De serpenten van Isaan

Diep in Isaan, in het midden van de driehoek Udon Thani – Nong Khai – Sakun Nakhon ligt een oud gehucht, Nong Feak. De woonplaats van De Inquisiteur sinds zes jaar na een negen jaar lang verblijf vlak bij Pattaya, in Nongprue. Ook ginds tegen de kust kreeg hij er mee te maken, maar hier veel meer. Serpenten van wezens, moeilijk te zien of ze vrouwelijk of mannelijk zijn ondanks hun vaak kleurrijk voorkomen.

Diegenen die dit blog openden in de hoop om weer eens lekker smeuïg verhaal te krijgen over problemen met mensen zitten fout. Dit blog is geschreven naar aanleiding van een herplaatst bericht van Tino Kuis. Slangen.

Als Lage Lander bij Zee, vlak bij Antwerpen, kende De Inquisiteur helemaal niks van deze beesten. Zag ze enkel in de dierentuin of op televisie. En vond ze toen al maar weinig adorabel. Mogelijk is het katholieke onderwijs daar in Vlaanderen schuldig aan, je weet wel, Eva en haar zonde. Of was het Adam? Enfin, slangen kwamen niet voor in zijn leven en dat vond hij helemaal niet erg.

Als jonge dertiger begon hij wat van de wereld te zien, neen, niet een of andere Europese vakantiebestemming, De Inquisiteur zocht wat avontuur. Zuid-Amerika, voornamelijk Ecuador. Mooi land, prachtige natuur doch nauwelijks slangen. Die zijn daar wel, maar je krijgt er niet mee te maken, ook niet op een trektocht door een stukje Amazone oerwoud per boot. Insecten bij de vleet, wat apen, een zeldzame krokodil, en een hele hoop insecten in alle kleuren en formaten. Geen slang te zien na drie langdurige verblijven in dat mooie land waar De Inquisiteur wel naar wou verhuizen tot hij begin jaren negentig Thailand ontdekte. Het eerste wat hij zag in Bangkok was een krant, de Bangkok Post, met een foto op de voorpagina van een hoop mensen die een enorme slang vast hadden. Gevangen ergens in die stedelijke metropool. Uit een toilet. Het duurde een paar dagen voor De Inquisiteur er mee ophield om telkens eerst de toiletpot na te kijken alvorens er gebruik van te maken … .

Slechts twee jaar Thailand ontdekken was genoeg en De Inquisiteur kocht een huis in Nongprue, destijds een zalig rustige gemeente op een kleine vijf kilometer van het hedonistische Pattaya. De Darkside was toen nog redelijk landelijk en zie, de eerste slangen verschenen ‘live’ in zijn leven. Mooie foto’s voor het thuisfront en de beesten werden snel verwijderd door de Thaise buren. Negen jaar later verhuisde hij naar zijn huidige verblijfplaats in Isaan en zouden slangen deel van zijn leven gaan uitmaken.

Hier, te midden van velden en bossen, enkel een kleine dorpskern op een tweetal kilometer van de woning, zijn er wekelijks ‘close encounters’ met die krengen. Alhoewel er meer dan voldoende prooien in het wild zijn blijven ze richting tuin en huis glibberen. Geen idee waarom ze het doen, er zijn geen kippen in de tuin, enkel drie honden en twee poezen. En de honden ontdekken de slangen wel en beginnen ze te belagen. Woedend blaffen, dreigen, terugtrekken, ze zijn voorzichtig. En houden dat vol tot De Inquisiteur hen komt assisteren, nu ja, eerlijk gezegd, te vermoorden.

Want De Inquisiteur heeft lak aan die verhalen van ‘de meesten zijn ongevaarlijk’. Of ‘je moet eerst zien of ze al dan niet giftig zijn’. Doe dat maar eens terwijl het kreng al je bewegingen volgt, klaar om toe te slaan. Neen hoor, De Inquisiteur wil eerst zijn. Al te vaak zijn er hier mensen gebeten en zitten nog steeds met de gevolgen ervan. En ja, hier is een soort ‘clinic’ waar ze beten kunnen behandelen, enkel, vaak hebben ze toevallig net niet het nodige antiserum in voorraad. Heb je al direct meer dan een uur nodig om een beter uitgerust hospitaal te bereiken … .

Close encounters bij de vleet en De Inquisiteur is er al doende beter in geworden. Meestal toch.

Doch in het begin was het angstaanjagend want totaal onervaren in deze materie. De omgeving gaan verkennen, gecultiveerde rijstvelden, daar staan vaak kleine hutjes om wat uit te blazen en af te koelen. Wel, moet je eerst controleren. Want geliefde schuilplaats voor slangen, ooit zat De Inquisiteur eens volledig verlamd naar een te laat ontdekt serpent te gluren tot het verdween. Ze hing boven zijn hoofd in de dakspanten.

Doorheen de rijstvelden stappen, soms door het water. En hoepla, slangen! En nergens in de buurt een stok te vinden.

De bossen in, heerlijke natuur vol met wilde orchideeën en ander schoon. Doch verzadigd met … slangen. Die je -als westerling- nauwelijks ziet, hoe vaak is De Inquisiteur niet ontsnapt aan een, eufemistisch gezegd, “verdedigings-aanval” van zo’n beest?

Thuis net hetzelfde. Leuk aangenaam tuinieren wordt danig verstoord door een slang die een schuilplaats vond onder dat hoopje hout dat je er eergisteren legde. In de afvoerpijpen maken ze graag nesten tot op een dag je meerdere jonge slangen ziet, amper twintig centimeter lang maar net zo giftig als een volwassen exemplaar.

Op een ochtend, als altijd rond zes uur, stapt De Inquisiteur naar buiten, het terras op. Kopje koffie in de hand, klaar om te genieten van de zonsopgang. En daar komt ze plots recht in aanvalshouding, een slang. Roodbruin, zware keelzak en enorm agressief. Half slapend kan De Inquisiteur zich nog net terugtrekken doch het serpent komt achter hem aan. In paniek het lief roepen die er ook niks moet van hebben. Een stok helpt niet, het beest valt zelf aan. Dus hulp inroepen van passanten die naar hun werk trekken, anders was De Inquisiteur er nooit van af gekomen.

Bomen en struiken snoeien, tuinwerk of andere openluchtarbeid: continu het gevaar dat er een slang zit.

Stilaan geraakte De Inquisiteur er aan gewend, de paniek is weg. Ja, meestal zoekt een betrapte slang een uitweg. En ja, De Inquisiteur begint niet meer dromerig te wandelen, nu kijken waar hij stapt, de bomen waar hij onderdoor moet controleren. En is De Inquisiteur mans genoeg geworden om ze zelf te doden, aan een gemiddelde van vier per maand. Hij begint zelfs enkele soorten te herkennen. Cobra’s zijn het makkelijkst, ook de meest voorkomende hier. Doch tevens regelmatig vipers en vreemd maar waar: de laatste tijd regelmatig kraits, erg giftig. Doch de rest van deze kronkelige beesten herkent De Inquisiteur niet en hij is echt niet van plan om zich daar mee bezig te houden.

En dan verschijnt het blog van Tino. Goed verhaal maar niet de mening van De Inquisiteur. Want toevallig, twee uur voor het lezen van Tino’s blog, is de hond van De Inquisiteur aangevallen door een spuwende cobra. De reu zocht schaduw aan de zijkant van de shop en ging in het zand liggen. Waar de cobra lag, quasi onzichtbaar. Beiden schrokken danig van elkaar doch de hond was te laat. De cobra zette zich recht en spuwde gif recht in zijn oog. Waarschijnlijk is de hond zijn zicht aan de rechterkant kwijt. De cobra was dusdanig agressief dat De Inquisiteur hulp moest inroepen om ze te doden.

Slangen zijn vieze, gevaarlijke serpenten. Gevaarlijk voor mens en dier. Er lopen hier kinderen rond. Je huisdieren. En De Inquisiteur zal ze genadeloos blijven afmaken wanneer ze op zijn territorium komen. Nu zeker, na dat voorval met de hond. En hij zal daarna wel te weten komen of ze al dan niet giftig was.

Sorry Tino.