Uit het Isaanse leven gegrepen. Een vervolg (deel 3)

Wat doet zo’n expat nu daar in Isaan? Geen landgenoten in de buurt, zelfs geen Europese cultuurgenoten. Geen cafe’s, geen westerse restaurants. Geen vertier. Welnu, De Inquisiteur koos voor dit leven en verveelt zich helemaal niet. Deze keer verhalen in niet-chronologische dagen, geen weekverslag, wel telkens gewoon maar een blog, soms actueel, soms uit het verleden.

Koken

Koken is een van de zaken die De Inquisiteur op zich genomen heeft. Hij moest wel wilde hij af en toe toch eens met een volgevreten buik kunnen nagenieten. Want anders staat er Isaan-food op het menu, hij kan daar wel een aantal dingen van appreciëren, maar zelfs dan heeft hij na twee uurtjes al terug honger ondanks de grote hoeveelheden kleefrijst die hij tot zich neemt. In zijn vorig leven heeft De Inquisiteur nooit gekookt maar had er wel interesse in.
Zodoende is dat een hobby geworden en het brengt veel -aangenaam- werk met zich mee.

In het begin was de keuken een gegarandeerde puinhoop met een berg afwas nadien, nu gaat dat al veel vlotter. De laptop staat nog wel steeds dicht in de buurt, De Inquisiteur waagt zich na bijna drie jaar ervaring aan wat meer ingewikkelde gerechten en heeft nog steeds begeleiding nodig voor heel wat zaken. En heeft hij geleerd om eerst een soort menu op te stellen van de gewenste gerechten zodat hij weet welke ingrediënten er nodig zijn, voorheen viel het wel eens voor dat hij, in volle kook, tot de constatering kwam dat hij zonder bijvoorbeeld paprika’s zat voor de Hongaarse goulash … . Echt.

Alles begint dus met het opstellen van de gewenste gerechten, en vervolgens maakt De Inquisiteur een inkooplijst. Met dat lijstje trekt hij op pad. Gewoon aardappelen-met-groente-vlees-saus kunnen vaak plaatselijk ingekocht worden. Maar goed spek hebben ze bijvoorbeeld niet, meestal is dat hier dik gesneden met veel vet en weinig vlees. Voor goed en minder vet gehakt moet hij naar de plaatselijke Lotus Express, een verkleinde uitgave van die grote Lotusmagazijnen en dan is het afwachten of ze het in voorraad hebben. Hetzelfde ook voor iets simpels als aardappelen – af en toe aangeboden op de markt, maar dikwijls niet op het moment dat eigen voorraad op is.

Vis is geen enkel probleem, die wordt levend aangeboden en meteen panklaar gemaakt door de handelaar op de markt. Varkensvlees koopt hij ook op de markt, maar voor rund is het afwachten of de illegale slachters een koe hebben … .
Kip geraakt de farang makkelijk aan : even een buurman aanspreken en een halfuur later arriveert er een hele kip, reeds dood, dat wel, maar nog warm en met nog alles erop en eraan. Moet mevrouw dan wel even op kook-klaar niveau brengen alvorens De Inquisiteur het aanraakt. Leuk toch?

Dus is het regelmatig nodig dat hij naar het op zowat negentig kilometer verder gelegen Sakun Nakhon afzakt. Daar is er een Makro, en in de plaatselijke shoppingmall een Tops magazijn, hier hebben ze redelijk wat import. De grote iso-koelbox mee en een grote plastic afsluitbare bak op de pick up, Makro geeft geen zakjes weet je wel.

De Inquisiteur beschouwt dat als een uitstap. Heel af en toe gaat het zelfs richting Udon Thani, en dan wordt het een driedaagse, want De Inquisiteur kan de daar aanwezige restaurants en ander plezier niet aan zich voorbij laten gaan.
Meestal gaat mevrouw mee want ook voor de shop is Makro af en toe interessant wegens de aanbiedingen.
Omdat er altijd ’s ochtends vertrokken wordt kan hij al een eerste stop inlassen nog voor Pang Kon, daar is op de baan een eetstalletje met heerlijke <kwa tieaaw>, een Thais soepje met naar keuze varken, rund of eend, met veel groenten. Heerlijk ontbijt.

Op dezelfde weg naar Sakun is er zelfs een Home Pro. Groot magazijn, mix van Brico en Ikea, veel westerse goederen. Altijd leuk om er rond te wandelen, ergerlijk indien je er echt wat moet kopen. Want veel te veel personeel. Die vanaf je binnenkomen als een soort undercover-agent met je mee lopen en zodra je ook maar even halt houdt om iets wat nader te bekijken overvallen ze je. Die perse je karretje willen duwen. Die, als je toch wat wil kopen, je continu een ander merk of model willen aanprijzen dan wat je gekozen hebt.
Die altijd uren nodig hebben om met je gewenste product naar de kassa te komen. Waar De Inquisiteur zich dan staat op te vreten en hierdoor danig aan een sigaret toe is. Maar soms moet je er als farang wezen, ze hebben wel wat meer producten die wij nodig vinden en elders niet verkrijgbaar zijn.

De dorpsgenoten verbazen zich steeds weer over de vreemde aankopen die hij maakt. Zoals een grasmachine, dat was de eerste dat ooit in het dorp kwam, de mensen hadden geen idee waarvoor dat diende.

Vervolgens Makro. De Inquisiteur vind het daar altijd gezellig en leuk. Lekker shoppen in de wetenschap dat alles echt nodig is, geen impuls aankopen, altijd bij het lijstje blijven, vooral de eega – alsjeblief schat? Steeds proeft De Inquisiteur van de aangeboden koffie, zonder ook maar enige intentie om te kopen.
Het zijn namelijk meestal leuke dames die dat aanprijzen, een leuke afwisseling tussen al dat food en non-food. En afrekenen aan de kassa laat De Inquisiteur over aan mevrouw. Veel te langzaam.

Vervolgens naar de Robinson shoppingmall die wat verder ligt. Waar De Inquisiteur, het is tegen de middag aan, zonder uitzondering eerst wat gaat eten. KFC is een favoriet, <suki> bij MK soms, Black Canyon indien het een kleine honger is want te kleine porties vind De Inquisiteur. En heel af en toe, naar de inheemse foodcounter op de bovenverdieping waar ze de meest vreemde gerechten klaar maken, altijd leuk om eens te proberen.

Dat gaan eten is niet zomaar. Want het Tops magazijn is het Mekka. Moet je met volle maag heen. Want zonder uitzondering veel impuls aankopen. Ooh, gruyère kaas. Gouda! Hallo, beenham! Chocolade!
Echt brood. Westerse, zelfs Belgische, “Julien De Stropere”- koekjes. Hoegaarden! Stella Artois!

Met volgeladen wagen kom je dan thuis, de koelproducten direct weg, dan de goederen voor de shop, dan de rest van de privé-aankopen.
Met het vooruitzicht om dagenlang westers te kunnen eten, heerlijk ontbijten zonder dat soort “Lotus-brood”. Boterham met beenham. Broodje kaas. Hotdogs maken. Want zuurkool in blik meegebracht, ook de mosterd is niet vergeten. Croque-monsieur maken. Heerlijk echt en knapperig dun spek.
Wijn, voor het koken, maar daar wordt in het genipt door de gade wel eens een glaasje of twee van opgesoupeerd.

Vervolgens breekt er een soort kook-tweedaagse aan. De Inquisiteur vind dat heerlijk, want natuurlijk, op Isaans tempo. Met een muziekje op de achtergrond. Het afwassen gaat aan hem voorbij want het lief weet dat ook zij mee kunnen gaan genieten in de loop van de weken, westerse kost gaat hier goed in bij mijn twee dames in huis. Vooral haar dochter is er verzot op. Dus aan hen om de afwas te doen maar het is meestal geen probleem.
En De Inquisiteur heeft -allang geleden- geïnvesteerd in een goede diepvries. Daar gaan de bereide gerechten in, een stevige voorraad na twee dagen leuke bezigheid.

Dat er af en toe nog wel eens een gerecht de mist in gaat neemt De Inquisiteur voor lief. Volgende keer beter. Bovendien gaat het er hier weinig verkwistend aan toe. Van alle vlees krijgt De Inquisiteur nu net wat hij wil : het vlees, de vetranden snijdt hij weg maar niet te gierig. En dat gaat ook de diepvries in, vinden Isaaners nu net het lekkerste : <man>, vet, en <kadoek>, kraakbeen. En wat daar later van rest gaat naar de honden.
Datzelfde ritueel voor vis en kip. Ook groenten, want De Inquisiteur snijdt alles wat hij ‘verdacht’ vind weg. Voorheen ging dat de vuilbak in tot het lief dat ontdekte. En boos was. ‘Daar is niks mis mee!’.

Dus koken is meer dan een hobby. Het is watertandend kiezen wat je gaat eten de komende dagen, zelfs weken. Het is meteen een uitstap, soms zelfs een driedaagse indien we besluiten om naar Udon Thani te rijden.
De Inquisiteur is er zelf verbaasd over, wie hem zowat vijftien jaar geleden zou gezegd hebben dat hij ooit zijn eigen eten zou bereiden zou voor gek verklaard worden.

Wordt vervolgt