Een huwelijk in Isaan

Thia, een goed vriend, heeft me uitgenodigd het huwelijk van een neefje van hem bij te wonen. Onze reis naar PaJao in het Noordoosten van Thailand is perfect. De nachtbus komt voor zeven uur ‘s ochtends bij zijn familie aan, in een dorp zestig kilometer van PaJao en negentig van Chiangrai, BanLai geheten.

De familie zit aan de Mekong (niet aan de rivier, maar aan de whisky). Dit doet me het ergste vrezen, maar kennelijk is dit normaal, wanneer een zoon des huizes in het huwelijk treedt. En een trouwfeest in Isaan begint al vroeg. Om acht uur vindt er in het huis van de bruidegom een plechtige gebeurtenis plaats. De bruidegom en twee vrienden, als paranimfen, zitten, in het wit gekleed, voor een oude man. Lange onbegrijpelijke gebeden worden afgeraffeld. Gelukbrengende touwtjes worden om zijn arm gebonden. Daarna gaan we met zo’n dertig man/vrouw naar het huis van de bruid. Hier wordt weer gedronken. De bruid wordt op een geheime plek elders bewaard.

Op een gegeven moment gaan we met zijn allen op pad. De bruidegom met zijn paranimfen voorop. Van de andere kant nadert een zelfde stoet met de bruid en haar gezellen voorop. Op tien meter van elkaar staan beide partijen stil. Eén van de paranimfen gaat naar voren om haar hand te vragen. Verontwaardigd wordt dit verzoek afgewezen. De ander probeert hetzelfde. Helaas voor hem, hetzelfde resultaat. Dan gaat de bruidegom aarzelend naar voren en, gelukkig, nu is het raak. Ze omhelzen elkaar en kennelijk is dit het sein voor nog meer feestvreugde.

Zedenverwildering

Terwijl oude vrouwen voortdurend met drank rondgaan, vindt in het huis van de bruid nog een soortgelijke plechtigheid als tevoren in het huis van de jongen plaats. Daarna is er feest en iedereen wordt dronken, inclusief ikzelf. Voor Thia is het extra leuk, omdat hij in één klap al z’n oude vrienden en familieleden bij elkaar heeft. Hij vraagt of ik het erg vindt, als hij die avond (om twee uur waren de feestelijkheden afgelopen) met zijn vrienden doorbrengt. Ik vind het prima en laat me naar het enige hotel in de buurt brengen. Het heet Suan Kun Ying . Het heeft een groot zwembad en een restaurant met uitdagend geklede zangeressen, die graag aan je tafeltje willen komen zitten. Om te beginnen. Dit soort gelegenheden vind je overal op het platteland en ze maken duidelijk dat het beslist niet de buitenlanders zijn, die verantwoordelijk zijn voor de zedenverwildering. Het is muurvast in de Thaise cultuur verankerd.

De volgende dag word ik om acht uur gewekt door Thia. Ik heb bewondering voor het feit dat hij zich aan zijn afspraak houdt, want ik weet dat hij eigenlijk niet tegen drank kan. Hij heeft een motor geleend en daarop verkennen we het landschap. Soms stopt hij, alleen om te zeggen: kijk nou eens, hoe mooi het hier is. En het is daar prachtig. Om een uur of twaalf komen we midden in de woestenij, met op de achtergrond bergen (Laos) bij een boerderij.

Geslachtsorgaan

Weer familie. We worden hartelijk verwelkomd en krijgen een Isaan-maaltijd aangeboden, die ik niet iedereen kan aanbevelen, maar de bedoeling was goed. Omdat ik enigszins Thais versta en omdat er openlijk gewezen wordt, begrijp ik dat er uitvoerig gesproken wordt over de afmetingen van het geslachtsorgaan van hun gast. Het blijft een wonderlijk volkje. Enerzijds zo preuts als ik weet niet wat, anderzijds kinderlijk nieuwsgierig.

De heer des huizes, een schilderachtige oude man, rookt overigens uit een waterpijp hasj en natuurlijk moet ik dat ook proberen, ook al weet ik best dat ik het absoluut niet lekker vind.

Scherpschutter

Het begint te regenen en we gaan naar binnen, waar ik een aantal geweren aan de muur zie hangen. Als ik ze belangstellend bekijk, vraagt Thia of ik het eens wil proberen. Graag uiteraard, maar als ik buiten met dat enorme ding in mijn handen sta, vind ik het eigenlijk heel angstig en weiger ik in wilde weg te schieten. Je zult daar per ongeluk iemand dood schieten. Gelukkig is er een grote vijver, die in een diepte is aangelegd. Aan één kant wordt een stukje karton ter grootte van een huismus op een stokje bevestigd en ik sta dertig meter verder aan de andere kant van het meer.

Ik mik, schiet en het kartonnetje is verdwenen. We vinden het, met een gat in het midden. Iedereen is verbaasd, ikzelf het meest. Dit zal ik hier dus nooit meer doen, want nu ga ik de geschiedenis in als scherpschutter en meer pogingen kunnen dit image alleen maar schaden. We gaan weer op pad en stoppen bij een tweede boerderij, weer van familie. Hoe arm al deze mensen ook zijn, ze hebben een stukje grond en wonen in een prachtige omgeving. Ik houd van Isaan.