House of Mercy: Stenen sjouwen, schuren, verven, asfalteren

Op 23 januari 2013 vertrok ik met drie anderen, waaronder twee bestuursleden van de stichting Mercy International Zoetermeer naar Thailand. In Nederland lag dik sneeuw, maar dat ben je daar heel vlug vergeten.

De vlucht ging voorspoedig maar boven Bangkok was er nog geen plaats voor onze plane zodat we 20 minuten hebben rondgecirkeld en een mooie sightseeing boven de stad hadden.

Na een douche zijn we een flinke wandeling gaan maken want Henny (een van de reisgenoten) en Adelbert (secretaris van de stichting) wisten een flappentap die geen  extra kosten rekende. Brr! Wat een onbegaanbare hoge slechte trottoirs. Je zult hier in een rolstoel zitten. Slapende mannen op bankjes en eetwagentjes. Je snapt niet dat iedereen zijn eten aan de man gebracht krijgt.

Ook  moesten we nog boodschappen doen want Adelbert had een chocoladefondue beloofd. Ook had hij zijn ijssalon Swensen’s ontdekt dus kregen we een heerlijk ijsje. Toen waren we lichtelijk gesloopt en gingen onder zeil.

De volgende dag op naar Petchabun met een prachtig Toyota busje waarin we meer dan 500 km werden vervoerd. We werden in Lomsak vreugdevol ontvangen, niet alleen door de kinderen maar ook de leiding was erg blij met onze komst. Ik werd door Annette (Doorn, voorzitter) rondgeleid en er werd verteld wat er allemaal al door Mercy was gebouwd en bereikt.

In Khon Kaen wachtte het echte werk op ons

Zondags gingen we naar Khon Kaen waar het echte werk op ons wachtte. Er waren al heel wat Australiërs aan het werk. Het regende zodat we eerst aan het stenen sjouwen werden gezet, want er lagen te veel op de eerste verdieping. Met een paar plankjes en touwen hebben we een hevel gemaakt zodat we niet met die grote bouwstenen van de ladder af moesten.

Verder hebben we heel veel geschuurd en buiten en binnen geverfd. De mannen hebben geholpen met asfalteren van de paden op het terrein. Ik zie Henny nog aan het harken met die blubber asfalt. Ook werden zij aan het werk gezet om grote ijzeren binten te schuren en te meniën en dat in de zon. Wij stonden gelukkig onder een afdak en kienden het zo uit dat de zon net niet op ons werk scheen. Dat lukte natuurlijk niet altijd.

IJsjes voor de kinderen

In het gele huis kregen we een ontbijtje en om 11 uur koffie, en er was altijd fruit. ’s Avonds moesten we er zelf op uit om te zorgen voor de warme hap. Die gebruikten we meestal langs de weg aan plastic tafeltjes. In de stad was het allemaal veel duurder. De brommer stond dan ook in hetzelfde vertrek en ook lag er wel eens iemand te slapen op de bank verderop. Maar het eten was er prima .

We zijn ook met de meisjes naar Swensen’s geweest want Adelbert was jarig geweest en had aan zijn familie om geld gevraagd om daar op ijs te trakteren. Dat was natuurlijk een feest voor die kinderen .

Na twee weken hebben we met een bioloog de ISAAN tour gedaan door Noordoost-Thailand. Vijfentwintig jaar geleden mocht ons reisgezelschap daar niet komen vanwege oorlogsdreiging. We hebben er ook nog een oorlogsmuseum bezocht en de resten van oorlogstuig gezien.

Al met al was de reis een geweldige ervaring. Er wordt daar goed werk verricht en iedereen was erg blij met ons. Misschien ga ik volgend jaar weer mee als mijn conditie nog zo goed is.

Corrie Jongepier

Naschrift van de redactie: We nodigen anderen, die ook een bezoek aan een van de tehuizen van Mercy hebben gebracht, in de voetsporen van Corrie en Adelbert (zie House of Mercy Foundation: Overal kinderen) te treden en een verslagje te schrijven over hun ervaringen. De foto links toont het jongenshuis in Khon Kaen. Beneden wonen de kleintjes, boven de tieners.

Ingezonden mededeling

28 bloggers schreven al een verhaal over hun favoriete plekje in Thailand. Die komen in een boekje dat stichting Thailandblog Charity maakt ter ondersteuning van weeskinderen in Lom Sak. Heb je ook zo’n plekje? Pak je pen of camera en doe mee. Lees hier alles over ons nieuwe project.