15 jaar Thailand: wel een verhaal, maar geen sprookje
Hans Bos
Toen ik op 15 december 2005 op de oude luchthaven Don Muang in Bangkok landde, wist ik niet wat mij boven het hoofd hing. De 15 tropenjaren zijn daarna omgevlogen. Ik zie om in verbazing.
Mijn eerste kennismaking met Thailand was in het jaar 2000, met een persreis van China Airlines op weg naar Sydney in Australië. Bangkok was de eerste stop met overnachting in het Amari Atrium en met enkele collega’s gingen we stappen op Patpong. Ik dacht die reis dat Thailand een mooie plek zou zijn om in de (verre) toekomst, na mijn pensioen, het leven uit te leven.
Dat moment kwam vijf jaar later. Met een aardige ‘handdruk’ op zak was er weinig meer dat me aan Nederland bond. Ik had het wel gezien in de journalistiek en mijn werkgever ook. Ik had inmiddels in Bangkok kennis gemaakt met de tweede lieftallige Thaise, verkocht woning en auto en zette de rest op Marktplaats en bij het grofvuil. Wat ik over had, paste in een koffer.
De Thaise woonde in een kleine condo op Udomsuk in Bangkok en dat leek geen goed begin. Dus huurden we op Sukhumvit 101/1 een townhouse. Met geld op zak (de Euro was destijds heel wat meer baht waard) werd de woning ingericht en begon het Thaise leven. Met vallen en opstaan, zo veel is terugkijkend wel duidelijk. Langzaam maar zeker verdween het roze uit mijn brillenglazen…
Het rijtjeshuis (14.000 baht per maand) had enkele nadelen. Zo stond de Chinese buurman ’s morgens tijdens mijn ontbijt buiten uitgebreid te rochelen, was de woonkamer van vloer tot plafond betegeld (ik noemde dit ‘het slachthuis’) en als het flink regende spoelde het water onder de voordeur. Twee huizen later woonden we in een fraai park aan de rand van Bangkok, gehuurd van een oud-collega van de Bangkok Post. Elk jaar maakte ik twee keer de trip naar Nederland en de roze bril verdoezelde een hoop ongemak.
Links: Lizzy
En toen begonnen de eierstokken van de ooit door mij teerbeminde te rammelen. Ik vond het niet eerlijk om jaren met een jonge vrouw samen te wonen en de kinderwens te negeren. In 2010 werd Lizzy geboren, een wolk van een baby. Na een paar maanden kon haar moeder een baan krijgen bij een (illegaal) casino in Minburi, dat open kon blijven bij een maandelijkse betaling van 300.000 baht aan de politie. Ik nam poolshoogte en de baas vertelde me dat het personeel niet mocht gokken. Hij vergat erbij te vertellen dat zulks gold voor werktijd en niet erna. J. leende inmiddels geld uit aan kennissen, maar gokte met het geld dat daarmee werd verdiend. Het einde van het liedje was dat ik veel geld miste, maar ook het casino. Het was dat de auto op mijn naam stond, anders was ik deze kwijt geraakt.
De maffia (politie en hoge militairen, de geldschieters) zaten achter ons aan. Van de ene op de andere nacht moesten vluchten, met Lizzy in haar wiegje op de achterbank. Ik had na vijf drukke jaren in Bangkok toch al het plan opgevat om naar Hua Hin te verkassen. Daar huurden we een vrijstaand huis. Meubels en huisraad bleven voorlopig achter in Bangkok.
Na enkele weken werd het J. toch te heet onder de voeten. Met Lizzy vertrok ze naar haar moeder in Udon Thani totdat ze zich daar ook niet veilig voelde. Ik had geen adres en wist dus niet waar mijn dochter verbleef. Een procedure bij het Juvenile Court in Bangkok leverde gedeelde voogdij op, minder dan waarop ik had gehoopt. J. was inmiddels een zwerftocht begonnen via Laos en Cambodja naar Hong Kong. Daar liep ze een Deense captain van een Japanse airline tegen het lijf. Inmiddels was het contact enigszins hersteld en kon ik Lizzy terug halen tegen betaling van 200.000 baht.
Lizzy
Lizzy woont nu negen jaar bij mij en mijn vriendin in Hua Hin. Ze groeit als kool en doet het op de internationale school naar behoren. Het is een slimme meid, die hopelijk goed op haar toekomst is voorbereid. De band met haar Nederlandse familie is opmerkelijk groot. Ik werd in 2010 in een jaar namelijk vader en grootvader, hetgeen in het vaderland de wenkbrauwen deed fronsen..
De Deense captain heeft ruim een jaar geleden het mes in het varken laten steken. Na betaling van huisje, auto en borstvergroting vond hij het wel genoeg. De moeder van Lizzy zit sinds een jaar illegaal in Korea om daar geld te verdienen voor haar eigen toekomst. Ze heeft regelmatig via Whatapp contact met Lizzy en zegt dat ze nog vier jaar in Korea blijft. Het is wat het is.
De afgelopen 15 jaar zijn voorbijgevlogen. Ik hoop dat de komende 15 jaar iets langzamer verlopen. Na de eerste wilde jaren in Thailand, komt nu hopelijk een lange kalme periode. Heb ik spijt dat ik in 2005 naar Thailand vertrok? Heel af en toe. Ik mis familie en vrienden die ik moest achterlaten. Thailand was een vlucht naar voren en nog steeds een goed land om er als gast te wonen. Het is niet het aards paradijs, maar ik ben er nog niet achter waar dat dan wel ligt…
Over deze blogger
- Bijna 20 jaar geleden verhuisde journalist Hans Bos naar Bangkok. Vrijwel vanaf het begin was hij betrokken bij de geboorte van Thailandblog. Als journalist werkte hij voor Limburgse dagbladen en voor de reis vakbladen van wat ooit Elsevier heette. Hans (76) woont sinds 14 jaar in Hua Hin, met vrouw Raysiya en dochter Lizzy. Hij was circa negen jaar secretaris en vicevoorzitter van de Nederlandse vereniging in Hua Hin en Cha am.
Lees hier de laatste artikelen
Belasting Thailand22 oktober 2024Belastingverdrag niet meer haalbaar op 1 januari 2025, zegt Buitenlandse Zaken in Den Haag
Belasting Thailand20 oktober 2024Langzaam maar zeker sluit het Thaise net zich om de belastingbetaler
Bezienswaardigheden15 oktober 2024Wat Rai Khing, deze tempel is echt een omweg waard
Belasting Nederland6 oktober 2024Nieuwe belastingverdrag door mist omgeven
Mooi relaas en herkenbaar op sommige punten.
Wat het ‘aards paradijs’ aangaat, dat zal altijd wel een illusie blijken vrees ik.
Maar voorlopig blijft Thailand mijn 2de thuis ook al zit ik nog immer ‘vast’ in koud en kil Nederland…
Mooi verhaal Hans, eerlijk je ervaring beschreven en ik ben er zeker van dat dit niet een alleenstaand geval is.
Mooi verhaal met vallen en opstaan. Helaas, het had mooier kunnen zijn als vele Thaise vrouwen niet zo hebberig zouden zijn.
Beste Hans,
Bedankt om een deel van je leven met ons te delen.
Je verhaal is zoals zovele tussen farang en Thai lady.
Top dat je zoveel moeite en geld hebt gedaan om voor je dochter te zorgen, respect. !!
Ik ben ook een ‘vaste’ bezoeker van dit prachtige land, reeds meer dan 30 jaar, waarvan de laatste 15 jaar 4 a 5 maanden ter plekke.
En ja, wat het “aards paradijs” betreft, niets blijkt wat het is, en je krijgt uiteraard andere dingen op je brood dan de modale toerist die 3 weken per jaar gaat.
Dus, probeer er je eigen paradijs van te maken.
Verder wens ik je nog veel plezier met de mensen om je heen waar je van houd.
Groet, Jozef
Erg jammer Hans dat het leven hierin Thailand minder goed is gegaan voor jou. Gelukkig voor mij is het nog steeds een droom om te leven hier met mijn Thaise vriendin en kinderen.
Woon hier inmiddels meer dan 10 jaar met volle tevredenheid in Thailand. Heeft in het begin wat aanpassingen mijnerzijds op mijn Hollandse denkwijze gekost, daarna ging het leven zoals ik het voorgesteld had.
Wil het dan ook voor geen goud verruilen met een leven in Nederland.
Nou, zo veel minder is het me hier niet vergaan. Je moet het nemen zoals het valt en altijd vooruit blijven kijken.
Beste Hans,
Volledig met je eens dat Thailand niet het paradijs is, maar wel een land met een bevolking die ieder moment van de dag je leven in de war kan brengen. Niets is wat het lijkt en een verkeersongeluk met dramatische en duur gevolg is zo gebeurd.
Wellicht dat onzekerheid i.c.m. de zorg van kind en vrouw een trigger is om in dit lelijke land te blijven en het positieve te willen blijven inzien.
Een beetje Rotterdammer snap wat ik bedoel 🙂
Quote: Het is niet het aards paradijs, maar ik ben er nog niet achter waar dat dan wel ligt…
Het Aardse paradijs ligt in jezelf, net als de hel op Aarde.
Beste Hans,
Wat een story,
tja je kunt wat tegen komen in het leven..
Misschien wel een troost, ik heb 22 jaar in een casino gewerkt in Nederland en geloof me, het is geen ‘Thais’ probleem dat gokken en alles wat er bij komt kijken als je veel verliest, dit heb ik zo vaak zien gebeuren en dat zal altijd zo blijven.
Alleen spijtig dat je het moet meemaken waar dan ook, en vooral als er kinderen mee geconfronteerd worden die moeten het ontgelden hoe het wend of keert.
Blij te horen dat het voor jou is opgelost en weer verder mag kijken in de toekomst samen met je dochter.
Succes.
Helaas beste mensen, maar ik ben nog stééds van mening dat Thailand het “aardsparadijs” is. Ik kom er al 20 jaar. Na ‘n ‘wereldreis’ erheen van 9 dagen(uit en thuis) was ik verkocht en ben steeds paar weken langer gebleven, wat resulteerde in: half jaar Thailand en half jaar Europa.
Heb 10 jr geleden mijn lief leren kennen en sinds 5 jr ‘n lief stulpje laten bouwen.
Die ‘rammelende eierstokken’ heb ik uit haar hoofd gepraat met redenen erbij: m’n kleinzonen zouden kunnen babysitten. Achteraf vindt ze dat het ‘n goede reden was, en nu genieten we van onze vrije tijd: golf, tourfietsen en vakantietrips maken.
Nog steeds ga ik met plezier en verlangen erheen, begin Januari.
Enkel dít jaar zal het halfjaarlijkse verblijf slechts 3 maanden duren.
Ik kom als sinds 1978 in Thailand en voor iedereen heb ik dezelfde raad. Blijf single…..geniet van vrouwelijk gezelschap ….neem eventueel een losse vriendin maar blijf vrij en blijf weg van verplichtingen en ge ja niet te veel hechten. Aarzel ook niet om vaste afspraken te maken vanaf dag 1 alsook een relatie te eindigen als er iets schort.
De dame in kwestie ziet daar in 9 van de 10 gevallen een pak minder mee dan wij denken. Een Thaise draait een knopje rond en de dag erna kan je nog nauwelijks merken dat ze uit een langdurige relatie komt. Emoties en al zeker die rond liefde zijn hier heel anders als bij ons. Blijf nooit bij iemand uit medelijden want dat medelijden komt toch maar van een kant en is een heel slechte raadgever.
Alle ellende die ik hoorde in Thailand was steeds hetzelfde verhaal…het gevolg van ’te’ vaste relaties en de financiële gevolgen daarvan.
Uiteraard zijn er ook mensen die een heel gelukkige en bevredigende relatie hebben die bestaan zeker en veel.
Ik heb zelf een goed huwelijk maar mocht het te herbeginnen zijn ik bleef een pak vrijer. Had me veel emoties en ergernissen bespaard terwijl ik dan nog zeker de slechtste niet heb getroffen.
Thailand is een land waar je je eigenlijk niet moet hechten. In tegenstelling tot bij ons ben je hier eigenlijk nooit alleen…..Het vinden van een andere partner gaat 100 X sneller en eenvoudiger als bij ons……Relaties kunnen perfect zonder zonnodig diepgaand te zijn.
Zetten zo een knopje om? Daar denk ik anders over, de dames komen niet van een andere planeet. Hun hart kan net zo goed gebroken worden. Zo om mij heen ken ik er genoeg met liefdesverdriet, verlangen naar een leuke partner enzovoort. Maar wie weet verkeer in in niet representatieve kringen van de maatschappij… Laat ons dus even kijken waar Thaise literatuur, muziek, film en dergelijke over gaat. Het thema van liefde, verlangen, verdriet en dergelijke komt daar volop aan bod. Zouden de dames dan toch niet zo uniek zijn?
Wat ik wel zou durven zeggen is dat door sociaal economische omstandigheden je eerder/vaker een keuze zult zien voor een partner die je helpt een dak boven je hoofd te hebben en rijst op de plank. Want nog belangrijker dan een hart in vuur en vlam is een volle maag. Stop zoveel je wilt net kunt geven in een relatie, ken je grenzen en dan hoef je je niet beknot of bedonderd te voelen.
Perfectie bestaat niet, zet ambities en verlangens om in iets waarmee je het leven voor jezelf en de mensen om je heen gelukkiger kan maken. Hans, geniet er dus van, juist zonder roze of grauw gekleurde brillenglazen. 🙂
Verlangen naar een leuke partner en liefdesverdriet is niet precies hetzelfde . Naar Thaise soaps moet je vooral kijken als je van fake houdt.
De relaties die men daar gaat tentoonspreiden hebben in heel zelden gevallen dezelfde doelstellingen zie betrachtingen dan de relaties die 90 % van de Farangs aangaan in Thailand.
In die soapseries zal je zelden een bouwvakker zien aanpappen met een meisje uit een rijke Thaise familie…ik denk ook niet dat je dat soort relaties veel zal tegenkomen in Thailand waar geld op de eerste plaats komt en de liefde volgen kan.
Hans Bos vertelt een persoonlijk verhaal, een verhaal dat ik erg waardeer om zijn eerlijkheid.
En jij, fred, gaat dan wat algemene dingen vertellen over Thaise vrouwen en zo. Ik zeg je dit. Veel soap’s zijn inderdaad fake. Maar er is zoveel meer.
In Thaise romans, films en muziek en ook in het dagelijks leven zie ik dezelfde liefde en dezelfde problemen voorbijkomen als in Nederland of welk ander land dan ook. Dat in Thailand geld op de eerste plaats komt en liefde volgt is onzin. Natuurlijk zijn er relaties waar geld de belangrijkste rol speelt, maar liefde, tederheid, begrip en echte vriendschap zijn ook in Thailand de belangrijkste factoren in liefdes aangelegenheden.
Ik vraag je te stoppen met het spuien van algemeenheden. Kijk naar het individu. Luister naar het eigen verhaal van ieder van ons. Stop met oordelen en vooroordelen. Alsjeblieft.
Zelden zoveel clichés en onzin gelezen al in de reacties van Fred.
Toen viel er nog wat te genieten .
Maar dat had ook zijn prijs .
Als je niet houdt van teleurstellingen kun je maar beter
niet aan zo een type relatie beginnen
Een eerlijk verhaal en ook zo herkenbaar. Ook sommige Thaise vrouwen zoals mijn eigen Thaise (tweede) vriendin hoor ik regelmatig kritiek leveren op de geldzucht van veel Thaise vrouwen. Deze eigenschap is natuurlijk niet alleen voorbehouden aan Thaise vrouwen, maar is wel erg aanwezig in het land van de glimlach!
Ik had eerder een vriendin. Zij vroeg al na 2 weken, hoeveel geld ik had. Maakte een foto van mijn huis auto en omgeving. gelukkig had ik het redelijk op tijd in de gaten.
Dank voor je eerlijke en mooie verhaal! Ik lees: een illusie armer, maar een ervaring én een dochter rijker. Wellicht geen paradijs, maar onder de streep toch een dikke plus!
Een heel eerlijk en mooi geschreven levensverhaal.
Hans, zonder al te veel poespas vertel je even een paar feiten die plaats vonden in jouw relatie, wat voor wereld daar achter een schuil gaat kan ik wel bedenken, heftig.
Dapper om dat met ons bloggers te delen, nu je roze bril in het Thaise zonlicht verkleurd is naar transparant is het zeer wel mogelijk dat de komende jaren wat rustiger verlopen, dat wens ik je van harte toe.
Wees gelukkig met je dierbaren, waaronder een wolk van een dochter.
Utopia bestaat, zoveel is zeker, maar wat is nou ook al weer het telefoonnummer van die taxi chauffeur? of ben je dat zelf?
Wens je veel geluk en voorspoed in je verdere, ook Thaise, leven.
Met respect voor je openheid.
Mooi en eerlijk verhaal, Hans.