House of Mercy Foundation: Overal kinderen

In 2008 heb ik voor de eerste keer een bezoek gebracht aan de drie kindertehuizen van de House of Mercy Foundation. Het busje stopte in Lom Sak naast de betonnen speelplaats. Het uitzicht was adembenemend. Bijna honderd krioelende en schreeuwende kinderen, Thaise verzorgsters, Australische (vrijwillige) bouwvakkers en de complete staf van deze vestiging heetten ons welkom. 

En ik stond daar maar naast het busje. Ongetwijfeld met open mond. Overal kinderen, allemaal klein van stuk, allemaal ronde koppies, allemaal donkere ogen, allemaal dezelfde haardracht, allemaal dezelfde haarkleur en allemaal een plat neusje. Heel indrukwekkend.

Opeens pakte een klein jongetje, misschien zes of zeven jaar, me bij de hand en nam me mee. Naar de andere kant van de speelplaats. Daar was een lage heg. Achter die heg was een smal betonnen pad tussen de heg en de toenmalige eetzaal. Hij trok me achter de heg, en beduidde me dat ik op de grond moest gaan zitten, wat ik niet zo plezierig vond. Per slot onttrek je je dan aan het toezicht en met zo’n klein kind…  ik vond het maar niks. Dus half in de doorgang naar het speelplein gaan zitten.

Hij had een pak kaarten in de hand. Kaarten die ik bij mijn neefjes wel eens had gezien. Een soort Pokemon kaarten. Hij wilde dat we daar een spelletje mee gingen spelen. In zijn beste Thais legde hij een en ander uit. Uiteraard verstond ik dat niet want Thais, Nederlands en Engels botsen nogal.

Ik was knap wanhopig tot er ineens naast me een meisje opdook. Een kop groter dan het jongetje. Ze ging ook op de  grond zitten en graaide de kaarten bij me weg en de kinderen begonnen te spelen. Ik probeerde zo goed mogelijk op te letten, verwachtend dat ik dat spelletje de komende week wel vaker zou moeten spelen.

Jongetje gooide een kaart op, meisje een kaart, soms gooiden ze een paar kaarten op, af en toe werd er met een op te gooien kaart een kaart van de tegenstander omgedraaid. Voor zover ik het kon volgen, belazerden ze elkaar constant. Maar ja ik ken de regels niet. Opeens was het afgelopen. Het jongetje graaide al de kaarten bij elkaar en verdween als een haas.

Het meisje pakte me bij de hand en nam me mee naar een van de bankjes waar de andere vrijwilligers zaten en bleef in mijn buurt. Af en toe tegen me aan hangen. Ik moest mee dansen met een zestal even grote grietjes op de muziek van een Thais K3 zanggroepje.

De volgende avond zocht ze me weer op. Ze vlocht een bloemenkrans voor me (die gelijk uit elkaar viel, maar alla). Ik vroeg haar naam: Jam en ze was 8 jaar en woonde sinds een half jaar in Ban Meata.

In 2009 ben ik een van haar sponsors geworden. Ze zit op de tweetalige school naast de deur van het kindertehuis in grade 9. Jam is nu 15, bijna 16 jaar en zou een aardig mondje Engels kunnen spreken als ze dat zou durven. Dit jaar heb ik haar de vragen gesteld die sinds dat spelletje op mijn lippen branden: Hebben jullie om míj zitten spelen? Was ík de inzet van jullie kaartspel? Antwoord heb ik uiteraard niet gekregen. Maar af en toe denk ik wel eens…..

Adelbert Hesseling

Ingezonden mededeling

27 bloggers schreven al een verhaal over hun favoriete plekje in Thailand. Die komen in een boekje dat stichting Thailandblog Charity maakt ter ondersteuning van weeskinderen in Lom Sak. Heb je ook zo’n plekje? Pak je pen of camera en doe mee. Lees hier alles over ons nieuwe project.