Marit over haar stage bij Philanthropy Connections

Marit is stagiaire voor Philanthropy Connections van Sallo Polak. Zij schreef een blog voor  haar familie in Thailand die we na toestemming ook hier publiceren.

Hoi allemaal,

Ik kreeg veel aanvragen naar aanleiding van mijn project bezoek vorige week. Een aantal van jullie heb ik er al wat over verteld en ook via mijn ouders hoorde ik dat er veel interesse is in het verhaal. Dat snap ik! Dit weekend was ik eerlijk gezegd zo kapot dat ik vrij weinig heb gedaan, dat wil zeggen: een beetje eten, slapen en feesten. Vandaar eigenlijk dat ik deze blog nu pas schrijf. O ja; ik wilde ook mijn foto’s uitgezocht hebben voordat ik deze blog ging schrijven. Uiteindelijk heb ik er nog zo’n 100 die ik allemaal aan jullie wil laten zien dus dat was eigenlijk ook niet echt een excuus. Anyway, laat ik een keer wat structuur in mijn verhaal aan proberen te brengen voor de verandering. Ik heb het even opgedeeld in drie dagen, omdat het -mij kennende- een lange blog gaat worden. Mocht je denken: allemaal leuk en aardig maar dit is me te veel, dan kun je eventueel ook 1 dag lezen 😉

Dag 1:

We gaan even terug naar vorige week dinsdag, 10 uur ’s ochtends. We vertrokken naar een van PCF’s projecten op drie uur rijden van de stad. Ik was al wel een beetje gewaarschuwd dat het echt wel heel back to basic zou zijn, dus ik had me alvast op het ergste voorbereid en dat was misschien wel goed.

Na ongeveer drie uur rijden, waarvan zeker een op onverharde weg, kwamen we aan in een dorpje midden in de bergen. Wat ik ook van tevoren wist is dat bijna niemand Engels zou spreken en alles in het Thais ging. Gelukkig was mijn collega mee, die wel Engels spreekt. Ondanks de taalbarrière werden we heel hartelijk ontvangen. We hebben een beetje in het dorp rondgelopen en het terrein bekeken waar woensdag het jeugdkamp zou gaan beginnen. Ik heb ook (een poging gedaan tot, eigenlijk) een beker van bamboe gemaakt en werd daarbij lichtelijk uitgelachen door de Thaise mensen om mij heen, want het ging voor geen meter haha! – Misschien moet ik mijn deelname aan Expeditie Robinsson nog maar een jaartje uitstellen –

Het voelde tot nu toe eigenlijk wel een beetje als een vakantie, maar dan geen ‘glamping’ (of überhaupt kamperen) maar het tegenovergestelde; ECHT kamperen. Dat houdt in; geen bed, slapen in een houten bamboe hutje, een sta wc, jezelf wassen in de rivier of door een bak water over je heen te gooien, en met z’n allen rijst eten op de grond. Tot nu toe vind ik het geweldig. Ik besef gelijk dat ik hier als toerist of backpacker nooit gekomen zou zijn. Ook besef ik nu pas dat ik ECHT de Thaise cultuur beleef hier, hoewel ik dat soms ook al dacht in Chiang Mai, maar als ik dat vergelijk met het leven hier stelt de stad echt niets voor! Kun je nagaan, want een Thaise stad is voor de meeste mensen (ook voor mij) al een enorme cultuurshock.

Hier in Thailand zijn er mensen van verschillende etnische stammen of achtergronden. Een daarvan heet ‘Karen’. Deze mensen hebben speciale kledingdracht. Zo zijn er voor ongetrouwde vrouwen prachtige gekleurde jurken en voor meisjes mooie, geweven shirts. Als Westerse vreemdeling moest ik deze natuurlijk allemaal aan en werd er een hele fotoshoot gedaan, dat vond ik wel heel grappig en bijzonder. Het zijn echt prachtige jurken en shirts, wie weet neem ik er wel eentje mee naar huis, want ze zijn in Chiang Mai op alle markten te koop.

Vanmiddag werd er gemeld dat er geen elektriciteit was maar gelukkig doet dat het inmiddels. Ook was er geen water om te douchen, dus zouden we ons in de rivier moeten wassen. Uitbundig was iedereen toen er werd gemeld dat er wel weer water was om mee te douchen. Toen ik wilde gaan douchen vroeg ik aan mijn collega waar de douche was. Ze verwees me naar de wc, waar ik al een aantal keer geweest was maar toch echt geen douche had gezien voor zover ik me kon herinneren.

Ze vertelde me dat ik de emmertjes in de grote ton met water moest gebruiken om water over mij heen te gooien. Dat noemen ze hier douchen.

Hoewel ik had verwacht dat ik alles vies en eng zou vinden overheerst tot nu toe een onwijs gelukkig gevoel. Ik vond het zo bijzonder dat ik hier mag zijn en ik besef me heel erg goed dat ik dit zonder mijn stage nooit zou hebben kunnen zien. Straks gaan we slapen, op het harde hout in het bamboe hutje. Ik ben blij dat ik uit voorzorg m’n kussen heb meegenomen, in de hoop dat ik nog een beetje een oog dichtdoe vannacht. Woensdag zouden we al we tussen 5 en 6 moeten opstaan om alles klaar te zetten voor de kinderen, die om 7 uur komen. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn, want ik kan natuurlijk niet in woorden met ze communiceren.

Wat ik nog vergeet te vertellen is het avondeten. We zaten met z’n allen (lees; de mensen die het project regelen maar ook dorpsinwoners) in een hutje waar heerlijk rijst voor ons was gekookt. We zaten op de grond en de Thaise meneer naast mij (die geen Engels sprak, dus mijn collega speelde voor tolk) wilde erg graag op de foto en zou me ook wel graag als schoondochter willen. Hij heeft alleen geen zoon, zei hij, dus dat wordt wel een beetje ingewikkeld.

Voor het avondeten ging ik met mijn collega Kan nog een soort van voetvolley -sepak takraew – doen, maar dan met een super kleine bal. Het was best moeilijk maar ging me wel goed af (ook na 3 jaar niet voetballen). Ik vond het zo bijzonder dat ik hier in deze omgeving mocht doen wat ik zo graag doe, met een Thaise collega die wel Engels spreekt maar waarmee het voeren van diepgaande gesprekken eigenlijk niet haalbaar is. Dat maakte me zo gelukkig. Het voelde weer een beetje als voetballen op de camping in Frankrijk met m’n neven, zoals we vroeger altijd deden. Opnieuw is dit een voorbeeld van hoe sport verbindt; we hoefden niet eens te communiceren want dat deed de bal al voor ons en toch waren we allebei super gelukkig. Ik merk ook gelijk dat ik voetbal zooo erg mis!!!

Ik wil zo graag alles vastleggen en vooral de sfeer en alle details in de hutjes. Van de rijst die binnen op een ouderwets vuurtje wordt gemaakt tot aan het landschap hier en de kamer waarin we slapen. Maar dat gaat gewoon niet en daarom probeer ik het hier zo goed mogelijk te verwoorden. Dat gaat helaas ook niet helemaal zoals ik zou willen, maar ik hoop dat het jullie op z’n minst een beetje een indruk geeft van het leven in een Thais dorpje, omringd door locals, natuur en cultuursverschillen.

Dag 2:

Ik moet eerlijk zeggen dat ik de eerste dag mijn blog nog een beetje bijgehouden had in het dorp zelf, maar dit geldt niet voor dag 2 en 3. Ik moet dus even diep graven.

Dag 2 begon al vroeg in de morgen. Ik heb geen oog dichtgedaan, doordat ik basically op de grond lag, maar erger nog: door de hanen die niet alleen ’s ochtends maar de HELE nacht door aan het kukelekuuen waren, schijt irritant! Ik begon dus al doodmoe aan het kamp, haha! Rond half 8 gingen we ontbijten, maar toen ik die rijst met kippenbouten zag werd ik spontaan misselijk dus heb ik lekker mijn croissantje en fruitdrankjes genomen. Ik kan echt niet begrijpen dat mensen hier niet eens een keer moe worden van die rijst, 3 keer per dag, 7 dagen per week. Mij niet gezien, haha!

De kinderen kwamen aan rond 8 uur. Eerst moesten ze zich inschrijven en kregen ze allemaal een naamkaartje, net als ik. Op de mijne stond ‘Malee’, mijn Thaise bijnaam. Marit is echt geen optie hier, helemaal niet voor kinderen! Ik vind mijn bijnaam eigenlijk best heel leuk, dus dat is helemaal prima. Ik stel me soms zelfs gewoon voor als Malee als mensen me na twee keer voorstellen met mijn echte naam nog steeds heel raar aankijken. De kinderen reageerden heel verschillend op mijn aanwezigheid. Ik kon ze natuurlijk niet verstaan maar hun gezichtsuitdrukking zei soms al genoeg, haha! Sommigen hadden het bijna niet eens door dat er een vreemdeling was, maar anderen vonden het toch wel een beetje eng. Dat kan ik me heel goed voorstellen, want de meeste kinderen (en zelfs volwassenen) uit zo’n lokaal Thais dorp zijn nog nooit buiten dat dorp geweest, laat staan buiten de grenzen van Thailand. Dan komt daar opeens zo’n mega lange, blonde slungel met een uiterlijk dat voor hen totaal onbekend is, ik snap de angst helemaal 😉

Het ochtendprogramma bestond uit vier onderdelen, zo legde mijn collega uit. Excuus als ik het niet heel gedetailleerd kan uitleggen, maar ze had soms nogal moeite met het vertalen van het project, maar ik heb er wel een globaal beeld bij. De kinderen werden opgedeeld in kleine groepjes en gingen daarna de bergen in. Hier waren vier plekken waar zij uitleg kregen over: waar de verschillende rivieren vandaan komen, de voordelen van rivierwater, waterdieren en planten & groeten. Mijn collega en mij was gevraagd om foto’s maken en verslag doen, dus we zijn overal een beetje gaan kijken.

Het was wel heel gaaf om te zien hoe die kinderen al heel veel kennis hadden (en opdeden natuurlijk) over hoe te overleven in de natuur. Ze vingen met gemak vis, wisten welke planten ze konden eten, hoe ze rijst in bamboe konden koken, allemaal super handig en nuttig! Ik heb met eigen ogen gezien hoe vrijwilligers dit project zowel super educatief als amusant maakten voor de kinderen, dat is wel echt op! En de skills die ze geleerd hebben zijn essentieel als je de leefomstandigheden van de kinderen in het dorp ziet. ‘S middags moesten de kinderen presenteren wat ze die dag hadden geleerd. Dit deden ze aan de hand van een mind-map.

Aan het eind van de middag gingen we vast beginnen met koken, maar voordat we dat konden doen moesten alle kinderen (ik ook trouwens!) hun skills in de praktijk brengen door zelf hun avondeten te zoeken of vangen! Sommigen hadden groente en planten, anderen kwamen terug met verse bananen en vis. Daarna liet een van de inwoners van het dorp ons zien hoe we rijst in bamboe konden koken. Nu ik het over die bamboe heb bedenk ik me trouwens dat ik 3 dagen alleen maar op de grond heb gezeten en gelegen, want er was welgeteld 1 bamboe bank waar je je billen even op kon laten uitrusten.

Na het eten gingen wij onze spullen verhuizen van het dorp naar het kamp, dat op zo’n 15 minuten lopen van het dorp lag. De kinderen sliepen in de buitenlucht, onder een groot zeil dat was opgezet tot een tent. Mijn collega en ik sliepen in onze eigen tent, die we een stukje verderop hadden opgezet. Voordat we gingen slapen was er nog een soort bonte avond met een kampvuur. Iedereen had een stukje voorbereid en ik was ook de pineut. Ik heb met de vrijwilligers van Bangkok University op een typsich Thais liedje gedanst, helemaal leuk.

Desalniettemin kwam er ook woensdagnacht niet veel van slapen. Wat mij enorm verbaasde is dat de kampleiding gewoon luidruchtig hun eigen feestje bouwde toen de kinderen naar bed waren – ze lagen letterlijk 10 meter verderop. Dat ging lang door en daarbij kwam dat mijn collega het leuk vond om half over mij heen te gaan liggen. Ook voelde ik me een beetje een opgevouwen giraffe want mijn lange slungel benen pasten niet in de tent. Weer geen oog dicht gedaan dus. Wat wel lekker was, was dat het voor de verandering een keer ijskoud was ’s nachts. Normaal zweet ik me een ongeluk, dus dit was wel even fijn!

Dag 3:

De laatste dag was aangebroken. Opnieuw moesten we vroeg uit de veren en opnieuw was het ontbijt rijst – surprise. Ook dit keer heb ik lekker mijn eigen dingetjes gegeten; ik was er gelukkig op voorbereid. Wat wel leuk is om te vertellen is dat Thaise mensen tijdens het eten op 1 groot kleed zitten en alles met elkaar delen. Iedereen eet van elkaars bord en echt hygiënisch is het eigenlijk niet, maar wel heel knus en gezellig! Mensen zijn hier veel minder hebberig en delen alles.

De laatste activiteit vond plaats in de bergen. Na ongeveer drie kwartier wandelen in 40 graden – niet te doen – kwamen we aan aan de andere kant van de berg. Wellicht hebben jullie wel gehoord over ‘burning season’ hier in Azië. Nu kon ik met eigen ogen zien waardoor dat wordt veroorzaakt, want we liepen letterlijk langs het vuur, dat door boeren wordt aangestoken om zo meer rijst te kunnen oogsten. Dat vond ik best wel spannend, maar ik was de enige en dat stelde me dan wel weer gerust. Die mensen weten ook echt wel waar ze ons mee naar toe nemen natuurlijk. Onderweg werd de kennis die de kinderen de afgelopen dagen hadden opgedaan nog even opgefrist door middel van wat activiteiten en hebben mijn collega en ik wat laatste foto’s gemaakt.

Ik kon natuurlijk lastig contact maken met de kinderen, maar op de momenten dat dat wel enigszins lukte was dat wel erg bijzonder. Dat gebeurde bijvoorbeeld op de weg terug naar het kamp. Er waren een soort van vruchtjes die uit de bomen vielen en de kinderen gebruikte dat als een soort fluitje. Ik als Westerse kon dat natuurlijk als enige niet en ze probeerden me te helpen tot het wel lukte. Ze vonden het natuurlijk allemaal geweldig dat ik dat probeerde, want het is echt iets van hier.

Na de lunch en nadat de kinderen een voor een hadden verteld wat ze van het project hadden geleerd, ging iedereen langzaam de boel inpakken en konden we met een ouderwetse auto mee terug rijden naar het dorp. Hier moesten we nog ongeveer een uur wachten tot de chauffeur ons kwam ophalen en gingen we nog even snacken en relaxen met een paar van de kinderen.

Toen was het tijd om weer terug te gaan naar Chiang Mai, waar het inmiddels geregend had – Ik heb echt iets historisch gemist want ik heb hier nog geen druppel regen gezien sinds ik ben aangekomen. Maar dat komt vast helemaal goed in rainy season, dat precies valt in de periode waarin ik nog een paar dagen de tijd heb om te reizen…. 😉

Algemeen:

Tijdens het schijven kwamen er weer allerlei herinneringen op die niet perse goed in het verhaal passen, dus die wil ik hier nog even opschrijven.

Wat ik heel mooi vind aan Thailand is dat mensen, voor zover ik meekrijg, niet snel een oordeel over iemand vellen, of deze in ieder geval niet snel zullen uitspreken. In Santpoort bijvoorbeeld, kijkt iedereen bij wijze van spreken al op als er een keer een Aziaat of donker iemand op straat loopt. Zelfs in zo’n klein en lokaal dorp als Hin Lad Nok heb ik me eigenlijk – op de cultuurverschillen na – geen moment een outsider gevoeld, in ieder geval niet door het gedrag van de mensen. Ik voelde me juist heel welkom en ik denk dat dat voor alle soorten mensen geldt die daar komen. Zo is de LGBTQ community hier in Thailand enorm, dat was echt een verrassing voor mij. Ik weet niet eens zo zeer waarom ik daar zo van opkeek, maar ik vind het heel bijzonder dat deze mensen volledig omarmd worden in de Thaise samenleving – opnieuw, voor zover ik daarover kan oordelen- Zo was er ook een ladyboy in het dorp en ook zij was helemaal part of the group, geweldig, daar kunnen we wat van leren in Nederland!

In dit dorp is het heel normaal dat alle dieren los rondlopen of dat er zo nu en dan een kudde buffels of koeien over het pad komt wandelen waar je even plaats voor moet maken. De kippen en kuikentjes lopen overal, net als de honden, waar ik trouwens best wel een beetje bang voor was omdat je de vlooien letterlijk over hun vacht heen kon zien lopen en ze best wel eens rabiës zouden kunnen hebben. De sfeer kan ik gewoon niet goed beschrijven, maar alles voelt zooo relaxed en iedereen doet lekker zijn ding. Al die dieren die niet in kooien zitten maar lekker mee huppelen. Al die huisjes van bamboe en hout, die nog net niet omvallen als het een beetje gaat waaien. Heerlijk klassiek, old fashioned, omdat ze geen andere middelen hebben, maar ik vond het wel een heel relaxed‘s hebben.

Hygiëne is in het dorp ver te zoeken. Je moet je voorstellen dat je zo’n 100 jaar -als het niet meer is eigenlijk- teruggaat in de tijd wat betreft faciliteiten. Ook was het hutje waarin de wc stond zo klein dat iedereen mij er volgens mij vanaf mijn schouders bovenuit heeft kunnen zien steken, haha! Geeft allemaal niks daar. Ook grappig is dat je verwachtingen dan toch wel veranderen automatisch. Vroeger zouden we bijvoorbeeld nooit gaan kamperen op een camping waar een sta wc was, of zouden we een ander tankstation uitzoeken om te plassen. Nu vond ik het allemaal helemaal prima, waarschijnlijk ook omdat het voor de inwoners zelf de normaalste zaak van de wereld was om zo te leven.

Ik merk dat ik er nu alweer over schrijf alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Gek is dat toch, als je zulke vette dingen meemaakt maar er dan toch al heel snel een soort van aan gewend raakt. Daarom vind ik het extra leuk om dit nu op te schrijven, zodat het speciale gevoel van vorige week weer een beetje terugkomt. Waarschijnlijk vergeet ik nog de helft te vertellen, maar dit is in ieder geval een groot deel van de ervaringen die ik tijdens mijn projectbezoek heb opgedaan.

Ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen en vraag gerust raak als je meer wilt weten 🙂

Ciao!