Gaan leven in de Isaan 

Na het besluit om te versassen naar de Thaise Boezewoesj beseft De Inquisiteur dat er werk op de plank ligt. Veel werk. Gedaan met het liederlijke leventje daar in Pattaya.

Lang uit slapen, ontbijten in een gezellige omgeving, beetje zon, strand en zee, het borreluurtje dat rond 16.00 uur aanving, het zorgeloos blijven hangen, een exquise maaltijd ergens in een restaurant, een boottochtje naar een eiland.

Maar na acht jaar zulk een leven is De Inquisiteur het toch allemaal een beetje beu.

Als eerste een samenlevingscontract, het huis zal nooit het zijne worden maar wel een levenslang vruchtgebruik. En met de nodige clausules dat er schadevergoeding moet komen indien er ‘niet meer als man en vrouw’ wordt samengeleefd. En de extra clausule dat De Inquisiteur levenslang zeggenschap heeft over het land waarop het huis staat. De vriendin gaat daar mee akkoord, maar wil haar moeder toch even consulteren. Die natuurlijk bezwaren heeft. Nu mag het nog de liefde van zijn leven zijn, zonder dit contract begint De Inquisiteur aan niks. De moeder wil een toevoegsel: De Inquisiteur mag nooit met een andere dame in dat huis wonen, het lijkt hem fair genoeg om toe te geven.

Dan rondvragen, waar moeten we een bouwvergunning aanvragen, kent iemand een goede architect?

Ha ! Lang leve een maatschappij met een minimum aan regels – geen van de twee heb je nodig, dat mag je zelf daar in Isaanland. De Inquisiteur in de wolken, want dit ligt in de aard van zijn vorig professioneel leven. Bovendien een droom, je eigen huis tekenen, ongelimiteerd qua vorm, grootte, hoogte. En ergens begint De Inquisiteur al te denken – hoe, wie, wat in verband met de verhuis. Belangrijk obstakel vormen de twee poezen maar die moeten en zullen mee. Zorgen voor later, Thais denken Inquisiteur!

Twee weken later terug naar het dorp. En deze maal kan het op tien uur rijden. Het te bebouwen perceel moet opgehoogd worden, De Inquisiteur wil boven straatniveau. De nodige vrachtwagens, zestig in totaal, komen snel. Een tractor is ook gauw ingehuurd. Vervolgens moet dat zand beregend worden maar dat is pech, regenseizoen gedaan. Wachten zeggen de Isaanse boeren. Wablief ? Een farang wachten? En De Inquisiteur bedenkt een plan: hij laat een drietal boeren water pompen uit de vijver die deel van de grond uitmaakt en ze moeten maar wat brandweerman spelen. Drie maal per dag een kunstmatige stortbui, gedurende veertien dagen. En dat gaat prima. Alleen, de schoonbroer meldt zich – er zit vis in vijver en het is ‘familiegrond’. Gezien de grootte van die poel zal er ongeveer 50% water uitgepompt worden, dus geen probleem. En dan nog – ik heb zeggenschap over de grond. De schoonbroer blijft lastig doen, dus tijd om het contract een eerste maal te gebruiken. En ja, ook het dorpsopperhoofd meldt de schoonbroer dat alles legaal is.

De vriendin hoopt dat we nu wat vrije tijd hebben tot de ‘boeren-brandweermannen’ gedaan hebben maar De Inquisiteur denkt terug westers. Nee hoor, op zoek naar een aannemer is de boodschap. We vinden een drietal gegadigden en die mogen netjes, op afspraak, naar het ouderlijk huis komen. De eerste viel onmiddellijk af – die beloofde tegen 14.00 uur daar te zijn en kwam redelijk beschonken aan rond 17.00 uur.

De tweede zou de man worden – want hij had een soort voorman die in Australië had gewerkt en redelijk Engels sprak. De derde viel dus ook af.

Maar alle drie waren ze verbaasd: de prijs (voor de arbeid) wordt bepaald door het aan lopende meter steunpalen, <saauw>, ook de horizontale. En dat was De Inquisiteur al te weten gekomen.

De materialen zijn te berekenen via een lastenboek (Belgisch iets, is de opsomming van alle nodige materialen, weet niet of men dat in Nederland ook doet): stenen, cement, zand, keien, pannen, staal, … en dat wist De Inquisiteur ook al, lang leve de spreadsheets.

Van zodra een aannemer zijn prijs bekendmaakte kon De Inquisiteur zien of het redelijk was. En tot zijn grote vreugde, was de uitverkorene de laagste.

Iets waar De Inquisiteur later spijt zou van krijgen, maar nu zat hij nog vol optimisme.

Ondertussen was er een diepgaand gesprek met de grote liefde. De Inquisiteur had een probleem: totaal gebrek aan privacy in haar moeders logement. Een broer die niet werkte, veel dronk en alle aandacht opeiste. Geen airco. Die koude douches. Matras op de grond.
Tot zijn verbazing tovert de liefste een prachtige glimlach tevoorschijn: ook zij slaapt hier niet leuk. En versassen we naar een nabijgelegen resortje, vierhonderd baht per dag, super vriendelijke mensen. Waar de Inquisiteur ’s ochtends steak kan bestellen om die ’s avonds voorgeschoteld te krijgen. Heerlijk die airco, fantastisch dat warme water uit een sproeikop.

En privacy, toch iets dat De Inquisiteur nodig heeft af en toe. Het lijkt wel vakantie.

De Inquisiteur verbaast de omgeving alweer: hij stelt een contract op met de aannemer, die totaal overdonderd, vlot tekent. Een betalingsschema. Met de melding -op aanraden van de vriendin- dat wij alle materialen zullen bestellen volgens zijn behoefte. De rekeningen gaan op haar naam en zodoende krijgen we zelf de kortingen waar normaal gesproken de aannemer mee gaat lopen. En bestellen we wat nodig is voor de eerste vier weken.

De aannemer zal binnen twee weken aanvangen, dus kunnen we even terug naar Pattaya-aan-zee. Daar zitten de vrienden, daar hoef je niet op de grond te zitten, daar kan je tegenwoordig maatjesharing eten. En de kroeg induiken.

Wordt vervolgd….

– Herplaatst bericht –