoten.

Baris, de liefdeshongerige pensionado

Maar voor we oversteken naar Zuidoost-Azië, allereerst mijn goede vriend Baris even in het zonnetje zetten, een nu inmiddels 75-jarige Turk, die al zowat zijn hele volwassen leven in Duitsland woont, eerst als monteur in de kolenindustrie en nu al heel wat jaren als pensionado. Een kleine man, die al zolang ik hem ken (ruim zo’n jaartje of tien) niet denkt met het brein in zijn hoofd, maar zich door de kleine, oh zo dominerende tegenhanger in zijn pantalon laat leiden. Ik veroordeel hem niet, al zou een meer puriteinse of fatsoenlijke lezer dat zeker met gegronde redenen kunnen doen. Hij leeft in tamelijke harmonie met zijn langjarige echtgenote samen, eveneens uit Turkije afkomstig en ogenschijnlijk iemand die de nationale, maar ook de Duitse keuken een zeer warm hart toedraagt. Mijn vriend is daarentegen een vitaal, ondeugend, pittig manneke, dat nog geen tekenen vertoont van teruglopend libido. Zeker niet in zijn hoofd.

De langjarige geliefden hebben beide de vroegere ongetwijfeld ooit passievolle kant van de belangstelling voor elkaar verloren, wat bij oudere lieden wellicht een natuurlijk proces is en ook niet tot problemen moet leiden als beide betrokkenen samen die fase ingaan. Maar Baris loopt er dus ruim tien jaar achteraan. Penopauze verslaat menopauze. Hij deelt zijn gevoelens met mij, ook zonder dat ik erom vraag. Sterker nog, hij ziet in mij een ‘partner in crime’ die samen met hem het avontuur zou moeten opzoeken, in Duitsland, Nederland of en dat is zijn ultieme droom: in Thailand. Ik ben begripvol over zijn verlangens. Zijn levenskracht ebt langzaam weg uit zijn vergrijzende lijfje en zijn geest en hormonen sporen hem aan om het er nog gauw van te nemen voordat de prostaat of welk haperend onderdeel dan ook definitief roet in het eten gooit en vleselijke geneugten verworden tot vage en nooit meer bereikbare herinneringen, ook niet met de hulp van een handvol blauwe pillen.

Maar zelf ben ik wars van participatie in zijn uitgebreide fantasieën, al moet ik wel bekennen dat ik hem eens een alibi heb verschaft voor één van zijn escapades. Niet van harte, maar toch gebeurd. Ik heb voor mezelf namelijk al lang de droom van de doorstart in de liefde waar gemaakt. Niet stiekem aan de computer en met dates via second love of andere faciliteiten, maar gewoon door na mijn echtscheiding eens op vakantie te gaan in Thailand. Maar dat is een ander verhaal.

Onafwendbaar onheil door eigen hormonen

Dit gaat over Baris en hoe de kleine pseudo hersenen in zijn broek hem niet konden en wilden behoeden voor vrouwelijke oplichters die het voorzien hadden op zijn geld in ruil voor de illusie van belangstelling voor zijn persoon en het perspectief van de vleselijke diensten van een 50 jaar jongere vrouw. Trots liet hij mij wel eens de foto’s zien van een prachtige meid van 25 jaar, met wie hij een enorme klik dacht te hebben. Geen ranzige shots, maar nette kiekjes zonder ontklede lichaamsdelen, althans niet op de foto’s die hij aan mij toonde. Ze begrepen elkaar volkomen en bleken soulmates te zijn die het lot aan elkaar verbonden had en samengesmeed tot een sterk team van tegenpolen. Dit is overigens slechts één van de miskleunen uit zijn liefdesleven, de rest moet de lezer er maar bij denken, want we moeten zo meteen ook nog door naar Thailand, zonder Baris. Het is overigens best een zielig verhaal, maar gelukkig is hij geen zielenpoot zoals Ahmet en heeft hij altijd nog een paar extra ijzers in het vuur liggen als back-up plan. Enfin, het jonge ding, wilde met hem uiteindelijk een heet weekend ergens in Duitsland gaan doorbrengen en hij had een andere vriend bereid gevonden daarvoor het alibi te verzorgen. Hij was bij die vriend ook werkelijk al eens ooit een paar dagen op bezoek geweest in het kader van een andere gemeenschappelijke en meer onschuldige hobby.

Het grappige, maar ook pijnlijke deel was dat het meisje de diepere innerlijke verbondenheid creëerde en vervolgens exploiteerde, zonder het lichamelijke aspect uit te sluiten, maar het slechts als een natuurlijk nevenproduct in het vooruitzicht stelde. Dus geen banale betaalde liefde, maar zuivere gevoelens van een veel hoger ander niveau. Een gewiekst kreng, want welke man hoort zoiets niet graag? Het ging haar niet om zijn lijf maar om zijn persoonlijkheid en vise versa. Ik moest dit verliefde gezwemel met droge ogen en oren aanhoren, nadat ik al snel had ontdekt dat hij van mij niet wilde vernemen dat het verhaal wel erg onwaarschijnlijk klonk. De dame in kwestie was voor hem de ware om een langdurige relatie mee te hebben, naast zijn huwelijk, hetgeen wat haar betrof geen enkele belemmering hoefde te vormen. Een voorbeeldige opofferingsbereidheid van de jeugdige schoonheid.

Ze woonde ergens in Engeland, maar dat vormde evenmin een substantiële hindernis, behalve een paar praktische, zoals het benodigde en uiteraard ontbrekende geld voor de (vlieg-) reis vermeerderd met onkosten. Een oplettende lezer kan het verhaal nu verder volledig zelf invullen, maar voor de minder snelle begrijpers kauw ik het nog even voor.

Nadat de wat forse daarvoor benodigde fondsen waren verstrekt en de dag van de reis vaststond kreeg hij echter een jobtijding: opgewonden als zij was geweest, was ze op weg naar het vliegveld met haar auto van de weg geraakt en vervolgens in gruzelementen in het ziekenhuis beland. En omdat de kosten voor medische zorg in het Verenigd Koninkrijk gepeperd zijn verwisselden wederom (zeer)vele honderden euro’s van eigenaar. Er waren zelfs foto’s vanuit het ziekenhuisbed die er nogal echt en pijnlijk uitzagen. Ook een scepticus zou aan de twijfel kunnen geraken. Langzaam knapte ze gelukkig weer op, hoewel ook de nazorg zoals voor fysiotherapie en de kapotte auto kostbaar was, maar als ze fysiek dan weer helemaal top was, kon ze hem wel ook ongekend plezier tussen de lakens garanderen en daar vlogen de euro’s weer over de Noordzee om vervolgens in kostbare ponden omgezet te worden. Vele weken na de mislukte eerste heenreis kwam er een nieuwe afspraak, met een nieuw gefinancierd ticket en deze keer zonder voorafgaande ongelukken. Mijn vriend belde mij opgewonden dat het nu eindelijk zover was en ik probeerde hem nog wat af te remmen in zijn enthousiasme, maar mijn wijze raad werd niet eens waargenomen, zoveel ruis veroorzaakten de hormonen in zijn harige gehoorgang.

Met een prachtig rozenboeket en een klein reiskoffertje in de kofferbak toog hij naar het vliegveld van Düsseldorf op een uurtje rijden van vrouw en thuis om daar eindelijk zijn vlam in de arm te sluiten en meteen een plaatselijke hotelkamer te gaan betrekken. Het zal niemand verbazen dat hij daar een paar uur voor niks heeft gestaan met zijn roosjes die vervolgens onverrichter zake in de prullenbak belandden. Ook kon hij weer met hangende pootjes naar huis in plaats van ‘naar zijn vriend’, om tenminste nog de hotelkosten terug te kunnen claimen. Onsmakelijk verhaal? Natuurlijk, maar ook het zoveelste bewijs dat het verhaal van Ahmet niet uniek is en dat ook gemiddeld alerte types, ondanks ontradend advies van een nuchtere vriend toch met open maar verblinde ogen in de val kunnen lopen. Hij was wel een tijdje wat ontdaan door het voorval, maar is nog altijd dezelfde deugniet als destijds. Gelukkig maakt hij mij geen deelgenoot meer van zijn overspelige escapades en anekdotes erover. Wie zelf een fijne relatie thuis heeft wil liefst ver weg blijven van de verhalen van ongelukkige stakkers die nog wanhopig als een soort Ahmet proberen een wellicht onbereikbare liefde aan land te trekken. Zelfs als zo’n stakker een goede vriend is, met oprechte en herkenbare verlangens.

Nederland in de Thaise kijker

Weer in Thailand aangekomen zagen we met zijn allen eerder al genoemde Kees van der Spek op RTL4 na een wilde achtervolging in Khon Kaen een voormalige Nederlandse Thaise met haar gloednieuwe pick-up in het nauw drijven. Na het laten bouwen van een monumentale villa ergens op het wat plattere land had de dame in kwestie kennelijk de belangstelling voor de sponsor van het project verloren en moest deze eveneens Nederlandse expat (waarmee ze overigens wettelijk gehuwd was) het veld ruimen. Naar zijn eigen zeggen kreeg hij daartoe een aantal als fruitdrankje verklede porties vergif toegediend, die hem weliswaar niet om zeep hielpen, maar wel tot twee keer toe in diepe slaap, waarna zijn bankrekening telkens van enkele miljoenen bahtjes ontdaan werd.

De volledige en werkelijke toedracht kan Kees natuurlijk nooit blootleggen in de drie kwartier die zijn programma duurt, maar de beelden vormden niettemin een duidelijke illustratie van miscommunicatie tussen man en vrouw en wellicht zelfs een poging tot grove oplichting of erger. Hoe het afliep, vertelt Kees er ook nooit bij, maar de villa staat inmiddels wel in de verkoop, al kan ik mij voorstellen dat de onroerendgoedmarkt in dergelijke contreien niet echt floreert en er bovendien een stigma kleeft aan het onderhavige pand, ook al hebben er geen lijken in gelegen, want de gewraakte echtgenoot liep er gelukkig nog springlevend bij aan de zorgzame hand van Kees van der Spek. Wie de uitzending heeft gezien kan wellicht zinvolle aanvullingen in de commentaren aanleveren en wie niet, moet maar eens kijken op YouTube. Het zal allemaal wel niet begonnen  zijn als één grote scam zoals bij Ahmet, waar volgens mij

nimmer een onsje liefde aan te pas is gekomen van Thaise zijde. Maar de rampzalige apotheose waar dit Nederlands-Thaise huwelijk uiteindelijk toe leidde kan zeker onder de categorie ‘big crime’ geschaard worden, voor wie de verhaallijn van de farang meer waarheid toedicht dan die van de door Kees opgejaagde bruid. Ik kies dan toch de zijde van de farang, niet (alleen) omdat ik er zelf een ben, maar het verhaal riekt onkies van alle kanten, ook al heeft de farang deze keer niet die typische geknakte slachtoffer uitstraling. Hij is weerbaar, verwoordt goed de situatie en raast niet, briesend als een dolle stier door de show van Kees heen.

Iedereen gaat kennelijk anders om met zijn verlies.

Ook slimmeriken bijten gewoon in het zand

Ik heb zelf ook ooit een (bescheiden) bruidsschat gedoneerd (wellicht foute boel, maar ik vond het geen enkel bezwaar), wel wat gepingeld om het bedrag en warempel hield het huwelijk maar zo’n tien jaar stand. Eigen schuld, dikke bult dus. Ook ben ik momenteel trotse ‘eigenaar’ van een prachtig huisje in Isaan en natuurlijk geeft realiteitszin soms aanleiding tot de typische Thaise huis ‘eigenaren’ zorgen. Maar zouden onze wegen ooit scheiden (waar geen enkele indicatie voor is) dan draag ik graag de sleutel (die ik niet eens zelf heb, valt me nu in) over als dank voor mooie jaren en hoef ik ook niet berooid verder door het leven. Pijn zal het zeker doen, maar meer in het hart dan in de beurs.

Twee goede vrienden (ja daar zijn ze weer) hebben helaas al de keerzijde van de medaille gezien. Omdat ze geen fan waren van de projectontwikkelaar van hun mooie villa’s in de ommuurde woongemeenschap ergens wat verder naar het Zuiden werden de land leasecontracten na een aantal jaren overgeschreven op hun respectievelijke wederhelften, waarmee ze weliswaar niet gehuwd waren, maar wel al enkele jaren harmonieus mee samenleefden, inclusief de zorg voor de meegeleverde kroost. Ik ben geen specialist op het gebied van huis- en vooral landbezit daarginds (verre van) en laat de technische details daarvan graag verder uitleggen door (ervarings-) deskundigen. Ik weet alleen dat ik aan het allerkortste eind zou trekken als het tot een dispuut met mijn echtgenote zou komen. Noem het maar ingecalculeerd risico. Het huis in Nederland zou de dan te lijden schade gelukkig ruimschoots uitbalanceren. Maar zoals gezegd, alles pico bello nu, dus ik wil geen slapende karma honden wakker maken.

Kort na elkaar gingen helaas in Thailand de meerjarige relaties van mijn kornuiten niettemin (onafhankelijk van elkaar) de fles op en kwam al gauw de overdracht van de lease ter sprake, het ideale pressiemiddel. Lang verhaal kort: prijskaartje daarvoor 1 miljoen per gegadigde. Farang nummer één ging ermee naar de Thaise rechter en won het dispuut. Naar eigen zeggen beperkte dat na alle onkosten de schade tot 9 ton. Een ogenschijnlijk subtiele reductie, maar hij mag zich nu wel weer trotse eigenaar noemen van zijn eigen optrekje plus het land waar het opstaat. Welke formule hij koos voor de tenaamstelling van het lapje grond weet ik niet precies, maar zijn ex is nu buiten spel, al heeft ze toch nog de nodige bahtjes opgestreken. De één zal dat gerechtigheid vinden en de ander een schande. Ik laat mijn mening in het midden, al heeft men in het algemeen meer sympathie voor het belang van de goede vriend dan voor de wildvreemde Thaise, zeker in de weet dat betreffend manlief naar mijn mening een goede en genereuze vent is geweest voor haar en haar dochter en er initieel geen afspraken waren gemaakt om de woning op te delen na scheiding. Natuurlijk was er ook door de mannen geen huisuitzetting voorzien zonder enige financiële compensatie mee te geven, maar het zal geen miljoen geweest zijn. Misschien wel de helft als ‘goodbye present’. De maandelijkse steun zou dan natuurlijk wegvallen en dat gemis moet uiteraard ook ruimschoots gecompenseerd worden, vonden de dames in kwestie. Gelegenheid maakt dan helaas de dief en zal de zucht naar een zak vol extra kleingeld wat hebben aangewakkerd.

De andere compound bewoner besloot om maar gewoon het geëiste miljoen op te hoesten, door schade en schande van zijn mede wijkbewoner wijs, maar toen haar dat te vlotjes verliep steeg daarmee het verlangde aandeel naar anderhalf miljoen en toen was de deal voor hem van de baan. Vond zij ook niet zo erg, de goede man is immers bijna 70 dus het is gewoon een wat langeretermijninvestering geworden. Helaas heeft hij nu het gevoel te leven in het huis van iemand anders en blijkbaar maakt dat hem niet bijzonder gelukkig, al zijn de bakstenen wettelijk gezien van hem. Zijn vroegere enthousiasme om het gebouwtje goed te onderhouden en te verbeteren is duidelijk verdwenen. Spijtig, maar jammer genoeg onomkeerbaar. Aan de patstelling kan denk ik alleen maar een einde komen door overlijden van één van de ex-partners. Of als een van beiden of allebei wat water bij de wijn wil doen. Maar we weten allemaal hoe duur goede wijn in Thailand kan zijn, en dan smaakt hij nog niet florissant. Wel heeft hij intussen een heel aardige nieuwe vriendin aan zijn zijde, dus het is gelukkig, niet alleen maar kommer en kwel in zijn leven.

Scheiden doet lijden

Typisch Thais? Denk het niet. Ook in Nederland/België is het vaak moord en doodslag als de (on-)roerende goederen verdeeld moeten worden na een scheiding, al zijn hier te lande de regels wat beter vastgelegd, tenminste als de samenleving behoorlijk gedocumenteerd is. Niet dat iedereen zich als een mak lam bij die regels neerlegt. Er zijn altijd hulpvaardige advocaten die omwille van hun gage de tegenpartij namens jou het bloed onder de nagels willen uithalen. Je zou denken dat beide in Thailand gelogeerde heren eenvoudig deze impasse hadden kunnen vermijden door vanaf het prille begin een farang-vriendelijkere optie te kiezen voor het genot van het bouwperceel. Maar net als onze Zweedse vriend Ahmet, zullen ze wel even die kortdurende verliefdheidskortsluiting in hun kop gehad hebben om zichzelf op te zadelen met een tros extra zure druiven toen de liefde eenmaal was uitgedoofd. Een handig bedoelde zet die dus terugblikkend tamelijk kostbaar is uitgevallen, in het ene geval meer qua geld en in het andere ook nog qua ellendig gevoel over het huisje, nog los van alle negatieve liefdes emoties voor alle drie de heren (inclusief de onhandige Zweed).

En ondanks alle waarschuwingen, goede raden, voorlichting, gezond verstand en schade en schande zal aan dergelijk ongerief wel nooit een einde komen. Niet alle verhalen over Thailand eindigen met een happy ending.