Hauy Phong Childrens Home in Pattaya

Eigenlijk wilde ik Children’s Day (kinderdag) aankondigen, dat wordt weekend in heel Thailand gehouden. Dit fenomeen kennen wij in Nederland niet, want wij vinden dat het vrijwel elke dag kinderdag is.

Ook in Pattaya worden talrijke activiteiten voor kinderen georganiseerd, vooral rondom het stadhuis in Pattaya-Noord. Entree in bijvoorbeeld dierentuinen en busvervoer is gratis en restaurants bieden een speciaal kindermenu aan. Het Japans-Amerikaanse steakrestaurant Benihani op de tweede verdieping van Royal Garden Plaza biedt een brunch aan, waar kinderen tot 12 jaar gratis mogen eten en drinken. Zij moeten wel door een volwassene begeleid worden, die dan 1100 Baht netto moet betalen. Mooi aanbod, niet waar?

Op zoek naar wat meer informatie kwam ik echter terecht op de website www.pattayastreetkids.org en vond daar het verhaal van het Hauy Phong Kindertehuis in de buurt van Pattaya. Ter gelegenheid van ‘Children’s Day’ hieronder een samenvatting van een kennismakingsbezoek aan dit tehuis.

“Het kindertehuis bevindt zich op korte afstand van Pattaya in een rustige omgeving in de buurt van Mathaput. Het is gelegen aan weerszijden van de grote weg Bangkok – Rayong en heeft twee afzonderlijke afdelingen, één voor jongens en één voor meisjes. Het tehuis draagt zorg voor circa 400 jongens en meisjes in de leeftijd van 5 tot 17 jaar.

De kinderen zijns soms zo van straat geplukt, in de steek gelaten door hun familie of uit gezinnen, die te arm zijn om voor ze te zorgen. Veel van die kinderen, die al op zeer jonge leeftijd in het tehuis worden opgenomen, hebben geen idee van hun ware identiteit en bestaan dus in feite niet voor de Thaise overheid. In het tehuis wordt wel getracht de familie op te sporen, maar vaak moet voor hen – als zij 15 jaar oud zijn geworden – een nieuwe identiteit worden gecreëerd, zodat zij volgens de Thaise wet een Identity Card kunnen aanvragen.

Sommigen van de kinderen die wij hebben ontmoet zijn mishandelt of verwaarloost binnen het gezin en daarna overgebracht naar dit tehuis. Ze maken kennis met een jongen waarvan de tong was uitgesneden door een aan alcohol verslaafde vader. Een andere jongen had het onderste deel van zijn arm verloren toen hij zijn vader moest helpen bij reparatie van een draaiende ventilator aan het plafond.

Toch ogen de kinderen gelukkig en zijn altijd blij met (buitenlandse) bezoekers. Zij laten maar wat graag het huis en de omgeving zien, waarbij zij hun Engels kunnen oefenen. De kinderen leren Engels door te kijken naar westerse tv-programma’s en grijpen elke kans aan om hun kennis in de praktijk te brengen.

Het tehuis biedt basisonderwijs voor de kinderen en voor de wat ouderen is er ook een begin van een beroepsopleiding. Meisjes krijgen les in massage, haarverzorging en naaivakken, terwijl de jongens worden onderwezen in motortechniek, timmeren en andere bouwvakonderdelen.  Als zij bij het bereiken van de 18-jarige leeftijd het huis moeten verlaten, hebben zij tenminste iets dat hen in staat stelt werk te vinden.

Elke doordeweekse dag is lang en vermoeiend voor de kinderen. Om half zes opstaan, douchen en aankleden en dan de ceremonie van het hijsen van de Thaise vlag. Daarna het ontbijt en naar school tot aan de lunch rond 12 uur. ’s Middags zijn er dan weer de lessen tot half vier, waarna zij naar terug gaan naar hun slaapzaal. De slaapzaal, toiletten, etc. worden schoongemaakt en ook is er gelegenheid om de eigen kleding te wassen. Als dat alles gebeurd is, is er tijd voor spelletjes of televisie kijken. Om 18 uur is er de laatste maaltijd, gevolgd door huiswerk maken en het verdiepen in de leer van Boeddha. Half tien is het bedtijd. Vrijdagmiddag is gereserveerd voor sportactiviteiten en zondags zijn de kinderen vrij. Zij kunnen dan gebruik maken van het grote zwembad, gaan sporten of gewoon iets anders doen om te ontspannen.

Het personeel is bijzonder toegewijd en doet er alles aan om de kinderen de liefde te geven die zij ontberen. Het werkt met bescheiden middelen, want de aandacht van de overheid is minimaal. ‘Luxe’ artikelen als zeep, tandpasta en kleding zijn altijd schaars en ook is er voortdurend behoefte aan sportartikelen zoals voetbalshirts, broekjes, voetballen, voetbalschoenen, basketballen en volleyballen. Alle kinderen genieten van sport in hun vrije tijd en het tehuis beschikt over een groot terrein, maar het gebrek aan materiaal en apparatuur bederft het plezier wel een beetje.

De liefdadigheidsorganisatie “Pattaya Streetkids” heeft het Hauy Phong Children’s Home al langere tijd als project in haar programma opgenomen en er is al wel wat gebeurd. Naast de huishoudelijke taken kregen de kinderen ook andere opdrachten, zoals het grasmaaien op het uitgestrekte terrein. Een klus die nooit ten einde is en werd geklaard met handscharen. In overleg met het personeel werden door “Pattaya Streetkids” twee gemotoriseerde grasmaaiers aangeschaft, die nu vrijwel constant in actie zijn. Een andere aankoop voor het tehuis was een tweedehands autobus, zodat de kinderen af en toe een uitstapje naar het strand of bos kunnen maken. Ook in de behoefte van nieuw beddengoed, toiletartikelen, sportspullen, computer en televisies is voorzien.

Het leven van deze kinderen is op zijn zachtst gezegd sober, hun verleden bestaat uit verwaarlozing, misbruik en/of armoede en de toekomst is onzeker. Wij doen er alles aan om hun leven nu iets aangenamer te maken en gelukkig zien wij ook, dat het erg door de kinderen wordt gewaardeerd.”

Wilt u helpen, kijk dan op de uitgebreide website www.pattayakids.org hoe dat kan. Tenslotte een mooie uitspraak op die website: “Het doet er niet toe hoeveel geld u nu op de bank heeft staan, hoe luxueus uw huis is of in welke auto u rijdt. Over 100 jaar ziet de wereld er zeker mooier uit, omdat u nu besloten hebt een kind te ondersteunen.”

Dit is een verhaal over een enkel kindertehuis, zoals er alleen al in Pattaya nog wel enkele kinder- en weeshuizen zijn. Elders in Thailand moeten het wel tientallen zijn, misschien wel meer dan honderd. Mij maakt het niet uit welk kind in welk kindertehuis u financieel steunt, als u het maar doet en op die manier uw eigen Kinderdag viert.

Over deze blogger

Gringo

Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur18 november 2024Pua, Pua, Pua
• Achtergrond11 november 2024Bananen in Thailand
• Bezienswaardigheden11 november 2024Ban Chiang – Een juweel in de kroon van Udon Thani
• Achtergrond10 november 2024Bang Saray, waar ligt dat?