Zo maar een straat in de Isaan
(John And Penny / Shutterstock.com)
Op mijn laatste vakantie kwam ik ergens op straat in de Isaan in gesprek met een Thaise vrouw die alleen thuis was met haar twee kinderen.
In het gesprek dat eigenlijk over niks ging kwam het onderwerp op haar man. Ik vroeg haar waar die was. Die was werken in de grote stad, Bangkok. Toen ik haar vervolgens vroeg of ze nu eenzaam en alleen was en hem miste kwam er een antwoord dat ik niet verwachtte.
In tegendeel zei ze… “Ik ben blij dat hij weg is. Als hij thuis is dan zuipt hij zich elke dag lazarus en heb ik alleen maar last van hem en drie kinderen is me toch echt wel genoeg”.
Maar als je er dan zo over denkt, waarom ga je dan niet bij hem weg? “Ik kan niet weg, want ik had vroeger geen zin in school en ik kan niet lezen en schrijven. Ik kan alleen mijn handtekening zetten”. Ik was overdonderd door de antwoorden. Ze was pas 32 jaar. Ik vroeg me af hoe ze dat vol hield en haar “lot” droeg. Blijkbaar was een “verzorgd” leven belangrijker dan geluk.
Met haar antwoord in mijn achterhoofd liep ik verder de straat in. Bij het eerst volgende huis was de man overleden aan overtollig drankgebruik. Hij had nog nooit een dag gewerkt maar dronk altijd whisky. De bewoonster vertelde dat ze bijna dag en nacht werkte om geld bij elkaar te verdienen voor het naar school sturen van haar kinderen en het onderhouden van haar vader. Zij was eigenlijk opgelucht dat haar man er niet meer was. Hij had jaren lang haar zuur verdiende centjes opgezopen. Er was nu eindelijk genoeg geld voor eten, haar familie en haar huis te onderhouden. Maar hoe kun je dan toch met zo’n man trouwen? Haar huwelijk was geregeld door de familie en ze had zich daarin geschikt.
Weer een deur verder was op de dochter des huizes na iedereen werken. Het meisje was alleen thuis en moest elke dag naar school en helemaal voor zichzelf zorgen. Ze had bijna geen eten en kon niet meedoen met de extra “leuke activiteiten” in de buurt. Haar hele familie werkte al maanden lang buiten de deur om de immense schulden die pa had gemaakt te kunnen terug betalen. Het meisje vertelde dat haar moeder eigenlijk wilde scheiden maar door de torenhoge schuld vast zat in de relatie en niet weg kon.
Tegenover haar woonde een gezin met twee dochters. Eentje ervan werkte ergens in een grote plaats in Thailand en ging binnenkort trouwen. Ze belde bijna dagelijks met haar moeder. Huilend aan de telefoon omdat haar toekomstige echtgenoot haar niet goed behandelde en ze het huwelijk eigenlijk niet zag zitten. Toch praatte haar moeder elke dag op haar in dat het wel goed zou komen. Blijkbaar was het gezichtsverlies van de familie zo groot dat het (on)geluk van haar dochter daarbij aan de kant moest worden geschoven. Ze moest dus maar gewoon trouwen met die man.
Weer een huis verder zat een vrouw alleen thuis met haar kind. Haar man was ergens in een ver land aan het werk en stuurde elke maand geld. Zij miste haar man elke dag. Maar hij had zoveel grond beleend om de reis naar het buitenland te bekostigen dat hij nog jaren lang weg zou blijven om alleen die schuld terug te kunnen betalen, laat staan om er iets extra’s aan over te houden. Het huis waarin ze woonde was verre van klaar en zal dat waarschijnlijk ook nog jaren zo blijven.
Bij het laatste huis trof ik een compleet gezin aan. Een jonge man, vrouw en twee kinderen. Maar hier was vrouwlief ook niet blij dat hij er was. Hij was stikjaloers en verstikte de relatie. Zij mocht niet buiten de deur komen en al helemaal niet met andere (mannen) praten. Ze was ongelukkig want ze wilde zo graag de straat in lopen en bij iedereen op bezoek gaan en lekker kwebbelen. Maar het mocht gewoon niet van haar man. Hij mishandelde haar als ze plezier had en dus bleef ze maar thuis.
Bij de overgebleven vijf huizen in de straat waren de kinderen veelal in de grote stad aan het werk en waren pa en ma (opa en oma) thuis om voor de kleinkinderen te zorgen. Mensen op leeftijd die de hele dag voor hun huis zitten en voor zover ze dat nog kunnen, rijst verbouwen en hun tijd uitzitten. Huizen waarbij de kinderen, (veelal) de dochters, zich compleet uit de naad werken, om voor het onderhoud van hun ouders te zorgen. Zo zijn ze toch opgevoed. Met als doel? Uiteindelijk de grond en het huis te erven.
Maar als je die huizen ziet dan vraag ik me toch af of dat werkelijk de drijfveer is, want tegen de tijd dat ze huis het erven, is het afgeleefd. Er wordt namelijk geen cent aan onderhoud uitgegeven als de ouders eenmaal op leeftijd zijn. Immers op dat moment slokt de zorg voor de “zieke” ouder al het geld op. Is deze zorg op liefde gebaseerd of op aangeleerde dwang vanuit de opvoeding?
Als je erover praat dan zeggen ze altijd: “Ik moet voor mijn familie zorgen en mijn familie zorgt straks voor mij als ik oud ben.” De AOW in Thailand zijn dus je kinderen”. Let wel alleen de meisjes, want voor jongens gelden toch echt andere regels.
En dan zeggen ze dat kinderen de toekomst hebben….. Als deze straat model staat voor de rest van Thailand, dan hou je toch je hart vast.
– Herplaatst artikel –
Wat u in die straat hebt meegemaakt, komt voor in Thailand.
Maar meestal niet in die mate.
Verreweg de meeste gezinnen in het dorp waar ik woon, hebben een heel normaal gezinsleven, waar de man misschien wel regelmatig drinkt, maar ook geld binnenbrengt in het gezin.
Ik denk niet dat onze ghostwriter het letterlijk allemaal in één straat heeft meegemaakt, maar het is wel en realistische schets van hetgeen het leven in petto heeft voor de Isaanse Thais. De wereld daarbuiten ontwikkelt zich harder dan die in de Isan, zodat de tweedeling alleen maar groter wordt. In dit bestaan is weinig ruimte voor romantiek en het vervullen van je dromen. Leven is daar hetzelfde als overleven.
Ja ruud dat is mss zo, maar achter die mensen schuilt soms veel ellende.
Men ziet een thai altijd lachen, maar die lach is niet altijd oprecht, of laat mij zeggen natuurlijk.
Ik woon al een hele poos in de isaan, heb hier al veel ellende gezien.
Maar ook velen zoeken zelf hun ellende, zij maken schulden met Bergen, een thai denkt niet na hij doet
maar zonder bij stil te staan en dit met de negatieve gevolgen.
U moet begrijpen, dat ik al jaren in “mijn” dorp woon.
Ik spreek ook redelijk Thais, zolang het over de dagelijkse gang van zaken gaat.
Maar ga me niet vragen naar de namen van auto-onderdelen.
Ik ken erg veel mensen in het dorp en zie echt wel, hoe zij hun leven leiden.
En ja er zijn mannen (en vrouwen) die meer drinken dan goed voor ze is.
Er is jeugd die in drugs handelt en jeugd die diefstallen pleegt.
Er zijn kinderen, die door vader, of moeder in de steek worden gelaten.
Dus ja, er is genoeg mis in Thailand, maar over het algemeen zie ik toch normale gezinnen, met kinderen die iedere dag naar school gaan.
Dat velen hun eigen ellende zoeken is maar gedeeltelijk waar.
In Isan worden veel kinderen geboren in een gezin met schulden.
Schulden die ze met hun inkomen nooit af zullen kunnen lossen.
Zij kunnen hun kinderen dus ook geen goede start geven in hun leven, want die moeten op jonge leeftijd al gaan werken, om te helpen bij het onderhoud van jongere kinderen.
Zonder enig uitzicht op een goede toekomst leef je met de dag van vandaag, niet met de dag van morgen.
De tittel zegt het allemaal
Zo maar een straat in de Isaan.
Een typisch Isaan verhaal, en een van de oorzaken waarom de Isaan zich niet ontwikkeld. Dat het aantal tienerzwangerschappen procentueel ook het hoogst is in Isaan is ook zo 1 van die redenen,net als het aantal schoolverlaters. Ktom in alle negatieve statistieken scoort Isaan het hoogst.
De situaties die Ghostwriter beschrijft komen hélaas nog steeds voor in rurale gebieden, niet enkel in Isaan.
In de vele plattelandsdorpen die ik ken in Noord Thailand leeft deze miserie evenzeer.
Het is de sociale “fall out” van de disruptie die de primaire economische sector kenmerkt. Miljoenen “landarbeiders” zien hun inkomen drastisch krimpen of verliezen het helemaal, met alle gevolgen van dien.
Stadsmussen beseffen nauwelijks wat zich buiten hun metropolis afspeelt.
Toen ik laatst weer bij m’n vriendin aankwam in de Isaan, een klein dorp tussen Roi-et en Kalasin, viel het mij op dat er bij de buren een klein soort schuurtje gebouwd was. Ongeveer 3 x3 mtr., Ook ongeveer 50 cm. van de grond op paaltjes. Materiaal was een paar golfplaten en wat planken. Ik vroeg bijna tegen beter weten in, daar woont toch niemand in hoop ik? Jawel antwoorden ze, een papa en een mama. Wat? 2 mensen in dat krotje? Nee zei ze, ook nog 2 kinderen. Echt verschrikkelijk, 2 kleine kindjes en de ouders. Maar nu komt de reden van dit verhaal, mama druk met de kindjes overdag, en papa dan? Die doet werkelijk de hele dag niets. Die begint pas om een uur of 6 s’avonds, met kaarten met enkele dorpelingen. Om geld natuurlijk, en er wordt ook veel gezopen, gezellig toch. Mijn vriendin brengt vaak eten als wij wat over hebben, de mama is dan erg blij, want ze hebben werkelijk helemaal niets. Ik kan me er zo kwaad over maken, het interesseert hem werkelijk helemaal niets blijkbaar dat ze omkomen van de armoede, als er maar gezopen en gegokt kan worden.
Ik herken zeker dit verhaal en sommoge antwoorden van mensen hier.ik woon nu 2 jaar samen met mijn vriendin en hasr familie .ik geef maandelijks een mooi bedrag maar toch hebben ze 5 leningen lopen .niks op de spaarpot en toch eten ze heel getegeld bijna gratis,vis uit de vijver ,rijst van de boerderij,eieren van de eenden en bladeren van de bomen ,maar nu komt het ..2 autos alleen maar voor de schijn dat ze wel hebben maar onmogelijk af te betalen .inmiddels 1 auto weg mzar wasr denk je dat doe andere 10000 baht vandasn komt om de ford te betalen …..juist van mij en toch slagen ze erin m gene rooie baht te spren ,als 1 maal per 14 dagen de postbode komt lopen ze hier humeurig bij omdat het steeds over rekeningen te betalen is ,als ik in het begin van de aand geld geef kan de vreugde niet op ,de eerste week een volle tafel,eten ,naargelang de maand vordert minder en minder .natuurlijk waarom??een thai denkt niet aan morgen en zal dat ook nooit doen ,,ik las hier een reactie van een persoon die zei dat het verhasl wasrschijnlijk niet uit 2 straat kwam ,we. Ik kan antwoorden ,indien hij nog 10 huizen verder ging was dit verhaal nog menige zinnen langer geweest
Misschien niet 1x per maand geld geven, maar bedrag in 4 delen
Uit onderzoek is gebleken dat langdurige armoede een negatief effect heeft op het vermogen om een goede planning voor de toekomst te maken en zich daar ook aan te houden.
Als je jarenlang van de hand op de tand hebt moeten leven of zelfs je hele leven niets anders gekend hebt, heb je afgeleerd of zelfs nooit geleerd om vooruit te denken.
Het gebrek aan vooruitzien is dus niet typisch Thais, maar meestal het gevolg van langdurige armoede en komt dus overal ter wereld voor.
Dus als je zo’n familie écht wilt helpen moet je de complete financiële huishouding overnemen (onder curatele stellen) en daar strak de hand aan houden. Zal je niet populair maken 🙂
Geld in een bodemloze put storten helpt niet structureel.
PS: Volgende keer eerst even Uw spelling en interpunctie controleren voordat U op “Verstuur” klikt.
In uw verhaal herken ik ook e.e.a., het is een constant zelfde dvd die weer wordt afgedraaid.
De oplossing voor meer regelmaat en een geregeld gevulde tafel is eens per week of eens per dag een mooi bedrag te geven ipv. eens per maand, kost hetzefde, maar brengt alles wat meer in balans?
Succes.
NicoB
idd. 1 keer per week is beter. Wij hebben nu al ruim een half jaar een dagloner bij ons werken. Hij krijgt gewoon het minimum loon plus eten en drinken. in het begin kwam hij dinsdagavond al 1000 baht voorschot vragen. Sorry, heb nu geen geld genoeg in mijn portomonee. 500 kan ik je geven. Uiteraard had ik dat geld wel, maar hij had nog maar 2 dagen gewerkt en dus ook geen 1000 baht verdiend. En wij zijn natuurlijk ook wijzer geworden in de loop der jaren. Nu vraagt hij soms 500 . Maar meestal heeft hij toch op het eind van de week zijn normale loon nog over. Hij leert vanzelf omgaan met geld
ik verblijf ook steeds in isaan – somdet , maar wat ik hier allemaal lees is wat overdreven , in ons dorpje wonen de mensen allemaal in een normaal stenen huis , niet alle luxe als bij ons maar zeker ok , tevens deze mensen werken bijna alle dagen hard , de meeste hebben hun eigen land en vee bedrijf met meer dat 10 to 40 koeien etc , als ge weet dat een koe 100.000 bath kost , dan weet ge ook dat er zeker geen geld gebreken zijn en zeker en vast geen honger hebben, deze boeren hebben landbouw machines zoals bij ons
en ja er wordt regelmatig gefeest , verjaardag etc , maar zeker geen zuip partij , want morgens om 4 u op om te werken, en iedereen helpt iedereen
ge kunt isaan niet kennen als ge er maar enkele dagen gaat rond lopen , en dan deze uitspraken doet mmm
en beetje respect aub
ook in isaan is het niet dezelfde taal als bkk , en verstaan ze u niet of moeilijk
de mensen daar zijn niet dom hoor , ja ze hebben geen scholing , als ik daar ben probeer ik de mensen wat bij te scholen , op alle vlakken
welkome isaan
rudi
belgie
Lenaerts, ik hoop dat je zelf nooit een koe gekocht heb in isaan. Anders heb je je serieus in het zak laten zetten.
Dit ‘herplaatst’ bericht geeft wel een zeer eenzijdig en super negatief beeld van Isaan en vraag met tevens af waarom zoiets herplaatst wordt na 4 jaar . De schrijver ervan noemt niet voor niets “Ghostwriter” en ik heb een sterk vermoeden dat enkel de ‘Ghost’ dit beleefd heeft maar niet de ‘Writer’. Ik zou echt eens willen zien dat een ’toerist’ met ‘vakantie’ bekwaam is om ze een diepgaande gesprekken met de lokale bevolking in Isaan te voeren. Er zijn hier op het blog verschillende mensen welke heel goed Thais spreken maar stuur hen niet naar Isaan want daar verstaan ze geen knijt van wat er gezegd wordt. Zelf kom ik heel regelmatig in Isaan en dit reeds gedurende 20 jaar. Dat is dan meer bepaald in de omgeving van Buriram, meer bepaald in een klein dorpje met een 50tal huisjes, Nongki Lek, en dat is wel echt Isaan hoor. Hoewel ik redelijk mijn plan kan trekken in het Thais versta ik daar geen knijt van wat ze zeggen en zij mij tevens ook niet. Zij spreken namelijk een Khmer dialect. En dan zou een toerist daar zo een gesprekken aanknopen…. ik geloof er niets van. Ghostwriter heeft ergens, in een of ander boekje, zoiets gelezen en komt dat hier plaatsen. Ik heb totaal andere ervaringen met mensen in Isaan. Zou dit alleszins niet als evangelie verkopen wat ik hier lees want het is een totaal scheefgetrokken en respectloos algemeen beeld. Er zijn zo een toestanden maar bij dit verhaal is een beetje van het goede (slechte) te veel.
Ik zou toch ergens anders gaan wandelen